U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
17, depressief en school
Hallo allemaal,
Mijn dochter van 17 is depressief. Dat is geconcludeerd door de huisarts in de afgelopen maanden. Sindsdien staat ze op een wachtrij bij de psycholoog waar ze midden januari dan eindelijk terecht kan.
Even wat informatie vooraf:
Wij hebben een lastige gezinssituatie gehad, wat voor dochter een moeilijke jeugd was. Wat wij als ouders niet altijd goed inzagen. Ze heeft al van jongs af aan geleerd om zelfstandig te zijn en dingen zelf op te lossen. Ook hebben wij een Aziatische achtergrond, dus openlijk praten was ook altijd moeilijk. Daardoor heeft mijn dochter het altijd moeilijk gevonden om met ons te praten. Dat heeft ze vaak geprobeerd, maar ze zegt altijd dat we het niet begrijpen. En om heel eerlijk te zijn, vinden wij het ook lastig om het gesprek aan te gaan.
Sinds een paar maanden heeft ze verteld dat ze zich al langere tijd slecht voelt en zich er niet overheen kan zetten. Ze slaapt slecht en ze voelt zich somber. En wat voor haar dan het belangrijkste is: school lukt ook niet meer. Ze zit in 5 vwo en school weet wat er aan de hand is. Voor de vakantie hebben we een gesprek gehad op school, van hoe moet het nou verder. Mijn man en ik zien haar het liefste op de havo, omdat we zien hoe zwaar het voor haar is. School deelt dezelfde mening.
Dochter voelt zich al zo lang zo en ze overweegt alles. Maar ze weet dat ze niet naar havo wil. Ze wil farmacie of geneeskunde studeren en daarom is het voor haar zo belangrijk om over te gaan. Dochter is al eens in de 3e blijven zitten (waarschijnlijk ook door psychische problemen die toen al speelden) en daarom wil ze echt niet nog een keer doubleren. Het zorgde er namelijk voor dat vriendschappen verwaterden en bij nieuwe klasgenoten vond ze geen goede aansluiting, wat op dit moment ook zo is. Ze zegt dat ze het zo rot en zwaar vindt op school. Ze voelt zich eenzaam en toch moet ze naar school.
Ze heeft veel toetsen gemist, die ze nu aan het inhalen is, maar dat zijn er nog al wat. Dochter heeft laten weten dat ze boos is omdat ze het gevoel heeft dat wij haar niet begrijpen en steunen en dat school niks voor haar wilt doen maar haar liever naar havo laat gaan of weer doubleren. Ze vindt dat school oneerlijk tegenover haar is en haar situatie niet begrijpt, omdat er andere leerlingen zijn met een aangepast lesrooster, wat ook bij haar is voorgesteld, maar bij het oudergesprek werd benoemd dat het abnormaal is om zo verder te gaan en dat het al helemaal niet haalbaar is als ze niet eens alle lessen kan volgen. Er werd gezegd dat ze voor het einde van het schooljaar alle toetsen in moet halen en als ze dan goed genoeg stond, dan gaat ze over. Laatst is er gezegd dat ze midden februari alles ingehaald moest hebben. Kortom school zegt het beste te willen voor haar en zeggen dat alle hulp die beschikbaar is klaar staat, maar aan de andere kant lijken ze niks voor haar te willen doen.
Ze haalt redelijk goede cijfers, maar het kost haar heel veel energie, vooral een schooldag doorkomen, het reguliere werk doen en het inhaalwerk doen, is eigenlijk onverdraaglijk. En toch lijkt het ook weer hetgene wat haar staande houdt en motiveert. Het lijkt haar enige doel te zijn en ze zegt dat als ze wordt gedwongen iets anders te doen dat het haar nog ongelukkiger zal maken. Ik vind dit moeilijk om te zien. Ik zie hoeveel stress het haar geeft en hoe zwaar alles is en toch wilt ze dit.
Wij kunnen allemaal zeggen wat we willen, maar toch is zij degene die een keuze maakt hoe zij het wilt hebben. Dus als zij het dit jaar nog wil proberen, wat kan ik doen...
Toch vraag ik tips hoe ik hier het beste mee om moet gaan. Hoe hebben jullie het met school geregeld bij psychische klachten? Zijn er schoolregels, afwijkende oplossingen mogelijk om het voor dochter verdraagzaam te maken? Hoe kunnen wij het makkelijker voor haar maken?
Pennestreek
Zo zien wij het als ouders ook en we hebben het ook over omwegen gehad met school ook erbij. Ze heeft overwogen eerst naar havo en dan vwo. Of havo en dan via een hbo-opleiding, doubleren en dan kijken hoe verder. En toch wil ze dat allemaal niet omdat ze nog hoop heeft denk ik. Ik kan het wel even toelichten, havo en dan vwo wil ze niet, omdat ze dan weer ooit in vwo 5 zou zitten waar ze nu al zit. Daarnaast vindt ze het dus vreselijk op school. Via een hbo-opleiding zou wel kunnen, maar dan zou ze nu de keuze moeten maken om volgend jaar 5 havo te doen en dat vindt ze te snel. Ze denkt namelijk dat examens maken ook veel stress mee zal brengen. En daarnaast kan ze dan geen geneeskunde doen, en dat wil ze op dit moment nog open houden. Dus ziet ze nu het liefst toch overgaan en anders doubleren. Ze vindt dat er andere oplossingen zijn die haar kunnen helpen zonder een andere weg in te moeten gaan. Ze gelooft erin dat ze het wel nog kan.
Ja, dat begreep ik al
En ik zou als ouder zeker alles op alles zetten om haar te helpen met haar wensen. Maar een onwillige school maakt dat het een strijd wordt, en die kost haar energie die ze niet heeft. Ik hoop met jullie dat de psycholoog een goed advies op papier kan zetten en dat school dat advies wil volgen. Of dat hij/zij jullie dochter kan uitleggen waarom een eventuele andere route beter is. Het verhaal van Biebel vind ik hoopgevend. Verdiep je in de mogelijkheden van minder/niet naar school gaan en wel de toetsen maken. Of staatsexamen doen als school daar niet in mee wil gaan. Of misschien is een andere school nog een optie?
Bij ons is Vavo nog aan de orde geweest. De oude school wilde daaraan meewerken (want zolang een kind nog niet volwassen - 18 - is, blijft de oude school (financieel) verantwoordelijk, dus daar moet school mee akkoord gaan. Op een vavo zal ze zich misschien beter thuis voelen. Belangrijk is dat je school meekrijgt in het denken in mogelijkheden. En omdat ze onderbemensd zijn en ze niet heel vaak met kinderen als je dochter te maken hebben weten ze gewoon niet altijd wat er wel en niet kan. Het kan helpen als jij dat wel helder hebt. Maar dat ligt vaak ook aan de persoonlijkheid van de mensen met wie je te maken hebt. Is zo iemand blij dat je meedenkt, of voelen ze zich door je in een hoek gedreven?
Leerplichtambtenaar
Zou een telefoontje naar de leerplichtambtenaar misschien kunnen helpen? Leg de situatie uit, vraag of er in deze situatie gedeeltelijke ontheffing van de leerplicht mogelijk is en of ze bijvoorbeeld voorlopig alleen de toetsen zou kunnen maken en de rest zelf thuis doen (evt met hulp van bijles).
Vrijheid
'Het enige wat ze wil is vrijheid.' Ik schreef eerder dat het gevoel van 'niemand begrijpt me' vaker voorkomt bij tieners. Ik noemde dat de existentiële eenzaamheid van mensen. Ik wilde nog steeds opschrijven: de andere kant daarvan is vrijheid: je kunt uitgroeien tot een uniek persoon. De vrijheid die ze wil is de keerzijde van de gevoelde eenzaamheid.
Fijn dat ze snel bij de psycholoog terecht kan. Hopelijk komt er dan wat helderheid.
Tsjor
AnneJ
'Ik ga me nu zorgen maken of je vind dat de psycholoog het toekomstbeeld van de dochter moet gaan relativeren? Natuurlijk, de tijd/het nu, is wel een dingetje. Echter de dochter heeft het tot 4VWO gehaald. De kans dat ze door gaat dringen tot een studie naar wens is niet gering'
Ik ga het nog een keer herhalen: ik gaf aan, dat het goed mogelijk kan zijn dat ze een wat langere weg moet volgen. Ja, ze heeft 4 VWO gehaald, maar in 3 VWO is ze wel blijven zitten. En mogelijk is er al veel langer sprake van stress, depressiviteit, of iets dergelijks.
Wat ik nu zeg is allemaal speculatie: het kan best zijn -daar zijn ook wel aanwijzingen voor- dat ze hoogbegaafd is. Maar dat kan ook betekenen dat haar denken supersnel werkt, waardoor elke prikkel supersnel ronddraait in haar hoofd. En dat maakt het dan weer lastig.
Vandaar dat mijn gedachte uitging naar staatsexamens VWO in eigen tempo (dus elke keer een examen doen als ze zelf het gevoel heeft er klaar voor te zijn) en ondertussen laboratorium MBO-4, wat vooral praktisch is en minder aanslag doet op haar denken.
Daarmee komt ze ook in de medische sector terecht, maar ze heeft dan wel ondertussen een praktische voorsprong door de laboratoriumopleiding, die ze niet eens hoeft af te ronden zodra ze VWO heeft afgerond.
Als er een verband is tussen het vasthouden aan één perspectief en één termijn waarbinnen dat gehaald moet worden en haar psychische klachten, dan kan het zijn dat daar iets aan moet gebeuren.
Maar ik ben geen psycholoog, ook geen ambitie om dat te worden, dus ik laat het graag over aan de deskundigen. Ik zou alleen vooraf geen blokkade opwerpen (alsof de psycholoog het daar niet over zou mogen hebben).
Mooi verhaal Pennestreek, wat zul je blij zijn na zoveel spanningen.
Tsjor
Het zal vast ook met je ervaringen te maken hebben. Maar ik zie het niet voor me dat je een meisje, dat toch een heldere route volgt, depressief is, rust nodig heeft om te herstellen, van opleiding wil laten wisselen naar het MBO en daarnaast(!) nog haar VWO staatsexamen wil laten doen.
Natuurlijk kun je haar alternatieve routes aanwijzen. Ik zou alleen de keuze en de controle daarover strict bij haar laten en haar ook daarin steunen, welke keuze ze ook maakt.
En ze heeft al gekozen. Ze wil door en desnoods blijven zitten.
Eenvoudiger kan het niet. Nu nog de school zo ver krijgen dat ze haar de kans geven om dat deels thuis te doen omdat dat minder inspanning vraagt. En hulp bij het timen van al dat inhaalwerk.
Mijn dochter heeft, na 2x doubleren in 4HAVO, het MBO bezocht. Dat was ver onder haar niveau en te chaotisch georganiseerd. Ze heeft er desondanks veel geleerd, maar is na een half jaar thuis weer naar 4HAVO terug gegaan en heeft het inmiddels gehaald.
Dat half jaar thuis heeft haar ook goed gedaan. Kon ze eindelijk eens helemaal uitzieken van de Pfeiffer. Naast haar autisme en asthma.
Van alles is mogelijk, er is geen garantie, je houdt de opties open, je zoekt steun bij de school en instanties, maar je laat het haar bepalen. Al die tegenwerking of 'ideetjes' van anderen, terwijl ze zelf goed in beeld heeft wat ze wil, kosten haar ook onnodig energie.
Willen en kunnen
'Al die tegenwerking of 'ideetjes' van anderen, terwijl ze zelf goed in beeld heeft wat ze wil, kosten haar ook onnodig energie.'
Wat ze wil is op dit moment (!) niet wat ze (aan)kan. Doormodderen tot ze volledig afhaakt en helemaal geen diploma haalt, lijkt me nog veel schadelijker. 4 VWO is al een heel eind, maar het is nog geen eindexamen 6 VWO. Niet iedereen die 4 VWO haalt, eindigt ook met een VWO-diploma. Dus waarom zo vasthouden aan een optie die nu te hoog gegrepen lijkt te zijn?
Ik lees net dat ze in de 3e is blijven zitten. Dat maakt de uitspraak dat ze er met 4 VWO al bijna is, nog twijfelachtiger. VWO gaat haar blijkbaar helemaal niet zo makkelijk af.
Reactie
Pennestreek
Klopt zeker, dochter heeft ook constant het gevoel zich te moeten verantwoorden en soms vindt ze het ook moeilijk om voor zichzelf op te komen. Het kost haar veel energie zo. Is inderdaad hoopgevend dat het bij anderen goed gelopen is, hopelijk komen wij er ook uit.
Ook over een andere school hebben we nagedacht. Dochter wordt wel dit schooljaar nog 18, dus ik weet niet welke verplichtingen school nog heeft of wat ze dus voor haar zouden moeten doen. Vavo kon alleen als ze naar havo zou gaan of als ze in vwo 5 zou doubleren. Lijkt dus op dit moment niet de meest geschikte oplossing...
Schelpenpaadje
Bedankt voor de tip. Overwegen we zeker, maar willen dus afwachten hoe het eerst uitpakt met de psycholoog en wat die te zeggen heeft.
Tsjor
Vroeg me eigenlijk wel af wanneer je precies in aanraking komt voor staatsexamen en hoe je dat precies regelt, via school bijvoorbeeld? En het zou toch ook pas kunnen als ze 5 vwo zou hebben afgerond?
Sydney
Dat is deels mijn angst. Want heb zelf ook al gezegd dat ik haar liever een ander pad zie bewandelen. Maar ook ik kan wel begrijpen dat dat een keerzijde heeft. Een niveau lager is qua stof misschien iets makkelijker, maar het verandert niks aan de lange dagen die ze moet maken en al het huiswerk en leerwerk wat ze moet doen en dat is ook wat lastig is. Het gaat niet omdat ze uitgeput en somber is, wat zorgt voor concentratieproblemen. Deze problemen zullen er nog steeds zijn, ook als ze geen vwo meer zal doen. Dus of het echt de oplossing is om een ander niveau te doen, is ook maar de vraag.
Ondanks mijn twijfels, vind ik ook weer niet dat ik kan zeggen dat het te hooggegrepen is. Het is moeilijk nu, maar het betekent niet dat het niet haalbaar is. Het gaat dochter inderdaad niet makkelijk af, maar ik moet ook wel zeggen dat ze echt van jongs af aan al met veel te maken heeft gehad, waarvan ik nu echt in zie dat het in de loop van de jaren veel impact op haar heeft gehad. Ik denk zelf dat de psychische problemen al een aantal jaar spelen, dus ik zou het ook weer niet zien als een normale situatie waarin ze het echt niet kan.
Ook heb ik al eerder benoemd, ze doet nu wel het reguliere werk en inhaalwerk en ondanks dat het zwaar is, haalt ze wel zevens of hoger. Dus ik vind het lastig om te zien wat nou echt goed is voor dochter...
Snap ik
In periodes dat ze last heeft van depressieve klachten, kan ze het VWO-niveau niet of nauwelijks aan. Dat is logisch. De vraag is of ze over 2 jaar, als ze zou studeren, ook periodes met depressieve klachten kan verwachten. Want dan zal ze haar studie mogelijk ook niet halen. Dat zou ervoor pleiten om nu goed aan de slag te gaan met de depressie. Beter nu wat vertraging dan later de kans op haar studie verkleinen. Een gebroken been moet ook eerst helen voor je de marathon gaat lopen.
Maar lastig is het wel. Je gunt je kinderen toch een hobbel-loos leven en dan zie je ze zo jong al worstelen.
Depressie
Ik begrijp alleen niet waarom ze geen medicijnen krijgt? Bij een gebroken been wacht je toch ook niet af, dan doe je gips...
Niveau
Het is zo herkenbaar allemaal!
Het lijkt erop dat ze het niveau op zich prima aankan. Alleen: ze is ziek. Dat pleit wel voor op het vwo blijven, vind ik. Het lijkt me voor iemand die zo jong al een depressie heeft, en zo graag wil gaan studeren, best een harde klap om dan te moeten afstromen terwijl ze het eigenlijk wel kan.
Het lijkt bovendien niet eens te gaan om de moeilijkheid maar meer om de lange dagen. Dat herken ik ook. Naar school gaan, al die mensen om zich heen, dat eind fietsen, al die prikkels, dát was het moeilijkste voor mijn dochter. (Die overigens geen depressie had maar een burn-out. Dus helemaal vergelijkbaar is het ook weer niet.)
Dus ik zou proberen voor elkaar te krijgen wat wij hadden geregeld: alle vrijheid, via medisch advies van (bijvoorbeeld) de jeugd/schoolarts, en een goede begeleiding op school voor alle inhaaltoetsen en het verplichte maakwerk, maar dan dus geen aanwezigheidsplicht. En zo veel mogelijk vrijstellingen, ze kunnen van alles schrappen voor je dochter als ze dat willen.
Ik hoop dat het lukt! Heel veel succes.
Reactie
Sydney
Klopt, is belangrijk om eerst te helen. We zien wel hoe het loopt. Hopelijk komen er concrete plannen als haar behandeling van start gaat bij de psycholoog en dan zien we wel wat mogelijk is en wat niet.
Wendelmoed
Dochter is nog jong en medicijnen kunnen altijd bijwerkingen hebben. Ze is hier nog niet eerder voor in behandeling geweest, vandaar dat ze het eerst zonder medicijnen willen proberen.b
Lou
Kon me inderdaad goed vinden in jullie situatie. Toch wel een beetje hoopgevend dat dochter niet de enige is die zo voelt en natuurlijk fijn dat het voor jullie goed is afgelopen.
Voelt voor dochter inderdaad machteloos ook. Ze wilt zo graag, maar kan soms niet meer. En ze moet ook nog eens zoveel als ze ook naar haar eigen wensen luistert. Alles is onzeker en dat maakt het ook moeilijk. Je lijkt nergens meer houvast aan te hebben. Klopt, de lange dagen zijn zwaar. Ook dochter vindt het moeilijk om in iedereens aanwezigheid te zijn en zich toch “normaal” te moeten gedragen. Toch wel doen alsof er niks is. Of zich moeten verantwoorden waarom iets niet lukt dit en dat. Ben ergens ook wel bang dat een burn-out wel op de loer kan liggen door de hoeveelheid die ze nou doet...
Heel erg bedankt. Wil overigens iedereen bedanken die heeft gereageerd en meegedacht!
Schoolregels en hulp
Ik lees hier even mee, want wij zitten min of meer in hetzelfde schuitje met onze dochter met zware depressie. Ze is heel intelligent, en weet, ondanks haar depressie tot nu toe nog steeds hoge cijfers te halen, maar vervelende daaraan is dat er door school, ondanks herhaalde verzoeken en geven van info, weinig hulp/steun wordt geboden. Die wachten naar mijn idee eerst op de slechte cijfers.... ..De depressie maakt wel dat ze veel minder energie heeft.
Ze doet examen dit jaar en school heeft als oplossing nu alleen maar gezegd dat ze tijdens toetsweken evt. wat toetsen niet kan maken en dan later inhalen. Consequentie is dan wel voor haar, want de (zeer strenge!) regel is dat als je een toets mist (ook in geval ziekte!) je geen recht hebt op een herkansing van een van de toetsen. Dat geeft dochter dus veel extra druk en is buitengewoon slecht voor haar psychische toestand en motivatie. Eigenlijk kan ze dus geen toetsen skippen, tenzij ze genoegen neemt met een slecht cijfer die ze niet mag herkansn (ze wil gewoon goede cijfers halen, maar is doodmoe en wordt van de starheid van de school alleen maar meer vermoeid.). Zijn op de school van jullie kinderen de regels ook zo streng en star? Ik vind het erg hard om iemand in haar toestand zo streng te behandelen en niet ervan getuigen dat men haar wil helpen. :-(
Hier
zijn ze heel behulpzaam, maar SE week is SE week. Wel proberen we alles wat daar buiten kan ook daar buiten te plannen, zoals mondelinge examens.
Achter die informatie moet je aan, dat is een moeizaam proces. Bij de vorige SE's kwam dochter erachter dat er een complete syllabus miste, zodat ze een lager cijfer kreeg dan ze zou kunnen krijgen. Nu mailen we dus elke docent: wij hebben begrepen dat voor het examen hoofdstuk X,Y en Z bestudeerd moet worden, klopt dat?
Probeer hoog in te steken. Blijf niet hangen bij de zorgcoördinator, maar ga naar de conrector of de examencoördinator. Het gaat om het eindexamen van je kind, niet om begeleiding of zorg. Als een docent niet meewerkt, hoort die een mail van de teamleider te krijgen. Zo werkt het bij ons goed. Maar als de school daar geen zin in heeft, gaat het natuurlijk niet. Daar staat of valt alles mee.
Mira
Ik denk dat school in een examenjaar gewoon niet zo heel veel mogelijkheden heeft. De regels mbt het examen zijn gewoon streng. Ik denk dat je dochter er het meeste baat bij heeft als ze los kan laten dat ze dit jaar 'moet' slagen. Wellicht is een optie dat ze zich focust op de helft van de vakken en daar gewoon dit jaar examen in doet, en de rest volgend jaar. Als haar behandelaar zoiets op papier kan zetten, als zij het er zelf mee eens is natuurlijk, dan zou dat denk ik een goede optie zijn. Dat gebeurt in geval van ziekte wel vaker. Een beetje los-vast hier en daar wel toetsen/examens maken is voor iedereen onoverzichtelijk, en dus stressvol voor je dochter lijkt me.
Of, maar dat is natuurlijk extremer, ze laat voor dit jaar het examen schieten en focust zich volledig op herstel. Ze zou dan volgend jaar het hele examen doen. Dat geeft voor nu veel lucht, maar legt toch nog wel een tijdsdruk op haar herstel natuurlijk.
De ervaring met mijn zoon (zie hiervoor ergens) leert wel dat de druk er volledig af het beste werkt. Hij is een half jaar thuis geweest, en is toen naar het speciaal onderwijs gegaan ivm een diagnose autisme. Hij is blijven zitten in de 4e en afgestroomd naar havo. Dus in zijn beleving dubbel gefaald... Maar het hielp wel, hij is met prachtige cijfers geslaagd en nu op het hbo gaat het fantastisch, in alle opzichten. Maar hij moest wel echt de bodem van de put raken om zelf die knop om te kunnen zetten ...
5 vwo
Hoi,
Mijn zoon heeft in 5vwo een super zwaar jaar gehad. Hij was echt depressief op een gegeven moment, totaal uitgeput. Nu sprak ik gisteren een vriendin en zelfs haar dochter had dit in 5vwo terwijl ze niet eens ASS of iets dergelijks heeft zoals mijn zoon. Het is een belachelijk zwaar jaar. Wij hebben op school overlegd wat hij kon skippen, er waren wel wat mogelijkheden. Ze maken alles even belangrijk maar dat is het natuurlijk niet. Sterkte ermee! 6vwo is een eitje in vergelijking met dit jaar.
Update
We zijn al weer een tijdje verder, dus hier een update over hoe het is gegaan bij dochter.
Sinds dochter in behandeling is bij de psycholoog, heeft ze enigszins haar leven weer kunnen oppakken. Ze heeft stappen gemaakt en zat weer iets beter in haar vel. Ze had een heel plan gemaakt voor de rest van het schooljaar, had een aangepast rooster waarbij ze zich prettig voelde, totdat het virus om de hoek kwam kijken...
Dochters leven heeft dus een tijd stil gestaan, kwam natuurlijk als een klap aan want ze was zo goed op weg. Erg jammer vind ik om te zien dat school eigenlijk nauwelijks met haar situatie rekening heeft gehouden. Ze wordt behandeld als elke andere leerling en heel veel hoort ze niet totdat ze er zelf achteraan gaat.
Komt er nou op neer dat ze sinds 1 weekje te horen heeft gekregen dat ze haar gemiste toetsen allemaal dit schooljaar moet inhalen. Gaat om 10 toetsen, wat eigenlijk in 3 dagen gedaan moest worden + nog een eind eindtoetsweek.
Dochter uiteraard verontwaardigd en is ook weer in gesprek gegaan. Blijkt wel ruimte te zijn voor overleg, maar toch alles moet voor 25 juni gebeurd zijn. Dus ja, laten we zeggen, we zien wel waar het schip strandt.
Steunen
Fijn om weer wat te horen.
Het blijft een probleem om scholen op een goede manier te betrekken bij het leren van een kind. Lastig, lastig. Blijf praten en blijf vriendelijk en blijf het uitleggen zoals jij het ziet. Blijf voorstellen doen.
En laat je zo mogelijk adviseren door onderwijsconsulenten.
Hopelijk gaat je dochter zich wat beter voelen, want dat komt eerst.
Ik wens jullie beiden heel veel sterkte. En inderdaad geduld: gewoon zien waar het schip strandt. Er altijd weer een nieuwe optie als je kalm blijft en rustig door blijft gaan.
Het leven is nog lang genoeg.