Zien jullie deze wereld eigenlijk nog zitten?

Poeh bellefleur

Je draagt wel de ellende van de hele wereld op je schouders zo te lezen.
Het is natuurlijk erg jammer dat bepaalde bomen het afleggen tegen de klimaatveranderingen. Daar zijn wij, de mens, deels schuldig aan, maar het is ook een natuurlijk proces. Wie weet zou de beuk het op den duur ook niet gered hebben, maar nu een stukje sneller. Het is ook jammer dat bepaalde diersoorten het niet redden, maar daar staat tegenover dat andere dieren juist laten zien dat ze het goed hebben in Nederland. Misschien niet altijd de dieren die je graag in je achtertuin wilt tegenkomen, maar de natuur is in beweging en dat heeft ook wel weer iets interessants. Als jij een fietstocht maakt lijk je je alleen te richten op wat niet meer is, terwijl je met een andere instelling ook zou kunnen richten op wat er nog wel is. En dat is nog heel veel.
Ik schrik ervan dat je je schuldig voelt over de geboorte van je kinderen. Ik vind dat een nogal domme uitlating als ik eerlijk ben. Door je schuldgevoelens negeer je volgens mij dat je kinderen zich gewoon gelukkig voelen in de wereld zoals die nu is. Ze zullen zich vast ook wel eens ongelukkig voelen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Geniet van je leven Bellefleur. Daar is nog steeds alle reden toe.
Dit ben ik met je eens: verder schokt mij de haat onder verschillende groepen in de wereld. --- ik snap daar vaak niets van, omdat ik mij daar echt niet in kan verplaatsen.

Bellefleur

Wat leg jij de lat hoog voor jezelf. In je eigen omgeving kun je ook een goed mens zijn, het kleinere is ook belangrijk.

Bellefleur

"Kijk om je heen. De natuur is de laatste 10 jaar zo achteruit gegaan."

Merk ik weinig van eigenlijk. Nou woon ik in zo'n nieuwbouwwijk en het feit dat ieder stukje wild terrein in een net parkje moet omgezet vind ik wel irritant. Maar de natuur groeit lekker door. De tuin tiert (te) welig, mijn zoontje heeft gisteren in 1 uur 20 vissen gevangen, er zit een reiger tegenover ons huis in de sloot te vissen tot zijn buikje vol is en het wemelt hier van de zwanen. En da's alleen nog maar in mijn directe omgeving.

"Als ik een goed mens zou zijn, zou ik niet op Ouders online zitten. Daar zou ik geen tijd voor hebben, omdat ik net bezig was een Japanse walvisjager te achtervolgen met de Sea Shepherd. Of ik was in een ziekenhuis in Syrië om die jochies van 11 in hun doktersjassen te helpen. Dus nee. Ik voel me geen goed mens. "

Fiorucci heeft gelijk. Je bent een moeder. Je taak is om voor je kinderen en naasten te zorgen. Dat kan alleen als je je goed voelt. Concentreer je op je directe omgeving in plaats van het leed van de wereld op je schouders te nemen (en er vervolgens zoals je zegt, niets aan te kunnen/willen doen) en geniet ervan. Wat hebben je kinderen aan een moeder die alsmaar zuchtend uit het raam staart?

Tout est pour le mieux dans le meilleur des mondes possibles.

Aan het werk!

Dom?

Jarenlang heb ik me redelijk positief gevoeld over natuur en de mens: De Koude Oorlog is afgelopen, de Muur is weg, en alle milieuvervuilingen uit de jaren 70 zijn voorbij. Er vallen veel minder doden in het verkeer dan voorheen. Maar nu lukt me dat niet meer. Als ik fiets, is het stil. Ik hoor geen weidevogels meer. Als ik om me heen kijk, zie ik de stervende bomen. Ik kán het dus niet meer negeren. Mijn kinderen horen dagelijks berichten over de opwarming van de aarde. En die opwarming heb ik deels veroorzaakt. Als mijn dochter vraagt hoe het kan dat er zo weinig vlinders meer zijn, en hoe het nu precies zit met die bijensterfte, leg ik haar een klein beetje uit. Omdat ik niet wil dat ze er wakker van ligt. Maar ik voel me enorm schuldig. Ik heb haar op een stervende wereld gezet. Ik vind het behoorlijk naief om te spreken over 'genieten van wat er nog wel is' en over de natuur die zo weelderig is. Als er niets gevonden wordt tegen de bijensterfte, gaat het mis. Als boom na boom sterft, gaat het broeikaseffect steeds sneller. En al die exoten die in ons land leven: het lijkt me werkelijk fantastisch als de inheemse ganzen uitgeroeid zijn door de nijlganzen. Wat een diversiteit!

Vroeger

Toen ik een kind was, was de natuur ook bezig ten onder te gaan. "Silent spring" is zelfs van voor mijn geboorte.
DDT was heel vanzelfsprekend. Hopen plastic in de berm ook. Mijn meester in de derde klas lagere school sprak met spijt in zijn stem dat de aalscholver bijna uitgestorven was in Nederland.
Op de hoogtepunt van de koude oorlog, was ik overtuigd dat er een carrière voordat de bom valt er voor mij niet meer in zou zitten, die zou wel vallen voordat ik de middelbare school had afgerond.

Nu zijn er weer andere pesticiden die weg moeten, maar DDT is er niet meer. Ondanks dat het crisis is, vind ik de bermen in mijn omgeving een stuk opgeruimder dan vroeger. En de aalscholver zwemt in de sloot naast de flats. En ik heb carrière gemaakt, en de bom is nog niet gevallen.

Ik heb nog wel een beetje hoop. Genoeg voor mijn kinderen in elk geval.

Bellefleur

Zoals MoederMop schrijft, zijn er ook dingen ten goede veranderd. Ik word in de lente/zomer wakker van vogels, de eerste hommel zag ik vandaag, weidevogels zijn er hier zat, ik kom elke week in een nieuwbouwwijk waar vanwege de hoeveelheid water watervogels te zien zijn die ik nog niet kende. Ik zie stervende bomen maar ook heel veel nieuw aangeplante bomen. En ik woon midden in de Randstad.Verder ben ik er zeer van overtuigd dat ik mijn kinderen het meest een dienst bewijs door hen bij te staan en op te voeden met een positieve insteek.

Bellefleur

Ik begrijp je wel. Voor een overgroot deel steken we met ons allen onze koppen ook in het zand.
Als je niet in een beter hiernamaals gelooft, kan dat best grimmig zijn.
Een beetje 'apres nous le deluge' (na ons de zondvloed) maakt het wel luchtiger en wij hebben nog de luxepositie dat dat kan.

Het overgrote merendeel vd wereldbvolking kan zich dat niet veroorloven, dat is nu eenmaal zo. Die zijn zo druk aan het overleven dat ze weer geen tijd hebben om te piekeren.

Enz enz :)

Ja, ik zat nog na te denken over het woordje dom, toen ik de tekst al wegdrukte. Dom is niet helemaal hoe ik het bedoel.
Maar ik vraag me af waar jij fietst als je niets meer hoort. De natuur is echt nog niet zo stil als jij nu schetst. Ik woon in de stad, maar met vijf minuten lopen ben ik al bij een stukje natuur, waar het een en al leven is. Je 'moet' wel open willen staan voor wat de natuur je nog te bieden heeft en dat lijk jij niet te doen.
Hebben wij echt inheemse ganzen? Volgens mij niet.
Dat jij stervende bomen ziet, kan ik niet ontkennen. Er zijn bepaalde planten en bomen die niet tegen een hogere temperatuur kunnen en dus het loodje leggen. En dat zorgt voor een 'ketsende steentjes'-effect. Als je een steentje in het water gooit zie je dat daar rimpels in het water door ontstaan die steeds wijder uitwaaieren. Een dode boom heeft ook effect op de dieren die erin moesten leven. Die dieren moeten hun heil elders zoeken, of overleven niet en dat heeft ook weer effect op de omgeving van de boom. Natuurlijk, dat is ook aan de hand. Maar daarmee is het nog niet gedaan met de wereld.
Jij zegt dat we op een stervende wereld leven. Ja, dat is zo, maar dat was ook al zo zonder onze vervuilende rol. Maar dan heb je het over duizenden, miljoenen jaren.
Ja, ik durf te zeggen dat je rustig mag genieten van wat er om ons heen leeft in de natuur. De bijensterfte is een probleem, maar om daar meteen het einde van de wereld in te zien, zover zie ik het niet komen.
In onze omgeving was lang lang geleden oerwoud en andere diersoorten dan er nu zijn. En dat dat veranderd is, komt niet door de mens. De mens versnelt het proces, wat de natuur al doormaakt. Dat mag je best zorgwekkend vinden, want dat is het ook. Maar jij maakt er naar mijn idee wel een erg groot persoonlijk drama van door je schuldig te voelen over de geboorte van je kinderen. Ze zijn er nu eenmaal, wees daar blij mee. Dat mag. En probeer je kinderen niet al te veel bang te maken voor hoe fout het allemaal gaat met de wereld. Wees eerlijk, maar probeer het luchtig te houden.
Wat ik in je reactie een beetje vervelend vond was de sarcastische toon in de laatste zinnen. Ik loop al heel wat jaren op deze aardkloot rond en heb ondanks alles mijn verwondering over wat de natuur ons allemaal biedt nog niet verloren. Ook als de natuur verandert door het klimaat, kan dat boeiend zijn. Buiten dat zie ik aan mijn dochter dat ze met fris optimisme over haar toekomst nadenkt en een rol van betekenis voor andere mensen hoopt te krijgen. Ik zie dus geen diepongelukkig kind dat zich afvraagt waarom wij haar in vredesnaam op de wereld hebben gezet. En béide dochters zien het als een uitgemaakte zaak dat ze kinderen zullen krijgen. Zij gaan de toekomst dus duidelijk nog positief genoeg in om kinderen te willen.

Nou en?

En dan sterft de wereld uit. Zullen nog wel wat jaartjes overheen gaan, maar goed, ooit, over duizenden jaren is het zover. Wat dan nog? En of dat dan komt door de mensch, een nieuwe ijstijd, of een botsing met de zon of verzin maar iets, wat dan nog? Als alles en iedereen dood is, heeft niemand meer verdriet. Ik bedoel maar, er zijn nu ook geen dino's die treuren om hun uitgestorven soortgenootjes.
Het zal wel mijn depressieve inslag zijn, maar ik vind het een geruststellend idee dat dit hier, het leven, niet eindeloos doorgaat. Altijd is alles tijdelijk, dus waarom zou dat niet mogen gelden voor het leven op aarde? We zijn trouwens niet de enige planeet die langzaam opwarmt.
Ik meen oprecht dat we mogen genieten van wat we hebben, van iedere dag opnieuw. Volgens mij geeft dat ook een prettiger leven dan iedere dag zorgen om de dag van morgen, laat staan zorgen om het einde van de wereld.
Overigens werd ik al vroeg wakker vanochtend van de vogeltjes. Als het werkelijk zo stil is om je heen, wordt het misschien eens tijd voor een gehoortestje bij de dokter.

De luxe van piekeren

Vertigo, daar ben ik het helemaal mee eens. Hier in het westen hebben we de luxe dat wij de tijd hebben om te piekeren. Daarom moeten we dat ook. En na dat piekeren moet de actie komen. Maar ik weet niet hoé! Amnesty steunen, Foster Parents, doneren, Greenpeace. Maar hoe kan ik écht iets doen? Kaaskopje: we hebben verschillende soorten inheemse ganzen, waaronder rietgans, kolgans. Verder komen er grote groepen vanuit het noorden, die met de vorstgrens meevliegen. De stilte in de natuur waar ik fiets: ik hoor nauwelijks grutto's meer. Kieviten zijn er nog maar worden minder. De aantallen scholeksters zijn gekelderd. De veldleeuwerik; als je die hoort is het een uitzondering. Niet meer standaard. Laat staan de kuifleeuwerik, de roerdomp, de patrijs, de kwartelkoning, de wielewaal. Het aantal torenvalken is gedecimeerd (al maken die niet zoveel geluid), wulpen, steeds minder. Op dit moment zijn het vooral weidevogels die de klappen krijgen. Tuinvogels hebben zich redelijk aangepast. Maar de ziekte onder de merels die oprukt uit het oosten, zal ervoor zorgen dat we 's ochtends niet meer wakker worden van zingende merels. Ziekten/plagen onder bomen en dieren zijn er altijd geweest. Maar de natuur verzwakt, en kan daardoor steeds minder goed tegen zo'n plaag. Voorbeeld: konijnen. Myxomatose en VHS. Op Ameland moet je slalommen om de dode konijnen. Van beide ziekten kunnen konijnen genezen, maar ze zijn te ver verzwakt om dat nog voor elkaar te krijgen. Ik vind het niet erg dat natuur verandert; als soorten minder worden en andere soorten opkomen. De aalscholver is daar een voorbeeld van. En ook de knobbelzwanen, die sinds er niet meer op gejaagd wordt, steeds talrijker worden. Wat ik wél erg vind is de verschraling. De soortenrijkdom wordt steeds minder. Ik vertel mijn kinderen niet over mijn angst dat de wereld naar de bliksem gaat. Daar is mijn zorg te groot voor, ik kan het ze niet neutraal vertellen. Overigens Kaatje, ik vind het niet erg dat de aarde uiteindelijk sterft. Maar de fase daarvoor: dat mijn kinderen mee zullen maken dat het steeds slechter gaat met de natuur. Steeds armoediger. En dat het aantal oorlogen en wreedheden zal toenemen omdat de hoeveelheid drinkwater en vruchtbare grond zal afnemen.
Dat proces gaat steeds sneller. Ik word wanhopig (sarcastisch) van het schouderophalen, de onverschilligheid van mensen. En in mijn eentje kan ik zo weinig beginnen.

Kolgans

De kolgans is hier nog maar 30 jaar.
Iedereen mag zichzelf een depressie aanpraten natuurlijk, maar ik doe dus echt niet met je mee. Ik raad je echt aan om je paniek aan te pakken door bewust de positieve punten te zoeken. En als je het nodig hebt om je actief in te zetten vanwege de negatieve kant.. dóe dat dan!:-)

Precies omgekeerd, bellefleur

Ik sta echt te kijken van jouw berichten Bellefleur. Mij valt het juist op dat je zo veel meer en meer verschillende soorten vogels ziet dan vroeger. Toen ik de leeftijd had van mijn kinderen nu, zag ik alleen maar een reiger als ik met de trein naar oma in Groningen ging. Dat vond ik dan zo bijzonder dat ik dat op maandag in de kring vertelde. Ooievaars waren zo goed als uitgestorven, een fazant had ik nog nooit in levende lijve gezien.

Tegenwoordig gaat er geen week voorbij dat ik geen reiger, ooievaar, fazant en zelfs roofvogels tegenkom in mijn directe omgeving (en ik woon in dezelfde straat als waar ik opgegroeid ben). Ik zag zelf een keer een vos. In mijn tuin zie tel ik 28 verschillende vogels, uilen en spechten hoor ik wel vlakbij maar zie ik helaas steeds niet. Vroeger zag ik ook wel eens een koolmeesje, maar nu heb ik ook staartmezen en pimpelmezen in de tuin. Gisteren viel het mij op dat het kleine stukje weiland langs de provinciale weg achter mijn huis, er tientallen weidevogels zaten. Nog nooit zoveel kieviten en scholeksters bij elkaar gezien. Komt misschien ook door alle molshopen die insecten en wormen boven brengen. De wijde omgeving is hier omgeploegd door mollen, in mijn grasveldje in de tuin zitten al 90 molshopen, dus die mollen tieren welig. En ik woon in een buitenwijk van Rotterdam, niet bepaald een Nationaal Park.

Konijnen en myxomatose, daar maak ik me geen zorgen over. Van mijn vele vakanties op Schiermonnikoog door de decennia heen weet ik dat dat een golfbeweging is. Het ene jaar kan je nauwelijks fatsoenlijk over de duinpaadjes fietsen uit angst de rondhoppende konijntjes aan te rijden, het volgende jaar zijn het er minder en zie je veel dode konijntjes, daarna bijna geen konijntjes en de jaren daarop zie je de populatie weer aantrekken. Op het Brainpark in Rotterdam, naast de snelweg, wemelt het trouwens van de konijnen.

Verder schijnt het zo te zijn dat er nog nooit zo weinig oorlogen zijn geweest als nu. Elk conflict is er één teveel, maar het is veiliger dan het ooit geweest is. Er is veel rottigheid in de wereld, maar ik ben blij dat vrouwen in het grootste deel van de wereld geen tweederangs burgers zijn zonder stemrecht of wat voor recht dan ook, dat er steeds meer kinderen onderwijs volgen en ingeënt worden waardoor de kindersterfte gedaald is, dat de voedselveiligheid enorm is toegenomen, er in steeds meer landen homo's kunnen trouwen, de VOC Indonesië niet meer leegrooft en er geen schepen vol Afrikanen naar de Nieuwe Wereld gebracht worden om als slaaf te dienen. Nogmaals, er is nog veel ellende die ik graag zie verdwijnen, maar ik denk dat in historisch perspectief gezien we nu in de beste tijd leven en dat het alleen maar beter zal gaan. Bellefleur, ik hoop van harte dat je het wat zonniger in kan gaan zien, het lijkt me niet prettig om je zo somber over de toestand in en van de wereld te voelen.

skik

Kolgans

http://nl.wikipedia.org/wiki/Kolgans

"De kolgans keert elke winter naar vaste plaatsen terug. Hij broedt in Groenland en het noorden van Rusland. In de maanden november tot en met maart verblijft de vogel in groten getale in de Lage Landen met name in Friesland, het rivierengebied, Zeeland en West-Vlaanderen (het natuurgebied het Zwin en de Oostkustpolders). Kolganzen komen vaak voor in gemengde groepen met grauwe ganzen, brandganzen en rietganzen.

Sinds de jaren 1980 broeden er op bescheiden schaal kolganzen in o.a. Friesland en het rivierengebied. Rond 1997 werd dit aantal geschat op 125 paren.[2] De Europese kolgans (A. a. albifrons) is zeker sinds 1900 een talrijke wintergast. Sommige komen al in oktober, de meeste arriveren in de loop van november en zij trekken in februari-maart weer naar het noorden.
Tellingen zijn er sinds de jaren 1960. Tussen 1960 en 1995 is het aantal overwinteraars toegenomen van 50.000 naar 470.000[2] (gemiddelde groei 6,6% per jaar). Dit aantal stijgt nog steeds, maar met minder dan 5% per jaar.[3] In de Oostkustpolders (West-Vlaanderen) was het aantal overwinterende kolganzen tussen 1996 en 2006 praktisch constant en werd geschat op 25.000 exemplaren."

Rietgans

http://nl.wikipedia.org/wiki/Toendrarietgans

"De toendrarietgans (Anser serrirostris) is een middelgrote tot grote gans die broedt in het noorden van Europa en Azië. [...] Heel incidenteel broedt deze gans in Nederland, maar dit waren mogelijk aangeschoten vogels of vogels die ontsnapt waren uit gevangenschap.[5]
De toendrietgans is vooral een overwinteraar die voorkomt in akkerbouwgebieden in Drenthe en Groningen. Toendrarietganzen komen relatief laat (in december) en vertrekken vaak al weer in februari. De aantallen namen tussen 1960 en 1978 toe van enkele tientallen tot een gemiddelde van bijna 30.000 exemplaren in de winter van 1978/79. Gedurende de strenge winters in de jaren 1980 steeg het aantal tot gemiddeld boven de 30.000. Na een dip in de jaren 1990 nam het aantal weer toe en schommelt het aantal overwinteraars in het eerste decennium van de 21ste eeuw zo rond de 40.000."

http://nl.wikipedia.org/wiki/Taigarietgans

"De taigarietgans (Anser fabalis) is een middelgrote tot grote gans die broedt in het noorden van Europa en Azië. [...] Er zijn aanwijzingen dat de taigarietgans vroeger talrijk was in Nederland. Goede documentatie bestaat er echter pas sinds 1975.[7] De taigarietgans is een overwinteraar die voorkomt in het grensgebied tussen Drenthe en Groningen, rond het Zuidlaardermeer, verder in Flevoland,de kop van Overijssel en het oosten van Noord-Brabant. Taigarietganzen komen in november en vertrekken vaak al weer in februari. De aantallen namen tussen 1975 toe van enkele honderdtallen tot een gemiddelde van bijna 3.000 exemplaren in de winter van 1978/79. Gedurende de strenge winters in de jaren 1980 steeg het aantal weer tot gemiddeld boven de 3500. Daarna volgde een dip tot onder de 500 in de jaren 1990 en in het eerste decennium van de 21ste eeuw schommelt het aantal overwinteraars zo rond de 1.000."

Eigen wereldbeeld

Weet je wat het is? Je bepaalt zelf hoe je de wereld ziet. En hoe dat ook is, je vindt overal bewijzen voor. Jouw wereldbeeld Bellefleur, is ziekelijk negatief. En natuurlijk vind je bewijzen voor jouw gelijk, je kunt jouw gelijk voeden en zo groot maken als je zelf wil. Dat er ook een ander beeld is (ik heb bijv. nog nooit zo vaak 's avonds moeten remmen voor overstekende reeën), dat wuif je weg. Daarvoor is geen ruimte.
Ik denk dat er verschillende dingen zijn die je kunt doen. Therapie bijvoorbeeld om minder gedeprimeerd te raken, om je negatieve wereldbeeld los te laten. Waarvoor heb je deze negatieve kijk nodig? Kan interessant zijn om te onderzoeken.
Maar je kunt ook toegeven, en iets gaan doen. Zorg er in elk geval voor dat je voetafdruk kleiner wordt. Ga in een hutje op de hei wonen, eet uitsluitend rauw, etc. Begin bij jezelf.

Kleine dingen

Ik sluit me bij Kaatje's 'begin bij jezelf' aan. Je hoeft niet in je eentje te proberen Syrië te redden, maar je kan wel lavendel in je tuin, op je balkon of in een plantenbak aan je gevel hangen voor de bijen. Of hosta's. Ik moest mijn tuinbankje verzetten omdat die paar lavendeltjes in de border zoveel bijeen aantrokken dat ik gek werd van het gezoem. Minder vlees eten, je eigen boodschappentas mee zodat je geen plastic tasjes hoeft aan te nemen, de deur voor iemand open houden, een glimlach, een pan soep voor de zieke buurvrouw. Ongetwijfeld doe je dit soort dingen al, maar bedenk je dat als iedereen zo doet de wereld vanzelf beter wordt. Als jij het uit een soort fatalistische gedachte opgeeft, zal je een ander niet inspireren om ook zijn beste beentje voor te zetten.

skik

Ganzen

Ik heb twee soorten ganzen door elkaar gehaald: de rietgans komt veel voor in de Weerribben, maar ik bedoelde de grauwe gans. En ja, die is ook een tijdlang bijna uitgestorven geweest. Maar is nu weer op z'n retour. Ik geloof niet dat ik ziekelijk negatief ben. Ik heb me altijd zorgen gemaakt over de natuur; ik weet van de ddt, Lekkerkerk en de tijden dat er geen kikker meer in de sloot zat. Ik heb ook jarenlang kunnen genieten van alles wat er nog wel was. Ik heb genoten van de opkomst van de gierzwaluw. Maar sinds vorig jaar kan ik het niet meer. De stervende essen, de sloot die vroeger vol met kikkers zat, en nu stil is, de poelen vol met grutto's, waarin nu alleen nog maar bergeenden zitten, weilanden zo groen en zo glad als een biljartlaken, geen onkruidje meer te bekennen ; ik kan niet meer genieten. Ik had al bedacht dat ik misschien depressief zou zijn. Ik weet dat ik snel dingen van de sombere kant bekijk. Maar nu voelt het anders. Dit is geen depressie, maar realisme. Over begin bij jezelf: ik rijd geen auto, heb een allwater wasmachine, was met de hand af, heb zonnepanelen, kook deels biologisch, heb mijn eigen boodschappentassen, en gebruik milieuvriendelijke schoonmaakmiddelen. Ik koop zoveel seizoensgroenten, en haal dat met mijn fietsje op de markt, omdat een vervoerstap scheelt. Maar is dat genoeg? Nee.

Bellefleur, uitnodiging

Ik wil je van harte uitnodigen om begin juni te komen logeren op mijn volkstuinhuisje. Ik beloof je echter dat je geen oog dicht zult doen door het kikkergekwaak.

Misschien zijn er in de sloot bij jou in de buurt even geen kikkers, misschien door een overenthousiaste populatie reigers of andere kikkereters, maar dé kikker is niet uitgestorven hoor. Ik denk dat je het echt niet realistisch maar juist te negatief ziet. Misschien toch een depressie(tje)? Nou, ik hoop dat het zielbalsemende lenteweer gauw losbarst, dat scheelt altijd wel weer wat toch?

skik

Skik

"Op het Brainpark in Rotterdam, naast de snelweg, wemelt het trouwens van de konijnen."

En dan komt de natuur weer in actie ter compensatie. Want op mijn werk (in de buurt van het Brainpark) kwam ik laatst in de parkeergarage een vos tegen! Die houdt ok wel van die konijntjes.

Myxomatose

Toen ik op de lagere school zat, moest ik een werkstuk maken. De mijne ging over konijnen. En een hoofdstukje ging over myxomatose. Een ziekte waar veel konijnen aan sneuvelden. Ik woonde op loopafstand van de duinen en heb ook wel eens een konijn zien liggen. Dat is meer dan 40 jaar geleden. En hoe erg die ziekte ook is, brengt het de konijnenpopulatie ook weer tot normale grootte. Het is niet gezond voor onderandere een duingebied als konijnen ongebreideld door kunnen gaan met voortplanten en oud worden.
Na mijn vertrek uit dat dorp is er veel gebeurd in de duinen. Er grazen nu Schotse Hooglanders voor natuurlijk onderhoud en op andere plaatsen wordt ook actief gewerkt aan het herstel van het duingebied. Zo wordt er in heel Nederland actief aan natuuronderhoud en -herstel gewerkt. Ik fiets veel met mijn man als het zomer is en dan komen we nog zoveel moois tegen. Ook kikkers! Die groene biljartlakens die jij meent te zien, zitten vol leven. Kom eens in mijn tuin kijken. Mijn man noemt het natuurlijk ik noem het onkruid. Als ik op zaterdag naar mijn werk loop, liggen de meeste mensen nog op een oor en dan is het een en al gevogel. Verschillende soorten. De mus zou enige tijd geleden bijna uitgestorven zijn. Nou niet op het station waar wij altijd heengaan. Een drukte van belang in de heg in de lente. Inmiddels schijnt het in het algemeen wel mee te vallen met de mus. Hoe lang moet ik nog doorgaan?:-)

Bellefleur, ik wordt plaatsvervangend depressief van jouw inktzwarte wereldbeeld. Weet je, voor mij is de zin van het leven, zin ìn het leven. Als je dat zo overduidelijk niet hebt, heeft het ook inderdaad allemaal totaal geen zin.
Wat jij realisme noemt is volgens mij echt een depressie. Je ziet dingen die er niet zijn (nou ja, eigenlijk juist dingen die er niet zijn terwijl ze er wel zijn) en legt alles extreem negatief uit. Volgens mij is hier best wat aan te doen! Doe jezelf èn je kinderen een lol en bespreek het eens met je huisarts.

En nog erger

ik ga er zelfs slecht van spellen!

Lekkerkerk

staat bij jou in het rijtje milieurampen?
Hm, dat is enorm goed aangepakt destijds, beter dan alles wat erna kwam, haha.

Bellefleur, ben jij van na 73?

Want dat pessimisme wat jij schetst dat was er eind jaren 70 begin jaren 80 net zo. De bossen zouden sterven, de natuurlijke hulpbronnen zouden binnen 20 jaar op zijn etcetera etcetera. Dat gedoemdenk is van alle tijden. En heus, er zal gruwelijk veel mis zijn, maar dan hoef je het echt nog niet zo zwaar op te vatten.

En dan moet je gewoon een appelboompje planten.
Dat zei Luther al 400 jaar geleden.

Lees Koos van Zomeren, natuur en cultuurpessimist (realist zou jij zeggen). Met een scherp oog voor de natuur (wat dat ook mag zijn). Maar ook iemand die wel het vermogen heeft dat pessimisme te relativeren of te onderzoeken waar het vandaan komt. Ik denk dat jou dat ook goed zou doen. Want zo'n gitzwart wereldbeeld, ik geef het je te doen.
Verder kan ik het alleen met veel voorgangers eens zijn: het zit 'm in de kleine dingen.