U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
wie z'n feestje is het?
er zijn al heel wat schoonmoederdraadjes geweest op OO, ik hoop niet dat dochters daar later ook in gaan schrijven.
Dus doe ik het maar.
Schoonmoeder van onze aanstaande bruid is lyrisch over de bruiloft van haar zoon (en mijn dochter) en gedraagt zich alsof het haar feestje is. Eerst al gemopper dat niet al haar beste vriendinnen op de receptiegastenlijst staan.
Nu weer gedoe dat ze vindt dat het bruidspaar samen met wederzijdse ouders de kerk uit moet lopen.
En ze zit steeds maar te emmeren over wat volgens haar 'stijl' is (en ondertussen vindt ze het prima dat de andere zoon tijdens een gezinsetentje alvast aan de a.s. bruidegom zijn cadeau overhandigde - 'want op de dag zelf is dat zo onpersoonlijk'. as Bruid zelf was daar niet eens bij.
Het lijkt wel of het haar er vooral om gaat dat haar zoon trouwt, dat er dus een groot feest is, en dat het niet zo van belang is met wie :p !
Dochter heeft er lekker over gezeurd tegen mij, hopelijk kunnen we binnenkort allemaal gezellig de bruiloft vieren zonder gedoe. Daar gaan we voor! Vader van de bruid zal zich met haar bezighouden heeft hij toegezegd.
(Schoonmoeder mocht trouwens mee de trouwjurk uitzoeken hoor. Ook heb ik samen met haar onze feestkleding aangeschaft. Ze wordt beslist niet buitengesloten. Maar het lijkt voor haar niet gauw genoeg te zijn.)
Maken jullie dat ook weleens mee, dat iemand zo zijn/haar best doet om te 'shinen' op andermans feestje?
suze
Extra. Andere buren, familieleden en kennissen hadden wij al uitgenodigd.
Dankjulliewel-etentje
Gisteravond, uitnodiging van dochter. Ze gaf ons een heel lief cadeau als symbool van bedanken voor hoe ze bij ons is opgegroeid en dat ze dat bij zich draagt als iets moois en goeds. Tevens een symbool,van een nieuwe start, een leven met andere prioriteiten.
Kostbaar momentje!
Fijn
Tonny, fijn hoor, die waardering van je dochter. Inderdaad, een van de betere momenten in je leven!
Oh oh oh
Wat heb ik mijn ouders tekort gedaan.
Gaan samenwonen, kind gekregen en toen ook maar even naar het stadhuis. En 's avonds met verse baby aan de borst een thuis aan een buffetje. Klinkt nu als of dat kind krijgen en trouwen op dezelfde dag was, maar daar zat dus een paar weekjes tussen.
In ieder geval geen ellelange passessies voor de jurk, groots feest en ook geen bedanketentje. Zeker dat laatste had mijn moeder heel erg leuk gevonden.
Nog erger
Wij zijn stiekem zonder dat iemand het wist naar het stadsdeelraadskantoor gegaan.Ook met baby in selendang, de oudste zat op school. Pas maanden later toen mijn schoonzus bleef aandringen dat we "toch echt iets moesten gaan regelen ivbm de kinderen" heb ik laten vallen dat dat allang gebeurd was en dat ze me voortaan mevrouw mocht noemen ipv mejuffrouw.
Nou ja, die promotie heeft het wel voldoende gecompenseerd. Maar de trouwpremie van 5000 gulden zijn we mooi misgelopen. Zwager en schoonzus die een kaartje uit Las Vegas hebben gestuurd hebben 'm wel getoucheerd. Niet dat ik iets tegen bruiloften heb, maar ik zou mezelf erg ongemakkelijk voelen het middelpunt van een formele gelegenheid te zijn. Ben benieuwd hoe mijn kinderen - twee hebben al een stevige relatie - dat aan gaan pakken. Die hoeven niet bang te zijn dat ik ze zal outshinen. Maar ik wil best naar een say yes to the dress sessie mee, als ze erop staan.
Hahaha Kenfan
Jaha die yes-to-the-dress sessie 
als dat zover komt, helder je budget aangeven want ze kleden je uit waar je bij staat :p
Wiens bruiloft is het?
Nu scheelt het vast dat ik het huwelijk alleen zag als een contract. Ik had er niet echt een emotioneel gevoel bij.
Toen we besloten te trouwen na een uitgebreid gesprek met de notaris, vonden we het ook wel handig er een feestje van te maken. Mijn moeder zou er namelijk minstens 20 jaar over zeuren als we dat niet deden.
Nu had een vriendin van mij uit Kenia me al jaren ervoor iets belangrijks uitgelegd. "Jij denkt dat het jóuw bruiloft is. Fout. Het is de bruiloft van de moeder. Die willen kunnen stralen tegenover hun hele sociale leven over hoe mooi hun dochter was. Die willen alle complimenten in ontvangst kunnen nemen over hoe geweldig mooi de jurk was, hoe goed het eten, hoe stralend de bruid. Dat kan niet als de vriendinnen er niet bij zijn".
Dit vertelde ze me naar aanleiding van een nicht die met een Nederlander getrouwd was in Nederland. Haar tante was er wel bij geweest, maar die moest haar eer halen met slechts de foto's van de bruiloft toen ze terugkwam in Kenia. Niemand had de bruiloft uit de eerste hand gezien. Vanuit haar cultuur was dit gewoon een bekend feit. Het vreemde is dat ik denk dat het in onze cultuur eigenlijk ook zo is, maar we negeren dit omdat er geen redelijke of rationale basis voor lijkt te zijn. Het gevolg is dat er vanzelf gedoe ontstaat.
Ik vond dit een geweldige uitleg. Het zorgde er in 1 keer voor dat ik alles uit de strijd kon laten. Mijn broer (twee jaar eerder getrouwd) had over elke persoon op de gastenlijst een strijd gevoerd met mijn moeder. Ik heb haar een stuk papier overhandigd en zei: "Schrijf maar op wie er bij moeten zijn". Er zijn de nodige vage en minder vage bekenden geweest. Oud-tantes en ooms.
Mijn moeder heeft inderdaad lopen stralen. Bij mijn man in de familie was het minder gedoe, maar om het evenwicht te behouden, heeft man zijn moeder net zo'n papier gegeven;-)
Onze insteek was: op de dag zelf merken wij toch niets van wie er nu precies zijn, maar het is belangrijk voor onze ouders, dus laat maar gaan. We zijn inmiddels bijna 20 jaar getrouwd. Mijn moeder leeft niet meer, evenals veel anderen die op onze foto's staan. De meerkosten van die extra gasten zijn we al heel lang vergeten. Ik ben heel blij dat we het zo gedaan hebben. Het was trouwens een moetje, ik was 3 maanden zwanger 
. De hele bruiloft met een paar honderd mensen hebben we in 6 weken georganiseerd.