Pup (16w) terug naar fokker?

schuldgevoel

"De halve wereld heeft een hond en ik vind het weer teveel. Watje."

En de andere helft van de wereld heeft geen hond, vaak ook omdat het hen teveel is

Maar serieus, het is onnodig om jezelf een schuldgevoel aan te praten.

Als ik niet hoteldebotel voor

Haar was gevallen deed ik het echt niet. Ik vind deze fase echt heel zwaar.. en de 3e keer valt het weer tegen ;)

Je hoeft je niet te schamen

Schamen is echt niet nodig, het hebben van een pup is gewoon zwaar en veel. En als je pup dan ook nog in de nacht wakker wordt en nog niet zindelijk is, is het nog zwaarder. Ik heb af en toe ook best van die momenten dat ik terug verlang naar een huis zonder pup, maar bij mij was het gevoel gelijk goed en onze pup was in een paar dagen zindelijk en sliep snel door, dan kun je ook veel meer hebben. Ook speelt mee dat ik het niet alleen doe, vanmiddag was ik bezig en pup was erg vervelend, als ik dan vraag of iemand pup mee naar buiten wil nemen is er altijd wel één die opstaat. Als ik het alleen moest doen, was pup hier misschien ook niet meer, want ook ik trek dat niet alleen. Dus een beetje lief zijn voor jezelf mag best hoor en gelukkig is je man weer bijgetrokken, de kinderen zullen het ook wel overleven. Hier één kind die al heel vaak afscheid moest nemen van een vriendinnetje, door verhuizing, andere school of scheiding, elke keer is ze een poosje verdrietig, maar het gaat dan na een paar dagen snel beter. Dat zal bij jullie vast ook zo zijn.

haal die aap van je schouder

"Het verschil hier is dat ik degene ben die ze zoveel verdriet heeft gedaan."

Haal die aap van je schouder. Je hebt voor je zelf een grens getrokken, en dat was nodig en verstandig. Dat de rest van de familie daar nu wat verdriet van heeft, is vervelend en niet zo verwonderlijk. Maar het is HUN verdriet, jij bent daar niet verantwoordelijk voor, jij hebt ze dat al helemaal niet 'aangedaan'.

"Ze hebben nog nooit wat ergs mee hoeven maken, dus ik ken ze nog niet wat dat betreft. En nu dan gelijk dit..."

Ik sluit mij aan bij Alkes: stop met dramatiseren. Ik vind dat je het veel te groot maakt. Je spreekt over trauma's, over iets wat kinderen de rest van hun leven bij zich dragen. Toe zeg! Als dit al een trauma oplevert, wat dan als een hond doodgaat? Of als een familielid overlijdt? De hond is twee (!) maanden bij jullie geweest, en gaat gewoon een prima leven tegemoet. Dat voelt nu even naar, natuurlijk. Maar relativeer!

Femh (ot)

Wat leuk, boulderen. :-)

"Zoveel verdriet" - wat ik al eerder zei, zo erg is dit niet. Tel je zegeningen. Echt.

Het is ergens juist goed voor je kinderen om dit mee te maken, ze zullen nog wel veel meer teleurstellingen krijgen in hun leven en te maken krijgen met 'echt verlies' en zien nu hoe je er mee om moet gaan: er wat van maken dus, afleiding zoeken, huilen en weer opstaan.
Voor jullie relatie en voor je zelf ook een eyeopener. Jij weet nu ook dat je eerder aan de bel moet trekken en dat je niet gelukkig wordt van alle verantwoordelijkheid te dragen.

Eens met Mijntje ea

Dit is echt geen traumatische ervaring. Nou ja als je man en jij hier heel onvalwsssen mee om gaan kan t wel een naarder randje krijgen maar dat staat dan los van Dexter. Ik zou het meer proberen om te denken naar een levensles en aangrijpen om bepaalde dynamiek in je relatie aan te pakken.
Zolang jij jezelf vast denkt in een soort overtuiging dat dit een ramp is, is er geen ruimte voor wie dan ook om er anders mee om te gaan. Zou zelfs kunnen dat de kinderen dan (onbewust) juist verdrietig blijven omdat ze bij jou lezen dat dat blijkbaar de bedoeling is.
Niet dat je nou als een blij ei door t huis moet stuiteren maar wees er neutraler in; het leven heeft ups & downs en die hebben (bijna) altijd ook randjes van t ander: downs hebben soms voordelen, ups verdrietig kanten, zo is t nou eenmaal. Dan ontstaat er weer ruimte bij jullie onderling, schat ik zo in

Trauma

Je kunt niet bepalen vanuit de verte of dit een trauma kan worden voor iemand of niet. Ik heb het als kind meegemaakt en ik zeg eerlijk dat het woord trauma op mij ook niet van toepassing is, maar het was voor mij als kind wel een van de ergste dingen die ik had meegemaakt. Ik heb het gevoel dat mijn leven tot dat moment net zo weinig echte drama's kende als van de kinderen van Femh. Nou ja... er speelden andere dingen, maar die hebben tot daar ook niet tot trauma's geleid. Dus trauma... mwah, maar een vervelende herinnering is het wel. Ik kan het verdriet van toen zo weer uit een geheugenlaadje trekken en zoals gezegd ben ik het later gaan compenseren met eigen dieren. Lekker van mezelf... Ik was nog net niet 22, tien jaar na het vertrek van de hond.

Waar mijn ouders niet echt goed in waren, is begripvol met de situatie omgaan en ik denk dat dat een stuk kan schelen in hoe kinderen dit soort dingen verwerken. Kinderen mogen hier nog een poosje verdrietig om zijn, daar ook over praten en dus niet het gevoel krijgen dat dat verdriet er niet hoort te zijn, dat het op een dag klaar moet zijn met die gevoelens. Ik opperde eerder om een huisdier in huis te halen wat wél kan slagen, ik snap dat dat niet zo'n goed idee werd gevonden (echt ), maar het zou misschien wel leuk zijn om iets met ze te doen waar een nieuwe herinnering mee gekweekt wordt. Een uitstapje wat nog niet eerder gedaan is, ik noem maar wat. En gewoon altijd luisteren als ze toch even weer een stukje gemis kwijt moeten.

Wat mij trouwens wel getroost heeft was de wetenschap dat onze hond zo'n fijn leven had bij de boer. Later kwam het ook nog 'goed uit' dat hond niet meer bij ons woonde. Heel sneu voor hond én nieuwe eigenaar, werd hond al vrij snel ziek. Een typische ziekte die bij dit ras hoort, een hersentumor. Ik ben stiekem blij dat ik niet bij dit proces heb hoeven zijn. Ik herinner me nu de leuke lieve hond zoals ze bij ons thuis was.

verdriet en schuldgevoel

Heel herkenbaar en dat blijft nog heel lang. Ook door de vragen van anderen. Gelukkig hebben wij geen nare ervaringen van anderen gehad maar wij waren er wel veel voller in gegaan met dus wel veel foto's delen en dat de pup weg ging kwam dus voor bijna iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Ook wij hadden vooraf onze vragen als we hoorden dat iemand een pup wegdeed. We lazen eens van een stel wat dat al na twee weken deed omdat ze geen tijd voor de pup hadden, het was toch meer werk dan ze dachten met twee banen. Ons kon dat niet overkomen. Wij waren al ruim een jaar met de voorbereiding bezig. Toch gebeurde het wel en dat kwam hard aan. De fokker nam de pup zonder problemen terug en bij het eerste gesprek gaf ze aan dat wij wel eens gelijk konden hebben in onze signalen maar later niet meer. Gelukkig niet andersom.

Het blijft jou en je kinderen nog lang overspoelen, houd daar rekening mee. Het overspoelde mij hier ook weer door jouw verhaal.

Femh

Ik neem aan dat je volslagen open bent tegen je kinderen over de reden dat Dexter terug moest? Meer kun je niet doen. Benadruk dat het voor Dexter beter is dat hij naar een baasje gaat die gewend is aan honden en het niet zwaar vindt om altijd rekening te houden met hem. Dexter wordt daar gelukkiger dan bij baasjes die daar minder tijd voor (willen) hebben. Ik zou er ook eerlijk bij blijven zeggen dat jij je er ernstig op verkeken hebt en dat dit voor jou, ja zelfs een moeder kan dat overkomen, een hele wijze les is geweest.

Trauma

is misschien een groot woord, maar ik vind het toch niet iets kleins. Althans, het hoeft het niet te zijn dan. (voor betreffend kind) (Is het dat wel dan is dat ook helemaal oké)
Maar ik kan me er alles bij voorstellen.
Het gaat niet alleen om die paar weken contact.
Het gaat ook over de betekenis van de hele komst van hond, en over je verwachtingen naar de toekomst.
Misschien mag ik deze vergelijking niet maken maar de meeste ouders houden al na 1 uur (of 1 seconde, of 1 week...) zielsveel van hun kind.
Ik wil maar zeggen dat het met hoeveelheid tijd niets te maken heeft...

Of je ontmoet je grote liefde, het gebeurt toch echt regelmatig dat mensen al heel snel heel verliefd zijn. Als dan al snel de verwachting over en weer uitgesproken wordt dat het serieus kan worden dan doet het natuurlijk toch pijn als eea plotseling afgebroken wordt. Zeker als je het niet ziet aankomen en/of het niet snapt.

Bij de komst van pup stel je je er op in dat je tijd zat hebt om van deze pup te gaan houden en ervan te gaan genieten, je doet een commitment voor een jaar of 15.

Ik vind het allemaal niet echt klein dus. Nogmaals, ik kan me wel voorstellen dat het voor sommige mensen wel klein is.
Voor sommige honden is het overigens ook niet klein.

Ik zou iig tijd geven, veel tijd. Volgens mij wil je altijd snel met vanalles?
Ik hoop ook dat je er van leert, ik blijf toch leermogelijkheden lezen. En dan vooral voor jou. Je hebt aangegeven je man te hebben 'ontzien', heb je hem dan een eerlijke kans gegeven? En jezelf?

Overigens

Zou ik zelf Kaaskopje 's verhaal nooit geven (tenzij het waar was) en mijn kinderen zouden het vertrouwen in mij echt wel verliezen zou ik op deze manier de waarheid gaan verdraaien.
Gooi het niet op' beter voor Dexter', maar gewoon op de waarheid, die ligt alleen bij jou. En is legitiem genoeg.

Rebecca

Het kan nu net lijken of ik alles meegemaakt wil hebben, maar het zal maar zo zijn dat het soms echt zo is:-). Toen ik 22 was kreeg ik verkering met een collega. Ik was nog nooit zo verliefd geweest. Het geluk bruiste gewoon vanuit mijn tenen naar mijn hoofd toen hij mij zijn liefde verklaarde. Dit geluk was helaas wel van héél korte duur. Een paar weken later biechtte hij op dat hij er niet mee door kon gaan, omdat hij toch eigenlijk nog heel veel last had van de breuk met zijn voorgaande vriendin. Daar zat ik dan 5 minuten later in een bushokje voor de rit naar huis. Wat voelde ik me ellendig. En wat was het vervelend dat we elkaar op het werk nog tegenkwamen.

Wat je reactie over hoe je met je kinderen praat betreft, begint het er op te lijken dat je uit principe oneens met mij wilt zijn. Hmmm... komt me bekend voor. Als Femh niet vanuit haar hart voor Dexter kon zorgen, is het beter voor Dexter dat hij naar een baas gaat die dat wel voor elkaar krijgt. Twee vliegen in een klap in één waarheid. Ook dit kan een les zijn voor de kinderen: bezint eer ge begint.

Tsja

Mijn kinderen zouden er, nogmaals, niet blij mee zijn als ik mijn gedrag zou verontschuldigen door net te doen alsof dit beter is voor hond. Dit is niet beter voor hond, alleen maar voor ts. En dat is voldoende.

Dat doe je toch ook niet?

Je zegt a. dat je eigen gevoelens niet zijn wat ze hoorden te zijn als je een hond in huis haalt en b. dat het voor een hond dan beter is om niet op te groeien bij iemand die er niet vol voor kan gaan. Honden voelen veel aan. Net als mensen. Mensen waarvan een ouder geen liefde kon geven, bevestigen vaak dat ze dat hebben aangevoeld.

te zwaar

"te zwaar" is abstract. Ik zou het duidelijker uitleggen en ook je het naar vindt dat je dit niet eerder wist. Maar dat je sommige dingen vantevoren niet goed kan weten. Dat je het hondje wilde voor hen, de kinderen, maar dat je er zo mee bezig was de hele dag dat je er zenuwachtig/ongelukkig van werd en dat is voor niemand goed.
Je hebt het wel goed gedaan door het snel te erkennen en het hondje terug te doen. Het beestje werd er misschien zelf ook nerveus van (weet dit niet zeker)
Maar ik blijf erbij dat het wel naar is voor de kinderen, maar geen trauma. Het is bv geen overlijden van een familielid. Hier komen ze echt wel overheen. Als jij dat tenminste komt (en je man)