U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Pup 14 weken
Hallo allemaal,
Ik heb in de afgelopen weken al heeeeel veel gelezen op diverse fora. Leuke dingen maar ook minder leuke dingen. Op een hondenfoeum dit verhaal ook geplaatst, maar wellicht hier ook meer ouders/moeders.
Waar ik mee "zit"...
Na lang wikken en wegen hebben we een pup in huis gehaald. Kinderen (12 en 14) helemaal blij. Zij hebben ons ook over de streep getrokken. Hond voor de kinderen, vraag je je af? jazeker, al is het wel echt een familiebeslissing geweest.
We hebben nu bijna 7 weken een pup in huis. Pup is bijna 14 weken. Het is een kruising Kelpie x Dalmatier.
Vanaf dag 3 heb ik een onderbuikgevoel. Steen in mn maag. Slecht slapen, etc. Het is niet het vele werk. Daar draai ik mn hand niet voor om. Tig keer eruit voor behoefte? Geen probleem. En dan ook nog in huis ene plas? prima, dweilen we op. Pup heeft overigens nog niet 1x in huis gepoept. Verbazingwekkend vinden we dat. En pupseltje is nu een week of 2 a 3 zindelijk.
In het begin s nachts eruit. No problem. Aantal kleine wandelingetje per dag? doen we. Consequent zijn? We hebben twee kinderen dus ook dat is geen probleem. Kinderen doen ook hun deel vwb de pup. er wordt gespeeld, om het eten gedacht, opgeruimd, etc. Kortom, de praktische dingen gaan eigenlijk allemaal goed
Kortom, daaaar kun je je wel op voorbereiden. Dat weet je van te voren. Maar waar ik me sterk in vergist heb, of beter...waar ik me niet op had kunnen voorbereiden is het gevoel van t pupseltje me geeft. Het lijkt wel alsof ik hem zie als een soort van indringer in mn huis en gezin ofzo. Ik snap er niks van. Het is een leuke pup met een enorm sterke wil. Laat zich inmiddels niet snel iets zeggen, wat hem niet past.
We hebben er overigens als wel een kynoloog bij gehad. Hij zei wel: "jullie hebben het qua karakter van deze pup niet echt getroffen als eerste hond" Ons pupseltje heeft namelijk wel een goede sturing nodig. Vanaf dag drie had ik dus ook het gevoel dat ik niet weet of we deze hond wel kunnen geven wat hij (zowel positief als negatief) nodig heeft. En dus daarbij het gevoel dat ik het maar "gek" vind, zo'n hond in huis. Als ik s morgens wakker wordt is t eerste wat ik denk: "oh ja, de hond". Pupseltje doet het goed hoor. Luistert wanneer het hem uitkomt, wandelt redelijk goed mee aan de lijn, is dus zindelijk en knuffelt ook best leuk. Neemt helaas niet zn eigen rust en "moeten" hond dus verplichte benchrust geven. En dan ook echt op gang, waar geen prikkels en afleiding zijn. Lees ik op ene site dat dit juist goed is en op andere site dat dit zielig is. We houden de richtlijn aan van 1 uur actief en 2 uren rust. Van te voren vond ik dat een hond prima alleen kon horen te zijn. Een paar uren dan he. En nu is ie er en vind ik het vervelend voor em. Nu is ie s morgens 2 uren alleen en dan komt er iemand om pup even uit te laten, spelen en eten geven. Dit wordt in toekomst wel uitgebreid want uieindelijk moet ie wel iets langer alleen zijn. Van te voren dacht ik....we kunnen grotendeels wel ons ding blijven doen. Uiteraard rekening houdend met. Nu is ie er en vind ik dat we hele weekend en rest van de dagen thuis moeten zijn. Met als gevolg dat ik nu dus wél een enorme beperking voel. Als pup rust, rust ik ook. En als ie zn actief momentje heeft, ik eigenlijk weinig doe. Met als gevolg dat huishouden ook compleet ontregeld is.
Van te voren had ik overal rekening mee gehouden maar dit dus niet. Ik doe dus vanalles met hem, maar t gevoel wat daarbij zou horen, blijft grotendeels afwezig. En het gevoel gaat ook niet over. Man en kinderen zien wel, dat ik eigenlijk vanaf begin dat pup er is, al niet mezelf ben. Terwijl ik echt wel wijs ben met pup. Ik knuffel ook met hem en vind het leuk om dingen te doen (niet teveel). Gisteravond echter, lag pup in bench en betrapte ik mezelf erop dat ik (weer) veel teveel genoot van de rust. Ik vind mezelf zo stom. Wat een sufmuts. Ik ben "bang" dat ik dus helemaal geen hondeneigenaar kan en wil zijn. K zie dan mensen lopen op straat en ben bijna jaloers dat ze zonder hond lopen. Hoezo dan?
Ik ben niet echt op zoek naar tips, daar ik echt helemaal onzeker wordt van al die verschillende meningen en adviezen.....Kynoloog en over 3 weken cursus bij deze zelfde man, wil ik eerst eens even afwachten.
Waar ik naar op zoek ben, is of er moeders (of vaders) zijn die tegen beter weten in (klinkt even extreem maar weet het even niet te omschrijven) de pup hebben gehouden en hoe dit is gegaan. m.a.w. die me gevoel een beetje snappen en hoe die daar uiteindelijk mee om zijn gegaan. En dan dus graag de mensen die er ook weken en/of maanden over gedubt en gepiekerd hebben. Ik lees op verschillende sites ook, dat het na een week al over was. Hier dus niet 
.
Het gaat
Hallo Femh,
Ik moet eerlijk bekennen dat het nu wel iets beter gaat. ietsje maar .
Nu werk ik ernaar toe om te zien hoe het straks gaat als het "normale" leven weer begint.
Ik wil het nog steeds allemaal te goed doen. En daar blijf ik last van houden, waardoor ik hontie dus wel als n belemmering zie, soms. gelukkig kan ik schrijven...soms. Maar ik ben heel benieuwd hoe het straks gaat als we allemaal weer naar school en werk gaan enzo.
Jij schreef in jou topic dat je het te ver vond gaan om jezelf op te offeren voor de kinderen. Dat ervaar ik ook wel een beetje, dat ik mezelf opoffer. Ik herkende dan ook veel in je topic.
En daar haalde ik al erg veel uit in elk geval. dat het niet raar is, of vreemd. Dus ook al schreef je het 2 jaar geleden....bedankt .
Ik ga er nog wel even mee door. Want t ligt namelijk niet aan deze hond. Ik zou het met elk hondje gehad hebben. Het te goed willen doen, er constant mee bezig zijn in t hoofd, waardoor het dus enorm aanwezig is en het dus, zoals al even geschreven, wel als een belemmering voelt. Dus ik wil graag nog even doorzetten en kijken of dat gevoel minder wordt. Want t is een leuke hond, dat wel.
Wel liefde dus?
Je lijkt de hond wel lief te vinden, dat is driekwart van "het werk".
Als de hond uit de puberteit raakt, zul je merken dat het figuurlijke stof gaat liggen. Veel aangeleerde gewoontes raken ingedaald , de hond wordt wat kalmer.
Ik vind je doorzettingsvermogen bewonderenswaardig. Blijf wel eerlijk naar jezelf en daarmee de rest van her gezin. Hoe langer je je best doet, hoe meer dieper de hechting wordt tussen mens en hond. Dus als je kinderen her gevoel hebben dat "hontie" voor eeuwig bij ze mag blijven, moet je daar echt achter staan en niet wanhopig "je best doen". Dat gaat nog 16 jaar duren.
voelt hij als een logé die te lang blijft?
een logé kan aardig en gezellig zijn, maar te lang - dat wordt hij/zij een hindernis in je leven. Ik heb het gevoel dat de situatie van jou en de hond hierop lijkt. Een minder aanwezig huisdier (bv een konijn in een ruime ren in de tuin) zou vast prettiger voor je zijn, En helemaal eens met Kaaskopje; je kinderen gaan op moment X de deur uit, maar de hond blijft. Dan is het wel van belang dat je hem écht kunt waarderen.
Meisje
Vind je het nog leuk? Ik vond mijn leven met hond een 6, mijn leven zonder hond kreeg en krijgt een 10 Zo erg lijkt het bij jou niet te zijn. ;-)
Jawel hoor
@Kaaskopje, We blijven erover praten. dat helpt. De kinderen weten hoe ik erin sta. En weten ook wel....dit was echt een eenmalige actie. Ook nu hond er al even wat langer is, blijf ik bij dat gevoel. Dus mocht hond met 5 jaar dood gaan ofzo (wat ik natuurlijk niet hoop, even voor de duidelijkheid) dan komt er echt geen hond weer. gewoon niet.
@Wilgenkatje, Konijnen hebben we gehad. Die liepen zelfs los in de tuin. Een walhalla dus voor die beestjes . Enfin, ik doe mn best. Meer kan ik niet doen. Ik denk dat ik, als alles weer in t normale ritme zit, ik er wat meer over kan gaan zeggen. En ik hoop dat ik dan kan zeggen dat het allemaal wel oke is zo.
@Femh, ik snap heel goed wat je bedoeld . Of dat bij mij ook zo is, kan ik nog niet zeggen, eigenlijk. Al is mijn leven met hond geen 6. Meer een 7,5 ofzo 
.
Niet alles gelezen
Maar ik denk dat je een belangrijke stap neemt als je het 'zielig' vinden los gaat laten.
Een hond vindt zichzelf nooit zielig. Vond je het ook zielig dat je jouw kind in zijn/haar bedje legde om te gaan slapen? Een hond 'slaapt' het grootste gedeelte van de dag.
Zelf heb ik al heel lang honden. Met sommige honden had ik meer dan met andere honden. Als mensen zien dat ik benches in huis heb staan krijg ik ook heel vaak te horen dat het 'zielig' is. Eigenlijk is het precies andersom. Mijn honden hebben een plek waar zij zich veilig voelen. Die alleen voor hun is (alleen om schoon te maken kom ik in de bench), waar ze een lekker kussen hebben en graag liggen. Dat jullie pup in de bench ligt met het deurtje open betekent dat het dier zich daar fijn voelt. Dat hebben jullie dus goed gedaan.
Een hond is niet hetzelfde als een mens. Veel mensen projecteren menselijke emoties op een hond. De meeste emoties is een hond niet toe in staat, ze hebben er gewoon de hersenen niet voor. Als jullie hond dus een aantal uur alleen is, dan zal hij/zij niet boos zijn. Voor Corona waren de honden 4 dagen in de week een uur of 6 alleen, nu werk ik thuis. De uren die ze normaal alleen zijn, liggen ze te slapen. Het moment dat wij normaal thuis zou komen van ons werk worden ze actief. Dat is een ritme wat je opbouwt.
Laat het schuldgevoel los. Kijk naar wat een hond nodig heeft. Dat is beweging, regels (in elk sociale structuur zijn die er), voedsel, een veilige slaapplek en natuurlijk affectie. Naar wat ik van jou gelezen heb, bieden jullie dat allemaal. Het dier heeft een tuin om lekker in te bewegen, wordt meegenomen om te wandelen, krijgt genoeg voedsel en water, heeft een veilige slaapplek, krijgt een opvoeding en er wordt geaaid.
Natuurlijk is het een verantwoordelijkheid, maar die ga je niet uit de weg. Probeer het gewoon wat meer los te laten. Het huishouden doen als pupsel in de bench ligt te rusten, kan prima. Tijdens het 'actieve' uurtje kun je zelfs pupsel leren om wat dingen voor je te doen. Zo hebben wij onze slimmerik geleerd om de deur dicht te doen (erg handig met pubers in huis die dat niet lijken te kunnen, maar ook als jij je handen vol hebt). Je zult zien dat pupsel heel graag helpt. Daarom beginnen ze ook al vroeg met training als hulphond.
Ik hoop dat het allemaal helpt en dat je een fijn maatje aan jullie hond krijgt.
Meisje
Hoe jij over 5 jaar denkt weet je dan pas 🙄. Onze buurman had een hekel aan honden. 14 jaar later hebben ze er zelf 1 en wordt er nog een overwogen. Je maakt wat mee, haha.
Klopt
@paddington, dat is inderdaad mijn grootste struikelblok...dat ik dingen zielig vind. dat had ik van mezelf niet gedacht. Wel mooi dat ik dat dus nu leer. Maar helaas gaat dat dus soms wel ten koste van mezelf. Nee, ik vond dat mn kinderen niet zielig. Maar om nu de vergelijking volledig door te trekken met kinderen gaat me te ver. Vooral ook, omdat je mt kinderen in het hele proces groeit. Een hond is er ineens, doen en kunnen ook al meteen heel veel. dat is met kinderen gewoon echt anders. Bovendien zijn kinderen (meestal) je eigen vlees en bloed en bovenal mensch. Zo zie ik hond niet. Ik vind een hond opvoeden dan ook best pittig in vergelijking met kinderen. Of ik ben de 1e periode van onze kinderen gewoon kwijt, dat kan ook .
je verhaal over die menselijke gevoelens is idd zo. En ondanks dat ik dingen soms voel, waak ik ervoor om de hond te vermenselijken. Maar eerlijk is eerlijk, da s soms best lastig.
Bedankt voor je moeite om me gerust te stellen. Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat hontie het niet slecht bij ons heeft. En dat moet ik voor ogen blijven houden. En oh ja, dat het een jaar investeren is, hahaha. Op dit moment ist echt een draakje bij tijd en wijle en zit ie nog niet eens in pubertijd.
We hebben inmiddels ook al n tijdje een bench in onze huiskamer en daar gaat ie nu in, als zn gedrag echt te gek wordt en echt niet meer leuk wordt/is. Dat brengt ons ook rust en hond ook, denken we.
En als ik dan zie dat onze jongste vaak even bij hem gaat zitten en echt even met hem knuffelt en hij haar ook echt opzoekt daarvoor, denk ik....doorzetten. gewoon doorzetten, hahaha.
@kaaskopje, ik geloof ook inderdaad wel dat bij de meeste volhardende mensen een verandering kan optreden. Maar nog steeds is dat gevoel bij mij niet anders.
Begrenzen
Je bent goed op weg, lijkt mij. Maar gevoel laat zich niet dwingen. Sterker nog, hoe meer je van jezelf vindt dat je iets moet, hoe lastiger het misschien wel wordt. En dat je nu vanwege Corona veel (hele dagen) thuis bent helpt niet mee, dan zit je er ook echt de hele dag met je neus op.
Een hond alleen is niet zielig (binnen grenzen natuurlijk), een hond in een bench is niet zielig. Een hond kan niet vergelijken, is niet jaloers. Dus als jullie zorgen voor een natje en droogje, een knuffel op zijn tijd, genoeg beweging en spelen is het al gauw goed.Hij kan wel duidelijk maken wat ie wil en hij zal grenzen opzoeken. Grenzen heeft hij echt nodig. Ook al om hem zijn plek binnen de roedel duidelijk te maken. Van onduidelijkheid over zijn plaats in de groep wordt een hond wél ongelukkig. Dat is wel zielig. Dus wees zijn baas, en help je kinderen om dat ook te zijn (bijvoorbeeld door samen cursussen te doen). En die bench is ook prima. Jonge honden hebben geen rem, daarvoor zijn ze afhankelijk van hun moeder en de rest van de roedel. Die maken een pup heel duidelijk dat ie te ver gaat. Dus ook dat is niet zielig.
Ik hoop echt voor je dat jouw gevoel nog verandert. En dat je zelf ook gaat genieten van hontie. Hier is ze echt onderdeel van het gezin. Steun en toeverlaat voor de kinderen, zelfs nu ze 17 en 20 zijn. En zelfs de vriendin van de oudste vindt troost bij haar. Heel mooi om te zien. En ik vind zelf ook weinig lekkerder dan op de bank hangen met haar tegen me aan of een flinke wandeling bij windkracht 8 zoals gisteren...
Pup vs baby
Een baby is er eigenlijk ook "opeens". Toen de kraamverzorgster weg was na de kraamtijd voelde dat toch een beetje voor het blok gezet. Oh help nu zelfstandig iets zien te maken van kind! En eerlijk? Los van gelukzalige momenten met dochter vind ik dat eerste jaar maar een klus. ( de rest ook trouwens haha). Je kom niet met haar praten, dus wat bedoelde ze. Zij kon niets uitleggen. Toen ze keerde praten, gelukkig redelijk vlot rond 1 jaar, kwam "nee", maar dat was tenminste duidelijk. Een pup heeft ook een periode waarin ik hond nog niet begrijp. Dat moet groeien. Ik ben dan erg voorzichtig. Rukje aan de riem.. ah zielig! Nu sta ik daar niet meer zo bij stil. Soms moet dat tukje gewoon. Toch even een boze toon? Ja helaas, maar snel weer positief. Het wordt natuurlijk, net als met een kind. Daar bij is "de klik" wel erg belangrijk, weet ik na 7 honden ook. Soms is die er domweg en spijtig genoeg niet of minder. Onze huidige hond heeft een gebruiksaanwijzing, maar ik ben dol op hem. Een eerdere hond had die ook en ik werd gek van die hond. Of hij eruit of Ik! Tja... Dat werd gelukkig de hond 😅. Hond ging naar een rasliefhebber en leefde daar een goed leven. We hebben ook een andere volwassen hond in huis gehaald. Erg lief en zo, maar niet dé klik. Wel genoeg om hem lief te vinden en aan hem gehecht te raken, maar geen gróte liefde. Die voelde ik wel voor de eerste hond, de een na laatste ook en de huidige heeft "het" ook.
beste eten
De beste optie is om na het volgende onderzoek een dierenarts te raadplegen. Hoe beter het voer bij uw huisdier past, hoe leuker het zal zijn en op dezelfde manier zal het u alleen maar geluk brengen. En omgekeerd, als je lieve huisdier niet blij is met zijn eten, of het hem niet past, maak je dan klaar om de vloeren te wassen, mijn vrienden, en ga toch naar de dierenarts.