Dochter met vriendje in wsnp

Tsjor

In principe ben ik het met je eens Tsjor, dan pubers zelf hun grenzen moeten vinden en veel regie over hun eigen leven moeten hebben. Maar.... een vriendje dat tot 2 keer toe dreigt met zelfmoord als hij zijn zin niet krijgt.... daar zou ik mij als moeder wél mee bemoeien.

Ik hoop toch dat dochter hier verder geen enkele ervaring mee heeft en op veel gebieden haar grenzen nog moet zoeken. Ik toch wel toen ik 16 was... Als moeder zou ik haar helpen haar grenzen te vinden maar soms zou ík de grens bepalen. En dat is zeker wanneer een vriendje haar dusdanig onder druk zet. Dan fietst mijn 16-jarige dochter daar, als ik het kan beletten, niet naar toe.

Het ligt natuurlijk aan de situatie en aan de dochter. Niet elke 16-jarige laat zich iets verbieden en elke 16-jarige kan besluiten tóch te vertrekken op de fiets. In dat geval zou ik mijn dochter helpen, (nood)scenario's doorspreken, laten weten dat ze me kan bellen als er iets iets of wat dan ook.

Maar de regie helemaal bij dochter laten? Dat toch echt alleen als ik zeker wist dat ze hier tegenop gewassen is. En dat lijkt me mij de dochter van Yellow (en bij vele andere 16-jarigen) nauwelijks het geval, met zo'n complexe situatie en zelfmoorddreigingen omdat niet gebeurt wat hij wil.

eens met Tsjor

Ik zou toch op meer afstand gaan staan.
Je kunt dochter prima steunen door in emotioneel opzicht aanwezig te zijn en beschikbaar.
Maar nu moet ze een weg vinden in een ingewikkelde situatie, haar eigen pad zoeken met deze jongen met ingewikkelde emoties en daarbij ook bezig zijn met de (ingewikkelde) emoties van moeder.
Dat je de emoties hebt is heel invoelbaar, maar misschien kun je ze kwijt bij partner of een vriendin? Ik zou dochter er niet mee belasten.

Je had het graag anders gezien voor haar maar zij heeft, voor nu, de keuze gemaakt een relatie aan te gaan met deze jongen.
Ik snap goed dat je hem het liefst ziet gaan, maar die keuze ligt volledig bij haar en jouw invloed zal alleen maar afnemen. Vertrouw op jouw opvoeding, die is klaar, vertrouw erop dat zij in staat is zelf (met jouw steun) de goede beslissingen (voor haar) te nemen.

Ik lees jullie berichten..

En ik denk er over na. Dank. Ik zit er ook wel een beetje bovenop, dat klopt. Maar dat komt ook omdat ik mijn dochter ken. Vertrouwen, ja. Maar ze is jong voor haar leeftijd, ondanks dat ze heel slim is wat naïef van aard, en met een grote drang tot het plezieren of tevreden stellen van anderen. Ik heb een paar oudere kinderen waar ik me in een vergelijkbare situatie minder zorgen over had gemaakt.

En ik hinkel wel een beetje heen en weer tussen het tsjor- standpunt en het veer-standpunt. Vertrouwen, op de achtergrond guidance geven, allemaal prima. Maar dit zijn wel echt serieuze problemen.

Laatste update: vriendje is alsnog langsgeweest, ze hebben dingen uitgepraat en verhelderd. Ook even met mij. Dat was ok. Alleen aan het einde van het gesprek meldde vriendje dat vader hem net gebeld had. Er was een Misverstand. Het kaartje voor dochter was klaarblijkelijk toch al door opa gekocht.
Eigenlijk geloof ik daar helemaal niks van, want vanochtend aan de telefoon was het nog een heel ander verhaal. Ergens had ik zo’n soort wending ook al een beetje verwacht. Tja. gewoon maar diep slikken en zeggen dat we/ dochter in ieder geval duidelijk zijn geweest? Om nu niet mee te gaan voelt wel heel principieel.

Yellow

Niet loslaten

Dit is geen casus om daarmee te oefenen.
Ze accepteert je bemoeienis, dus daar zou ik het bij houden.

Loslaten kan altijd nog hè.

Lastige situatie

Pffff, ik herken zo’n situatie bij ons thuis. Dochter was toen 17, jongen uit prima gezin, wilde zelf niet deugen. Gaf van alles zijn ouders de schuld.

We hebben toen juist er voor gepleit dat hij veel bij ins was, alternatief was op straat hangen, zelfs slapen. Uiteindelijk trok hij bij ons in. Ik hield contact met zijn ouders.

Ik was er ook veel mee bezig, vooral om dochter te helpen. Dit was te groot voor haar. Dat voel ik in dit verhaal ook.

Uiteindelijk zou hij met ons mee op vakantie, ruzie in de laatste nacht, hij zou niet mee. Ik ging iedere keer veel in zijn verhaal mee, maar dat was voor mij de druppel. Auto was ingepakt, we zouden over een paar uur gaan. Ik heb toen gezegd dat het prima was dat hij thuis bleef, dat telefoon dochter ook. Hij ging mee.

En al die tijd bleef ik in gesprek, ze kwamen dan ook beide iedere keer weer bij mij. Zal zeker ook met mijn werk te maken hebben. Maar zeker ook met dochters ambities, zij zou hem gaan redden.

Na 1,5 jaar hield het op. Dochter veel meer beschadigd dan wij voor mogelijk hadden gehouden, maar het is goed gekomen.

Lang verhaal kort maken: ik vind dat je het heel goed doet. Dochter wil graag met je sparren, ze is nog jong, ook dit moet ze leren. Je hoeft niet alles te leren met trial and error, je deed het veter strikken vroeger toch oom voor? Alles heeft tijd nodig en oefening. Het is fijn als je samen in gesprek blijft. Het komt wel goed.

Loslaten

Ik zou wel dicht bij haar blijven, zelf.
Maar mijn eigen emoties proberen erbuiten te houden en de regie bij haar laten. Juist bij een kind dat moeite heeft haar eigen grenzen te bewaken.
Ik zie dat zelf niet als loslaten maar een (net iets) andere insteek.
(en uiteraard zou ik op de achtergrond wel grenzen bewaken indien dochter daar zelf niet uitkomt, maar mijn eigen grenzen bewaken is meestal voldoende)

Vasthouden

Ik bedoel: er komt geen dochter in voor, bijvoorbeeld in deze reactie: ' Eigenlijk geloof ik (=moeder) daar helemaal niks van, want vanochtend aan de telefoon was het nog een heel ander verhaal. Ergens had ik (= moeder) zo’n soort wending ook al een beetje verwacht. Tja. gewoon maar diep slikken (= door moeder) en zeggen dat we/ dochter (=moeder) in ieder geval duidelijk zijn geweest? Om nu niet mee te gaan (=door moeder???) voelt wel heel principieel. ' Wiens principe?

Tsjor

Yellow

Je zegt dat je dochter wat jong voor haar leeftijd is. Misschien geldt dat ook voor het vriendje? Misschien is hij ook nog niet helemaal rijp voor een volwassen aanpak bij alles wat voortvloeit uit het financiële probleem waar hij ongewild in zit. Zo zou ik er voorlopig naar proberen te kijken. Stel je meer luisterend en raadgevend op, maar niet belerend.

Dat er opeens toch een ticket uit de hoge hoed is getoverd, zou ik dankbaar voor waar aannemen. Probleem opgelost, niet jouw zaak verder. Ook mensen met financiële problemen hebben hun trots.

Lastig

Als ik de beschrijving lees van het gezin waar de jongen uitkomt (ook in je andere draadje), kan ik me voorstellen dat je je zorgen maakt. Zou ik ook doen als het mijn dochter was. Het gezin doet me heel erg denken aan een gezin bij ons in de buurt. Ook altijd gedoe met politie, drugsgebruik en andere dingen. Ik zou niet willen dat mijn dochter verkering met een van die jongens zou krijgen. Niet alleen voor haar eigen veiligheid, maar ook omdat het onbezorgde er dan al meteen vanaf is. Maar goed, tips heb ik niet voor je, maar wel alle begrip voor je bezorgdheid!

Kaaskopje en tsjor

Kaaskopje. Geen zorgen, heb Ik ook gedaan hoor. Dochter is blij.

Tsjor. Dat laatste stukje ging inderdaad over mij. Ik ben ook maar een mens. Ik (door)zie (als volwassene) dingen die volledig langs mijn dochter heengaan. Zoals ik zei, ze is wat jong voor haar leeftijd, en wat naïef. Ze heeft volstrekt niet in de gaten wanneer ze op een vervelende manier onder druk wordt gezet, of wanneer menden haar onheus bejegenen. Praat veel goed. Dat is niet alleen nu zo, maar vroeger ook. Is haar aard.
Enfin, Ik probeer advies te geven, te luisteren en er voor haar te zijn. Wat ik hier typte heb ik niet tegen haar gezegd. Maar wel even tegen jullie. Soms moet je even iets kwijt. Zij gaat blij mee overmorgen op het uitje.Voor nu opgelost.

Yellow

Oh, en mandy...

Heel erg dank voor jouw verhaal. Het maakt me aan de ene kant een beetje bang, maar het doet me ook goed. Ik heb het gevoel dat dochter hier echt wel van gaat leren, maar ben inderdaad bang of/ dat dat met erg veel schade en schande gepaard zal gaan. Ik ben echt blij met de feedback die ik hier krijg. Er is niet 1 goede manier....

Yellow

wijze raad

is altijd goed. en die komt altijd met name door ervaring: iets langer hier rondlopen en je ziet meer dingen, herkent meer dingen, weet beter waar de valkuilen liggen en waar je blij mee mag zijn.
Maar jouw ervaringen zijn dan ng niet de ervaringen van je dochter. Je dochter is verliefd en ziet alles door een andere bril. Niet dat dat de beste bril is, zeker niet. Maar ja, soms heb je geen andere.
Jij ziet alles anders. Bijvoorbeeld in het begin beschrijf je al dat er enerzijds een familie (inclusief de zoon) is in de WSNP en dat die dan naar het duurste park in Nederland gaan aan de andere kant van het land. In jouw hoofd loopt de rekenmachine dan mee: zoveel voor het park, zoveel voor eten, zoveel reiskosten. Dat maakt je meteen argwanend. Dochter heeft die rekenmachine nog niet in haar hoofd, hopelijk. Voor haar is het een leuk uitje. En als dochter wij betalen, dan heb je ook al een andere besteding voor dochter, die meteen ook een oplossing biedt voor de WSNP van de jongen: neem hem een paar keer mee naar de film etc.
Dan ben je dus heel veel aan het inkleuren maar ook heel veel al aan het beslissen voor je dochter en bedenken hoe zij erin moet staan. Nu is daar blijkbaar iets waar jij geen rekening mee gehouden hebt: een gulle en spaarzame opa die de kinderen een plezier wil doen. en iets wat jij niet kunt bedenken, namelijk dat je dochter nu misschien wel gebaat is met meer zakgeld, zodat ze wat gemakkelijker iets leuks kan doen met vriendje.
Het gaat erom wat zij ziet en hoe zij ermee om gaat, waar zij vragen heeft of kanttekeningen plaatst. En dan is wijze raad best welkom. Maar wel als advies.

Tsjor

Gekleurde bril

Ja tsjor. Ik volg je. En er zit van alles in, wat jij zegt. Maar toch, je kunt het ook (iets) anders bekijken. Ik zie mijn lieve, naïeve dochter probleemloos (grote) bedragen neertellen omdat (in dit geval) vriendje iets beloofd had wat moeilijk leek. Ze ziet op dat moment (heel puberaal en begrijpelijk) inderdaad alleen maar een leuk uitje in het water vallen, maar ik vind dat ik haar op dat moment best iets mag vertellen over de manier waarop dat gebeurt (niet zo netjes, beetje voor het blok gezet, zich wat bezwaard voelend) ) en over het best wel grote bedrag, dat zij ook maar 1 keer kan uitgeven. Dat vind ik, ook als je 16 bent, nog wel een stukje opvoeding. Ze ziet het echt zelf niet als ik haar er niet op attendeer, en zoals geloof ik Ginny zei, sommige dingen leer je nou eenmaal beter met wat hulp of advies van buiten. En wanneer je wel of niet meedenkt/ voorleeft of zelfs bijstuurt..tja. Afhankelijk van zowel kind als ouder denk ik. Trouwens, ik heb het er ook met mijn man over gehad (en die zijn meestal wat gemakkelijker in dit soort dingen) maar ook hij maakt zich zorgen. Vooral (heel praktisch) dat dochter in al haar goedheid haar spaar/bankrekening de komende periode gaat gebruiken om vriendje te subsidiëren.

En echt, de dingen die ik zelf denk over de hele situatie deel ik hier wel, maar niet met dochter.

En voor de goede orde: het is echt absoluut een hele lieve jongen, vriendje. Maar wel eentje met een hele hoop bijzondere bagage.

Yellow

Juist

Ik begrijp je volkomen, ik wil ook alles doen om te voorkomen dat de kinderen ook maar iets ergens van de lijden hebben. Maar ik weet ook dat ik zelf geleerd heb door dingen (verkeerd) te doen.
Bijvoorbeeld: met geld. Je had het eerst over 60 euro, 3 maanden zakgeld. Als ze dat een keer had gedaan (wat niet had gehoeven, want het vriendje wilde het betalen) dan was ze in een keer door haar zakgeld heen. Volgende punt: wat nu? Ga je dan meer geld aan ouders vragen, ga je zuinig aan doen, voel je je boos of vind je het goed besteed, wil je meer geld, zelf verdienen, of leef je zo sober mogelijk verder? Allemaal dingen die ze zelf dan had moeten bedenken. Ik neem aan dat ze weet dat het geld niet van de bank komt.
Over het aanspreken van een goed gevulde spaarrekening zou ik zeker even met haar praten, want er zijn andere manieren waarop zij en vriendje kunnen zorgen voor meer inkomsten. Dat soort lange-termijn-doelen zal ze wellicht nog niet helder in beeld hebben.
Juist als ze nog naief en jong is zal ze toch moeten leren om zelf om te gaan met dit soort ervaringen en daarvan te leren. Je staat er straks ook niet bij als ze ouder is.
Het wordt heel erg balanceren voor jullie.

Tsjor

Yellow

Ik snap hoe je hier in staat en hoe je erop reageert. 16 jaar is niet de leeftijd om volledig los te laten.

Als je dochter haar spaarbankboekje plundert is dat op zich haar verantwoordelijkheid, maar ik snap dat je dit niet prettig vindt. Ik zou daarom toch wat meer aandringen op een baantje. Dan voelt ze misschien iets meer dat ze gewérkt heeft voor haar geld en het dus niet voor alles over de balk gesmeten hoeft te worden.

Goede begeleiding

Yellow, ik vind jouw manier van begeleiden juist uitstekend. Je hoeft niet alles op de harde manier te leren als je jong bent. Daarnaast vind ik het ook altijd een uitstekende les dat je leert dat je ouders je steunen en helpen als je dat nodig hebt. Sommige problemen zijn te groot en te ingewikkeld voor een tiener in haar eentje. Dit vind ik daar wel een voorbeeld van.

Tsjor

Geld uitgeven en achteraf spijt hebben is inderdaad een waardevolle les.

Een vriendje hebben dat diep in de psychische en mogelijk financiële problemen zit levert ook levenslessen op.

Maar als ik als moeder deze twee lessen kan lostrekken van elkaar zou ik dat zeker proberen bij een zoon of dochter van die leeftijd/karakter/etc. Dus ik snap de keuzes die Yellow maakt. Ik zelf denk dat dochter al genoeg heeft om over na te denken en te beslissen wat ze ingewikkeld vindt - haar behoeden voor op dit moment een financiële uitgave die mogelijk nog meer uitgaven zou triggeren zou ik ook doen.

Als er verder geen problemen waren en ze wilde per se dat geld uitgeven, tuurlijk, dan komt ze zichzelf wel tegen als het geld op is. Maar het is niet dat ze zo graag naar dat pretpark wil, ze wil graag de situatie 'redden' oid. Dat is mijn indruk. Voor mij zou dat voldoende reden zijn om dat opvoedkundige stukje even te laten.

gr Angela

Andere les

Vriendje wilde het kaartje wel betalen, maar dat wilde dochter niet. Ik denk dat het WSNP-verhaal niet helemaal goed begrepen wordt: vriendje kan best nog eigen geld hebben. Dus ouders in de WSNP betekent nog niet dat vriendje ook geen geld heeft. Of niet zelf kan verdienen.
Er zijn zeker heel veel lessen te trekken en er is heel veel over te praten. Over geld, over zelfmoord, en het voorkomen daarvan, over dreigen met zelfmoord, over liefde, over schuldgevoelens, over medelijden etc.
Het is echt de kunst van ouderschap om de grens te trekken tussen beschermen en laten leren en dat is voor elke ouder anders en voor elk kind anders. Er is alleen altijd een risico wanneer je als ouder teveel beslist voor een kind van 16 en dat is dat ze de benen neemt en meegaat met het vriendje in het verhaal, dat haar ouders degenen zijn die haar beperken.

Tsjor.

De benen nemen

Ik vermoed dat de meeste meisjes niet meteen de benen nemen met hun vriendje. ik vind dat een onnodig dreigende voorstelling van zaken. Als de relatie met een kind over het algemeen goed is, kan het best eens een botsing of maatregel hebben. Met elkaar blijven praten en uitleggen waarom je je zorgen maakt, of op je strepen gaat staan, is het belangrijkste.

Hier ook niet

Ik zie de dreiging van weglopen ook niet bij een meisje van 16 dat het moeilijk heeft met haar vriendje. Ik zie eerder het tegenovergestelde: ze kan het niet alleen, ziet en hoort en beleeft dit soort problemen voor het eerst, dan heb je iemand nodig die stuurt, begeleidt, kalmeert en soms optreedt.

Dat loslaten is echt niet heilig en zeker niet geschikt voor elk probleem op deze leeftijd. Maar het is inderdaad een grens die je zelf (en samen, het ene kind is met 16 niet zo ver als het andere kind) trekt, tussen beschermen en loslaten.

lessen te leren

tsjor "Er zijn zeker heel veel lessen te trekken en er is heel veel over te praten. Over geld, over zelfmoord, en het voorkomen daarvan, over dreigen met zelfmoord, over liefde, over schuldgevoelens, over medelijden etc."
Ik heb niet alles gelezen, maar wat ik heb gelezen, is het ook goed om je dochter weerbaar te maken voor manipulatief gedrag. Dat sluipt er langzaam. Je herkent het eerst niet. Je hebt niet door dat je dingen doet die je eigenlijk niet zou willen doen. En op moment dat het doordringt, weet je niet meer goed hoe je terug moet.
Ik begrijp dat depressies zwaar zijn en dat iemand hulp nodig heeft. Maar er is een dunne grens tussen hulp willen geven en gevoel hebben dat je hulp moet geven.

Alkes

Spijker op de kop. Dat is precies waar ik bang voor ben. Dochter doorziet dat totaal niet. Ze heeft eerder met vriendinnen ook wel eens situaties gehad waar ze totaal niet in de gaten had dat er echt misbruik van haar onschuld werd gemaakt. Dat soort gesprekken hebben we dus al wel eerder gehad, maar het is echt iets dat in haar aard zit. Als ik haar dat dan uitlegde was ze echt vol ongeloof: dat kon toch niet waar zijn dat Marietje alleen maar langskwam als ze huiswerk wilde overschrijven? Of dat het niet toevallig was dat Truusje, die altijd zo graag met haar wilde samenwerken bij allerlei verslag-werkjes nooit tijd had om af te spreken als het er op aankwam, zodat zij dan meestal 90 % van het werk deed. En die ene keer, toen truusjes deel ook nog plagiaat bleek te zijn en ze daardoor een vette onvoldoende scoorde.....nee, dat had Truusje echt niet expres gedaan. Dat was een vergissinkje geweest. dat had ze eerlijk aan dochter uitgelegd.

Dus, ja, best regelmatig over gepraat, maar ik weet eigenlijk niet zo goed wat dat doet met haar. Voor een groot deel ben je ook zoals je bent. En op zich is het ook een hele mooie eigenschap, altijd het positieve zien, en geen argwaan. Ik wil ook echt niet zeggen dat vriendje haar (bewust) manipuleert, maar de combi van dochters aard en vriendjes problemen is niet heel gelukkig....

Yellow

Andere insteek

Volgens mij zijn alle jonge meisjes (te) naïef, ze moeten allemaal nog leren wat er te koop is op de wereld.
Volgens mij kun je als ouder niet veel meer doen dan kind ruimte geven sterk en krachtig te worden, dan lopen ze minder risico slachtoffer te worden. (van bijv manipulaties van anderen)
Dus ook eigen grenzen goed leren kennen en uitdragen etc. (snel) beschermen en overnemen is verleidelijk, maar risico zit erin dat de boodschap naar dochter is dat ze nog niet capabel is.
Uiteraard is ze ook nog niet capabel genoeg, maar wie wel eigenlijk, ooit? Veel draait ook om eigenwaarde.

Behalve dat ik meer levenservaring heb dan mijn dochter ben ik ook veel wantrouwiger, negatiever van aard dan dochter. Dochter beziet mensen door een roze bril en zet zich sterk af tegen negatieve inkleuring. Toch heb ik nog nooit echt het gevoel gehad dat er misbruik van haar gemaakt wordt.
Positief tov mensen staan is niet altijd een recept voor misbruik.
Ze heeft bijv een vriendin die echt niet makkelijk is en waar ik negatief genoeg van zou kunnen benoemen. Dochter lijkt echter weinig last te hebben van negatieve gedrag van vriendin, ze staat er ergens ook heel luchtig in en het zijn al jaren leuke vriendinnen.

Uiteraard bezie ik eea met arendsogen want ze heeft de leeftijd voor een mogelijk vriendje en wie weet hoe dat uitpakt met haar positieve instelling.
Ik denk dat ik in voorkomende situaties vooral zelf zou proberen uit manipulaties te blijven (want daar kom je volgens mij snel in) en kind zou stimuleren vooral ook oog te hebben voor andere aspecten uit haar leven, dat niet alleen zo'n vriendje te grote impact kan gaan krijgen.

Nou. Dochter heeft een hele mooie dag gehad gisteren.

En ik heb oprecht blij naar haar verhalen geluisterd. Wat ik wel heel vervelend vond om achteraf te horen was dat broer van vriendje ( onverwacht/ongepland) ook mee was geweest, wat betekende dat ze in een vrij kleine auto met maar 3 gordels achterin een km of 500 hebben gereden met 4 mensen op de achterbank. Vinden jullie me nou een zeikerd dat ik daar ook niet vrolijk van word?

Morgen begint hier het gewone leven weer. Even wat focus op andere dingen, ook voor dochter. Ik vind dat wel een prettig idee eigenlijk.

Yellow

Yellow

Fijn dat ze zo'n leuke dag gehad heeft. Wat de gordel betreft... ja het is tegen de geldende regels. Ik zou er een pedagogisch verantwoorde opmerking over maken en het voor nu laten rusten. Mocht er nog eens een uitstapje volgen, dan kun je hier altijd nog een punt van maken.