U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
dagboek lezen, waar leg je de grens?
Ik had laatst een gesprek met mijn schoonzus waarin we beiden heel verschillend bleken te denken. Ik vond dat wel een eye-opener. Ben benieuwd hoeveel verschillende meningen er hier zijn?
Oké, het geval. We waren op de crematie van een ouder familielid en de zoon las een stukje voor uit haar dagboek. Werd ingeleid met, toen we papierwerk gingen uitzoeken stuitten we geheel onverwachts op een dagboek! We waren verrast want we wisten niet dat ze dat bijhield.
Het voorgelezene was een redelijk algemeen stukje hoor, al van heel wat jaren terug, maar toch.
Op de terugweg zei ik dat ik dat een beetje dubieus vond, dat ik denk dat ik als het mijn moeder betrof dat dagboek had dichtgelaten uit piëteit. Wij als kinderen wisten daar niet van dus het was kennelijk nooit de bedoeling dat wij van de inhoud op de hoogte werden gesteld, dat was iets persoonlijks. Mijn schoonzus zei toen dat zij er geen moeite mee had en als het haar moeder betrof zij 'ook wel zou willen weten wat er in stond'.
Ja, dat zou ik natuurlijk ook wel willen weten. Maar daar gaat het toch niet om, dat jij wel graag zou willen weten wat er in staat? Of ben ik nu te recht in de leer?
Als je op de kamer van je kind onverwacht een dagboek tegenkomt dan schat ik in dat bijna iedereen wel zal vinden dat je daar afblijft. Maar als de eigenaar overleden is, wordt dat dan anders?
Brigitte
Voor mijn moeder gaf het rust dat die puzzelstukjes op hun plek zaten, want zij zag de puzzelstukjes.
Mijn oma had een enorm verdriet om de in haar ogen perfecte zoon die overleden was, zij wilde de rest niet zien. Als zij het dagboek had gelezen was haar verdriet nog veel groter geweest, omdat haar (droom)beeld van hem dan ook kapot was geweest. En dat was zinloos, hij leefde toch al niet meer.
Ik had, door de manier waarop hij het dagboek geschreven heeft, achtergelaten heeft, niet de indruk dat het na zijn dood niet gelezen mocht worden. Hij was slim genoeg om dat anders te doen, als hij dat wilde, en zo onverwacht was zijn overlijden ook niet. Ik denk dat hij bij z'n leven veel dingen niet verteld heeft om m'n oma te beschermen, niet zozeer omdat m'n moeder het niet mocht weten.
ik heb dat gedaan.......
Na het zeer plotseling overlijden van mijn moeder heb ik haar dagboeken gelezen. Mijn moeder verongelukte (autoongeluk) er was dus geen tijd om het evt. weg te gooien als ze dat gewild had. De dagboeken vonden we pas een hele tijd erna. Bij het opruimen van haar kast. Nou ja kasten. In haar 'werkkamer' in de kast aldaar. Een stuk of 5 dagboeken. Gezamelijk gevonden met stiefvader en broer. Die beslisten meteen dat ze voor mij waren en wilden ze ook niet lezen...Want ik was een vrouw. Aldus hun logica.En als ik ze niet wilde lezen moest ik ze maar weggooien. Ze zijn mee gegaan naar mijn huis. Hebben eerst een tijdje gelegen. Ik denk een jaar of 1,5. En toen pas ben ik erin gaan bladeren. Er is er 1 van haar jeugd..toen ze nog thuis woonde. Jong meisje was en mijn vader leerde kennen. En 1 toen ze net gescheiden was. En 1 toen ze mijn stiefvader leerde kennen en de laatste 2 van de laatste jaren. De dagboeken werden niet elke dag bijgehouden. Er werd meer wekelijks geschreven...Een soort opsomming van wat ze gedaan had en daarbij wat aantekeningen wat ze ervan vond. Ook wel vantevoren van: 'Volgende week optreden met Iena en Mientje op school' en dan erachter in de kantlijn 'eng, zenuwachtig' of zoiets. En dan de week erna schreef ze hoe het ging. Het gaf een verhelderende kijk o mijn moeder. Erg intieme stukjes sloeg ik vanzelf over...Zo waren er stukjes over de omgang met mijn vader...er stond veel 'heerlijk' en 'fijn' in de kantlijn. Die heb ik niet gelezen. Alleen dat woord 'heerlijk' is mij dan ook bijgebleven. Het dagboek rond de scheiding was idem dito. En ik snapte opeens veel beter bepaalde beslissingen...daarvan heb ik broer ook nog dingen laten zien. Dat het zoveel moeite heeft gekost bepaalde dingen hebben wij nooit vermoed. Het dagboek waarin de episoden romdom mijn stiefvader staan heb ik maar half gelezen. Die was idem dito qua opzet. En er stonden teveel 'verheerlijkingen' in. Ook werd me wel duidelijk dat de relatie met hem al véél eerder speelde dan wij wisten. Nou ja...het was ondertussen al jaren verder dus je hebt er niks aan. En mijn stiefvader is een schat. De dagelijkse dingen riepen vooral veel deja-vu gevoelens op. Van o,ja...dát hebben we ook nog gedaan...De laatsten idem dito. Daar stond trouwens niets bijzonders in. Ik denk dat die eersten bewaard zijn omdat ze haar te dierbaar waren om weg te gooien. Te bijzonder qua periode. En de laatsten omdat ze er nog waren en er niet aan toe was gekomen ze weg te gooien. Ik denk niet dat mijn moeder er grote problemen mee zou hebben dat ik ze grotendeels gelezen heb. Het was verhelderend. Bepaalde dingen dan. En heel veel wist ik ook al of was meer van o,ja. Wij zijn een 'open familie' er is niet veel geheim.
Ze zijn ondertussen op zolder. Waar ze liggen te liggen. Ik zal ze een keer weggooien. Ik denk niet dat mijn kinderen er interesse in hebben.
groeten albana
Hier ook
Na het, ook vrij plotselinge overlijden van mijn vader, heb ik ook dagboeken gevonden. Mijn verhaal is in wezen eigenlijk hetzelfde als dat van Albana.
Ook ik heb ze een poos laten liggen. Voor mij zijn dagboeken ook als het ware 'heilig', en ik zal dagboeken van mijn kinderen nooit inzien, maar de na zijn overlijden gevonden dagboeken van mijn vader heb ik beschouwd als een dierbaar geschenk.
Ik heb ze toen summier doorgebladerd, en later nauwkeuriger gelezen. Ze vormen een extra puzzelstukje dat weer meer of een ander beeld geeft van mijn vader.
Ik ben er heel blij mee, nog steeds.
Toen mijn moeder heel plotseling stierf (eerder dan mijn vader) heb ik haar computer (heel oud met floppies en zo...) gekregen. Daar bleek zij ook dagboeken en persoonlijke brieven op te hebben staan. Destijds reageerde ik heel impulsief vanuit een zelfde reactie als sommige van jullie hebben, namelijk, dat is privé. Ik heb de hele mikmak dus weggedaan, de harde schijf opnieuw geformatteerd.
En daar héb ik me toch een spijt van...!
Nog steeds vind ik wel eens dingetjes in de spulletjes van mijn moeder. (een lok haar, briefjes, sierraden die precies bij me passen...) en elke keer is het net alsof ik een cadeautje van haar krijg.
Mijn moeder
Mijn moeder is afgelopen april overleden en voordat ze stierf, heeft ze mij gevraagd haar dagboek mee te nemen na haar dood. Ze wilde ook dat ik het las. Gelukkig was mijn moeder een luchtig, nogal tobberig persoon, dus geen enorm zware dingen om te lezen. Ergens 10 jaar geleden had ze een knipseltje opgeplakt met een gedicht waar ze bij had gescrhreven dat als ze dood ging, die echt op de begrafenis voorgedragen moest worden. Dat hebben we gedaan en ik was blij dat ik meteen, als troost, haar dagboek had gelezen toen ze was overleden.
Ik zou overigens geen dagboek lezen als ik geen toetsemming zou hebben, ook niet van een overleden persoon. Te intiem, zou mij er ongemakkelijk bij voelen.