U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoon ernstig ziek
Al jarenlang volg ik dit forum, hoe lang geleden ik voor het eerst heb gepost, ik weet het niet, maar meer dan 10 jaar terug. Bij grote en kleine kinderproblemen kon ik zien wat andere ouders deden en zag ik herkenning.
Kleine kinderen worden groot, en mijn zoon vierde onlangs zijn twintigste verjaardag en heel mooi om te zien hoe hij en z'n twee jaar oudere zus volwassen, verantwoordelijke mensen zijn geworden.
Helaas wordt dit gelukkige plaatje nu verstoord: plotseling blijkt mijn zoon ernstig ziek te zijn. Na wekenlang hoesten en tevergeefse medicatie heeft de huisarts hem naar het ziekenhuis gestuurd voor een longfoto en blijkt hij een gezwel in zijn borstholte te hebben. Wat voor een gezwel moet nog verder onderzocht worden. We zijn volkomen verrast hierdoor, want afgezien van het hoesten en wat vermoeider zijn, voelt hij zich niet heel ziek.
Zoon gaat de medische molen in en hopen op het beste. Duimen jullie met ons mee?
hopen
Heel erg hopen dat deze periode met uiteindelijk positief resultaat uiteindelijk gauw voorbij gaat. En dat hij er ook nog helemaal gezond uit komt.
Heel veel sterkte.
Sterkte
Woorden zijn niet toereikend in zo’n situatie. Ik wens jullie vee sterkte, en heb mijn eigen zoon een extra knuffel gegeven.
Sini
pfff
Moedermop, wat een naar verhaal. Ik hoop voor jullie allemaal dat jullie zoon de best mogelijke uitslag krijgt en dat hij snel geholpen kan worden.
Ik wilde al eerder reageren maar ik kon dat niet. Het kwam te dchtbij. Mijn zoon heeft op zijn 16e iets gehad wat je alleen bij mensen op oudere leeftijd verwacht. Meestal wordt er geen oorzaak gevonden, bij hem wel. Hij kon een ingrijp krijgen en daarna was alles weer goed. Tot die tijd was hij een soort van tikkende tijdbom. Het heeft nog zeker een half jaar geduurd voor hij die ingreep kreeg en die is mislukt en niet zo'n klein beetje ook. Een van de allerzwaarste operaties die er is, volgde en het scheelde weinig of hij moest er nog zo een ondergaan. In plaats daarvan kreeg hij een ingreep die gelukt is. Met dank aan de kundige artsen van het Erasmus.
Nu gaat alles weer goed met hem maar mensen, wat kan een mens in de piepzak zitten. Je wereld staat letterlijk stil. Ik hoop dat het goed komt met jullie zoon en met jullie. Veel kracht en sterkte toegewenst.
Wat een zorgen
Moedermop ik hoop zo dat het meevalt voor je zoon. Wat een ellendig bericht. Zoveel onzekerheid op een leeftijd waarin je nog onbezorgd moet kunnen flierefluiten, het leven eindeloos en je gezondheid vanzelfsprekend zijn. Als ouder zou je willen dat je het over kunt nemen. Fijn dat hij leeftijdgenoten heeft bij wie hij terecht kan. Ik wens jou, en de andere ouders die hun verhaal hier gedeeld hebben heel veel sterkte.
Afdeling klein leed, kan er ook nog wel bij...
En nu is ook nog een van onze cavia's zo ziek geworden dat de dierenarts niets meer kon doen. Gelukkig niet de lievelingscavia van mijn zoon waar hij graag mee knuffelt.
Juliette, en anderen in hetzelfde schuitje...
Hoe gaat het nu en dan bedoel ik niet de gezondheid van je kind:
Als ouder ben je altijd bezorgt dat je kind wat overkomt, maar ik ben bang dat ik mijn zoon nu nooit meer uit het oog durf te verliezen, terwijl het wel de bedoeling is dat ze al jong volwassenen op eigen vleugels de wereld in gaan trekken. Natuurlijk moet ik nog afwachten wat het is en hoe zich het ontwikkelt bij mijn zoon, maar zelf nu als hij naar z'n opleiding gaat (zo goed voelt hij zich), ben ik gespannen.
Gelukkig is het wederzijds, zoon zit nu veel vaker bij ons in de woonkamer in plaats van in zijn slaapkamer waar hij meestal vertoefde.
Moeder mop
Wij zitten nu al ruim negen maanden in de situatie.
Sinds onze uitwonende zoon aan de chemo is is hij ziek/zwak.
Het is zo wie zo moeilijk omdat het naast jouw kind ook een volwassen persoon is met recht op privacy.
Het klinkt gek, maar aan de ene kant went het niet, we hebben het sinds zijn ziekte bijvoorbeeld niet meer op kunnen brengen om verjaardagen uitgebreid te vieren.
Maar in de loop der maanden went het ook welweer op een bepaalde manier, juist in die situaties waar je je zoon normaal buiten staat; bijvoorbeeld op je werk is het het makkelijkst vind ik. Er zijn daar momenten waarin je ondanks de zorg en verdriet weer kunt lachen.
We beseften gelijk vanaf het eerste moment dat ook ons leven nooit meer zo onbezorgd zal zijn als het was, en helaas lijkt dat ( voorlopig) te kloppen.
Uitwonend ziek kind
Ik ben blij dat mijn zoon toch niet zo'n haast had om op kamers te gaan, dat ik hem nu in het oog kan houden.
Zo'n 30 jaar geleden heb ik meegemaakt dat een jonge collega van dezelfde leeftijd opeens hersenvliesontsteking kreeg en dat zijn ouders net op tijd bij zijn woning waren om hem naar het ziekenhuis te brengen. Dus app ik mijn dochter (die wel op kamers is) regelmatig als ze zegt dat ze zich niet lekker voelt.
moedermop
Ik heb nog niet gereageerd maar moet veel aan jullie denken. Ik hoop zo dat het meevalt, dat het niet zo rot is als het lijkt, dat het goed behandelbaar is enz. enz. Daar duim ik voor en daar denk ik aan. Beetje karig, ik weet het, maar helaas heb ik niet meer te bieden dan dat. Veel sterkte voor jullie allen! <<< knuf >>>>
moedermop
Hoe het nu gaat? We zijn anderhalf jaar verder. In het begin was ik inderdaad bezorgd en zenuwachtig. Maar zoon, bijna 2 meter, ging dan naast mij staan, legde zijn hand op mijn schouder en zei: "Mam, alles is goed. Maak je niet zo druk." Maar ik blijf wel alert. Als ik zoon er moe uit vindt zien, dan vraag ik gelijk hoe hj zich voelt, wat hij vervelend vindt en dat laat hij wel merken. Dus ik probeer los te laten, me niet te bezorgd op te stellen en meestal lukt dat goed. Maar als hij wat te intensief leeft, zeg maar, moet ik daar toch iets van zeggen. Maar stiekem ben ik wel blij dat hij een dezer dagen weer op controle moet en helemaal doorgelicht zal worden. Dan voel ik mij weer geruster.
Verder krijg ik nog steeds een naar gevoel als ik een ambulance met of zonder sirene zie maar het wordt minder. En als ik een verhaal als dat van jou hoor, dan doet miij dat nog steeds veel. Vandaar dat ik even moest wachten met mijn reactie. En dat terwijl we toen we in het proses zaten ik juist de rust zelve was. Maar pas sinds een half jaar lijkt het me meer te doen.
oh,oh,oh
Wat een schrijf- en spelfouten. Negeren maar.
hier ook niet gerageerd
omdat je post te dichtbij kwam Moedermop. Ook onze zoon is ernstig ziek geweest op 18 jarige leeftijd. Een heel ander proces; kort (weken) en levensbedreigend maar daarna gelukkig weer vrij vlot hersteld. Het is nu bijna 2 jaar terug; en nog kan de angst mij naar de keel grijpen. Dat je kind ineens zo bedreigd wordt. Het heeft mij overdreven alert gemaakt. Ik ben nog steeds erg bezorgd als hij anders dan anders is. Terwijl er geen enkele reden tot zorg is. Ik heb het idee dat m'n stess systeem te snel op tilt is. Daarom nam ik me voor je posting te negeren. En toch lukt dat blijkbaar niet. Jullie zitten in m'n hoofd.
Ik denk veel aan jullie en hoop zo dat 't goedaardig gaat zijn. Dat het met een sisser af gaat lopen. Want zolang je de uitslag van het biopt nog niet hebt kan dat nog: we hebben in de familie meegemaakt dat een jongen van 28 jaar een gezwel in de borstkas had. Deze bleek uiteindelijk goedaardig te zijn. Wel geopereerd en daarna was het klaar.
Ik hoop uit de grond van m'n hart dat het bij jullie zoon ook zo gaat.
De schrijffouten zijn me niet opgevallen
Maar het verhaal des te meer. Heftig.
We zijn hier ook nog de rust zelve, omdat het nog onwerkelijk is. Maar toch herken ik het deels. Mijn man heeft heel af en toe een epilepsie-aanval, er kunnen jaren tussen aanvallen zitten. Maar als hij alleen een eind gaat fietsen, ben ik altijd weer blij wanneer hij terug is. Of als hij laat van zijn werk komt zonder het te melden, word ik ook pissig van omdat ik me dan zorgen maak. En nu kan ik me dus ook zorgen gaan maken over mijn zoon.
Of mijn gezonde dochter niet van paard valt als ze rijles heeft...
Eigenlijk is onbezorgd zijn een niet-natuurlijke toestand vanaf het moment dat je vader of moeder wordt.
Heel veel sterkte!
MoederMop, wat zullen jullie en jullie zoon geschrokken zijn. Als je denkt aan een onschuldige verkoudheid en het ernstiger blijkt te zijn. Hopelijk heb je snel meer duidelijkheid, want die onzekerheid lijkt mij heel moeilijk. Ik duim voor je dat het mee mag vallen!
Hoe zoon zich voelt
Gisterennacht zaten we samen om twee uur 's nachts tv te kijken omdat het hoesten maar niet stopte.
Vannacht niets gehoord en ben vanmorgen om negen uur maar eens om het hoekje gaan kijken omdat ik niets hoorde. Ik voelde me weer net de moeder met jonge baby "ademt-ie nog wel?", maar zoon had gelukkig een hele rustige nacht achter de rug.
Ook nog gelukkig waardeerde zoon het dat ik even kwam kijken. Toen hij een jaar of 15 was een zorgzame moeder vooral strontvervelend (ik heb me flink getraind in "loslaten"!), maar nu vindt hij het heel prettig.
Moedermop
Wat fijn dat je vannacht met je zoon tv bent gaan kijken en dat je vanmorgen even zijn kamer in bent gegaan. Dat is zo waardevol.
Ik heb maanden met mijn zoon in de woonkamer geslapen. Hij op een logeerbed en ik op onze (wel lekkere) bank. Zo kon ik hem helpen als hij erg beroerd was van de behandelingen. Konden we samen thee drinken, Netflixen en soms een potje huilen als hij erg verdrietig was, zonder dat de rest van het gezin wakker werd door krakende trappen en een doortrekkend toilet in de badkamer. Dat terwijl onze zoon, net als die van jou, tot die tijd het liefst op zijn eigen kamer zat.
Je vroeg hoe het nu is met de bezorgdheid. Ik heb sinds de ziekte van onze zoon altijd een soort onrust in me, maar misschien dat dat nog moet slijten. Ik merk dat de tijd is aangebroken dat ik mijn bezorgdheid niet meer teveel aan mijn zoon moet laten merken. Het grote loslaten is opnieuw begonnen en het valt me zwaar. Gelukkig wordt hij doot een fantastisch team behandelaars op de voet gevolgd.
Ik hoop dat jullie snel duidelijkheid hebben en dat de uitslag meevalt. Die onzekerheid is slopend. Nogmaals heel veel sterkte.
Moedermop....hoe is het nu?
Ik moet aan je denken af en toe. Wat jullie allemaal meemaken deze weken, en of er al wat dingen duidelijker worden....ik hoop zo voor jullie allemaal dat de berichten een beetje meevallen......
Ingrid
veel sterkte
in deze onzekere tijd!
Vrijdag gesprek met oncoloog
Een gesprek met uitslagen van de onderzoeken. Dus we blijven nog even in onzekerheid.
De ene dag gaat heel goed, vandaag is hij zelfs nog naar z'n opleiding geweest maar eergisteren nacht had hij de hele nacht een angstaanjagende hoest en de hele dag erg moe. Dus de ene dag zijn we optimistisch, de andere, vooral nacht, zijn we vol zorgen over wat hem boven het hoofd hangt.
sterkte moedermop
Ik ga aan jullie denken en voor jullie duimen vrijdag (nee, nee, vanaf nu natuurlijk!) dat de oncoloog jullie een zo positief mogelijk bericht gaat geven: dat het om iets gaat wat goed behandelbaar is, iets tijdelijks, dat straks weer over is.
Duimduimduim... Hou vol!
Sterkte
gewenst en heel veel succes vrijdag met alleen maar goed nieuws. Ik duim voor jullie
Dank u voor het duimen!
Ik laat het hier ook weten. Ik voel me erg gesteund. Gelukkig op mijn werk ook.
Sterkte!
Hier wordt ook hard meegeduimd
Ja!!!
Heel veel sterkte en kracht gewenst deze dagen. Hoop zo op een uitslag die meevalt 🔥
Ik duim ook mee.
En hoop op de best mogelijke berichten.
Ingrid