U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Update dochter veel tics
http://www.ouders.nl/forum/gezondheid/dochter-veel-tics-ervaring
Eerder heb ik hierover een draad geopend. Ik weet eigenlijk niet wat ik nu met deze draad wil. Of toch wel: horen van andere ouders dat de tics tóch nog, na jaren, vanzelf verdwenen zijn. Of een ultieme tip.
Hoe het, na vorig draadje, verder ging: in de zomervakantie zijn de tics vrijwel verdwenen. Nooit helemaal weggeweest, maar wel zo sterk verminderd dat anderen niets bijzonders aan haar zagen. In de loop van het nieuwe schooljaar, laten we zeggen oktober, zijn ze weer teruggekomen. En nu is het erger dan ooit, ze zegt nu ook (gelukkig onschuldige) woorden. Heeft allerlei tics tegelijk, vocaal, motorisch. Verder is het nog steeds hetzelfde verhaal: ze is over het algemeen opgewekt. Het is een lief, bescheiden, wat verlegen kind dat het op school prima doet. Heeft een paar vriendinnetjes en lijkt weinig last te hebben van de tics. Met leerkracht is afgesproken (ook op verzoek dochter) dat ze toetsen e.d. buiten de klas maakt. Zo hindert ze anderen niet en hoeft ze zich daarover geen zorgen te maken. Ze zucht wel eens als ze door de tics ff iets niet goed kan uitvoeren of zeggen, maar verder lijkt ze er echt niet onder te lijden of dingen na te laten.
Een verband met school lijkt voor de hand te liggen. Maar ja, wat moet ik daarmee? Er speelt daar niets verontrustends. Ze wordt niet gepest, heeft en veroorzaakt geen problemen. Het is eigenlijk een stereotype braaf meiske. Met thuis twee drukke IADH-broers. Om die reden probeer ik echt erop te letten dat ze voldoende aandacht en ruimte voor zichzelf krijgt. Ook tijd met mij alleen bijvoorbeeld. Ze geniet erg van samen iets klaarmaken in de keuken; dat doen we dus ook af en toe.
Ik weet niet wat ik kan doen. Er ligt thuis geen nadruk op de tics, we weten allemaal dat we ze het beste kunnen negeren. Hooguit wordt er af en toe een goedmoedig grapje over gemaakt. Het is erg onbeladen allemaal. Ogenschijnlijk, want ik maak me stiekem enorme zorgen dat het tóch niet overgaat. En nu rolt ze overal makkelijk doorheen, maar hoe moet ze zich straks als puber staande houden? Wanneer dit soort dingen opeens wel heel belangrijk worden?
Ik wil nu (nog) absoluut geen medicijnen. Ze wil zelf al helemaal niet naar een arts oid ermee. Ik wil het ook helemaal geen extra lading geven door naar de hulpverlening te stappen, bovendien is er gewoon heel weinig aan te doen.
Dus. Iemand nog tips, of een hart onder de riem? Jippox, jij reageerde vorig jaar ook, ik ben zo benieuwd hoe het nu met jouw zoon gaat. Zijn de tics bij jouw zoon nog steeds weggebleven?
Thera
Het is ook geen kritiek, vind echt dat je er goed mee omgaat.
Maar misschien dat je daar nog iets mee kunt. Je kunt ook voor jezelf niet 123 een knop omzetten, maar er vast wel aan werken. Zie ook Angela.
Bij mijn ouders proefde ik zeker altijd medelijden, al zeiden ze dat niet. Als kind voel je dat toch wel.
Dat medelijden had ik echt liever niet gehad, en wie weet, was ik eerder weerbaar geworden dan. Nu pas op oude leeftijd;)
Openheid
Mijn angst is voor haar niet zichtbaar. Daar ben ik zeker van. Ik behoor niet tot de school die zegt dat "kinderen alles doorhebben" Veel wel, zeker. Ze kunnen sfeer aanvoelen, maar dat maakt ze niet helderziend. Wanneer ik 's nachts slecht slaap, en zij merkt dat ik de dag erna wat moe en sacherijnig ben, kan ik haar uitleggen dat ik slecht geslapen heb, ergens over pieker (over mijn werk, weet ik wat). In elk geval: ik weet zeker dat ze mijn zorgen over háár specifiek niet voelt.
Ze is er erg open over, heeft de klas geïnformeerd. Laat zich, zoals je boven kunt lezen, nergens in beperken door die tics. Geeft spreekbeurten, doet mee aan voorleeswedstrijden met tics en al. Dus dat probleem ("nog destructievere houding") speelt hier niet.
Eigenlijk zeg je: stop met je zorgen maken. Zou jij je geen zorgen maken als je kind iets blijkt te mankeren? En tuurlijk ga je daar dan weer mee verder: je leest je in, bepaalt je houding, en relativeert het. Maar dat je 's nachts soms ligt te piekeren, is volgens mij iets wat alle ouders van tijd tot tijd meemaken.
Zorgen
Ik maak me juist heel veel zorgen om een kind van mij, maar daar spelen helaas wel meer dingen dan tics. (Die dit kind als kind in light versie van mij vertoonde maar als puber eigenlijk niet meer)
Ook mijn zorgen probeer ik te lijf te gaan voor zover ze niet productief zijn, een moeizaam proces.
Nogmaals, het is geen kritiek, doe ermee wat je wilt, het was ook niet persoonlijk naar jou maar meer nav de toon in dit draadje. Ja, tics kunnen lastig zijn mn in pubertijd, maar weerbaarheid is gewoon het belangrijkste. Een niet zo weerbaar kind kan gepest worden om zijn blauwe ogen, dat weet jij ook.
Op de tics heb je weinig invloed, op de weerbaarheid wel wat.
diane
Dat ("een kind kan gepest worden om zijn blauwe ogen") is zonder meer waar. Ik begrijp je punt verder ook volledig hoor. Reageerde meer wat geprikkeld op de "destructievere houding" die Angela aankaartte. Maar zij bedoelt ws hetzelfde als jij.
Laten we het er maar op houden dat ik slecht heb geslapen vannacht ;-)