U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Midlife crisis vrouw
De titel zegt het al. Sinds de dood van mijn vader heb ik een zware midlifecrisis te pakken. Ik voel me geregeld depressief, heb nergens zin in terwijl ik anders een bezige bij ben, tot kamers verven en behangen toe. Antidepressiva slik ik sinds een burn-out drie jaar geleden. Ik probeerde te stoppen maar dat lukt niet zo goed, ook na traag afbouwen steekt het terug de kop op. Maar nu dus die MLC ondanks de ad.
Het grootste probleem is dat het mijn relatie ondermijnt. Ik weet niet meer wat ik met mijn leven aan moet, of ik de juiste keuzes gemaakt heb, of ik verder wil met het leven dat ik heb of dat ik resoluut het roer moet omgooien. Ik denk me suf maar ik krijg geen helderheid. Dat is niet alleen erg vermoeiend maar de onzekerheid is ook knap lastig.
Mijn kinderen kan ik niet wegdoen uiteraard, dat zou ik ook niet willen. Soms is het best pittig maar vaak hebben we juist de grootste lol samen. Professioneel is het momenteel zwaar maar het is iets dat ik graag doe, ik ga wel proberen minder werken zodat ik meer tijd heb voor mezelf.
De relatie is mijn grootste struikelblok. We leven op twee snelheden en na 9 jaar koppel komen we tot de conclusie dat we heel weinig gemeenschappelijk hebben. We zijn net gestart met relatietherapie dus op dat vlak is het ook afwachten. Zelf vind ik dat we na het eerste gesprek net meer tegenover elkaar zijn komen te staan dan ervoor terwijl ik het omgekeerde effect had verwacht.
Daar is gezegd dat het kan dat mijn MLC zo erg is dat die als het ware de relatie 'besmet'. Omdat ik persoonlijk niemand ken die worstelt met zo'n crisis, gooi ik het op het forum hier in de hoop dat er mensen zijn met ervaringsverhalen.
Ik post bij gezondheid en niet bij relaties omdat ik de klemtoon wil leggen op mijn crisis, ik wil graag weten hoe anderen dit ervaren hebben. Vooral omdat ik er momenteel wil vanuit gaan dat de crisis de oorzaak is van de relatieproblemen. Misschien is het juist omgekeerd maar ik moet ergens beginnen.
Hoe lang duurde het? Had het zware gevolgen? Heb je het roer omgegooid? De tijd afgewacht tot het over was? Laat maar horen als je wil!
Groeten Kadootje
In ieder geval....
iedere dag wandelen in de natuur. Dat is op zoveel fronten goed voor je. Dat moet je jezelf echt opleggen. Misschien kun je een vriendin meekrijgen en heb je een mooie stok achter de deur en gelijk iemand om je ervaringen te delen.
Echt beter dan wat dan ook.
Laranja en algemeen
Die overlevingsmodus herken ik wel. Er zijn momenten dat ik liefst mijn bed niet uit kom maar dat gaat niet met kinderen. Ik neig naar depressie, altijd geweest waardoor het ad me vroeger hielp bij de basics overeind te blijven.
Ik vind het goed van jou dat je tot het besluit kwam om niet te stoppen. Het lukt jou zo prima dus waarom zou je dan krampachtig proberen het zonder te doen. Of het afbouwen of verdernemen is, het belangrijkste is dat de persoon in kwestie zich er goed bij voelt. Zelf wil ik ervan af, het ging voor ik terug startte ook jaren goed, door het ouder worden en sneller relativeren denk ik dus in die zin ben ik er waarschijnlijk uit gegroeid.
Andersom geloof ik meer en meer dat de keerzijde is dat ik veel vlakker ben. Zeker in mijn relatie ben ik zeer geduldig gebleven. De laatste weken besef ik dat sommige zaken op zo'n manier verlopen zijn dat de doorsnee mens véél meer kritiek zou hebben gehad, veel sneller het geduld zou zijn verloren. Simpele taken die meer dan een jaar bleven liggen, bijzonder weinig routine, weigeren een oplossing te zoeken voor problemen, ook op gebied van gezondheid onder het motto: niemand kan mij helpen. Zelfs de psych minimaliseert het vind ik. Van zodra je meerdere opportuniteiten hebt gemist in het leven enkel door uitstelgedrag en perfectionisme dan heb je hulp nodig. Zeker als je je achteraf slecht voelt over die gemiste kansen.
Ik weet niet wie sprak over de halfwaardetijd, dat is toch de hoeveelheid in het bloed? Als het geneesmiddel een receptor irreversibel blokkeert en je lichaam moet nieuwe receptoren maken dan kan de werking langer zijn dan puur de concentratie in het bloed. Ik weet dat sommige ad de heropname van serotonine blokkeren zodat er meer bruikbaar blijft maar hoe het gedetailleerder werkt weet ik niet. Het afbouwen gaat alleszins goed. Ik voel geen dip de dag dat ik het niet neem en schrijf het keurig op zodat ik me niet vergis. Dit ga ik zeker meerdere weken zo houden. En dan een stapje verder.
Volgende maandag hebben we het tweede gesprek. Ik zal posten hoe het gegaan is.
Dere
Met de koude heb ik het uitgesteld maar ik ga binnenkort terug hardlopen. Heerlijk voor lichaam en geest, het helpt effectief, ik heb afkickverschijnselen zonder want ik ben dan sneller overprikkeld.
Die vriendin is wat moeilijker, die wonen ver weg maar ik vind alleen gaan niet erg, muziek in de oren en weg ermee.
Hoe gaat het nu?
Lukt het afbouwen een beetje? En hoe voel je je nu in je relatie?
Mariav
Lief dat je het vraagt. Het afbouwen loopt goed, ik doe verder zoals ik bezig ben, om de dag 10 mg. Het is niet altijd makkelijk gevoelsmatig maar ik heb mensen rond mij op wie ik kan rekenen voor een babbel, dat helpt.
Vriend en ik komen stilaan tot de conclusie dat verder doen samen steeds minder tot de mogelijkheden behoort. Waar hij vindt dat hij alles deed voor het gezin, zit ik met het gevoel dat het evengoed bij hem leeft, ik heb hints gegeven, afstand gevraagd, allemaal om hem uit zijn kot te lokken met een reactie maar er kwam niks, maandenlang. Hij vindt dat ik hem geen kans meer heb willen geven terwijl ik al maanden geleden met een zwaar ontgoocheld gevoel zat. En ik maar denken dat ik hulp nodig had, anderzijds raak ik er niet uit, nog steeds niet. Ik ben bang als hij de relatie stopzet, het me zal spijten en tegelijk voelt het als een opluchting.
Het is één warboel in mijn hoofd, een vriendin wacht op een mailtje met nieuws maar ik krijg het zo gebrekkig neergeschreven dat ik al dagen aan die mail bezig ben.
Morgen het tweede gesprek. Ik zal hier komen zeggen hoe het ging.
Groetjes
Tijd
Wat fijn dat je een paar begripvolle mensen om je heen hebt. Dat is vast een flinke steun in de rug. Je schrijft dat je hoofd een warboel is. Dat komt door het afbouwen. Echt, de rust komt wel weer. Je hoeft vandaag of morgen toch helemaal geen grote knopen door te hakken? Laat er eerst eens een paar weken overheen gaan. Desnoodds prik je een datum waarop je van jezelf weer over je relatie mag gaan piekeren. Dat was een truc die bij mij goed geholpen heeft. Bijkomend voordeel van zo'n stap terug is dat het vaak meer inzicht in de situatie geeft doordat je wel dingen ziet, maar geen conclusies trekt.
En als die mail niet lukt, dan schrijf je dat toch? Zeg gewoon dat je hoofd nu niet meewerkt door de onttrekkingsverschijnselen, dat je het over x weken weer probeert. Een goede vriendin zal dat heus wel snappen.
Veel sterkte verder,
Maria
Gesprek en knopen
Na het gesprek vanochtend is vriend vertrokken naar zijn ouders waar hij zal wonen tot hij een eigen plek heeft. Dat zal klinken alsof het vlug is gegaan maar er zit heel veel in de weg. Misschien helpt het afstand nemen.
Het zijn zeker ontwenningsverschijnselen, het lijkt net of alle verbindingen zijn doorgeknipt. Ik ben, ik zit, ik leef en ik wacht op betere tijden. Makkelijk is het niet om af te bouwen en na te denken, dat is waar, maar vriend vindt het lang genoeg duren en heeft zelf knopen doorgehakt. Hij heeft wel gelijk, je kan niet blijven wachten tot een ander het wel weet en daarbovenop heeft hij het moeilijk met de katten in huis, zijn allergie speelt hem parten. We zullen verderpraten bij de psych, thuis lopen we steeds vast dus dat heeft niet veel zin.
Die vriendin zal het zeker begrijpen, ik stuur gauw een kort mailtje, zo is er toch wat nieuws de deur uit.
Bedankt!
Dat klinkt alsof het inderdaad ineens snel gegaan is. Het lijkt in mijn ogen een beetje vreemd dat hij juist nu tjdens het afbouwen de knoop doorhakt, maar er is natuurlijk al veel aan voorafgegaan. Ach, een beetje afstand is misschien zo gek nog niet. Zeker niet als jullie met de psych erbij verder praten. Veel sterkte ermee!
Maria
Snel
Dank je. Eerst zoveel mogelijk regelen van administratieve zaken en wennen aan het nieuwe leven dat voor me ligt. En wie weet leveren de komende gesprekken wat op, in welke richting ook. Het doet goed om even echt alleen te zijn, dat zeker.