U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Klaar met het leven
Ik zie het leven niet meer zitten. Ik heb een man, twee dochters, 1 woont nog thuis 17 jaar en 1 woont niet meer thuis, 19 jaar. Die van 19 hebben we uit huis moeten zetten, daar was niet mee te leven. Spijbelen, liegen, stelen, huis uit sluipen midden in de nacht. Ze woont nu een jaar op zich zelf. Dat lijkt redelijk goed te gaan, doet vwo op een vavo.
Zo een anderhalf jaar geleden heb ik bij een psycholoog gelopen. Maar dat heeft dus niet geholpen. Ik voel aan alles dat ik er geen zin meer in heb. Ik vind het leven gedoe. Mijn oudste dochter gooit me nog wekelijks allerlei verwijten naar mijn hoofd, terwijl ik voor mijn bevoel een goede moeder ben. Probleem is toch het loslaten. Je kunt het zeggen en soort van doen, maar in mijn hoofd laat het me niet los.
Ik voel dat ik gefaald heb in mijn leven, ik heb een rot jeugd gehad, ruziënde ouders, zijn gescheiden toen ik twaalf was. Ik heb nul vrienden. Ik ben onzeker, verlegen, eenzaam en verdrietig. Ik heb werk, al 20 jaar bij dezelfde baas, maar daar voel ik me een vreemde eend in de bijt. Ik vind geen aansluiting bij mensen. Mijn man, tja, die heeft zijn eigen leven, zijn eigen vrienden, uitstapjes enzoverder. Hij vindt het heel vervelend dat ik me zo voel, wil dat ik hulp zoek, maar ik heb daar geen zin meer in. Gepasseerd station denk ik dan.
Nu had ik een gezwel in mijn lijf en het voelde als een opluchting. Ik schaam me echt om dit te zeggen, maar het voelde als licht aan het eind van de tunnel, een uitweg uit dit leven zonder dat ik hetzelfde hoef te doen. Ik wilde er ook niets aan laten doen, maar onder druk van mijn man heb ik toch moeten handelen. Helaas voor mij ben ik volledig herstelt en moet ik dus door. Want ik kan er niet uitstappen, dat zou ik mijn kinderen niet aan kunnen doen. Of toch, wie mist mij? Misschien heel even en dan gaat het leven door.
Waarschijnlijk kunnen jullie niets met mijn relaas, maar ik hoop op iemand die de oplossing heeft. Of toch een uitweg uit deze ellende.
Ejteep
Hoe gaat het nu met je? Ik hoop zo dat je betere hulp hebt gevonden.
misschien
moet je eens wat minder met jezelf bezig zijn en eens uit die slachtofferrol kruipen. Je bent je precies zo gaan gedragen wat je ouders je hebben aangepraat. Misschien is het met je 19 jarige dochter ook wel zo gelopen omdat er met jóu niet meer samen te leven viel. Lijkt me ook geen gezellige situatie zo'n depressieve moeder. Ik weet, dit klinkt heel erg hard allemaal, maar je hebt ook een eigen verantwoordelijkheid in het leven..en zeker nu..je hebt een man en kinderen. Ga een assertiviteitscursus doen..verlegenheid kun je ook afleren hoor! Als je jezelf niet de moeite waard vind om verder te leven of te knokken doe het dan voor je man en kinderen. Die hebben ook niet gekozen voor een depressieve partner en moeder.
Libelle
Wat een schandalige en harteloze reactie, hier valt werkelijk mijn mond van open..
Alsof zij hier voor gekozen heeft.
Ik hoop dat niemand in jouw omgeving afhankelijk is van jouw raad.
Ga maar snel nog wat libelle's lezen, zat dramaverhalen daar. Wie weet kweek je dan wat begrip.
die
reactie had ik wel verwacht. Maar ik vind dat zij wel wat actiever aan haar fatalistische houding mag gaan werken. En er ook eerlijk over nadenken waarom haar dochter in haar ogen zo moeilijk is en niet direkt haar dochter zelf van moeilijk gedrag te beschuldigen "viel niet mee samen te leven" zoals ze zelf zei. Daarom werp ik de vraag op in hoeverre met haarzelf makkelijk samen te leven is.
Je hoeft in je leven niet lijdzaam bij neer te leggen dat je een rotjeugd hebt gehad en daarom je hele leven wel rot zal verlopen en je geen contacten kunt leggen. Zoek actiever hulp als je hier zelf niet uitkomt, ga naar een andere huisarts, volg raad en adviezen van anderen op. Begrip is belangrijk en het zal zeker heel moeilijk zijn eruit te komen, maar daar moet je uiteindelijk wel zelf de wil voor willen opbrengen. Teveel psychologisch gezever kan iemand juist ook erg bevestigen in zijn depressiviteit en hem/haar juist het gevoel geven dat hij /zij er niks aan kan doen. Ik krijg ook het idee dat mensen in de westerse wereld steeds minder weerbaar worden.
Hier waar ik woon in oostenrijk heb ik veel depressieve mensen om mij heen die op de een of andere manier heel fatalistisch berusten in hun toestand en niets willen veranderen in hun leven. Dat is de reden waarom ik ook eigenverantwoording noemde.
en ik weet
waar ik over praat..heb zelf met 19 zelfmoord willen plegen..had ook zo'n fatalistische en geen eigenwaarde, maar heb me daar niet bij neergelegd
libelle
Had het jou destijds geholpen als iemand jou op exact dezelfde manier had toegesproken? Letterlijk: "Misschien moet je eens wat minder met jezelf bezig zijn en eens uit die slachtofferrol kruipen. Je bent je precies zo gaan gedragen wat je ouders je hebben aangepraat"?
Je donderpreek bedoel je goed, maar herinner je je nog hoe dergelijke "pak aan en niet zeuren"-taal binnen kan komen als je zo kwetsbaar bent?
ik was
ook periodes daarna vaak het leven zat en vond het te moeilijk..was erg onzeker en vond altijd dat iedereen alles beter kon dan ik..heel erge faalangst..ik wilde wel leven, maar niet mezelf zijn..ik zat mijzelf met mijn angsten in de weg..heb mij daarvoor bewust vaak in het diepe gegooid..ben in de buitendienst gaan werken...met knikkende knieen. maar heb het wel gedaan, waardoor ik mijn verlegenheid ben kwijtgeraakt.
Dit soort dingen bedoel ik..over je eigen schaduw heen stappen en jezelf op een positieve manier belangrijk vinden. veel succes
ik ben
nooit bij een psycholoog geweest, maar heb wel veel zelfhulpboeken gelezen en erachter gekomen dat ik niet dood wilde maar niet blij was met mijzelf als persoon.
Ik ben tijdens een lange ziekteperiode (vanwege rsi) wel een aantal keren bij een bedrijfsarts geweest..zat volledig in een verkeerd denkbeeld vastgedraaid..was zo bang die baan te verliezen.
Een opmerking van de bedrijfsarts was een eye-opener voor mij. Hij vroeg: " wat is het ergste wat je nu kan overkomen?"
En ik gaf als antwoord:"dat ik mijn baan kwijtraak"..ik was toen 26
Toen ik het zelf hardop zei dacht ik ook gelijk:" is dat werkelijk zooo erg?".. dat heeft me leren relativeren en ook in de loop der tijd te ontdekken wat ik zelf eigenlijk wil...het stomme is dat het een rotbaan was..maar het gaf me financiele stabiliteit en ik was te onzeker op andere banen te solliciteren.
vraagsteller zit volgens mij zichzelf ook in de weg met negatieve gedachtengangen en wil ook niet echt dood denk ik..maar anders in het leven staan en weet nog niet hoe.
achteraf gezien
Je schrijven van #53 is op zich niet verkeerd.
Het probleem met ervaringsdeskundigen is, dat als ze het licht hebben gezien dat als instant oplossing willen aanbieden aan iemand die er nog tot over de oren middenin zit. Maar zo werkt dat niet. Je herinnert je dan namelijk niet meer dat dat niet werkt. Dat de botte bijl averechts werkt. Dat het tijd nodig heeft en geduldig en liefdevol moet worden ingemasseerd.
Weet je nog wel?
(en ja, ik heb ook slechte tijden gekend en wéét hoe verleidelijk het is om een lotgenoot er aan de oren uit te trekken inclusief pedagogische trap tegen de kont, maar hopelijk herinner ik me dan weer tijdig dat het zo echt niet werkt en dat je er alleen maar beroerder van kunt worden).
nou ja
in 1 van die zelfhulpboekjes stond wel iets in die strekking en dat heeft mij destijds wel de ogen geopend omdat mijn gedachten wel erg om mijzelf draaiden destijds en ik toen pas inzag hoeveel verdriet ik daar mijn imgeving mee aandeed
Libelle
#59 klinkt al wat genuanceerder 
Maar dan nog: het heeft tijd nodig. Of was je na die (rake) vraag meteen 100% genezen zonder terugval? En hoe had je je gevoeld als iemand je met termen als "slachtofferrol" om de oren had geslagen terwijl je waarschijnlijk juist het gevoel had dat je zo enorm hard aan jezelf aan het werken was?
ook dat woord
slachtofferrol stond in dat betreffende boek..was in het duits..en dat maakte toen voor mij zin want ik deed helemaal niet mijn best in die periode
Analyse
Er zijn veel mogelijke oorzaken, waardoor iemand het leven niet meer ziet zitten. een laag zelfbeeld, kan. gehecht zijn aan nare ervaringen uit het verleden en die niet los kunnen/willen laten, kan ook. Tekort aan bepaalde stoffen in de hersenen, waardoor je geen kontakt meer hebt met je gevoelens, kan ook. En soms is het een grote warboel met allerlei oorzaken. Een huisarts adviseert daarom meestal dubbelop: én medicatie én psychologische begeleiding.
Verhalen van anderen, hoe zij er bovenop kwamen, helpen altijd wel, al is het maar om te zien dat het niet uitzichtloos hoeft te zijn. Maar dat wil niet zeggen dat een ander hetzelfde traject kan volgen.
Libelle, als je je inbreng had gebracht als je eigen verhaal, dan was het helder geweest. Want je hebt wel een goed verhaal en je laat wel zien, dat er soms een aanzet nodig is voor iemand om te beseffen, dat er ergens diep weg wel een keuze onder ligt: wil je eruit komen? Als je ergens diep weg die wil kunt vinden, dan kun je gaan zoeken naar de beste oplossing voor jou. Het besef dat je die ellendige gevoelens eigenlijk niet wil is een onmiskenbaar omkeerpunt. Maar waardoor iemand dat besef kan krijgen, dat is lastig. Iedereen heeft daar wel een eigen verhaal bij. elke poging om iemand dat zetje te geven is de moeite waard, als je maar beseft dat je vooraf niet kunt voorspellen wat werkt en dat je het iemand ook niet kwalijk kunt nemen als de reactie niet is wat je ervan gehoopt had.
Tsjor
tsjor
jij kunt het allemaal net iets beter verwoorden..dank je
een goed samenhangend verhaal vertellen is nooit mijn sterkste punt geweest
Afhankelijk
Vroeger kende mijn moeder ook dalen zodat ik als vliegende keep kon optreden. Het verbaasde mij wel dat wanneer één van de andere gezinsleden ziek was of hulpbehoevend was, ze wel opzij kon zetten wat haar hinderde. Het gevoel van nodig zijn, gaf haar kracht. Men kan het ook andersom lezen: het gevoel niet gewaardeerd worden, verlamd en kan leiden tot depressie.
Toen ik op mijzelf ging wonen, kon ze niet meer op mij leunen en moest ze het wel zelf doen. Dat lukte omdat een paar stoorzenders ook besloten op zichzelf te gaan wonen. Minderr stress in huis, minder dalen en depressies.
Kinderen kunnen soms heel aanwezig tussen twee ouders staan. Zo aanwezig dat de ouders vergeten elkaar e steunen en te waarderen. Als die aanwezigheid verslapt, valt de stress van je af.