Hoe gaan jullie om met kwetsbaren, corona

Stickertje

"de eigen uitleg van de regels waar ouderen, in deze voorbeelden, niet zo goed in blijken te zijn. Ligt dat aan de manier van voorlichten of zijn het de ouderen die het niet meer zo goed snappen?"

Vroeg ik me ook af.

Ik zeg dan wel dat mijn moeder (84) slim en fit en verstandig is en dat is ze natuurlijk ook wel echt, maar toch... de problemen houden niet op bij het telkens wijzen op voldoende afstand. Wat al niet goed lukt. Daarnaast komen er net als voorheen gewoon bakjes nootjes op tafel waarvan het de bedoeling is dat iedereen er met z'n handen in gaat zitten. En stelt ze voor om samen af te wassen, wat niet anders kan dan op ongeveer een decimeter van elkaar te staan.

Vergelijkbaar met die tantes van jou, denk ik. Misschien zit het moeilijke erin dat het veel regels zijn om te onthouden, die je ook nog eens zelf moet interpreteren in elke situatie en die ook telkens veranderen, gecombineerd met een optimisme van het soort 'ach het zal wel meevallen joh'.

Ik kan natuurlijk nog steeds bij mijn moeder langsgaan en dan overal wat van zeggen (wacht, ik maak wel even voor iedereen een eigen bakje. En: ik was wel even alleen af) maar dat valt natuurlijk ook niet altijd lekker. Het is aan de andere kant ook niks om haar helemaal niet te zien. Dus we blijven maar wat schipperen.

Uitleg

Misschien snappen de ouderen de regels best maar willen ze zich er niet aan houden. Misschien willen ze ondanks het risico wel hun familie blijven zien omdat ze inschatten dat het risico klein is en ze dat willen lopen.
het lastige hierbij is natuurlijk het individueel versus het collectief. Je kan individueel voor je zelf de afweging maken dat je het risico wil lopen. Echter als iedereen dat doet dan wordt de zorg overspoelt en dat willen we natuurlijk ook niet. Dus voor het collectief is het beter om zo min mogelijk risico te lopen... maar het blijft een lastige afweging.
Er zijn natuurlijk ook structurele problemen; de zorg is wel heel krap ingericht en daardoor dreigt het al heel vlug te veel te worden. Op de langere termijn zou daar toch beter over nagedacht moeten worden.

Mijn moeder bijvoorbeeld kiest er voor om wel bij ons thuis te komen. Ze woont alleen en anders zou ze niemand zien. Dat snap ik prima. Ze loopt daarmee wel een risico want als gezin hebben we toch nog redelijk veel contacten. Het is wel eng maar ik snap haar ook wel weer.

Grotere impact

Ik denk dat velen zich niet realiseren dat de impact meer betreft dan die 1,5 meter. Of schieten wellicht door.

Maar ook dat hier ook wat vergedacht wordt. Als je bij binnenkomst je handen wast kun je gewoon dat kopje koffie doen, maar zelfs uit hetzelfde bakje met een lepel nootjes scheppen.
Dat virusdeeltjes aantoonbaar zijn wil nog niet zeggen dat ze actief en besmettelijk zijn.

Ik houd dus wel de afstand maar drink thee en neem een koekje. Ook eet ik bij mijn vader.

Mee eens maar....

====Je kan individueel voor je zelf de afweging maken dat je het risico wil lopen.===

Als je dan besluit dat je dit risico wel neemt en dat niet dan blijft het niet bij jou als het toch fout gaat.

Je ziet je kinderen en kleinkinderen op een manier die vroeger normaal was, inclusief knuffel en samen uit en bakje nootjes eten. Kleinkind was besmet maar dat wist hij zelf nog niet. Je raakt besmet en in de fase dart je besmettelijk bent ga je even op de koffie bij de buren. Allemaal zelf gedaan en zelf voor gekozen maar niet handig. Kleinkind wordt wat verkouden, jijzelf ook maar wat zwaarder, je houdt 3 dagen bedrust en dan gaat het weer. Buurvrouw had onderliggend lijden aan de longen en komt op de IC terecht en daar had buurvrouw nou niet zelf voor gekozen.

Gewoon als oudere dat risico niet nemen wat mijn ouders doen vind ik verstandig.

Dat ouderen uurtje in de supers is leuk bedacht maar werkt het ook echt? Mijn oude buurvrouw van een paar huizen verderop wacht in de ochtend op de wijkzuster voor het aantrekken van de steunkousen dus tussen 7 en 8 de boodschappen halen zit er niet in. In de avond tussen 9 en 10 gaat ze ook niet, zo laat nog met mijn rollator de straat op, echt niet! Ik doe niet eens de voordeur open na achten. Dus zij doet haar boodschappen gewoon tussen de anderen. Daar "kiest ze zelf voor", simpelweg omdat de andere opties niet kunnen. Ik zou best begrip hebben voor een ouderen uurtje midden op de ochtend en/of middag. Kan me namelijk niet voorstellen dat die oudere dame die ik sprak de enige is met deze problemen.

inderdaad dat ouderenuurtje

is voor de meeste ouderen veel te vroeg, zeker als ze moeten wachten op iemand van de thuiszorg om te helpen met verzorging en die kunnen ook niet overal tegelijk zijn. Dus ook mijn moeder gaat om boodschappen na die tijd.

Geen vrije keuze

Het lijkt simpel. Ik zou gewoon niet naar mijn ouders moeren gaan.
Dat lijkt de meest veilige optie.
Maar toch ook weer niet, want als ik niet ga dan moeten ze zelf de deur uit voor de boodschappen, zelf op hun knieen in de kastjes om schoon te maken (muizenplaag in de flat), en zelf alert genoeg zijn op elkaar om te weten of alles nog goed gaat.

Mijn brussen kunnen ook niet alles altijd doen. Het is nu (na maanden afwezigheid) mijn beurt Dus ik ga (afstand houden, handen wassen etc.).
Om het uiterste te doen wat mogelijk is heb ik ook de corona app gedownload. Die kan mij mogelijk op het laatste moment nog overtuigen om toch niet te gaan.

Mijn ouders hebben op de dagen dat er geen kinderen komen verder helemaal geen keus. De hond moet uit, de medicijnen moeten worden opgehaald, de vuilnis moet naar buiten ( vanwege die muizen nogal precies), etc.

Ze hebben helemaal geen hulp en zullen dat ook niet krijgen, want dat is er gewoon niet in de regio. Geen personeel. Sinds corona hebben ze ook liever geen vreemden over de vloer dus op een wachtlijst willen ze ook niet.
De hulp die ze hadden en uit eigen zak betaalden, is ontslagen om die reden.

Ik geef het je te doen: oud en én je naar de coronaregels voegen.
Als dat niet lukt dan is dat meestal geen vrije keuze.

Omgekeerd vind ik het onzin om te stellen dat ouderen zelf mogen weten of ze het risico willen lopen als in “wil je leven of wil je me zien?”

Zeker hoogbejaarden of ouderen met onderliggend lijden, leven al jaren elke dag met het risico te overlijden. Corona is meer van hetzelfde.
Er is dus ook hier geen keus. Ze willen je zien want kiezen voor leven is onzin.

Bij mijn ouders in de flat leven de ouderen sinds corona meer alleen dan voorheen. Minder bezoek en minder zorg (vooruit, wel meer muizen). Het logische gevolg: ze gaan elkaar helpen. Bij elkaar in de auto, met elkaar naar de apotheek of de super (Met elkaar op jacht naar muizen), etc.

Eigenlijk: die coronaregels zijn zonder facilitering van buitenaf niet uitvoerbaar.
Dat is geen vrije keus.

M. Lavell

hebben je ouders niet de mogelijkheid om medicijnen thuis te laten bezorgen door de apotheek? Hier is die mogelijkheid er namelijk wel, voorheen ging ik vaak naar de apotheek om hun medicijnen op te halen maar dan kon het soms nog gebeuren dat er ineens iets bij kwam waardoor de apotheek alsnog naar mijn ouders moest om het af te geven, nu wordt echt alles daar bezorgd.
Elkaar helpen wordt hier ook gedaan gelukkig door de andere bewoners van het appartementencomplex. Mijn moeder is alleen sinds mijn vader is overleden en dan komen er geregeld mensen aanwippen, zeker nu ze afgelopen week weer geopereerd is. Ook mijn zus en ik komen langs (wij spreken dat onderling af) en brengen wel eens iets te eten mee, weer een dagje niet koken.

Logischerwijs niet

Nee, dat hebben ze niet want ze zijn niet de enigen.
Hoe meer corona, hoe minder personeel, hoe minder thuisbezorgen.
Dat elkaar helpen is wel lief, maar ook risicovol. Het is niet zelden in strijd met de regels. Je kunt in de auto (of bij het muizen jagen) moeilijk 1,5 mtr afstand houden.
Zo gelukkig is het dus niet.

En ja, er is inmiddels corona in de flat.

hier

weet ik natuurlijk ook niet hoe het zit als de apotheek ook met ziekte krijgt te maken of met personeel in quarantaine maar tot nu toe bezorgen ze nog steeds medicatie aan huis. Mocht dat lastiger worden, dan kan ik het nog ophalen, mijn werk is er vlakbij.

Tja, dat elkaar helpen is wat lastig, inderdaad erg lief maar zeker niet coronaproof.
Mijn moeder heeft pas een ingreep gehad en nu veel mensen over de vloer, meer dan anders, erg gezellig maar niet heel verstandig. Ze bieden soms hulp aan maar dat is zelden nodig omdat mijn zus en ik ook dingen doen als we er zijn. Maar ja, ook mijn zus en ik hebben te maken met allerlei mensen als we aan het werk zijn al moet ik nu een mondkapje dragen tijdens het werk. Je kunt niet alles vermijden, denk ik.

Niet

Ik ga niet om met kwetsbare mensen in deze tijd. Ik moet er niet aan denken ze ziek te maken.

Dees

Hoe weet jij of iemand kwetsbaar is. Ze hebben geen oranje vlaggetjes op hun jas of zo.
Alleen oud is maar een heel beperkt criterium, je hoeft niet oud te zijn om toch kwetsbaar te zijn. Meestal niet iets waar je mee te koop loopt.

Wat is erger

Ziek zijn of alleen zijn. Ik snap je uitroep Dees, maar het alleen-zijn duurt maar voort, en wie wat gevoelig is voor donkere maanden heeft het nu moeilijker dan in de eerste golf toen het voorjaar met al het nieuwe leven ons opmonterde. Veel bellen, schrijven, dat soort activiteiten helpt vast wel wat. Maar er zijn ook veel dingen waarvoor je live aanwezig moet zijn. Risico’s zijn dan lastig te vermijden.

Van de week moet ik naar de bloedprikkers van de trombosedienst. Lastig hoor, die komen overal.

Keuzes in wie er komt

Ik werk in de thuiszorg en maak gemiddeld 2,5 uur schoon bij mensen en wat mij verbaast is dat ik wel mag komen en dat de eigen kinderen niet mogen of willen komen uit angst voor besmettingen. Sommige mensen hebben al maanden geen eigen kinderen over de vloer gehad en zijn daar heel verdrietig over.

Als ik kind zou zijn van zo'n oudere zou ik de thuiszorg afzeggen en zelf een paar uurtjes bij mijn vader of moeder schoonmaken en onderhand bijkletsen en koffie drinken. De thuiszorgmedewerkers houden zich aan alle regels maar komen natuurlijk bij heel veel mensen over de vloer dus het risico is groter.

Hierboven wordt gesproken over eigen verantwoording nemen maar ik merk dat veel oude mensen dit heel moeilijk vinden en ook het afstand houden. Ze willen wel maar als er iemand is dan zijn ze zo blij dat ze prompt vergeten dat ze afstand moeten nemen en andere maatregelen in acht moeten nemen. Ik zeg altijd: u hoeft nu niet op te letten ik zorg dat ik bij u uit de buurt blijf, dat stelt hen gerust.

zeker lastig

je kunt niet alle risico's vermijden. In het appartementencomplex waar mijn moeder woont komt ook wekelijks iemand langs van de trombosedienst om te prikken, die komt bij mijn moeder maar ook bij andere mensen en nog op andere locaties. Fysio komt ook aan huis als dat nodig is, die komt ook met veel andere mensen in contact.
Wij gaan zelf wel langs, ikzelf iets vaker omdat ik vlakbij woon, de kleinkinderen komen minder vaak maar dat is ook ivm combinatie werk en gezin.
Verder komen er ook kennissen langs. Maar in je eentje zitten verpieteren van eenzaamheid is ook erg, zeker als je tijdelijk niet echt de deur uit kan.

Zou fijn zijn als het niet nodig was

Dat niet wat Dees zo stellig zegt zou ik ook wel willen maar dat is toch niet te doen?
Niet langs bij mijn ouders die de 80 naderen en voor sommige dingen toch echt onze hulp nodig hebben is gewoon geen optie.
Schoonouders zijn 80 plus en daarvoor doet schoonzus het meeste maar wat zij niet kan moet mijn man toch echt doen.
Schoonouders hebben thuiszorg en huishoudelijke hulp maar dat is onvoldoende om nog zelfstandig te wonen. Schoonvader doet nog wel zelf de meeste boodschappen maar zelf contact opnemen met ziggo om de storing op te (laten) lossen aan het tv en telefoon signaal is een brug te ver. Dan moet hij vragen beantwoorden die hij niet (meer) snapt.
Voor hun gezondheid zou het beter zijn als we geen contact met ze hebben maar soms moet je dus wel.
En werkende telefoon is noodzaak in deze tijden.

Hier

Ik behoor zelf tot een risicogroep. Mijn zoon van 19 komt twee of drie keer per maand een weekend langs. In de lockdown deed ik dat niet maar op een gegeven moment gaat de eenzaamheid toch spelen en ik wil hem graag zien ook.

Maar... ik heb een redelijk streng protocol. We houden de hele tijd zeker twee meter afstand. Er staat altijd een raampje open en elke twee uur luchten we een kwartier door alles tegenover elkaar open te zetten. Na toiletbezoek maken we allebei met alcohol het toilet, de knop en de kranen schoon. Op verschillende plekken in huis staan de flesjes en schoonmaakdoekjes die daarna weggegooid worden. Deurklinken: of met je elleboog openmaken, of een plastic zakje om je hand (overal staan tassen met schone en gebruikte plastic zakjes).
Soms speelt hij gitaar en zingen we. Hij heeft dan een mondkapje voor, ik een spatkap (beschermt jouzelf niet de ander), we zitten vier meter uit elkaar voor open ramen. Hij komt niet in de keuken, zijn eetgerei was ik meteen af met heel heet water. Hij doucht altijd na mij zodat er 24 uur tussen zit en eventuele aerosolen zijn gaan liggen. Ik stofzuig alles voor hij komt en pas drie of vier dagen na zijn komst weer ivm aerosolen via de stofzuiger.
Soms kijken we een filmpje, hij zit dan achter me, drie meter, er staat een raampje open (hij heeft dan een lekkere deken) en een mondkapje op.
Ja het is een gedoe, vooral in het begin. Hij vindt het niet erg, prima zelfs. we hebben het even goed heel gezellig zo'n weekend.

Het zal vast niet 100% safe zijn, dat is in een huiselijke omgeving niet te doen, lijkt me. Maar het gaat om de kans tot besmetting te verkleinen.

maro

dan zal een investering in sneltesten voor jullie heel interessant zijn en veel afval schelen! Laten we hopen dat er snel sneltesten te koop zijn - of dat je zoon er heel makkelijk langskan voordat hij bij jou komt.
gr Angela

oh ja angela

daar hoop ik al heel lang op en wil ik ook best wat geld voor uitgeven.

afval

Ja de schoonmaakdoekjes zijn afval. Heb ik over nagedacht en bedacht dat je niet genoeg doekjes kunt hebben anders en dat het ook weer scheelt omdat je heet moet wassen.
de plastic zakjes gaan niet weg maar worden na twee weken opnieuw ingezet. Heel systeem maar ja wel goed tegen plastiscschaamte

Maro

Vind je dat allemaal niet een beetje ver gaan? Garanties krijg je niet, en ik ben misschien te zorgeloos, maar dit komt wel heel obsessief over.

'Soms kijken we een filmpje, hij zit dan achter me, drie meter, er staat een raampje open (hij heeft dan een lekkere deken) en een mondkapje op.'

Zo groot is mijn woonkamer niet, dan zou ik praktisch tegen het tv-scherm aangedrukt zittem.

Sneltesten

Die zijn er al lang, je moet er wel zelf voor betalen.

nee hoor pryne

in het begin voelde het obsessief want je moest er over nadenken. nu is het gewoon geautomatiseerd en routine geworden. Nauwelijks extra moeite.
Ik kan me voorstellen dat als je zelf niet tot een risicogroep behoort, dat je er niet aan moet denken.
Behoor je wel tot een risicogroep en neem je geen maatregelen: het is jouw leven dat moet je helemaal zelf weten

Maro

Zowel mijn ex als zijn vrouw behoren tot de kwetsbare groepen en zijn vrij neurotisch van aard op dit gebied maar gaan niet zover als jij.

Dochter blijft bij verkoudheid bij mij maar dat is het dan ook wel. Naast het dagelijks schoonmaken van de toiletten en afnemen van de deurklinken met een doekje met allesreiniger.

jaja

Maar toch voelt het niet neurotisch. voor zoon ook niet, heb het net nog gevraagd en die is van het kaliber dat hij me dat heus wel laat weten als hij dat zou vinden.

Ja het is wennen, ik zeg het nu voor de derde keer, maar het went dus. Op zich verbaast me dat zelf ook: in het begin voelde het wel neurotisch want ik moest alles nog bedenken. als je het eenmaal bedacht hebt en een paar keer uitgevoerd is het geen punt meer.
Het wordt routine, en kost geen moeite meer. Zoiets als kosjer koken kan ik me voorstellen. Ik heb het er graag voor over om minder risico te lopen en toch mijn zoon te zien.