Even klagen over bellen naar de HAP...

Ginny - echo

Maar een echo zegt ook niet alles...Kind hier had alle klassieke symptomen (pijn begon rondom de navel, daarna naar rechtsonder in de buik, loslaatpijn) maar de echo wees niks uit. Met doodziek kind naar huis, drie dagen later op het nippertje geopereerd aan een gesprongen blindedarm.

Blindvaren op de techniek dus en niet op de symptomen...In jullie geval dus blindvaren op de leeftijd en niet op de symptomen. Echt rot. Ik snap je boosheid, die herken ik. Al waren wij dus juist niet blij met die echo.

Hier waren ze trouwens helemaal niet zo relaxt met een gesprongen blindedarm. De arts (een van het oude stempel) die mijn kind opereerde was ook niet altijd blij met de moderne technieken. Hij zei dat hij sowieso had geopereerd bij de klachten die mijn kind had. Dan haalt hij er wel eens een gezonde blindedarm uit, maar dat vond hij beter dan dit. Kind heeft nu drie weken in het ziekenhuis gelegen en twee operaties gehad. Helaas had deze man geen dienst toen we de eerste keer bij de spoedeisende hulp zaten.

Overigens is hier de hap altijd vrij snel bereikbaar. N.a.v. de klachten die mijn kind had konden we binnen een uur daar terecht, we waren ook snel aan de beurt ondanks een vrij volle wachtkamer. Ook daarna op de spoedeisende hulp ging het vrij snel.

Ik heb de hap nog niet zo vaak nodig gehad, maar de paar keer dat het wel nodig was, werden we telefonisch én ter plekke snel geholpen.

inderdaad, grijs gebied

Gelukkig gaat het de goede kant op, Pennestreek. En ik heb hier ook een paar van die struisvogels waarvan ik zelf misschien nog wel de grootste ben.
Ja, dat grijze gebied is lastig. Ik weet het ook niet. En mij schrikt zo'n bandje over boetes dus enorm af om te bellen naar spoed dan wel 112. Speelt ook mee dat ik of een van mijn ouders ooit 112 of spoed heeft hoeven bellen,, dus ik zou ook niet weten wat spoed is. Ik blijf ook altijd vrij kalm als er iets is. De schrik komt pas later (zoals nu over wat een paar weken geleden bij ons speelde, pff, toen sliep ik goed en nu heel slecht). Ik denk dat ik daarom niet bel en ook van "zo erg zal het toch niet zijn" En ik heb een keer gebeld midden in de nacht, toen werd ik "afgescheept" en was de huisarts de volgende dag daar zo kwaad over dat hij een klacht in heeft gediend.
Ik heb nu de opdracht 112 te bellen als het nog een keer gebeurt. Dat is duidelijk voor mij en daar kan ik wat mee )

De narigheid

is ook dat mensen hun eigen situatie heel snel als dramatische inschatten en ik heb de indruk dat de hap daardoor té snel oordeelt dat het voorlopig nog láng niet ernstig genoeg is om alarm te slaan. Dus ach, als iemand net flauwgevallen is, kun je die altijd nog in de auto hijsen of zoals bij ons op de bagagedrager. Het wilde maar niet tot de dame in kwestie doordringen dat dat een belachelijk voorstel was. Vervolgens mochten we aansluiten in de wachtrij. Het was zo rond 8 uur en er was rond half 12 een gaatje. Achteraf bleek dat ze binnen een uur dood was geweest zonder hulp. Maar dat die inschatting niet helemaal gelijk liep met wat er aan de hand was, is érgens nog te begrijpen. Het was een extreme tamelijk uitzonderlijke situatie. Maar dan nog, we waren al redelijk duidelijk over dat het er niet best uitzag en dat ze niet in staat was om naar de praktijk te komen. Er is toen een arts op pad gestuurd, maar ook dat duurde nog zó lang dat die arts nog niet eens in onze straat reed, terwijl wij inmiddels zelf een ambulance gebeld hadden, die al bij ons aangekomen was en dochter bij bewustzijn probeerden te houden. Ik heb de hap toen nog gebeld om dat te melden, waarop de assistente nogal rustig zei 'oh... de dokter hoeft dus niet meer te komen?' "nee, de ambulance is er al!!' Pfff.

Ginny zegt dat ze er nog kwaad om kan worden en ik hád daarop willen zeggen, dat dat zo weinig zin heeft, maar als ik het weer vertel komt de boosheid ook bij mij boven.

Ja die onverschilligheid hè

Ik weet niet of dat geen nut heeft, die boosheid.
Zit nog steeds te dubben over een klacht.

Ginny

Als jij denkt dat je het daarmee beter af kunt ronden, moet je het doen. Wij zijn heel erg serieus genomen en hebben goede gesprekken gehad met de hap en huisarts. Ze hebben onze situatie in de training verwerkt. De assistente heeft volgens mij ook wel op haar falie gehad en moest extra training volgen. Doordat mijn dochter hersteld is, konden we met deze gang van zaken leven. Als het anders was gelopen, had ik denk ik nagedacht over zwaardere stappen, een aanklacht dus in plaats van een klacht.

terugbellen

Tja, gelukkig niet zoveel ervaring met de HAP. Maar 1x gebeld toen ons kind na ongelukkig vallen op haar elleboog was geland, en wij vermoedden dat het gebroken was. Het was druk en het klonk de telefoniste niet als spoed (misschien had ik zelf wat meer drama moeten maken aan de telefoon?) en we zouden daarom binnen 3 kwartier worden teruggebeld.
Dat gebeurde ook netjes, maar toen zaten we inmiddels wel met ons kind bij de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. We gingen er vanuit dat ze bij de HAP toch door zouden sturen naar het ziekenhuis voor het maken van röntgenfoto's, en om nu je kind zoveel pijn te laten hebben stond ons niet zo aan...

o ja

De elleboog was ook inderdaad gebroken.
We konden aan ons kind horen en zien dat het niet gewoon een pijntje was.

Allergie-aanval

Een collega vertelde laatst dat ze voor het eerst in haar leven in het ziekenhuis beland was na een allergie aanval. Pinda. Ze is er altijd alert op, maar haar moeder had heel lekker notenbrood van de bakker. Ze had al een hele snee op toen ze doorhad dat het niet goed was, en dat ze benauwd aan het worden was. Een antihistamine pilletje had te weinig effect, en een 2e kreeg ze niet meer ingeslikt. Ze hebben de HAP gebeld, en zelfs expliciet gevraagd of ze nu de epipen moest gebruiken. Nee dat hoefde niet, ze moest maar langskomen. De HAP was vlakbij, maar daar werd ze wel met de ambulance naar het ZH gebracht (veel verder weg) én kreeg ze alsnog de injectie met haar eigen epipen. De ambulancebroeders waren zelfs bijna boos dat ze die niet veel eerder gezet had... Tsja, daarvoor vraag je dus advies aan de HAP. Ik heb dit verhaal aan mijn zoon (16jr) verteld, die ook een pinda-allergie heeft, en wat ook langzaam aan erger lijkt te worden (ca. eens per jaar krijgt hij iets binnen, meestal is een pilletje genoeg), dat was bij die collega dus ook.

dat is

toch op z'n minst apart: daarvoor heb je die epipen en als het goed is weet je waarom je die hebt gekregen.
1.Prikken 2.bellen.
Een soort eerst water de rest komt later.
En als je het niet vertrouwt bel je in zo'n geval niet de HAP maar 112.
Heel grof gezegd: als je denkt dat je doodgaat bel je 112.
Stikken valt onder doodgaan.

inderdaad

Waarom denkt ze dat ze die epipen dan had? Wanneer zou ze die wel gaan gebruiken?

Ja achteraf...

achteraf gezien zegt zij dat nu zelf ook. Maar de HAP had dat natuurlijk ook moeten adviseren, zeker toen ze er zelf advies om gevraagd had.

Achteraf

kom je op de beste ideeën.

dat geloof ik best

paniek doet rare dingen met een mens, maak het dagelijks mee.

Alleen als je een epipen hebt, ben je waarschijnlijk al eerder tenminste dichtbij zo'n benauwdheid geweest. Daarvoor heb je die epipen.
Als je dan de tegenwoordigheid van geest hebt de HAP te bellen die je misschien niet eens in je telefoonlijst hebt staan, je vraagt of je die epipen moet gebruiken, dan zat dat idee toch al in je hoofd. De tweede pil kon ze niet slikken, dus haar keel zat al erg dicht. Dan lijkt me een telefoontje veel meer moeite kosten dan de epipen gebruiken, that's all.
Nu moest ze bellen, naar de HAP, met de ambu naar het ZH en krijgt ze vervolgens haar eigen epipen die ze dus blijkbaar bij zich had.

Nouja nu weet iedereen het, gewoon dat ding door je broek je been injassen.