Babysterfte in nederland (geschokt na kijken zembla)

En nu

heb ik de uitzending gezien. Het programma ging in feite over verschillende zaken die op zich niet zoveel met elkaar te maken hebben in mijn ogen. Journalisten doen dat wel vaker. Omdat een samenhangend verhaal met (schijn)verbindingen nu eenmaal beter verkoopt. Je hebt als het ware een onderliggend kunstmatig 'plot' nodig, om losse feiten met elkaar te verbinden en zo een verhaal te maken met een kop, midden en staart. Daardoor blijft de kijker aan het verhaal hangen, dat is de bedoeling.
Dus wat werd hier eigenlijk behandeld?
1. De vraag of er na 41 weken zwangerschap standaard moet worden ingeleid.
2. De vraag of de thuisbevallingen bijdragen aan de hogere zuigelingensterfte in Nederland. Die valt uiteen in deelkwesties: 2a Of de verloskundigen te laat insturen. 2b Of de kantoortijdenmentaliteit in de ziekenhuizen voor teveel vertraging zorgt 2c Of de tijd die het vervoer naat het ziekenhuis in beslag neemt hier iets mee te maken heeft 2d Of de tijd die de zwangere in het ziekenhuis moet wachten op een gynaecoloog en evt. o.k. team bijdraagt aan die hogere sterfte.
Best ingewikkeld. Want alle hierboven genoemde problemen zullen zich wel eens voordoen. Er zal wel eens een verloskundige zijn die te laat instuurt. Er zal wel eens een file staan. Het ene ziekenhuis zal lulliger zijn over kantoortijden (we wachten tot morgen 8 uur met inleiden) dan een ander ziekenhuis. Dan maar nooit meer thuis bevallen? Maar in het ziekenhuis ben je je leven niet zeker, daar wordt schijnveiligheid geboden want er is helemaal geen specialist in huis. Enzovoort. Alleen gedegen onderzoek met uitgebreide reconstructies van een groot aantal casussen kan hier verder duidelijkheid bieden, lijkt me.
En dan is er nog wat een specialist de "Nederlandse paradox" noemde: de jongste, minst ervaren arts moet de meest acute problematische gevallen als eerste beoordelen. Zie ook de draad hierboven. En tenslotte: wat ik hier in de draad almaar lees, is dat er te weinig wordt geluisterd naar de zwangere zelf. Die mag kennelijk geen wensen hebben. Ze mag niet worden ingeleid als zij dat wil, op haar waarschuwen wordt geen acht geslagen. Dat vind ik wel heel erg.

Millenia

>>En tenslotte: wat ik hier in de draad almaar lees, is dat er te weinig wordt geluisterd naar de zwangere zelf. Die mag kennelijk geen wensen hebben. Ze mag niet worden ingeleid als zij dat wil, op haar waarschuwen wordt geen acht geslagen. Dat vind ik wel heel erg. < <

En er is in 30 jaar tijd bizar weinig verandert op dat gebied....mijn moeder riep meer dan 30 jaar geleden al (4e kind waar ze zwanger van was) tijdens de bevalling, dit kind ligt verkeerd! Maar nee, mw, hoe komt u daar nou bij....Uiteindelijk bleek ze gelijk te hebben, maar het babietje was wel overleden....

Als daar nu eens mee gestart werd, luisteren naar de zwangeren zelf.....soms lijkt het wel alsof gyns denken dat je door je bevalling ook je verstand verliest....

Is er een dokter of verloskundige in de zaal?

Doorbordurend op wat Nasha post. Is (erge) onrust bij de zwangere geen diagnostisch criterium? Natuurlijk is iemand die aan het bevallen is onrustig. Dat snap ik ook wel. Zelf liep ik volcontinue rondjes door de slaapkamer, ik kon er niet mee stoppen. Schijnt een reflex te zijn dat bewegen, zou de ontsluiting bevorderen. Zal best, maar ik werd er errug moe van. Maar goed, ik was dus wel onrustig. Maar toch. Echt bang was ik nou ook weer niet, terwijl ik er van te voren als een berg tegenop had gezien. En daar zit mijn vraag. Als zo'n onrustige mevrouw nou begint te zeggen dat het volgens haar echt niet goed gaat, of ineens een stuk onrustiger wordt, of allerlei zwarte voorspellingen begint te doen, is dat geen reden voor waakzaamheid c.q. inwilligen van verzoeken tot bespoediging om het zekere voor het onzekere te nemen. Ik vraag maar....

Placenta

tje, ik ben 11 jaar geleden bijna 3,5! week te laat bevallen. Kind is en was kerngezond, maar ik weet nog wel dat de verloskundige zei dat ze nog nooit een placenta had gezien die zo verkalkt was....... Jeetje, zou dochterlief wel genoeg bloed/voeding binnen gekregen hebben de laatste periode? Was dit achteraf gezien niet een enorm risico? Hoewel, dochter was zeker niet mager bij geboorte en had en score van 10. Hm, ik weet het niet.
Groetjes,
Bibi

Zwanger en zorgen

Het beroerde is denk ik dat sommige vrouwen instinctief voelen dat er wat fout zit, en anderen ook van alles voelen ook al zit er niks fout. Moet je bij iedere angst of zorg meteen maar de hele batterij testen eisen?

Ik weet werkelijk niet meer wie het was, maar op dit forum (ik meen in 'babytijd'') heb ik een keer een posting gelezen van iemand die het advies 'vertrouw op je moederinstinct'ter harte nam en daar dus helemaal gek van werd, want zo af en toe maakte ze zich ineens zomaar enorm zorgen en was er niks aan de hand. Niks onfeilbaar moederinstinct. Toen is ze maar gestopt met op elke zorg serieus in te gaan. Je kan je natuurlijk voorstellen dat zoiets ook bij bevallende vrouwen kan optreden.
Wat niet betekent dat je de zorgen van een bevallende vrouw nooit serieus zou hoeven nemen natuurlijk, maar waar de gulden middenweg ligt - ik zou het ook niet weten.

Groeten,

Temet

Pelle

Ja,klopt hoor,maar het kan dus ook meezitten...en hemel,ik bedenk ineens dat de dame alweer tien jaar wordt in januari....dus dat was niet echt een up to date opmerking van mij..:)
Groetjes,bastet

Mosterd enzo

heb niet alles gelezen maar ik ben zo blij dat ik gewoon lekker thuis heb kunnen bevallen maarja het waren ook twee probleemloze bevallingen. Gewoon lekker rustig op mijn gemak douchen, kopje thee drinken, chatten midden in de nacht met vrienden uit nieuw zeeland en dan komt de verloskundige. Die drinkt een bakje thee mee, gaat toch maar even kijken want bij de eerste had ik ook snel 10 cm ontsluiting en jawel hoor ga maar persen.

En ja ik had best pijn maar dat was goed te doen en volgens mij omdat ik mij goed kon ontspannen (lekker rustig thuis) ging het bij mij ook goed. Ik kan mij voorstellen als ik met allerlei toeters en bellen en vreemden om mij heen had gezeten dat ik minder relaxed zou zijn geweest. Ook mijn man was relaxt want die had ook de tijd en ruimte om een beetje aan te rommelen.

Nee als het kan en de moeder en verloskundige zien het zitten dan moet een thuisbevalling gewoon mogelijk zijn. Grootste voordeel je houdt de regie in eigen hand, je bent thuis veel ontspannender en er zijn geen ziekenhuisbacterieën om je heen.

Of u nog zorg wilt...

De grote gemene deler aan alles wat er fout gaat bij (thuis)bevallingen lijkt wel te zijn dat er iets goed mis is met de houding naar bevallende vrouwen toe. Ik vind het persoonlijk helemaal niet vriendelijk en ontzettend neerbuigend in Nederland. Ik betaal voor een zorgverzekering, maar "zorg" voor een goed verlopende bevalling en het welzijn van het kind en de moeder is gewoon een lachertje. Je verhaal, behoeften en gevoelens worden soms weggezet alsof je een kind bent dat niet moet zeuren.

Toen ik bij mijn eerste in het ziekenhuis aankwam mocht ik in eerste instantie de verloskamer niet eens in "want jij ziet er helemaal niet uit alsof je aan het bevallen bent". Er waren namelijk welgeteld 4 kamers voor de hele regio beschikbaar, ook echt kwaliteitszorg.

Ik werd echt aangesproken als een domme puber. Toen ik aandrong dat de verloskundige die ons doorgestuurd had even gebeld werd nogmaals, werd ik met tegenzin getoucheerd. Zes centimeter.

Nou ja, dan toch maar he, goh, hadden we niet verwacht. Dus ik werd aangesloten op het één en ander, op een bed geparkeerd en dikke doei, beval maar een eind weg.

Na een uur ofzo kwam er een witte jas even kijken naar de lijntjes op de papiertjes en *poef* weg zorgverlener. Een uur later dito. Half uurtje later hield ik het niet meer. Weer een wit jasje. Dat ik niet zo moest verkrampen en grommen enzo. Kon ik niet lekker gaan puffen, zoals eerst? (Boodschap: stel je niet aan). En welnee, het kon nog lang niet zover zijn want een centimeter per uur he, dus over een uurtje of twee hoefde ik pas ergens op te rekenen.

Twee minuten later voelde ik de hele handel zich binnenstebuiten keren en heb ik stennis geschopt. Nou ja, een touché kon er dan wel af als ik erop stond. En ja hoor, dus toen stonden er ineens allemaal witte jassen aan mijn bed. Pats deden de vliezen en floep deed mijn zoon.

Nou ja, en daar zat ik dan. Al het personeel galoppeerde weer weg. We kregen een beschuitje en thee van de laatste die wegging. Ik heb het beschuitje bij mijn man uit de handen gerukt want ik had echt reuzehonger. Boterhammen smeren is blijkbaar raketwetenschap net als het hele idee dat iemand die net een soortement van marathon heeft afgemaakt wel iets zou lusten.

Anderhalf uur wachten later -we zaten net te grappen of ze het überhaupt zouden merken als we stiekem naar de McDonalds zouden sneaken- kwam er een meneer met hechtdraad, de assistent, die pas na proberen vroeg of ik nog wel verdoofd was. Nee he? Nee. Dus kwam er ook een mevrouw met een spuitbus bij. Blijkbaar is dat spul erg duur ofzo, want er werd pas een stukje verder verdoofd als het weer pijn ging doen. Dus op mijn T-shirt bijtend werd die horde genomen.

Uiteindelijk werd ik zonder uitleg of wat ergens op een kamer geplempt, in het donker. Bijvoorbeeld hoe dat $#*#%bed omlaag kon en waar de kraan was, of het toilet, dat soort handige dingen.

Uiteindelijk na de nacht waarin het voorwerk voor de bevalling begon nog 2 nachten niet geslapen. Je ligt namelijk met 3 andere kraamvrouwen op een kamer, inclusief de baby's dus slapen is er niet bij.

Dat hele borstvoedingsbeleid blijkt alleen te bestaan uit een certificaat aan de muur want zij beslissen wel even wanneer jouw kind honger heeft (en jij dus niet, mevrouwtje). Wel werd er ontzettend veel moeite gedaan om me bij te brengen hoe vingervoeden werkt want bijvoeden was absoluut noodzakelijk. Hoezo dan? Nou gewoon, omdat. Dus uiteindelijk met ontploffende borsten vol kloven naar huis, dood- en doodmoe.

Bij mijn middelste -een erg fijne bevalling- was de verloskundige net een dik kwartier binnen. Toen kon ik pas gaan vergelijken met de eerdere ziekenhuisbevalling en precies aanwijzen wat er daar niet prettig was geweest. Gewoon zonder allemaal potten(lees: dozen)kijkers naar de plee kunnen en de beschikking te hebben over het wonder van stromend water. Kindje dat meteen aangelegd mocht worden en ik kon eindelijk eens slapen. Ook zo'n basisbehoefte waar je blijkbaar geen recht hebt als kraamvrouw in een ziekenhuis. Ja, alle ouders hebben te maken met doorwaakte nachten, maar je kunt toch in ieder geval een beetje moeite doen om rust te garanderen (en voedsel, en pijnbestrijding, en een toilet waar je niet de halve afdeling voor over hoeft)

En dan nu het klapstuk qua niet-luisteren-naar-de-bevallende-vrouw: ik heb mijn derde gekregen zonder dat er een verloskundige bij was. Die had me namelijk met twee paracetamolletjes naar bed gestuurd. Ik was namelijk echt ab-so-luut niet aan het bevallen. Dat ik al twee kinderen op de wereld had gezet en het proces nu wel zo'n beetje kende was geen geldige informatie, zij besliste dat de baby nog niet kwam. Toen ik even later weer belde dat het kind er nu $%*# echt bijna was, is ze met plankgas de stad doorgereden, maar ze kwam een kwartier te laat. Een kwartier waarin het helemaal fout had kunnen gaan.

Nu is het allemaal goed verlopen omdat ik gewoon erg makkelijk beval, maar je wilt niet weten hoe vaak ik nog even nagelbijtend heb teruggedacht aan die geboorte en hoe blij ik was dat de baby meteen begon te huilen, want als dat niet zo was geweest, dan had ik niet geweten wat ik had moeten doen.

De kraam kwam trouwens na 2 uur opdagen, want dankzij ons fantastische zorgstelsel koopt je verzekeraar voor jou in plaats X gewoon kraamzorg in Y in, wat inderdaad in theorie maximaal een uur rijden verderop ligt maar niet als de helft van het traject opgebroken is natuurlijk. Dan krijg je de vraag "of je nog wat wilt slapen". Ik had dus net 3 kilo eruit gewerkt na twee nachten niet slapen ivm voorwerk en zitten vertellen hoe ik weken niet normaal kunnen slapen omdat die pens continu in de weg hing. Wat dachten ze? Dat ik liever eerst even een trainingsloopje van 5 kilometer ging doen?

Dat vind ik dus zo kenmerkend, die hele houding van "bevallen is geen ziekte dus doe nou niet alsof je moe bent, pijn hebt of iets niet aan zou kunnen". Nee, ik ben niet gehandicapt of ernstig gewond maar ik heb wel honger en ben moe en ik zou graag ook medische zorg hebben als ik ergens open lig of pijn heb.

En dan vorig jaar mijn zusje. Ook een horrorbevalling met een mislukte ruggeprik, een op hol geslagen infuus en een gyn die botweg weigerde te komen totdat het bijna te laat was en uiteindelijk naar binnenwandelde met 5 studenten zonder een vraag of hallo, in één streep doorliep naar de tafel en zijn hand in haar hoeha stopte. En toen het kind geboren was rende het hele team ermee weg en zaten mijn zwager en zusje zich een kwartier af te vragen of het kindje nog leefde. Na dat kwartier kwam een verpleegster de boel opruimen in de kamer. Of het nog leefde? Zou ze even gaan kijken dan? Je bek valt ervan open...

Mijn bottom line is dus dat de hele houding van "u bevalt dus u moet niet zeuren over hoe de natuur zijn gang gaat en zich vooral niet aanstellen" op de schop moet. Een vrouw die aangeeft bang te zijn, pijn heeft of twijfels heeft over of het allemaal wel goed gaat, die moet niet tegemoet getreden worden als iemand die maar wat zwamt door de hormonen or gewoon omdat het een vrouwmens is. (Iets in mij is er nog steeds van overtuigd dat het allemaal wat beter geregeld zou zijn als mannen die baby's eruit zouden ploffen).

Je bent eigenlijk een iets, een nummer, dat tussen wal en schip is gevallen. Je bent niet ziek dus een echte patiënt ben je niet, maar je hebt wel zorg nodig. Die wordt dan schoorvoetend lijkt het wel aangeboden. Alsof je überhaupt blij mag zijn dat je iets krijgt. Dus tanden op elkaar en doorpersen. Dan kun je ook niet te mondig worden.

Het is een heel epistel geworden, maar het is voor een goed doel moeten we maar denken ;)

Ook zo iets

Ik had al eerder gepost dat ik 3,5 week te laat ben bevallen (met de verkalkte placenta). Alles is goed gegaan, maar er klopte ook iets helemaal niet. Na 2 weken overtijd werd ik door de VK overgedragen aan de gyn (was (of is?), 11 jaar geleden protocol). Gyn touchederde en constateerde nauwelijk verweken, dus wilde nog niet inleiden. Wel moest ik om de dag naar het zkh voor een CTG. Na 3 wkn vond gyn het toch maar tijd worden voor inleiden. Dat was op een donderdag. Gel ingebracht 's ochtends, maar er gebeurde de hele dag niets. Normaliter mag je dan niet meer naar huis en wordt het de volgende dag weer geprobeerd. De volgende dag waren er echter een paar geplande bevallingen, waardoor er geen plek was en ik toch naar huis mocht. Vond ik best hoor toen, maar dat klopte natuurlijk niet. De volgende inleiding werd gepland voor maandag. Ik vroeg aan de gyn wie ik moest bellen als de bevalling voor die maandag zou aanvangen. Nou, de VK dus zei hij. De weeen begonnen zaterdagnacht en zondagochtend hebben we de VK gebeld. Zij stomverbaasd: ik was toch overgedragen aan de gyn? Dus hij moest het doen. Dus ik vertelde dat gyn had gezegd dat ik haar moest bellen. Zij is dus toch gekomen en de rest van de bevalling begeleid (in het zkh). Dit is dus ook een hele vreemde situatie achteraf.
Kwam ook nog bij dat het zkf mij een rekening stuurde omdat ik niet om medische redenen in het zkh was bevallen (huh, ik was 3,5 week over tijd en was overgedragen aan de gyn). Gelukkig heeft zkf achteraf de kosten toch betaald.
Groetjes,
Bibi

Yaw (ot)

Hoe gaat het op het moment met je zus? Ik denk regelmatig aan je neefje.

Forumbeheer

Kan de posting van Yaw (die lange) als column op de OO? En misschien iets om door te sturen naar wat vakbladen van kraamverzorgsters/verpleegkundigen/verloskundigen/gynaecologen (niet in die volgorde). Vroeger had je in het vakblad voor verpleegkundigen een rubriek: "zo kunnen patienten zich voelen". Daar zou deze posting naadloos in passen. Maar ik neem aan dat die rubriek niet meer bestaat. Niettemin is het een heel leerzaam stukkie....
Chapeau Yaw.

Geweldig. De inhoud niet, je verhaal wel. Ik zou zo zeggen: stuur het naar de KNOV. Ik las vandaag een mailtje van een internetvriendin waar ik meteen aan moest denken. Zij heeft panische angst voor de tandarts en wordt altijd zo ontzettend goed en fijn en zachtaardig en menselijk en serieus behandeld door haar huidige tandarts, dat ze hem heeft gevraagd waarom hij in vredesnaam geen gynaecoloog is geworden.
Daar is nog een wereld te winnen.

Tirza

Asa torell (ot, een keertje maar iek schweer)

Wat ontzettend lief dat je het vraagt! Het gaat natuurlijk met pieken en met dalen, maar het (ontzettend) goede nieuws is dat ze nu in verwachting is opnieuw en alles tot nu toe prima gaat (en het kindje is al getest op wat er destijds misging, wat behalve de bevalling een genetisch defect bleek voor de mensen die geen idee hebben waar dit nu weer over gaat).

En weer on topic: en ze heeft al een pittig gesprek gehad met de gyn van vorige keer en dat verliep gelukkig goed. Maar ik denk dat haar pech ook wel op is en dat alles deze keer goed moet gaan!

Yaw (weer ot)

Dank je wel voor dit prachtige nieuws! Wat ontzettend fijn voor ze, en dat ze ook al weten dat het goed is! Maar wat zullen ze het jochie vreselijk missen.

En yaw

trouwens on topic: jouw posting is nou echt precies wat ik ook denk, zoals ik hierboven al ergens schreef. Maar dan wat minder pakkend - gelukkig, omdat ik zelf niets vervelends bij mijn bevallingen heb meegemaakt.

Koudegrond theorie van man (duitser)

Volgens hem komt het door het poldermodel. Daardoor zijn we zo gericht op consensus en het gemiddelde, dat ook vrij veel voorkomende uitzonderingen als een snelle stortbevalling niet in de gedachtenwereld van de vk voorkomen. Om maar een voorbeeld te noemen wat mij vaak verbaast. Want ik ken al aardig wat verhalen zoals dat van Yaw's 3e bevalling, dus je zou denken dat vk's weten dat ze dat soms kunnen verwachten - en het dus als serieuze optie moeten beschouwen.
Ditzelfde zou dan moeten gelden voor uitzonderlijke diagnoses op grond van vrij gewone klachten (keelpijn=kanker) - diagnoses die de patient wel vreest, maar de SEH en HAP natuurlijk niet als een mogelijkheid beschouwen (zie draadje boven).

Snelle bevallingen

Yaw, wat een mooi stuk. Vreselijk qua inhoud inderdaad, maar wat beschrijf je het goed. Ik zou als lid van de betreffende beroepsgroepen het schaamrood op m'n kaken krijgen.
Ik begrijp ook totaal niet waarom verloskundigen maar niet kunnen wennen aan snelle bevallingen. Ik had nota bene een ervaren 40+-er, had diverse malen gemeld dat mijn moeder en zus razendsnel bevielen en dat dat dus een mogelijkheid was, maar nee. Ze zat er zes uur naast in haar schatting na de eerste keer toucheren. Ik ben in het ziekenhuis uiteindelijk onder begeleiding van mijn moeder en een verpleegkundige bevallen, in tien minuten tijd, en de vk kwam nog net op tijd binnenhollen om het kind op te vangen.
Het enige wat ik kan bedenken is dat er ook vrouwen zijn zoals mijn lieve schoonzus, die bij de eerste wee keurig op bed ging liggen en dacht dat het kind er al bijna was .
Groetjes
Massi

duidelijk verhaal....Yaw, heel duidelijk....en bij vlagen ook wel grappig, maar eigenlijk is het te triest voor woorden.....

Het lijkt me verschrikkelijk als je bevallingen zoals Yaw mee moet maken. Tenminste, niet de bevalling zelf natuurlijk, maar de manier waarop Yaw (niet) behandelt is.

Natuurlijk zijn er ook echt wel verloskundigen die luisteren en rekening houden met. Na 3 snelle bevalling werd mijn vierde ingeleid. Het infuus zat er 20 minuten in toen de vk van het ziekenhuis kwam om te toucheren. 4 centimeter, we komen straks weer terug. Prima... 10 minuten later kwam mijn eigen vk kijken, ze stapte binnen op het moment dat ik persdrang kreeg. Toen ik dat zei haalde ze gelijk de vk van het zkh erbij. De hele bubs kwam binnen, bedje werd gelijk klaargezet, kruikje erin enzovoorts en 7 minuten later was mijn zoontje er. Er werd dus gelijk geluisterd, niet van "10 minuten geleden had je nog maar 4 cm dus dat kan niet" en meer van die onzin. Dus het kan wel...

Helaas ken ik ook de andere verhalen. Mijn broertje (ik was 7 en dolblij dat mijn moeder zwanger was) is overleden bij de geboorte omdat er niet door de artsen geloofd werd dat mijn moeder weeën had en mijn buurmeisje had om dezelfde reden bijna niet geleefd. Nu las ik dat ze speciale bevallingsziekenhuizen op willen zetten, waar altijd een gyn aanwezig is. Leuk idee, maar als er in situaties zoals bij Yaw en veel anderen niet geluisterd word veranderd dat natuurlijk weinig...

Even de scherpe kantjes eraf...

...voor degenen die nu zouden kunnen denken dat ik heel erg negatief ben achtergebleven na mijn bevallingen. Dit is absoluut niet zo. Al het negatieve valt in het niet bij het positieve, namelijk dat er een mooie baby uitrolde in de bonus. Het blijven -desondanks- de mooiste ervaringen van mijn leven.

Het is alleen zo jammer dat zelfs bij mij, een makkelijke turbobevaller zonder medische complicaties of noodzaak tot pijnbestrijding zoveel onzin aan de gang was.

Mijn stukje is wel vanuit een bepaalde invalshoek geschreven die de dingen die wel goed gingen buiten beeld laat. Daarbij, ik zou persoonlijk met een hele sloot aan nog meer onbeschoftheid en onkunde kunnen leven als er aan het einde van de rit maar een gezonde baby in de wieg ligt.

Het is natuurlijk anders als je achterblijft zonder kindje, helemaal als het voorkomen had kunnen worden. Dat is gewoon niet te verkopen aan ouders als collateral damage van de opstelling van het systeem in mijn optiek.

Ook is het natuurlijk totaal niet zo dat de zorgverleners in deze branche ooit hebben gedacht "ik heb de schurft aan service en menselijkheid, ik ga op de verloskamer werken", juist niet. De mensen die daar werken zijn daar terecht gekomen omdat ze iets wilden betekenen voor ouders en hun kindjes lijkt me en dat stralen ze vaak ook uit. Maar dan die praktijk he...

Dus waar gaat het dan scheef? Ik denk dus dat de wortel van het probleem ligt in de opstelling van deze maatschappij naar zwangeren, ouders en kinderen toe. Nederland loopt echt ver achter qua kindvriendelijkheid en de houding naar ouders toe.

Google maar eens op wat er loskomt als de kinderbijslag verhoogd wordt... Termen als "fokpremie" en "parasiteren" vliegen je om de oren. Misschien werkt dit ook door in de opleidingen. Iets anders kan ik niet verzinnen waarom zorgverleners denken dat ze bepaalde dingen überhaupt kunnen maken.

Het is in mijn ogen absurd dat er nog discussie is of er recht is op pijnbestrijding. Ja, er is nu een richtlijn maar het is ook 2009 en de haalbaarheid van die richtlijn is niet zeker. Dat dat geaccepteerd wordt is veelzeggend denk ik, dat je nog steeds overgeleverd en onderworpen bent aan de gratie van het moment, wie je toevallig tegenkomt tijdens je bevalling.

Er is geen enkele andere arts die het uit zijn strot krijgt om tegen iemand te zeggen van "we knippen u even open hier en daar, maar we naaien u straks weer lekker strak dicht hoor" of "een fissuur is een natuurlijk verschijnsel en pijn heeft een functie dus we halen hem weg zonder verdoving". Net zomin kan een ziekenhuis het maken om iemand met een gebroken been minder goed te behandelen omdat het geen kantooruren betreft. Zie je het al voor je? "We zetten het been even zonder verdoving want de anesthesist is al naar huis". Dat pikt ook niemand. En toch horen ouders nog steeds "sorry, het geboorteplan kan nu even niet want de anesthesist is er niet". En daar sta je dan alsnog.

Ja, pijnbestrijding breng risico's met zich mee, maar het lijkt me dat de ouders de eersten moeten zijn om te beoordelen wanneer iets draaglijk is en of het risico het waard is. Voorlichting dus! Maar ja, daarvoor zul je moeten erkennen dat je te maken hebt met gelijkwaardige gesprekspartners die zelf in staat zijn beslissingen te maken, en daar zit nu juist het probleem denk ik.

En het erge is

dat er, buiten gynaecologen, ook helaas nog zoveel andere specialismen zijn waar je monddood wordt gemaakt, waarin je niet serieus wordt genomen (ook anno 2009)

Natuurlijk heeft dat ten dele te maken met de persoonlijkheid van de dokter (zuster) zelf (wij weten alles, u niets), maar ook bijv. met de werkdruk, als ik terugdenk hoeveel diensten ik draaide waarin ik zelf bijv. geen hap kon eten omdat het te druk was (en dan overdrijf ik niet)met alle risico´s van dien

Het lijkt wel alsof mensen idealistisch het vak instappen maar murw worden van alle regeltjes, administratie, overleggen, drukte zodat ze aan hun daadwerkelijke job, het zorgen voor patienten, niet goed toekomen.

Zwanger zijn is bijv. het meest onzekere wat ik ooit heb meegemaakt en dan wordt je ook nog eens als onmondig behandeld (volgens mij moeten jullie het kind halen, desnoods met een keizersnee...´welnee, mevrouw(tje), we leggen u lekker aan het CTG en wachten nog wel een dagje...´ )

En het wrange is, dat als alles fout is gelopen, dat men dan de rode loper uitlegt, jemig, als ik die ZORG had gekregen vóór...

Yaw! fantastisch!

Wat een hilarische beschrijving, en zo waar!
IK ben het echt he-le-maal met je eens. Zo ben je een intelligent persoon waarmee het goed converseren is, en zo ben je (het begint al een beetje als die buik gaat groeien) iemand die niet serieus genomen hoeft te worden.
Ik roep het ook al tijden: luister naar de zwangere en/of bevallende vrouw. Die is dé deskundige. Al die artsen die over je heen walsen, die je niet serieus nemen. Dan moet je wel erg sterk in je schoenen staan om door te zetten, en als je ondertussen weeën aan het wegpuffen bent is dat wat lastig.
Hier ook vier bevallingen, allevier thuis begonnen: bij de eerste thuis al direct aangegeven dat er totaal geen vordering in zat. Dat duurde nog even voordat de VK dat ook vond. Uiteindelijk op vrijdagmiddag vijf uur in de file naar het ziekenhuis. Na een gedoe en uiteindelijk een baby heb ik diezelfde ervaring met het bij gods gratie mogen geven van BV als jij. Wát een gedoe.
Tweede baby is heerlijk relaxed thuis geboren. Derde baby thuis begonnen alwaar ik al direct merkte dat er weer niets gebeurde. Deze keer kende de vk (van dezelfde praktijk) me, nam me direct serieus. Wij naar het ziekenhuis, een ander dit keer op vijf minuten afstand. Het was nog wel even een gedoetje, want in Midden Nederland, zo tussen vier(!!) ziekenhuizen in, moest ze heel wat overredingskracht aan de dag leggen. Want alles was vol!!! Uiteindelijk gooide ze het maar op foetale nood en mochten we komen.
Na de bevalling (die na zo'n hobbelritje ziekenauto over de bergen en dalen van Nieuwegein (om de tien meter een verkeersdrempel zo ongeveer) kwam de baby er met hulp en doorzettingsvermogen van de vk binnen tien minuten. Moest nagezien worden door kinderarts en ik stuurde papalief mee. Dus ik was alleen, en werd me daar door een verpleegkundige van hooguit 18 jaar en met het iq van een nou wat zal het zijn, fles wc-eend, zo vreemd toegesproken, ze bracht de meest vreemde en vooral onware wetenswaardigheden over borstvoeden ed. te berde. Ik moest me inhouden om niet te gaan slaan.
Enfin, binnen een uur (met reistijden en al) waren we weer thuis.
Daarna onze vierde. Die heeft ook niet op de vk gewacht, ook niet op papa trouwens. Ik heb nog wel gebeld, maar we konden leuk samen opendoen toen iedereen voor de deur stond.
Maar bij hem zou ik een ziekenhuisbevalling al helemaal niet gered hebben.
Kortom: EENS! Ik vind dat artsen, vks, gyns, verpleegkundigen noem maar op gewoon veel vaker moeten luisteren naar de zwangere of bevallende vrouw, en niet alleen maar binnen hele strakke kaders moeten denken. Ik denk dat dat ook al scheelt.
Iedereen verplicht in het ziekenhuis lijkt mij nou weer niks. En slechts een paar ziekenhuizen in Nld, lijkt mij helemaal niks.

En de moedersterfte dan?

Hier allemaal modelbevalling, 1e snel naar ziekenhuis vanwege meconiumhoudend vruchtwater, zette ook niet door, dus infuus, enige minpunt is dat ik achteraf persweeen had tijdens de wisseling van de wacht en dus drie kwartier moest wachten.

Tweede huis, ervaren huisarts, die doorhad dat het snel zou gaan en ook even meeduwde. Kind had navelstreng rond de nek, wat de huisarts direct zag en hij kon goed ingrijpen. Derde ook snel, begon rond drie uur smiddags, vk kwam en bleef, had ze goed door, maar na afloop bloeding dus naar het ziekenhuis.

Vierde om die reden maar direct naar het ziekenhuis, was ook tever overtijd, dus bevalling opgewekt. Werd me elke keer tijdens de controle gevraagd waarom ik daar ook maar weer wilde bevallen via hun verloskundige? Gelukkig werden ze tijdens en vooral na de bevalling overtuigd van het nut van in het ziekenhuis bevallen. Die derde bevalling had ik in ouderwetse omstandigheden misschien nog wel net overleefd qua bloedverlies, de vierde duurde lang en had zonder medisch ingrijpen slecht afgelopen. Minpuntje hier was dat ik heel vaak moest roepen dat ik niet in een keurige bevaltrance verkeerde maar dat ik wegviel en licht in mijn hoofd werd, dus na en paar wanhoopskreten werd ik via het infuus volgepompt met vocht.

Tsja, ik lees zoveel over bevallen dat ik ook mijn ervaring kwijt wilde. Overigens alle kinderen overtijd,allemaal na week 41, en bij het kijken van die docu dacht ik wel: ik heb geluk gehad.

Serieus nemen

Heel herkenbaar wat Alette zegt. Toen ik na mijn tweede bevalling aangaf me echt niet goed te voelen kreeg ik als antwoord dat ik maar lekker moest gaan liggen. Na wat aandringen wilde ze wel mijn bloeddruk meten, 70/30 terwijl die een uur daarvoor nog 180/115 was. Ik weet niet of mijn leven in gevaar is geweest, maar wel dat er ineens heel druk werd gedaan met extra infuuszakjes.

Horrorstory

Ik heb zo'n traumatische bevalling gehad dat ik er nog steeds nachtmerries van heb. Ik ben met 38 weken ingeleid omdat ik uitgeput was door slaapgebrek vanwege ernstige zwangerschapsjeuk (pas jaren na de bevalling gediagnosticeerd). De avond voor de inleiding opgenomen en volgespoten met slaapmiddelen zodat ik hopelijk tenminste nog even wat kon rusten voor de bevalling. 's Morgens vroeg groggy en uitgeput (weer niet geslapen) van het Lucas Andreas ziekenhuis naar het Slotervaart verkast want het Lucas zat vol qua bevallingen. Om 7.00 aan het infuus. Vreselijke jeuk en afschuwelijke weeen. Ik kreeg Pethidine maar het hielp niks. Heb liggen krijsen en kronkelen maar slechts af en toe kwam er een verpleegkundige want ze hadden het te druk met andere bevallingen. Na een paar uur bleek dat ik nul cm ontsluiting had en werd het infuus nog meer opengedraaid. Nog ergere weeen die ik absoluut niet kon opvangen. Mijn vriendinnen en mijn moeder konden het niet langer aanzien en gingen in de wachtkamer zitten. Na een uur kreeg ik weer een Pethidine prik. Na nog een aantal uur bleek dat ik nog steeds geen ontsluiting had. Afwachten was het advies. In al die tijd heb ik geen gynaecoloog gezien. Op een gegeven moment was ik zo ver heen van de pijn, uitputting en jeuk dat ik dood wilde; dat kind kon me geen bal meer schelen. En ik voelde me in de steek gelaten want er kwam zelden een verpleegkundige kijken. Om 3 uur 's nachts(!) had ik nog steeds geen ontsluiting en kon ik niet meer. De harttonen van mijn kind werden ook minder. Toen pas werd besloten om een ruggenprik te zetten maar helaas was er geen anesthesist in het ziekenhuis; die moest worden opgeroepen. Het duurde al met al nog ruim een uur voordat ik een ruggenprik kon krijgen. Binnen een uur na die prik was ik van 0 naar 10 cm. ontsluiting gegaan omdat ik mij veel beter kon ontspannen en minder pijn had. Infuus en ruggenprik uit maar helaas was ik zo uitgeput en van de wereld dat ik nauwelijks meer kon persen terwijl ik enorme zware persweeen had. Pas na twee uur onophoudelijk persen werd mijn zoontje geboren. Er kwam geen hulpmiddel aan te pas en ik was volledig uitgescheurd. Mijn zoontje ademde nauwelijks en hij stonk; het vruchtwater was helder maar rook ook vies. Pas na 10 minuten ging hij ademen. Ik heb drie dagen in het ziekenhuis gelegen; moest meerdere malen gecatheteriseerd worden, veel bloed verloren en was uitgeput. Zoonlief lag op de kinderafdeling en werd gevoed want ik kon niets meer. Ik kreeg een zware postnatale depressie en mijn zoontje heeft van zijn eerste maand totdat hij 8 maanden oud was in een pleeggezin gezeten omdat ik lichamelijk en geestelijk volkomen kapot was na deze traumatische zwangerschap- en bevallingservaring. Pas toen hij 9 maanden oud was, was ik zover hersteld dat ik me sterk genoeg voelde om zelf voor hem te zorgen. Mijn vriendinnen hebben nooit meer over deze gebeurtenis willen praten; ze waren te zeer geschokt door het aanzien van mijn lijden. Net als mijn moeder. Zij heeft nog een klacht willen indienen bij het ziekenhuis maar ach, dat had toch geen nut gehad. Hun argument voor hun te afwachtende houding tov ingrijpen was dat het die dag en avond enorm druk was en er een aantal spoedgevallen waren en dat ze onderbemand waren... En ikzelf? Ik wist dat ik nooit meer zwanger wilde worden en bevallen. Toen mijn baarmoeder er een paar jaar geleden uit moest vanwege vleesbomen was ik erg opgelucht. Maar ik betrap mezelf erop dat ik toch zo graag een fijne, "normale" zwangerschap en bevalling had mee willen maken in plaats van deze horrorstory. Moraal van het verhaal: waar zwangeren zijn, wordt bevallen. Ook (of met name) 's avonds en 's nachts. En waar bevallingen zijn, kunnen problemen ontstaan. Wees daarop voorbereid, zeker in een ziekenhuis. Dus laat er in godsnaam altijd een team specialisten stand-by staan voor het geval er met spoed ingegrepen moet worden. In mijn geval is het nog goed afgelopen. In het geval van een vriendin van mij niet; eenzelfde situatie maar haar kindje heeft het niet overleefd en zij ternauwernood...