U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Aan de pillen of niet?
Hoi,
Sinds zeven weken ben ik behoorlijk overspannen thuis. Totale uitputting als gevolg van een enorme overbelasting, constateerde de psychologe.
Ik was al moe, maar toen ik er eenmaal aan toegaf zeven weken terug, ging het dus snel bergafwaarts. Ik kreeg angstklachten, ging steeds slechter slapen (twee uur voordat ik inslaap, meerder malen per nacht wakker, zweten enz enz). Ik ben in de befaamde vicieuze cirkel terecht gekomen.
Inmiddels ben ik veel gaan wandelen en heb een aantal sociale activiteiten weer opgepakt, hetzij met mate. En beleef daar af en toe zowaar wel enig plezier aan. Ook van mijn kindjes (3 stuks) kan ik genieten, ook al valt het me soms wel heel zwaar, vooral als ze zelf ook moe en vervelend zijn. Wat dat betreft vind ik het een zegen dat die man met die baard weer is vertrokken.
Tegen de angst en spanningen neem ik een halve tot een hele oxazepam. En dat helpt wel. Ik kom er de dag mee door. Alleen ik kan hier natuurlijk niet te lang mee doorgaan.
Ik heb nu mijn eerste gesprek bij de psychologe gehad en die stelde eigenlijk voor om meteen met AD te beginnen, omdat mijn anst en spanningsklachten veel te hoog waren. Het liefst nog deze week, dan zou ik me met de kerst weer wat beter voelen.
Ik weet nu echt niet wat ik moet doen. Ik voel me niet goed, dat is een feit, maar ik kan me staande houden. Kom mijn bed uit, zorg voor de kinderen, pak klusjes aan etc. Dit kost me dan wel bergen energie, die ik met slapen niet terugpak.... de uitputtingsslag gaat maar door.
Iets in mij verzet zich hevig tegen AD. Ik moet er zo'n enorme drempel voor over. Het voelt als falen en dat gevoel kan ik er nu echt niet bijhebben. Alleen al van het feit dat het is voorgesteld, ben ik al de hele dag van slag.
Aan de andere kant, ben ik er ook wel toe genegen om zo het tij te keren. Ik wil eruit, ik ben het zat en bovendien hebben we nog een pittige tijd voor de boeg voor wat betreft een grote financiele zorg.
Mijn man is absoluut voor. Werd bijna boos toen ik zei dat ik twijfelde. Maar hij heeft zich werkelijk nog nooit verdiept in dit soort dingen. Weet niet wat de bijwerkingen zijn enz enz. En zelf loopt hij ook op zijn tandvlees.
Wat moet ik nou toch doen?
Liefs van een twijfelaar
Struisvogel
Groentje, zou je me iets meer willen vertellen over jouw keus voor medicijnen. Wanneer hakte je de knoop door? Wanneer was voor jou de grens bereikt.
Ik ben net terug van een week logeren. Eindelijk sliep ik weer. Mijn schoonvader haalde de kinderen 's ochtends uit bed, zodat ik nog even kon blijven liggen.
De knoop uit mijn schouders was weg. Maar de spanning in mijn lijf bleef overdag, vooral om dat ik de kinderen non stop om me heen had en vooral de oudste ontzettend slecht in zijn vel zat omdat hij zijn vriendjes en thuis zo miste. EN ik trek me dat soort gedrag nu meer aan dan anders en dat vreet energie. Voel me er verantwoordelijk voor om het hem naar zijn zin te maken.
Door de sneeuw kon ik mijn dagelijkse wandeling niet maken. Dus ik ben toch uit mijn ritme geraakt. Daarbij, toen ik een middag alleen moest zijn met de kinderen omdat mijn schoonouders er niet zouden zijn, sloeg de totale paniek weer toe. Echt zo'n terugslag was dat. Achteraf bleek dat ik ook nog ongesteld moest worden, dus dat droeg ook al niet bij aan een vrolijk humeur.....
Nu ben ik weer thuis, mijn man heeft geen vakantie, ik slaap weer slecht en sta ik weer stijf van de spanning van wat er allemaal moet gebeuren. In het pikdonker op staan, kinderen naar de opvang... en ik kan niet eens meer genieten van een dag voor mezelf. Ik kan me er maar niet bij neerleggen dat het zo mis is gelopen. Elke vezel in mijn lijf schreeuwt om weer blij te zijn, gewoon tevreden. Ik heb alles goed voor elkaar, en toch heb ik niet het bijpassende gevoel.
Tegelijkertijd besef ik heel goed hoe harder ik mezelf er tegen verzet hoe dieper ik in de put zak.
Morgen ga ik met de huisarts praten om met medicatie te beginnen. Ik heb echt een steuntje in de rug nodig...
Dus Groentje, je schrik is echt niet onterecht.
LIefs even zo.
Met berber eens
Ook ik herken het en ik zou ook zeker met je huisarts overleggen of AD je op dit moment een steuntje in de rug kunnen geven. Mij hebben ze ook enorm geholpen en op dit moment ben ik er nog steeds heel blij mee. EN als je huisarts nie voldoende verstand heeft van AD laat je dan doorverwijzen naar de psychiater, die weet er nog meer van.
Maar hoezo? Door de sneeuw kon je niet je dagelijkse wandeling maken? Ik liet me in die periode ene jaar terug door niets tegenhouden. Ik ging iedere morgen minstens een uur wandelen, regen, sneeuw, maakte niet uit. Gewoon op kleden, goede wandelschoenen aan en gaan met die banaan. Juist met die sneeuw was het zo mooi om te wandelen (bos vlakbij) en ik genoot ervan dat ik nog van de mooie tafereeltjes kon genieten, het deed me goed te beseffen dat niet alle emotie was doodgeslagen en dat er nog steeds lichtpuntjes waren in de duisternis.
Overlegd
Hoi,
Ik ben gisteren weer bij de huisarts geweest en die heeft een uitgebreide vragenlijst met me doorgenomen. Ze heeft goed uitgevraagd en ik moest echt met de billen bloot, mijn ergste angsten vertellen. Poehee dat vond ik wel zwaar.
Dat ik overbelast ben (geweest) wist ik al, maar daardoor zit ik nu dus met een angststoornis (dat is nu de diagnose van de huisarts) waar ik af en toe depressief op reageer. Eigenlijk wist ik dit zelf ook wel.
De citalopram heb ik gisteren ook opgehaald bij de apotheek. Maar man, wat heb ik moeten huilen gisteren. Boehoe, nu heb ik die pillen gewoon in huis.
Tegelijkertijd denk ik ook: weet je doe nou niet zo moeilijk, het kan je misschien goed helpen en hoeft deze toestand ook niet zo lang te duren. Zeker omdat ik een verantwoordelijkheid heb naar mijn drie kindjes toe, moet ik mijn eigenwijsheid, koppigheid, en control freakerigheid maar aan de kant schuiven. De huisarts die drive die je over het randje heeft geduwd, werkt nu echt tegen je.
Om beter te worden moet ik leren loslaten. Ook geduild hebben...Dus als iemand hier nog tips bij heeft...
Enfin, nogmaals dank voor alle input. Het heeft me geholpen om een stap verder te zetten.
Nu moet ik gaan bedenken wanneer ik precies ga beginnen, want volgende week begint het hele circus weer (school, voetbal enz ezn) en ik wil de eerste tijd niet alleen zijn als ik met die medicatie begin. Of zie ik dat nu ook weer te zwart in.
Liefs evenzo
Evenzo
Je bent goed bezig! Maar er is nooit een goed moment om met die pillen te beginnen. Ik heb er toen ik met AD begon nooit een seconde bij nagedacht dat ik niet alleen wilde zijn eerlijk gezegd. Ik geloof ook niet dat ik het nodig heb gehad. Ik kreeg Prozac en hier reageerde ik alleen maar beroerd op, ook na 8 weken nog, maar ik heb er geen moeite mee gehad om alleen te zijn. Was ook niet bang dat ik erge dingen ofzo ging doen of mezelf niet meer in de hand had. Maar overleg dat ook even met je huisarts als je er erg mee zit.
Sterkte in ieder geval.
Hallo evenzo!
Veel mensen zijn aan de ad , maar praten er niet over, lijkt wel een taboe!!
reden van mij om aan de ad te gaan: de kinderen: wat zullen ze later onthouden: een huilende moeder, of een lieve, betrokken moeder? de medicijnen zal ze niet interesseren!!!
( had mijn moeder ze maar ingenomen vroeger, dan zat ik nu niet zo in de knoop....)
De mindfullness-cursus (via psycholoog?) zal je misschien goed doen: mensen met dezelfde worstelingen, allemaal heel lief en betrokken, met veel tips!!!!
Ook yoga vond ik fijn: even rust!!
Klinkt heel vaag, maar heeft mij goed gedaan!
liefs Van voormalig groentje, maar moest opnieuw inloggen...
Lief, dank je wel
Dank voor alle lieve reacties, nogmaals. Inmiddels zit ik op dag 3. Ik merk nog niet veel van evt bijwerkingen. Klachten, had ik toch al. Alhoewel ik vannacht wel weer voor het eerst sinds weken weer heel erg eng gedroomd heb. Maar goed, ik vraag me af of je die bijwerkingen in deze geestelijke staat ook niet oproept, uit angst voor de bijwerkingen. Volgen jullie ´em nog?
De kinderen hebben bij mij idd de doorslag gegeven om te beginnen met AD. Als het aanslaat hoef ik niet maanden door te modderen, maar gaat het hopelijk wat sneller iets beter. Alhoewel ik uit moet kijken met hoge verwachtingen... dat is nu juist een punt waar ik aan wil gaan werken en waar mindfullness volgens mij heel erg behulpzaam bij kan zijn.
Verder vind ik het een megamoeilijk proces. Ik heb het gevoel dat ik in mijn nakie sta, omdat nu mijn ouders en schoonouders weten wat er aan de hand is. Ik heb het in verleden twee keer eerder zo'n episode meemgemaakt, maar daar heb ik mezelf uitgeworsteld, duurde wel steeds ruim een half jaar, maar goed toen had ik geen kinderen en kon ik weer in mijn bed gaan liggen als ik er echt even geen zin in had.
Ik had zo gehoopt er nooit meer in verzeild te raken en nu is het door de drukte toch weer gebeurd....en het is met kinderen zo veel zwaarder... maar goed daarom ben ik blij dat ik hulp heb gezocht met therapie en medicijnen. Ik krijg heel veel hulp en probeer dat in dankbaarheid te aanvaarden.... maar oh wat vind ik het moeilijk, want ik wil alles zelf doen en niemand tot last zijn. Stom he?Die idiote schuldgevoelens, daar wil ook maar eens van af. Kortom nog genoeg werk aan de winkel.
Liefs van evenzo
Even zo
beste even zo,
Ik wil je sterkte wensen. Ik vind het heel knap dat je zelf deze stappen zet. Geef jezelf niet de schuld joh, wees trots dat je het probleem aanpakt. Ik hoop dat je omgeving je er niet op aankijkt, maar trots op je is. En anders is het jammer voor ze.