zucht ze zijn er nog maar net ....heimwee

Misschien kun je dit beter aan zijn vader overlaten

Dit vind ik, als niet gescheiden onwetende :-), typisch een onderwerp om bij de vader van de kinderen te laten. Ik weet niet hoeveel stiefkinderen er zijn, maar ik kan me voorstellen dat de ander(en) het niet leuk vindt/vinden als broer terug naar gaat en ze bovendien niet zomaar naar moeder terug kunnen, dus moet de heimwee opgepakt en zo goed en zo kwaad gesust worden door vader. Laat vooral weten dat hij welkom is en verder afwachten wat vader en zoon afspreken.

vader

Klopt hoor, maar die is er wat harder in .zo van daar kan ik niks aan doen.

kaaskopje

als de kinderen naar jou als stief komen met dit probleem zul je er toch wat mee moeten.
Stiefouders kun je niet overal uit laten. Bij belangrijke beslissingen gaan de bio-ouders voor, maar bij dit soort praktische zaken in de dagelijkse omgang heeft een stiefouder ook een rol binnen het gezin.

Wij zijn ook wat meer van de harde lijn. Ik zeg we omdat dat zowel voor mij als voor haar vader en stiefmoeder geldt.

Maar om te voorkomen dat het echt een probleem wordt laten we dochter bv niet 's avonds als ze moe is bellen, maar bij voorkeur aan het eind van de ochtend als ze wel wat te vertellen heeft maar nog de hele dag om weer leuke dingen te doen en het gesprek wat naar de achtergrond te brengen.

En soms als we merken dat heimwee wat begint te komen laten we haar niet bellen om het niet verder aan te wakkeren. Dan appen haar vader en ik wel even hoe het gaat en wat ze/we doen.

Vesta

Ja, dat de stiefouder erbij betrokken is, is logisch, maar ik weet nog dat mijn zus met haar toenmalige vriend samenwoonde, nog maar kort en de kinderen pikten zijn stiefvaderlijke inbreng niet op bepaalde punten. De relatie heeft het mede daardoor niet gered. Ik hoor daarnaast ook wel eens wat en daaruit concludeer ik dat je als 'stief' soms een stapje achteruit moet doen.

Heimwee is naar mijn gevoel echt iets wat helemaal verkeerd kan gaan als 'stief' daar al te stellig mee aan de slag gaat. Soms moeten kinderen gewoon accepteren dat ze niet naar huis kunnen. Als bio-moeder op vakantie gaat, kun je weinig anders dan troosten en doorzetten. Ik denk dat bio-vader daar de hoofdverantwoordelijkheid voor moet nemen.

Samengestelde gezinnen zijn denk ik gewoon niet de meest makkelijke gezinsvorm. Het kan prima gaan, maar irritaties over nieuwe opvattingen liggen wel op de loer.

Kaaskopje

Het is niet dat wij er "ruzie" om hebben dat hij andere opvattingen erover heeft dat gelukkig niet. Heb ook aangegeben dat hij het maar met papa moet bespreken, dat ik er weinig aan kan veranderen.
Ondertussen een lijkbleke stief die stiekem met zijn telefoon doet. heb er ook wel weer medelijden mee maar zeg er maar niks van

Hier ook

Hier komt stiefkind ook naar mij toe bij heimwee. Vader is er ook wat harder (zet je er maar overheen) en en daar zit ze dan echt niet op te wachten. Ik ben praktischer, eerst een knuffel en dan even praten: waarom denk je dat je je nu zo voelt en wat kunnen we eraan doen? Oplossing is: samen dingen gaan doen (naar buiten of een spelletje spelen), favoriete muziek luisteren. Vooral niet alleen in een hoekje gaan zitten. Inderdaad, geen contact met het thuisfront op moeilijke of vermoeide momenten, maar juist op vrolijke momenten, zoals na het ontbijt: vandaag gaan we x en y doen. Na twee dagen was hier de heimwee trouwens over.

Irritaties in nieuw samengestelde gezinnen zijn normaal, juist op vakantie. Ik vertelde na afloop mijn eigen moeder over wat kleine strubbelingen en toen zei ze: maar dat hadden wij vroeger ook altijd als we met ons gezin op vakantie gingen. Dat is heel normaal als je ineens 24 uur per dag op elkaars lip zit. De irritaties hebben dus lang niet altijd te maken met dat nieuw samengestelde gezin.

Geef hem maar gewoon af en toe een knuffel extra. Dat kan zeker geen kwaad.

Het klinkt wel erg sneu. Moeilijk hoor. Behalve dat hij zijn moeder mist, is er niet iets wat je aan zou kunnen passen?

Niki

De irritaties hebben dus lang niet altijd te maken met dat nieuw samengestelde gezin.===

Nee uiteraard niet :-)

Wat het meest belangrijke is

is dat het gemis van de andere ouder er gewoon ook mag zijn.

Het is nogal wat voor een kind om ineens 3 weken elders te zijn en papa of mama zolang te moeten missen. Het lijkt soms wel of ouders zich niet bewust zijn hoe heftig zoiets is of hebben geen zin in gedoe ofzo.

Als het verdriet er niet mag zijn (door opmerkingen te maken dat ze zich erover heen moeten zetten of wat dan ook), dan zeg je eigenlijk dat je je kind niet serieus neemt. Dat klinkt heftig, maar dat is wat er bij zo'n kind van binnen gebeurt. Ze voelen zich niet serieus genomen, niet gezien, niet gehoord en daar gaan ze op latere leeftijd last van krijgen.

Het werkt gewoon echt goed om even naast het kind te gaan zitten, en of dit nou de ouder of bonusouder is, dat is even niet belangrijk (liefst ouder natuurlijk maar als die er niet anders naar kan kijken...) en gewoon even inderdaad arm er omheen en begripvol zijn. Zeg maar gewoon: het is toch logisch dat je papa/mama mist? Dat begrijp ik heel goed. En van daaruit samen te bekijken wat het kind nodig heeft om zich fijner te voelen. Even bellen of juist niet (onze dochter heeft voorkeur voor het laatste) foto appen of wat een kind maar nodig heeft.

Geef het de aandacht die het nodig heeft, dan voelt zo'n kind zich veel sneller weer fijn en vooral geborgen en veilig.

Kinderen zijn prachtige wezens die er recht op hebben om te zijn zoals ze zijn. Het is onze verantwoordelijkheid als (stief)ouders om dat de ruimte te geven en de te steunen als ze het even moeilijk hebben.

hangt ook van het kind af

bij die van mij gaat het grote proporties aannemen als je er te veel aandacht aanbesteed, ze is bijzonder goed in mee acteren met wat je uitstraalt.

(ik heb haar al eens moeten ophalen van school omdat ze gevallen was en haar knie ernstig bezeerd had volgens de juf en ik moest echt met haar naar de huisarts. Kind stuiterde gewoon van haar stoel af en huppelde blij de klas uit, verbaasd dat ik haar kwam ophalen. Op het schoolplein nog wat radslagen en toen ik vroeg welke knie ze nu gestoten had wist ze het eigenlijk niet. Maar omdat de juf zo paniekerig deed en haar zielig vond vond ze dat zelf ook wel)

Dus ja, we zeggen idd wel dat het vervelend is en dat mag er ook zijn, maar ook niet te veel aandacht aan besteden om het binnen de perken te houden.