U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zorgenkind en scheiden
Ik wil mijn vraag hier anoniem schrijven. Misschien herkennen OOL'ers mij wel, maar liever even niet de bekenden uit het directe leven.
Twee zorgenkinderen en een met de normale zorgen 
. Ik heb de knoop voor mij doorgehakt. Ik moet het nog aan man vertellen, dat doe ik vanavond. We zijn elkaar ergens kwijtgeraakt en ik heb het idee dat ik niets goed doe bij hem. Hij lijkt zich niet te kunnen verdiepen en inleven in hen en dat betekent dat ik er altijd tussen sta. Dat wordt te veel. Zo even in het kort
Los gaan is een heel grote stap. Ik heb geen werk meer omdat ik die opgezegd heb om er voor de kinderen te zijn. Ik kan ze niet meer bij een BSO brengen. DAt is voor hen te veel, te moeilijk. Wat doe ik nu eerst? Waar kan ik terecht om mij te laten adviseren en op weg te laten helpen. Het lijkt me haast niet mogelijk zonder werk, kinderen, geen man. Hoe moet ik dat doen. Ja, natuurlijk zal hij bijdrgen etc. Maar ik moet toch ook zelfstandig verder kunnen. Ik voel me echt zo dom dat ik niet weet waar te starten. Ik kan niet werken, maar moet dat wel. Nou ja, ik zit wel een beetje klem. Hoe werk ik me naar een nieuw leven toe? Ik moet er ook bij vertellen dat de aandacht aan de kinderen zoveel heeft geeist dat ik totaal geen vrienden in omgeving heb. familie woont ook te ver. Ik sta er echt heel erg alleen voor.
Heeft iemand hier ervaring mee? Wat doe ik nu eerst?
Allereerst
praten met je man is stap 1.
stap 2 is : een plan opstellen waarin jullie beiden de helft van de zorg voor de kinderen op jullie nemen.
de tijd dat je kinderen bij hun vader zijn kun jij aan het werk,en andersom.
Stap 3 zo snel mogelijk werk en woonruimte zoeken.
als je deze drie stappen hebt gemaakt,ben je al een heel eind op weg.
succes!
ps ik schrijf het nu heel nuchter op,het is dan ook puur de *zakelijke kant* waarin ik je adviseer.
Voor de emotionele kant kun je misschien hulp zoeken bij een therapeut?
Hoe staat je man
tegenover de diagnoses? Ik zie in mijn omgeving nogal eens dat bijv. medicatie door de ex-partner niet gegeven wordt omdat deze niet achter de diagnose staat. Dat kan nogal verwarrend werken (weet niet wat je zorgenkinderen precies hebben).
Verder, zo snel mogelijk werk en een woning zoeken.
Mijn 2 centen
Met twee (toen nog niet gediagnosticeerde) zorgenkinderen en qua werk net zo'n rooskleurige *not* situatie als jij stond ik er een aantal jaar geleden net zo bij als jij. Ik had godzijdank het geluk een huis met overwaarde te hebben en ik had recht op de helft, waardoor ik de eerste jaren kon overleven. Ik was volop bezig met de diagnoses en vervolgens de begeleiding van de kinderen én een poging betaald werk te vinden (voornamelijk als zelfstandige). Achteraf gezien heb ik roofbouw op mezelf gepleegd met dat multitasken en zou ik het anders hebben aangepakt.
Nu zeg ik: ik had me moeten concentreren op woning en kinderen. Werken is heilig in deze maatschappij en alles moet ervoor werken, maar als (alleenstaande) ouder van diagnose-kinderen kan het net een bal teveel zijn in de lucht.
Eerste stap: schrijf je in bij de woningbouw! Nu! Meteen!
Volgende stap: ga (via de huisarts) naar een maatschappelijk werker die weet welke stappen je moet doen.
Schaam je niet om eventueel tijdelijk bijstand aan te nemen en heb schijt aan wat anderen zeggen over bijstandsmoeders. Laten die mensen eerst maar eens een weekje in jouw moccasins rondlopen.
Heb je PGB? Misschien kan je jezelf als mantelzorger uitbetalen. Dit is legaal en niet, zoals sommige mensen wel eens denken, een mooi excuus om de kwaal van je kinderen te misbruiken om niet te hoeven werken.
Ik wens je heel veel sterkte! Been there, done that... En het is niet onmogelijk, al is het pittig. Maar als de huidige situatie niet meer te houden is, zou ik me zeker niet laten afschrikken door "geen werk" en "zorgenkinderen".
Oh ja, nog eentje: zorg voor een goed sociaal vangnet!
Lekker bezig...
"alles moet ervoor werken" = "alles moet ervoor wijken"
No name
Beste no-name,
Ik begrijp dat je erdoorheen zit en even niet meer weet hoe nu verder. Ik raad je aan toch werk te zoeken. Niet alleen vanwege het geld, maar ook omdat het je even uit de thuissituatie haalt. De kans is groot dat je anders in dat kringetje blijft malen. Bijvoorbeeld postbezorgen verdient voor geen meter, maar dit kun je onder schooltijd doen en TNT neemt iedere 'idioot' aan.(Sorry Fladder, maar ik ben er zelf ook een 
)
Het is een begin. Zeker als je ook zoals Fladder zegt een deel pgb aan jezelf kunt betalen voor zorg die je je kinderen verleent boven de gebruikelijke zorg.
En anders inderdaad de bijstand tot je de zaak weer enigszins op de rails hebt. (Bijstand vordert dan een bedrag alimentatie bij je ex.) Pgb uitbetalen aan jezelf heeft dan uiteraard geen financieel nut.
Zet 'm op!
MM
Ik ben een collega van je 
dus je hoeft je niet te verdedigen en inderdaad, postlopen is verrukkelijk ontspannend werk! Al verdien je er maar 200-250 euro mee (voor meer uren nemen ze geen mensen meer aan).
Yours truly is er overigens helaas in geslaagd zelfs met dat ontspannende Josti-werkniveau in de ziektewet te belanden, maar dat is een heel ander verhaal
Ben het dus verder wel met je eens: dit is mooi (en aan te raden) om de zinnen te kunnen verzetten, maar je hebt er wel bijstand bij nodig.