Zoon ziet partner niet zitten...

Wat voor moeder?

Ruziesusser: 'Wat voor een moeder zou ik zijn als ik hiermee door ging?'Nou eh, eentje met een eigen leven, waarbij duidelijk wordt dat je vriend wel jouw vriend is maar geen vaderrol zal spelen in het leven van je oudste zoon.
Wat voor moeder ben je als je aan je vriend gaat eisen dat hij zich zodanig aanpast, dat het zoonlief bevalt? Ik schrik nogal over je eerste berichtje van de macht die je zoon heeft over jou en over de situatie. Hij bepaalt nogal wat zeg. Gaat hij zich straks ook strikt aan alle afspraken houden? Mag jij straks ook voor hem gaan bepalen welke vriendjes/vriendinnetjes wel of niet over de vloer komen? Als je je zorgen maakt over je moederschap zou ik me eerder zorgen maken over de ruimte en het gedrag van je zoon ten opzichte van jou als hoofd van het gezin (om maar eens een oude term te gebruiken.

Vooralsnog zul je zelf een balans moeten vinden in je nieuwe leven. Nieuwe vriend=nieuwe pappa en alles gaat weer gewoon door, dat zal niet lukken. Denk eerst even na over de plaats die jij je nieuwe vriend in jouw leven dan wel wil geven. Dus zonder dat hij jouw kinderen aardig moet vinden. Organiseer voor jezelf die ruimte (de weekenden dat de kinderen er niet zijn, maar als het een goede vriendschap is, dan ook 'op bezoek' bij jouw verjaardag en misschien een avond in de week tussendoor of zoiets). Laat duidelijk merken dat jij het bent die die ruimte neemt en organiseert en dat je zoon dat moet accepteren. Onbehoorlijke opmerkingen en gedrag (is hij er nou alweer) moet je gewoon niet accepteren, niet zozeer omdat het naar jou toe kwetsend is, maar ook omdat hij zich nog moet ontwikkelen en zal moeten leren dat er soms onaangename situaties zijn waarin je even slikt en niet direkt je mening ten toon spreidt.
Ik geloof niet dat je een betere moeder wordt als je nu op grond van dit signaal je vriend buiten de deur zet. Integendeel zelfs. Ik vrees dat je daar een tyranniek monstertje voor terug krijgt in de vorm van je zoon. En jij bent zijn moeder.

Tsjor

Mashumi

Precies. En daarom kan ze het met neutrale blik zo meedogenloos fileren. Hoe begrijpelijk zijn houdsing ook mag zijn vanuit zijn eigen perspectief, hij zal zelf moeten leren ermee om te gaan.
Ik beschouw het persoonlijk nooit als een geldig excuus als mensen zich gaan verschuilen achter hun eigen perspectief en beperkte wereldje. Dat leidt namelijk nooit tot oplossingen.

Wat grappig starry night (ot)

Starry Night: "Ik beschouw het persoonlijk nooit als een geldig excuus als mensen zich gaan verschuilen achter hun eigen perspectief en beperkte wereldje. Dat leidt namelijk nooit tot oplossingen"
Wat grappig dat je dat schrijft. Want in een ander draadje mag dat wél, als het maar helemaal vanuit jouw eigen perspectief is. Want dat is natuurlijk een mondiaal universeel perspectief :-)

Nou, maar een nieuwe partner

die het naar jou toe al heeft over 'dat joch', daar zou ik niet blij van worden.
Ik zie het compleet anders: je kind voelt denk ik intuïtief aan dat het jouw nieuwe vriend niet om hem te doen is, maar dat vriendlief over de rug van je zoon (met cadeautjes en zoete broodjes bakken en al) jou wilde versieren, het gevoel geven dat het zo'n fantastische leuke man was die ook al zo gek was op jouw kinderen. Dus ik begrijp jouw zoon heel goed, hij voelt zich bedreigd. Zijn speciale plekje bij jou, zijn nieuwe (want na een scheiding) leven met jou en zijn broer, wordt bedreigd. Dat is natuurlijk voor meer kinderen zo, en tuurlijk zal hij uiteindelijk aan (weer) een nieuwe situatie moeten wennen, maar ik denk dat er voor je kind meer meespeelt dan alleen maar het moeten wennen aan het delen van jouw affectie.
Misschien heb je het idd niet zo slim aangepakt, hoewel je het wel lief bedoelde toen je die afspraak maakte. Nu lijkt je zoon idd wel macht over jou en jouw leven te krijgen. Maar volgens mij speelt er iets meer mee, ik denk dat deze man idd een concurrent van je zoon is/wordt, dat er iets onderhuids speelt wat jouw zoon haarfijn aanvoelt.
Heeft deze man zelf kinderen?
Kortom, ik denk dat ik e.e.a. zou terugdraaien, en alleen nog afspraken met deze man zou maken als je kinderen niet in beeld zijn. Als je dat nog wilt, want volgens mij ben je erg geschrokken van die opmerking van je nieuwe vriend. Ik vind zo'n opmerking eerlijk gezegd een beetje vreemd, alsof je vriend zijn ware gezicht heeft laten zien. Want als jij wel echt geïnteresseerd is in je zoon, zou hij er juist alles aan willen doen om de situatie weer in goede banen te leiden. Misschien is het voor je vriend wel een machtsstrijd, waar je zoon is ingesprongen.
Kortom, ik als ik jou was vooral voor mezelf even pas op de plaats maken. Wat wil ik nu, wat vind ik belangrijk voor zoon, waar liggen mijn grenzen.
Enne, mijn kinderen zijn ook wel eens onaardig tegen vreemden (vrienden van ons of zo) in huis, als ze bv. moe uit school komen, of gestressed zijn van een ruzietje of zo, en er dan niet op gerekend hadden dat er iemand was. Dat bezoek, hoe goed ze mij dan ook kennen, gaat echt niet mijn kinderen de les lezen, of mij verwijten als ik dat niet doe, of wel doe maar anders dan zij dat zouden doen. Dat is volgens mij ook de situatie die een nieuwe partner in huis zou moeten innemen. Ik denk dat je als nieuwe partner in een reeds bestaand een-oudergezin, je plek moet verdienen en niet moet opeisen. Ik denk dat je zoon dát voelt.
Ik zou zelf (als volwassene) erg afknappen van een man die zo is. Kortom, ik zou even pas op de plaats doen, en voor mezelf duidelijk uitmaken wat ik wil. En daarna hoe je dat gaat bereiken, en daarbij zeker het welzijn van zoon niet vergeten. Als het voor hem heel goed en belangrijk is dat hij niet onzeker wordt over een nieuwe man, nou, dan zou ik die nieuwe man nog even in de coulissen houden, en lekker afspreken zonder de kinderen.

Ervaringsdeskundige

Overigens ben ik de 'nieuwe' partner (alweer lang geleden) van een gescheiden vader. Mijn stiefdochter is al weer 21, en nu is al enkele jaren onze verhouding zeer goed. Maar dat heeft best lang geduurd, en we hebben als gezin grote problemen gehad.
Een kind is in deze situatie toch al zo machteloos...
Ik moet ook wel lachen, in sommige draadjes maakt men zich zorgen over verhuizingen, een kind wel of niet van school laten veranderen, enz. omdat dit allemaal zo moeilijk voor een kind kan zijn. Maar ten eerste scheidingen, en daarna denk ik vooral het opnieuw accepteren van een nieuwe partner van de ouder is voor kinderen volgens mij nog veel stresserender. En dat zou hij dan allemaal (ocharm, pas 10 jaar oud0 moeten accepter, hij moet er maar aan wennen dat jij ook recht op je eigen geluk hebt, terwijl voorheen jouw geluk = zijn geluk was. Moeilijk hoor, voor een kind....

Mashumi

Zeker grappig, want hoewel ik het totaal not done vind om andere draadjes aan te gaan halen - maar als jij begint wil ik wel even meedoen - dan moet ik bekennen dat ik natuurlijk wel meteen aan dat draadje dacht bij het lezen van je hoogdravende woorden rond eigen perspectieven. Omdat duidelijk blijkt dat het eigen perspectief voor jou een vrijbrief is om je te mogen gedragen zoals je zelf wilt en anderen daarbij monddood te verklaren (onder het mom 'daar kun jij geen mening over hebben').
Om te beginnen past je reactie volstrekt niet in deze draad, want ik heb alle begrip voor het betreffende vriendje. Ik denk alleen niet dat het iets oplost als je met hem mee gaat redeneren. En los daarvan: mijn reactie was ook nog eens vooral geschreven omdat ik het onbegrip richting de vriend in kwestie te kort door de bocht vond.
En wat je verder over mijn houding in het andere draadje schrijft: de bespreking daarvan zou ik gaarne tot dat draadje willen beperken. Dat lijkt me wel zo helder voor lezers hier die dat draadje niet volgen, denk je ook niet? Misschien kom ik daar dus nog ter plekke op terug als ik er straks langs kom.

Mirreke

Lieve help, wat denigrerend:
"je kind voelt denk ik intuïtief aan dat het jouw nieuwe vriend niet om hem te doen is, maar dat vriendlief over de rug van je zoon (met cadeautjes en zoete broodjes bakken en al) jou wilde versieren, het gevoel geven dat het zo'n fantastische leuke man was die ook al zo gek was op jouw kinderen."
Ik kan me zo voorstellen dat het vriend inderdaad niet om de zoon te doen is maar om de moeder. Lijkt mij persoonlijk niet meer dan normaal namelijk (zou het een beetje eng vinden als het andersom was). Maar om er dan meteen van te maken dat er een flinke dosis slijmerij aan te pas is gekomen, ik snap niet helemaal waarop je dat baseert. Vind je het echt zo raar dat iemand zijn best doet de sfeer goed te houden in een nieuw gezin en door te trachten het de aanwezige kinderen makkelijker te maken door gewoon aardig te doen?

Starry night ot

Starry night, ik weet dat het niet zo hoort, andere draadjes erbij halen. Maar het was zo'n prachtige inkopper, ik kon het niet laten :-)

Pas op de plaats

Het is wel duidelijk dat dit complexe materie is, gezien de uiteenlopende reacties... Mijn boosheid over de uitspraak ("Ik krijg gewoon een hekel aan dat joch") is inmiddels wat weggezakt... en ik snap nu wel dat hij dat ook vanuit 'n bepaalde wanhoop/boosheid heeft gezegd. Vanaf het begin af aan heb ik deze man n.l. duidelijk gemaakt dat ik het erg belangrijk vond hoe mijn kinderen erover denken. Een dooddoener eigenlijk... want ook zonder die uitspraak zal er bij een nieuwe partner druk zijn om de kinderen voor zich te winnen. Ik heb de verhoudingen tussen vriend-zoon er alleen maar beladen mee gemaakt. En ik denk dat mijn zoon goed heeft aangevoeld dat het mijn vriend niet om hem te doen was, maar dat het er vooral om ging een wit voetje te halen bij mij... via hem. Hoe dan ook, we hebben besloten om pas op de plaats te maken. Voorlopig geen gezamenlijke weekenduitstapjes meer... maar meer 's avonds afspreken, als de kinderen toch op bed liggen. Maar zien hoe het gaat. Mijn vriend vindt het wel jammer, want hij heeft zelf ook een zoon (Mirreke, jij vroeg dat) die om de week een weekend bij hem is. Hij vindt het af en toe moeilijk om zijn zoon te vermaken, dus als hij dan met zijn zoon bij ons is, doet zijn zoon natuurlijk lekker mee met mijn kinderen... dat gaat dan weer wel goed. En tussen mij en zijn zoon ook, al blijft die relatie iets afstandelijks houden.

Mashumi (ot)

Mijn reactie vind je op de juiste plek;-)

Ruziesusser

Je schrijft: '...En tussen mij en zijn zoon ook, al blijft die relatie iets afstandelijks houden.' Ik puzzel daar even op, want jij neemt een bepaalde afstand tot zijn zoon en dat vind je oké, of daar stel je geen vragen bij. Je vriend gaat een stap verder, die wil dat afstandelijke niet en probeert dat te overbruggen, -wellicht mede door de 'eis' die jij op dit gebied hebt neergelegd-, maar raakt daarin gefrustreerd. Op een dag roept de zoon van je vriend: is zij er alweer....
Ik bedoel eigenlijk: je meet nogal met twee maten.

Tsjor

Mirreke

Mirreke schreef op een herfstige dag:
"Ik kan me zo voorstellen dat het vriend inderdaad niet om de zoon te doen is maar om de moeder. Lijkt mij persoonlijk niet meer dan normaal namelijk.."

Voor wie is het logisch ? Van vriend uit wellicht en wellicht zag moeder het ook als iets positiefs maar als kind kan je je enorm gebruikt voelen.. want de motieven hiervoor zijn niet op hem van toepassing maar via hem naar moeder. Hij is dus niet meer of minder dan een 'manier om iets voor elkaar te krijgen'. De boodschap die er nog op komt is: 'daar moet jij eigenlijk wel heel blij mee zijn (dat wij jou hiervoor gebruiken, anders ben je ondankbaar en gun je ons zeker niets)'. En ondertussen moet hij zijn moeder delen met iemand die hij misschien (nog) niet wil, niet uitgekozen heeft. Daarbij lijkt het of de volwassenen zich naar het kind richten maar het is andersom. Kind krijgt zo een impliciete opdracht om het volwassenen naar de zin te maken en daarmee verlang je van hem dat hij volwassene wordt als het jou uitkomt. Dat is heel verwarrend.

"Vind je het echt zo raar dat iemand zijn best doet de sfeer goed te houden in een nieuw gezin en door te trachten het de aanwezige kinderen makkelijker te maken door gewoon aardig te doen? "

Het is niet gewoon en het is niet aardig bedoeld naar de kinderen toe maar voor moeder. En daar hebben de kinderen geen stem in. Voor kinderen kan het voelen als een soort corruptie en dat is dodelijk voor sfeer. Daarbij is het een vreemde die een bepaalde plek krijgt toegewezen die hij niet veroverd of verdiend heeft vanuit loyaliteit en vertrouwen. Dat is het lastige eraan.

Kun je het dan ooit goed doen?

Ja inderdaad lastig... ik lees hier de volgende conclusie uit. Kind heeft niet om een partner gevraagd. Alle goede bedoelingen van vriend om de nieuwe situatie voor het kind acceptabel te maken, zijn niet oprecht want er wordt alleen aardig gedaan tegen het kind omdat moeder en vriend graag een relatie willen. Het kind wordt door de vriend gedoogd. Dus als je de pech hebt dat je huwelijk stuk loopt, moet je je maar bij die situatie neerleggen en wachten tot je kinderen het huis uit zijn. Of anders alleen als je kinderen bij je ex zijn.

Leanne

Omkoping is niet oprecht. Zo hoor je dat niet te doen. Daarmee plaats je het kind in een rol die niet passend is voor het kind.. daarbij komen nog de onuitgesproken verwachtingen. Dat is voor een volwassene moeilijk, voor een kind te geraffineerd. Dat vriend en moeder oprecht zijn in hun liefde en het goed bedoelen, ja natuurlijk maar vervolgens wordt dat op deze manier gegoten die niet goed is en ook niet helder.

Je laatste conclusie is onzin. Denken dat je vriend wel geaccepteerd wordt door kind door middel van kado's levert problemen op. Hou het zuiver. Je hoeft geen kado's te geven om geaccepteerd te worden. Maar dat vergt wel een andere aanpak die langer duurt. Het gaat niet alleen om het doel, ook hoe je dat bereikt hebt, de weg er naartoe omdat je met loyaliteiten etc te maken hebt. Loyaliteit is niet te koop, kan wellicht tijdelijk omgekocht worden.

Ehh, judith, je haalt mij niet aan maar starry night

Dus: Starry schreef op een herfstige dag...
Ik vond het al zo helemaal niet ik.

Gewoon lange adem

Ik denk dat je als nieuwe partner, en als verliefde moeder, gewoon veel geduld moet hebben. Geduld en je bescheiden opstellen. Sowieso is het denk ik goed in een nieuwe relatie/verliefdheid niet al te hard van stapel te lopen, maar helemaal als er kinderen bij betrokken zijn.
Mijn kinderen steigeren nooit negatief als ik een nieuwe vriend/vriendin (dus niet lover) heb die ineens wat vaker dan normaal langskomt. Want die persoon wil zich helemaal niet met mijn huishouden bemoeien, die is gewoon bevriend met mij en komt fijn wijntjes drinken en kletsen. Maar toekomstige stiefouders zien zich misschien al helemaal in die rol, willen erkenning als de nieuwe partner, of voelen zich misschien toch wel een concurrent van de kinderen. En dat voelen die kinderen. Tja, eigenlijk allemaal een open deur, lijkt me.

Judith

Ik las nu je reactie pas, op basis van Mirreke's reactie.
"Ik kan me zo voorstellen dat het vriend inderdaad niet om de zoon te doen is maar om de moeder. Lijkt mij persoonlijk niet meer dan normaal namelijk.." schreef ik.
Het gaat er hier niet om of dat logisch is voor een kind of voor wie dan ook, het gaat erom dat het zo gaat in de liefde. Als je verliefd bent op iemand, dan is die persoon op dat moment centraal in je leven.
Wat me een beetje verbaast is jullie kennelijke neiging van de vriend in kwestie een soort slijmbal te maken die over de rug van kinderen heen een vrouw probeert te behagen. Zo slecht denk ik gewoon niet. Als je in een gezin binnenstapt en je bent verliefd, dan wil je er het beste van maken, zonder nare bijbedoelingen. Zo simpel is het volgens mij.
En dat dat dan vervolgens helemaal niet zo simpel hoeft te zijn, dat is de sombere realiteit (waar ik vanuit het kind best begrip voor heb, daar hoef je me niet van te overtuigen). Maar er is geen enkele reden om de motieven van deze man in twijfel te trekken.
"Het is niet gewoon en het is niet aardig bedoeld naar de kinderen toe maar voor moeder."
Bah, wat een onaardige aanname. Mijn broer kreeg jaren geleden een relatie met een vrouw die een zoon had. Tegen die zoon is hij vanaf het begin aardig geweest. Inmiddels is die zoon bijna volwassen en heeft twee halfbroertjes. Aan de motieven van mijn broer heeft nooit iemand getwijfeld gelukkig. Hij hield van zijn vriendin (tegenwoordig vrouw), hij houdt van zijn zoons én van zijn stiefzoon.

Starry

Starry schreef:
"Het gaat er hier niet om of dat logisch is voor een kind of voor wie dan ook, het gaat erom dat het zo gaat in de liefde. Als je verliefd bent op iemand, dan is die persoon op dat moment centraal in je leven."

Ja, niet meer dan logisch dat als je verliefd bent de persoon in kwestie centraal staat. Daar ben ik het met je eens.. dat je vervolgens -en zo gaat dat vaak helaas- moeder('s hart) benadert via zoon is niet ok. Welke goede gevoelens je ook hebt, wil niet zeggen dat de actie die je vervolgens doet ook goed is. Of zeggen, ach het is oneigenlijk maar ach, die man is verliefd dan mag het wel. Mag dat dan ook als iemand via zoon een contract aan wil bieden, of iets wil verkopen (voor 1 euro) of in de Here wil doen geloven.. Mogen die dingen dan wel als die 'iemand' verliefd is op moeder ? Nee.. dat mag niet want dan is het wel duidelijk dat de actie niet zuiver is.. maar dan kan de persoon nogwel zuivere motieven hebben.. Hoe dan ook, maakt het wat uit, aan het eind ? Nee: de actie is niet zuiver van deze meneer. En daarmee wil ik dus ook reageren op dat jij schrijft "bah wat onaardige aanname'.
Nee: ik reageer op de actie van deze man naar zoon toe, niet op zijn persoon.

Overigens vond ik inderdaad de vriendjes van mijn moeder die zich in ons huis 'inwurmden" via cadeautjes, slijmballen..want zodra dat voor elkaar was, was doel bereikt en hielden de cadeautjes logischerwijs ook op.
Maar de vriendjes die dat niet deden en een in het begin afstandelijk band aangingen door ons te leren kennen als persoon zodat wij hem konden leren kennen als persoon.. Ja dat was wat anders. En soms kwamen de cadeautjes later ook wel maar zo'n cadeau komt vanuit een warme plek in het hart voor jou, niet via jou naar je moeder.

Van moeder houden is niet hetzelfde als van zoon houden (note: hij vond het kind een vervelende.. nog iets). Lieve, fijne intenties leiden niet per definitie tot goede acties.

Sorry mirreke!

Oeps ;(

Ik blij je benadering heel onaardig vinden. Er zal vast wel een 'ideale manier' zijn om te handelen in lastige situaties, maar de meeste mensen zijn geen schakers en proberen er het beste van te maken. Zoals ik de vriend van Ruziesusser beoordeel (op basis van haar woorden), is iemand die het zo graag gezellig wilde hebben (juist omdat de situatie gevoelig ligt voor een 'indringer'), dat hij zijn doel een beetje voorbij schoot. Maar ik maak er volstrekt niet uit op dat hij dat alleen deed om de moeder te behagen. Zo te lezen kwam het eerder voort uit een soort onzekerheid en maakte hij zich kennelijk schuldig aan overcompensatie.
Dat dat niet dé manier is, zijn we denk ik wel eens. Mijn broer heeft zich ook wat afstandelijk opgesteld in het begin en heeft zich sowieso nooit als vader gepresenteerd. Ook niet toen hij met zijn vriendin trouwde. Stiefzoon heeft hem altijd bij de voornaam genoemd, hij heeft maar één vader.
Achteraf zal dat inderdaad een handige manier van doen geweest zijn, maar ik vind het werkelijk te kort door de bocht om te stellen dat een andere manier slijmballerig is. Overigens begrijp ik dat jij vanuit het perspectief spreekt van het kind. En dat je zelf met meerdere vrienden te maken hebt gekregen. Ik snap je gedachtegang in deze dus wel, maar die is wel volledig beredeneerd vanuit het gekwetste kind.