Woede-uitbarsting ex

Hoe oud zijn je kinderen?

als de kinderen nog erg jong zijn zou ik overwegen om de kinderen thuis te houden,indien dit vaker voorkomt.
zijn ze al ouder,dan zou ik met ze praten,ze aansturen om met hun vader in gesprek te gaan,en hem duidelijk te maken dat zij niet meer willen komen als hij dit gedrag vertoond.

Werkt niet

Overbezorgd, ik vind dat je het 'over' wel weg mag laten, want er is genoeg om je bezorgd over te maken.
Wat me opviel is dat je schrijft dat je niet meer met hem communiceert omdat je hoopte dat hij dan niet zou gaan drinken? In elk geval heeft hij dat dan nog wel voor elkaar: jij voelt je schuldig als hij gaat drinken. Dat lijkt me iets waar je nog eens naar moet kijken voor jezelf.
Wat betreft de kinderen, het is heel heftig en het is niet niks, zeker niet als ze daar zijn zonder dat er een andere volwassene bij is. Hoe hebben ze het zelf ervaren en wat zeggen ze er zelf van? Hoe oud zijn ze? Blijkbaar had je al bepaalde afspraken gemaakt, zoals naar de buurman gaan. Wellicht kun je nog meer veiligheidskleppen inbouwen, zoals zorgen dat je zelf altijd bereikbaar bent met en mobieltje. Ligt eraan hoe oud je kinderen zijn natuurlijk.
Gaan de kinderen langere tijd naar hem toe met overnachting? Kun je daar eventueel andere afspraken over maken, bijvoorbeeld wel vaker maar dan korter?
Niet praten helpt niet om het drinken te voorkomen, dus ga maar gewoon weer wel praten met hem. Drinken doet hij toch wel blijkbaar.

Tsjor

Reactie

De kinderen gaan de pubertijd in. Er is nu geen sprake van, dat zij niet naar hun vader toe willen. De loyaliteit van een kind naar een ouder is echt wonderbaarlijk, als je weet wat ze hebben ondervonden en meegemaakt. Daarom vind ik de kinderen thuishouden geen optie, ondanks dat we hebben afgesproken in het convenant, dat de omgangsregeling stopgezet wordt als hij drinkt. Een van de kinderen geeft wel al tijden aan, bang voor hem te zijn en daarom bepaalde dingen doet, of juist laat, in zo'n weekend. Het andere kind is niet bang, het gedrag en geklets van zijn vader laat hij langs zich heen gaan en hij gaat zijn eigen gangetje daar. Maar de uitbarsting was op hem gericht, hij is uiteindelijk weggerent en heeft zich verstopt in huis.
Mijn ex heeft zelf aangegeven dat mijn "gezeur" voor hem reden is om te drinken. Ik merk, als ik tegen hem heb gepraat, dat hij veel drinkt. Het maakt niet uit hoe je communiceert: netjes, zakelijk, via een schriftje, begrijpend of meelevend, niets werkt en ondertussen zitten wel mijn kinderen daar twee dagen zonder toezicht. Dan maar geen communicatie, en als het nodig is, via een advocaat. De regeling is al een dag ingekort door zijn werk. Een andere regeling is niet mogelijk vanwege datzelfde werk.
Meer veiligheidskleppen zie ik niet, ze hebben mijn nummer bij zich, mobieltjes worden afgepakt en ik wil hen verder geen stiekume dingen laten doen of met geheimpjes opschepen. Wat dat betreft, blijft er niets anders over dan met de kinderen er over praten als ze dat willen, ze handvaten te geven en verder loslaten en overgeven en hopen dat, voordat het echt uit de hand loopt, zij besluiten om naar de buurman te gaan.

Open deur

Ken je hem nog, die slogan over drank: drink je omdat je problemen hebt, of heb je problemen omdat je drinkt? Die was bedoeld om onderuit te halen dat mensen zinnig redenen hadden om te drinken en om ze bewust te maken van de echte oorzaak van problemen.
Je ex slaagt er uitstekend in de oorzaak van zijn drinken nog steeds buiten hemzelf te leggen. En jij pakt het blijkbaar op. zie hier: 'Mijn ex heeft zelf aangegeven dat mijn "gezeur" voor hem reden is om te drinken.' Ja, duh, zou Tinus_p zeggen.
Jij kunt gewoon met hem praten als jij dat wil en als hij dan gaat drinken is dat echt zijn probleem, hij riskeert dan de omgangsregeling en dat ligt echt helemaal op zijn bordje.

Tsjor

Mobieltjes worden afgepakt?

Ik vind dit uitermate akelig klinken allemaal, Bezorgd. Want zoals iemand al schreef, laat dat 'over' maar weg. Ik denk niet dat je dit voor jezelf moet houden (of alleen anoniem op OOL moet delen). Je kinderen hebben bescherming nodig, ik zou dit 'akkefietje' dus zeker even delen met de instanties.

Vertrouwen

Ik heb ondertussen een gesprek gehad met de hulpverlener van de instantie waar een van mijn kinderen therapie volgt. De hulkpverlener heeft gezegt dat ik het moet accepteren en erop moet vertrouwen dat de kinderen uiteindelijk de juiste beslissingen zullen nemen. Ondertussen gaat hij wel informatie in winnen over de oudergesprekken,die gevoerd zijn met ex (die overigens vertrouwelijk zijn, dus daar hoor ik niets van). Binnenkort heb ik een afspraak met de psycholoog van mijn andere kind. Hier breng ik het ook ter sprake.
Waar ik bang voor ben, is dat ik het vertrouwen van de kinderen kwijtraak. Het zijn beschadigde kinderen en het heeft lang geduurt voordat ze het vertrouwen hadden om uberhaupt iets tegen iemand te vertellen. Ik ben blij dat ze mij dit toevertrouwen, dat we er open over kunnen praten, op die manier enigszins grip op heb (door de buurman in te schakelen bijvoorbeeld) en ik hen op die manier handvaten en oplossingen kan aanrijken. Als ik ze dan o.b.v. informatie, die ze mij toevertrouwen, thuis ga houden, terwijl ze daar wel naartoe willen, dan zijn ze dat vertrouwen kwijt.

Helemaal goed gedaan volgens mij

Ik snap dat je vastzit aan bepaalde afspraken en dat het af en toe spitsroeden lopen is. Volgens mij heb je het goed aangepakt, door er via de juiste kanalen melding van te maken, zonder dat je je kinderen er rechtstreeks mee hebt belast. Meer kun je op dit moment niet doen, concludeer ik aan de hand van je woorden.
Het is nu belangrijk dat vertrouwen van je kinderen te blijven houden, zodat ze je ook een eventueel volgende keer (wat ik niet hoop) zullen weten te vinden.
Sterkte!

Kinderen kunnen die beslissing niet maken

Kinderen kunnen niet zelf beslissen in deze situatie. Als je zeker weet dat je ex onder de invloed van alcohol is op het moment dat je kinderen daar zijn moet je zorgen dat ze daar niet meer naar toegaan.

Iemand die dronken is kan op heel veel manieren gevaar opleveren voor je kinderen. Hij kan ze zelf wat aandoen maar kan ook niet goed reageren in een nare situatie (denk aan een kind dat zich in de vingers snijdt of zo).

Ik begrijp dat je zorgen maakt om het vertrouwen dat je kinderen in jou en de wereld hebben. Jammer genoeg is in deze situatie hun lichamelijke veiligheid belangrijker. Omgang stoppen dus, zoals staat beschreven in het covenant.

Mariel (met persoonlijke en professionele ervaring met alcholisten als ouder)

Maar...

... wat zou je dan adviseren richting de kinderen? Het lijkt me zo'n breekbare situatie. Je wilt natuurlijk ook niet dat ze boos gaan worden op moeder, omdat die hen bij hun vader weg houdt, kan ik me voorstellen.

Iets scherper

Overbezorgd, de hulpverlener had het wel iets scherper mogen zeggen dan '....dat ik het moet accepteren', want dat zou betekenen dat je verder rustig zou kunnen gaan slapen en dat is natuurlijk niet zo.
Ik deel echter ook niet de mening van anderen dat je drastische maatregelen moet treffen.
Jij bent bang dat je her vertrouwen van de kinderen verliest als je de omgangsregeling zou stoppen. Ik denk niet dat je het zo maar moet stoppen, die omgangsregeling, zeker niet op basis van een incident, waaraan voor jou heel veel angst vast zit voor verdere incidenten, gebaseerd op jouw verleden met hem. jouw kinderen delen gelukkig die angst niet, al zijn ze waarschijnlijk wel geschrokken.
Waar kinderen het vertrouwen verliezen is als je ze in de steek laat, als ze niet meer bij je terecht kunnen. En dat is niet zo.
Je kinderen hebben een vader die drinkt en die waarschijnlijk toch wel op een of andere manier zijn best doet om het goed te doen voor de kinderen, gezien zijn gedrag tot nu toe.
Wat mij onrust baart is dat je tot nu toe zelf de mechanismes van een drinker niet echt doorziet en ook niet echt daartegen bestand bent. Daar ging mijn advies over het praten eigenlijk over. niet zozeer dat je nu moet gaan praten, maar wel dat je je niet moet laten beperken of intimideren door zijn drankgedrag. Als jij een manier gevonden hebt om zelf overeind te blijven ondanks het drinken, dan kun je je kinderen daarmee ook helpen.
Het tweede is dat kinderen daarin een eigen weg moeten vinden, waarbij jij op de achtergrond altijd beschikbaar bent om twee dingen te doen: a. kijken of de kinderen eht nog wel aankunnen (op dit moment wel); en b. de kinderen begeleiden als dat nodig is.
Dat betekent dat je een verhaal over een dergelijk voorval allereerst rustig en met wijsheid moet benaderen, waarbij je eigen angsten en verleden niet op de voorgrond staan. Vooral kijken naar je kinderen: wat is er gebeurd, hoe hebben ze gereageerd, hadden ze alles wat ze nodig hadden om te doen wat ze wilden doen, is de afspraak rond de buurman voldoende, waarom werkte het niet, moeten er andere veiligheidsmaatregelen komen, hoe vinden de kinderen het dat ze geen mobieltje mogen hebben etc.
Drastische maatregelen die de kinderen aangaan moet je zoveel mogelijk in voerleg met de kinderen nemen, in die zin dat je als je zelf twijfelt je twijfel met hen kan bespreken op een kindermanier: wil je nog wel naar pappa gaan, en wat als het nog een keer gebeurt, wat doe je dan. En complimenteren omdat ze zich zo goed hebben gehouden. Kinderen moeten vooral het gevoel krijgen dat zij de moeilijke dingen goed hebben aangepakt en aankunnen, daar worden ze sterker van. Sterker dan wanneer je preventief gaat voorkomen dat ze moeilijke dingen tegen komen.

Tot een bepaalde grens natuurlijk, en die grens bepaal jij. Bijvoorbeeld: ik kan er zelf slecht tegen als iemand niet bereikbaar is en ik vind het zorgelijk als kinderen of vrouwen of volwassenen voor de buitenwereld niet bereikbaar mogen zijn. Dus ik zou het mobieltje echt beschikbaar willen hebben voor mijn kinderen en ik zou dat ook eisen/vragen omdat ik de mogelijkheid wil hebben om ze te bellen als ik denk dat het nodig is. Op grond van bovenstaande gebeurtenis zou je zoiets kunnen afspreken/onvoorwaardelijk voorstellen: de kinderen moeten een mobieltje hebben om mij te kunnen bellen als er iets aan de hand is (en omgekeerd ook natuurlijk, jij kan ook van je stoel vallen).
Als het drinkgedrag tot uren terug te brengen is ('s avonds meer dan 's morgens?) zou je kunnen overwegen om de nachten te schrappen, maar ook dat alleen als de kinderen dat willen. zij weten wat er gebeurt, zij kennen nu een beetje het gevaar en zij denken dat ze dat aankunnen (als ze naar pappa willen gaan). Daar kun je ze in steunen en verder voor eigen rekening extra aandacht en zorg eraan besteden en zelf goed scherp blijven over waar de grens ligt. die ligt overigens niet bij jou, maar bij je kinderen. Dus heel goed naar hen luisteren.
Op grond van ervaring kan ik je zeggen dat kinderen uiteindelijk meer baat hebben bij kontakt met een lastige ouder en dan een kontakt waarin ze de kans krijgen zelf te ontdekken hoe ze ermee om kunnen gaan (met een mate van veiligheid die nog verantwoord is) dan dat ze alleen maar beschermd en weggehouden worden voor iets waarvan ze nauwelijks enig besef hebben wat er aan de hand zou kunnen zijn, behalve dan dat het de angsten van moeder zijn.

Tsjor

Mariel81

Het ligt natuurlijk aan de leeftijd van de kinderen, maar mijn ervaring is dat kinderen al op jonge leeftijd heel erg goed bepaalde ingrijpende beslissingen zelf kunnen nemen voor zover dat over hun eigen situatie gaat en over de vraag wat ze zelf aankunnen. kinderen kunnen ook moeilijke informatie aan.
Jouw advies is gebaseerd op algemene stellingen: iemand die dronken is kan....hij kan.... Ja, in het algemeen is dat zo, alleen de kinderen hebben niet met een algemene hij te maken maar met hun specifieke vader en daarvan weten ze veel verfijnder dan je in algemeenheden kunt vatten op welke wijze ze vader wel of niet kunnen benaderen/manipuleren etc. Ze weten ook wat ze zelf wel of niet kunnen. Er zijn een paar algemeenheden waar je voor kunt waken, bijvoorbeeld dat kinderen nooit gaan denken dat het hun schuld is. Dus niet: als ik met hem praat gaat hij drinken.
Omgang stoppen, zomaar, zonder voor kinderen goede redenen (een keer boos, misschien is mamma ook wel eens boos, of de juf of....) is schadelijk, omdat kinderen het niet begrijpen, zelf geen greep hebben op hun eigen situatie, niet weten welk verhaal van welke volwassene ze moeten geloven en de verhalen ook niet eens allemaal te horen krijgen. 'Wij doen dat in jouw belang' wordt door kinderen lang niet altijd zo gezien. Dat soort beslissingen nemen kinderen allemaal al, op zeer jonge leeftijd.
Dus ik hoop dat je in je professionele werk tijd hebt om echt met kinderen te praten en hen echt te vragen wat zij ervan vinden, weten, denken en wat zij willen. En dan kun je je eigen bedenkingen op een kinderlijke manier ook nog met hen bespreken.

Tsjor

Duidelijkheid

Hoi Tsjor,

Jij bent veel beter in op alle punten reageren dan ik in een online posting.

Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat ik vind dat als je weet dat iemand dronken is je je kinderen daar niet naar toe kunt laten gaan omdat iemand die dronken is om heel veel redenen niet veilig is voor een kind.

Jij geeft beter de nuances aan. Misschien was vader inderdaad alleen maar boos en niet dronken, "overbezorgd" was er immers niet zelf bij en natuurlijk kan je dat niet op een enkele gebeurtenis beslissen.

Toch blijf ik bij mijn standpunt dat een kind in deze geen beslissing kan maken juist omdat kinderen iedereen willen beschermen. Het is veel te moeilijk om te zeggen dat je niet naar je vader wilt omdat hij dronken is. Als je zeker weet dat dat zo is moet je zelf als ouder die beslissing voor ze maken tot de andere ouder zover is dat hij weer veilig kan ouderen.

Overigens maak ik in mijn werk geen beslissingen over omgang, ik signaleer problemen, geef bij ouders aan dat ik me zorgen maak en informeer sociaal werk over mijn zorgen. Verder dan dat reikt mijn invloed als SEH arts gelukkig(!) niet. Als vriendin van iemand met een alcoholist als moeder in kinder en tienertijd ken ik het probleem van dichtbij en denk ik dat het vaak onderschat wordt hoe onveilig de situatie thuis kan zijn.

Mariel

Bespreekbaar

Hoi Mariel181, bedankt voor je reactie op mijn verhaal. Ik grijp even één van je punten aan: 'Het is veel te moeilijk om te zeggen dat je niet naar je vader wilt omdat hij dronken is.' Het is inderdaad heel erg moeilijk om zoiets te zeggen.
Het is een gegeven dat de kinderen een ouder hebben die een drankprobleem heeft. Dat is zo, wat je verder ook doet, wel of niet scheiden, wel of geen omgang etc. dat gegeven blijft. Om greep te houden op de wereld om hem heen (en dat is een belangrijke vorm van veiligheid) denk ik dat kinderen op een of andere manier een kader, taal, woorden of symbolen aangereikt moeten krijgen om die wereld te benoemen zoals die is. Dat is heel erg afhankelijk van de leeftijd van het kind. Maar het kan zitten in een vraag: had pappa allemaal blikjes bier gehaald, als voorbeeld dan. Daarmee reik je aan het kind een kader, waarin boosheid en blikjes bier misschien bij elkaar horen. Een ouder kind kun je meer informatie geven over alcohol, verslaafd zijn en de relatie met onberekenbaar gedrag. Door het te benoemen als iets wat met alcohol te maken heeft geef je aan het kind aan dat die boosheid niet echt normaal is, anders is dan de boosheid van moeder of juf, dat er een probleem onder zit en bouw je zo langzaam op dat het kind daar zelf een beslissing over kan nemen. Je reikt als het ware het kader aan, waardoor een kind eventueel zou kunnen zeggen: ik wil niet meer naar pappa als pappa drinkt.
Je kunt dan ook duidelijk maken dat mensen die drinken vreemd gedrag vertonen en dat dat niet goed is, dus dat 'veiligheid'(ander woord) een probleem is. Het kind mag dan met een gerust hart aangeven dat het zich niet veilig voelt. Er is namelijk een kader, een verklaring voor. En je kunt mogelijke opties bespreken, zoals de buurman, het mobieltje, de sleutel, waarom mag je zoiets wel vertellen aan mamma en hoeft mamma niet alles te weten van wat je doet bij pappa etc.
Als kinderen nog ouder zijn kun je zelfs je eigen twijfels en beslissingen bespreken. Mijn kinderen zijn nu zo oud (geen alcohol, gelukkig, maar wel regelmatig ernstige twijfel of ik nu niet die grens moest trekken, uiteindelijk niet gedaan en nu terugkijkend ben ik daar ook wel gelukkig mee, alhoewel er pijn blijft zitten in mij die nooit weg zal gaan).
Mariel181, ik snap en ik deel zelfs in het algemeen, dat kinderen niet thuis horen bij alcohol-verslaafde ouders. Alleen wat dat betekent in individuele situaties is een ander verhaal. Soms zijn kinderen beter af als ze daar weggehaald worden, maar zelfs als je zover moet gaan, dan nog denk ik dat het belangrijk is dat kinderen een taal krijgen waarin ze daarover kunnen praten, een kader waarin ze hun onveiligheid kunnen plaatsen en daarbinnen aangeven wat hun eigen grenzen zijn. Als de ouders gescheiden zijn is er voor kinderen in elk geval één situatie waarin ze veilig zijn. Vanuit die veiligheid kunnen ze met meer afstand de andere situatie benaderen en dat geeft iets meer ruimte voor kinderen zelf om een eigen weg te vinden. Als ouders bij elkaar zijn, als het niet bespreekbaar is, dan is er alleen maar akelige onveiligheid die je pas op volwassen leeftijd kunt gaan verwerken.

(Nuances geven wel altijd lange postings, mijn excuses daarvoor)

Tsjor

Zonnetje

Ik heb in mijn eerste posting al aangegeven dat er wel degelijk grenzen zijn die jij als ouder moet bewaken: maakt niet uit wat het kind zegt of denkt, dat kan niet meer, en daar neem ik de verantwoordelijkheid voor. Dat is de grens bepalen. En dat moet je doen als ouder, buurvrouw, tante, oma, en alle mannelijke varianten die daarvan zijn als de situatie dat noodzakelijk maakt. Maar daarbij is het wel belangrijk dat je onder ogen ziet wat je eigen angsten zijn en wat er echt gebeurt. Ik fietste overigens zelf in mijn eentje op mijn 16e alleen in het buitengebied. Heerlijk vond ik het, die stilte om je heen, vooral bij volle maan, betoverend mooi. Dus ik ben daar niet zo angstig voor. Maar elke ouder is anders en dat mag zeker wel een rol spelen.
De kinderen van overbezorgd hebben 'het gevaar' gezien en zij zijn er op een bepaalde manier mee omgegaan. Er zijn dan twee dingen tegelijkertijd: wat jij als ouder het liefste voor je kinderen zou zien (een veilige wereld met liefdevolle mensen om hen heen) en de reële wereld waarin de kinderen leven.
Je vraagt: 'Grenzen stellen door ouders schijnt heel goed te zijn voor kinderen. Is dat echt niet te combineren met er voor zorgen dat de kinderen van overbezorgd vertrouwen in haar blijven houden?' Dat is een lastige manier van vragen. Als dat 'grenzen stellen' voor de kinderen betekent dat zij geen kontakt meer hebben met hun vader, dan kan het middel in hun beleving erger zijn dan de kwaal en dan is juist het grenzen stellen voor kinderen onveilig, gevaarlijk.
Ik vind het kader van Vygotsky dan zo nuttig: elk kind heeft een wereld waar het veilig is, waar het kan experimenteren en waar het onveilig is. Dat laatste is dan verboden. Waar je die grenzen trekt verandert al naar gelang de leeftijd van de kinderen. De omgangsregeling met de vader van overbezorgd is voor de kinderen geen veilige zone. Dat kan overbezorgd ok duidelijk maken aan haar kinderen: alleen al in de afspraak voer de buurman wordt dat duidelijk. Het kontakt met de vader hoort vooralsnog tot de experimentele zone: de kinderen krijgen de kans zelf vorm te geven aan hun relatie met de vader en die vader drinkt en is daardoor soms onberekenbaar. Het kan zijn dat je het kontakt naar de verboden zone moet trekken, dat kan een beslissing van jou als ouder zijn. Maar kijk dan even wel goed wat je doet, omdat je daarmee de experimenteerruimte vernietigt en zo ook voor kinderen de kans vernietigt om ermee om te gaan, om zich staande te houden, om een relatie met de vader op te bouwen waarin zij uiteindelijk de sterkste zijn, omdat zij zelf de grenzen hebben kunnen trekken tussen wat ze wel leuk en acceptabel vinden en wat zij niet leuk en angstig vinden. Als ouder moet je dan bewaken of de kinderen die experimenteerruimte ook echt krijgen. Dat is spitsroede lopen: wanneer is iets een deuk, tegenslag, nare ervaring aan de hand waarvan kinderen kracht kunnen opbouwen en wanneer wordt het onherstelbare schade die je moet voorkomen.
Ik zou daarom ook niet zomaar zeggen dat overbezorgd het moet accepteren. Het is meer zoals een goede gynaecoloog doet: handen op je rug om jezelf te dwingen niet al te snel in te grijpen, en tegelijk superwaakzaam zijn en heel alert om wel in te grijpen als het echt noodzakelijk is. De basis daarvoor zou het vertrouwen moeten zijn dat je hebt in de veerkracht, creativiteit en het oplossende vermogen van je kinderen. Als je dat uitstraalt, dan kun je ook op een gegeven moment aangeven: ik weet dat je het aankunt en je doet het ook prima, maar dit hoef je niet meer mee te maken, en er is geen andere oplossing mogelijk dan dat je daar niet meer komt. Je geeft dan in elk geval aan dat je het volle vertrouwen hebt in de vermogens van je kinderen. Of je kinderen accepteren dat je soms drastische beslissingen moet nemen die echt in hun belang zijn zonder dat ze dat zelf zien, dat zal veel afhangen van de communicatie en de andere ervaringen die kinderen met je hebben.

Tsjor

Onze situatie

Vooropgesteld: ik ben blij met deze reacties en de discussie.
Mijn oudste is zelf een tijdje geleden naar me toegekomen met de opmerking dat hij vermoed dat pappa vaak dronken is, omdat zijn gedrag en manier van praten (dubbele tong) lijkt op dronken mensen in de politierealityprogramma die hij regelmatig ziet. Ook hebben ze op school alcoholgebruik als onderwerp behandeld. We hebben er over gepraat, wat vindt hij daarvan, hoe voelt hij zich daaronder, wat te doen als er iets gebeurd een van hen of zijn vader. Wat doe je als pappa dronken is en hij wil met jullie weg in de auto etc etc. Zodoende ook een buurman ingeschakeld en ze een mobiel meegegeven. Nu lopen ze met mijn telefoonnummer en hun oma's telefoonnummer in hun broekzak als ze naar hun vader gaan.
Ik ben me heel erg bewust dat het voornamelijk mijn eigen angst is en niet die van hen. Ik heb namelijk in een groepje gelopen van moeders uit een gewelddadig huwelijk (de meeste door alcoholgebruik) en daar ontzettend veel van geleerd. Ik probeer ze zoveel mogelijk niet mijn emoties te laten zien, zo alles bespreekbaar voor hen te houden en ze buiten mijn acties richting hun vader te houden: ik heb hem aangesproken, toen ik mijn vermoedens had dat hij dronk tijdens de omgangsregeling, met oog op de afspraak die we hadden gemaakt in het convenant, ik heb de politie gebeld toen hij aangeschoten de kinderen kwam thuisbrengen etc etc.
Mijn oudste heeft mij zelf verzocht om vooral niet meer zijn vader te praten, omdat zijn vader aangeeft dat mamma's gezeur de reden is dat hij drinkt. Ik weet natuurlijk dat er altijd een reden is om te drinken, ik heb jarenlang met die man samengeleefd. Maar mijn zoon weet dat niet.

Ja, weer heel goed vind ik

Uit alles spreekt dat je vanuit je kinderen wil denken en niet vanuit jezelf. Daarbij je realiserend hoe moeilijk je het daarmee hebt. Ik vind het knap, helemaal omdat er nogal wat in je schoenen wordt geschoven door je ex (die er duidelijk rancuneuzer in staat). Je laat dat bij hem en dat vind ik echt petje af.
Hou het wel in de gaten allemaal, maar ik geloof toch echt (samen met jou volgens mij) dat je niks moet gaan forceren, omdat dat alleen maar averechtse gevolgen zal hebben.

Herkenning

Ik herken veel van wat je vertelt. Ik heb vorig jaar mijn jarenlange huwelijk met een manisch-depressieve man beeindigd. Een met helaas bijzonder weinig ziekte-inzicht. Alles en iedereen was uiteraard de schuld van zijn 'slechte periodes', toen ik er mee op hield was uiteraard ik de schuld. Dat heeft ie ook geventileerd naar de kinderen, en doet dat soms nog.
Nee, geen alcohol of drugsmisbruik. Maar door zijn onvoorspelbare gedrag en stemmingswisselingen/psychoses ontstond er regelmatig bij ons thuis een onverantwoorde situatie en een groot gevoel van onveiligheid voor mij en de kinderen. Zo'n incident is voor mij ook de reden geweest om hem niet meer in huis te willen hebben.
De scheiding kwam uiteindelijk voor de rechtbank (geen convenant hier) want ex vond dat hij prima co-ouder kon zijn, ondanks het feit dat we dat geprobeerd hebben (je wilt niet weten hoe eng ik het vond om de kinderen naar hem toe te laten gaan) en hij weer opnieuw moest worden opgenomen omdat hij 'oververmoeid en overwerkt' was. Ter info; hij werkt al jaren niet meer. Ik wel. Na die laatste opname heb ik besloten mijn kop uit het zand te halen; hij is zo, zal altijd zo blijven en daar moeten we ons leven naar inrichten en niet langer doen alsof er niets aan de hand is. Heb de mediator vriendelijk bedankt en een advocaat in de arm genomen. Via de rechtbank geregeld dat de kinderen (bijna 11 en 16) alleen de standaard 'weekend-om-de-week' naar hem toe gaan, wat ze wilden, en verder geheel naar hun eigen wens.
Ze zijn dus nu telkens een weekend alleen bij hem en dat baart mij af en toe ook zorgen. Gelukkig nu iets minder omdat hij al enige tijd redelijk stabiel is op nieuwe medicijnen, maar de angst blijft. Net als bij jou. Net als het gevoel van onveiligheid voor de kinderen; hij 'explodeert' af en toe, net als jou ex, in verbaal geweld tegen ze. Doorgaans vanwege een klein akkefietje; hij staat op zo'n moment zo 'strak' dat een kleinigheidje genoeg is om hem te laten ontploffen. Zo vertelde mijn oudste onlangs dat papa zo tekeer was gegaan over niets. Zoon was boos terug geworden en had zich niet laten kennen, maar daar is geen houden aan. Op gegeven moment had zoon zelfs staan huilen.. en dat voor mijn stoere 16-jarige, bij wie ik al ik weet niet hoe lang geen traan meer heb gezien.. Zijn kleine broertje had er alleen maar stilletje bij gezeten en geprobeerd zich aan de situatie te onttrekken.
Als ik zoiets hoor, dan moet ik net als jij bij mezelf nagaan wat ik moet doen. De afgelopen tijd ben ik daar uiteraard ontzettend mee bezig geweest en mijn standpunt is eigenlijk wat Tjor zo mooi verwoord; zij moeten leren leven met een vader 'met een gebruiksaanwijzing' en met hem kunnen ze contact hebben vanuit hun veilige en stabiele omgeving, die ik creeer. Ze bij hem weghouden vanwege mijn angst is (bij mij) geen optie. Ik kan gelukkig goed met ze praten en ze hebben de leeftijd dat ik ze iets uit kan leggen. Ze vertrouwen me en vertellen me alles wat ze meemaken en er gebeurd, wat mij de mogelijkheid bied om te reageren. Ben daar dan ook erg blij mee, want zo kan ik ze helpen. Ik probeer neutraal aan te horen en mijn mening voor me te houden, ik adviseer alleen. Zo heb ik zoon uitgelegd dat papa in zijn eigen wereld leeft en zoon's argumenten niet eens hoort (dat is ook zo), dus dat steeds harder gaan schreeuwen geen zin heeft. Zijn keuze om dat toch wel te doen, maar dan eindigd hij weer met hetzelfde resultaat. Op die manier kunnen de kinderen zelf hun houding tegenover hun vader bepalen. Moeilijk, want hij doet nog steeds regelmatig 'vervelende dingen' (heeft ook nog een dwangstoornis), zoals uren wegblijven terwijl hij 'eventjes' iets gaat halen in een winkel en hen achterlaten in de auto. Ze blijven toch - inderdaad - erg loyaal en papa kan er immers ook niets aan doen; hij is ziek in zijn hoofd.
Ik heb ze uitgelegd dat ik hun stabiele factor ben er altijd voor ze ben. Ze hebben alletwee een mobiel en de sleutel van ons huis; mochten ze zich onveilig of onplezierig voelen bij papa, dan kunnen ze naar huis (eenvoudig te doen met openbaar vervoer). Hebben ze overigens nog nooit gedaan, maar ik hoop dat een dergelijke afspraak ze voldoende 'ontsnap-mogelijkheid' bied en daarmee voldoende om zich comfortabel te voelen wanneer ze bij hun vader zijn. Verder kan ik ook weinig anders dan toekijken en begeleiden. Ik ben alleen heel erg blij dat ze geen weerloze kleutertjes meer zijn. Maar ik blijf er ook mee zitten...

Ik wens je sterkte.
Tutje

Ook dat

Overbezorgd,je zegt: 'Ik weet natuurlijk dat er altijd een reden is om te drinken, ik heb jarenlang met die man samengeleefd. Maar mijn zoon weet dat niet.' En ook dat kun je je zoon in kindertaal uitleggen. Dat beschermt hem zelfs als hij straks op een of andere manier ergens de schuld van krijgt.

Tsjor

Tutje

Veel herkenning en respect voor je verhaal en je manier van aanpak. Ik herken dit ook wel: 'Maar ik blijf er ook mee zitten...' En dat is dan het stukje dat jij nog moet dragen. Gelukkig worden de kinderen snel groter en sterker. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen op deze wijze de grootst mogelijke stabiliteit en evenwicht ontwikkelen en dat ze levenslessen leren die hen echt verder helpen. Ik hoop voor jou, de kinderen en voor hem dat de nieuwe medicijnen in elk geval verlichting brengen. En dat jij in je nieuwe leven een beetje meer geluk zult vinden.

Tsjor