U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wijziging achternaam
Ik wil al heel lang heel graag de achternaam van mijn twee zoons veranderen naar de mijne.
Ik zorg 100% voor mijn kinderen. Mijn ex en ik hebben op zich nog een goede verhouding, maar ik zie hem meer als oom voor mijn kinderen. Bovendien doen mijn kinderen niet echt mee bij familie aangelegenheden van zijn kant, ik vind hun achternaam dus teveel eer.
Bovendien vind ik het praktisch gezien ook veel makkelijker. In correspondentie naar allerlei instanties zoals school, dokter etc. vind ik t ook veel fijner. Ook omdat ik nu al meteen gezien wordt als gescheiden, ook al hoeft dat niets te betekenen... Het is een gevoel.
Met postbezorging is het ook zo onduidelijk voor familie en vrienden, mensen weten niet hoe ons aan te schijven, ik krijg ze in allerlei verschillende opties (kerstkaarten), wil graag als een familie betiteld worden, gek genoeg gebruiken mijn exschoonouders het precies op de manier zoals ik het graag zie, gebruiken mijn achternaam als familienaam.
Wat als hij moeilijk doet en dit niet wil laten wijzigen, kan ik zelf mijn naam wel hanteren??
Ik werk op een school en weet wel dat in zo'n geval bijvoorbeeld de leerling echt de naam moest gebruiken van zijn paspoort op de diploma, dus in die zin levert t wel een probleem op...
Iemand ervaring???
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Toevoeging
Ik denk dat het je vooral zal helpen om stil te staan bij alles dat anders is gelopen dan verwacht/gehoopt/gedacht Charlotte.
Je verdriet is heel reëel, dat bestaat gewoon. Nu geef je er vorm aan door te denken over een naamswijziging. Dat wordt je hier afgeraden. Maar er zijn nog veel meer manieren waarop je kan denken over wat er gebeurd is, waarop je je gevoel binnen kan laten komen, waarop je kan stilstaan.... om daarna weer in volle vaart door te gaan! Acceptatie moet soms bevochten worden. Maar uiteindelijk geeft het je vrede.
Rose
What's in a name? A rose by any other name would smell as sweet (of zoiets, door shakespare. Is een naam nu echt zo belangrijk?)
Ervaring als kind
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 9 was. Ik herinner me nog goed dat mijn moeder weer haar eigen naam ging gebruiken, en begreep ook wel een beetje waarom. Ook al had ik een moeilijk contact met mijn vader, ik zou het heel pijnlijk hebben gevonden als mijn moeder mij zomaar van naam had laten veranderen (ik droeg en draag dus mijn vaders naam). Gelukkig is dat überhaupt nooit ter sprake gekomen. Hoe onbelangrijk een naam ook kan lijken, het is (ik geloof dat Primavera het al zegt) toch een onderdeel van je identiteit, althans, ik voel dat zo. Ik heb dan ook niet mijn mans naam aangenomen toen ik zelf trouwde.
Je oudste kind is 7, ik ken natuurlijk jouw kind niet, maar weet wel dat het mijn zoon (net 8) ongelofelijk zou kwetsen als ik hem bij evt scheiding zijn naam zou ontnemen. Hij noemt hem vaak, stelt zich met trots voor.
De band die je met je kinderen hebt, en de erkenning van wat je allemaal voor hen doet (en ik neem onmiddellijk van je aan dat alles op jouw schouders terecht komt) zal niet afhangen van het dragen van jouw naam. Hooguit zul je later (terecht) vragen krijgen van je kinderen over waarom ze in vredesnaam hun eigen (want zo voelt dat ws voor hen) naam niet meer mochten dragen van jou. En welk antwoord geef je hen dan?
Namen en aannames
Zonder er verder inhoudelijk een mening over te geven wil ik eigenlijk alleen reageren op het gegeven dat het 'makkelijker' zou zijn als je als 1 gezin herkenbaarder bent met dezelfde achternaam. Mijn kinderen hebben idd mijn achternaam, niet met voorbedachte rade verder 
maar ik ben nu alleen met ze. Er komt echter een hoop verwarring uit voort, ofwel neemt men aan dat ik getrouwd ben en wordt mij naar mijn meisjesnaam gevraagd, ofwel wordt mijn ex aangemerkt als meneer Terpesteijn. Ook is hij al eens aagesproken als mijn nieuwe vriend, aangezien hij een andere achternaam heeft. hahaha, i think not! Eenieder heeft zijn eigen aannames over hoe het is, zal zijn of hoort, dat het al jaren en jaren allemaal geheel vrij staat om een achternaam te kiezen van jezelf of je partner lijkt nog immer niet doorgedrongen hier en daar.
Ik draag mijn vaders naam. Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn vader is niet een hele leuke vader geweest. Er zijn altijd veel moeilijkheden geweest. Toch heb ik er geen enkele moeite mee dat ik zijn naam voer. Hij is nu eenmaal mijn vader. Bovendien is dit nu eenmaal mijn naam. Het is allang niet meer alleen mijn vaders naam het is ook al heel lang gewoon mijn naam. Die naam hoort bij mij.
Achteraf gezien zegt mijn moeder dat ze wilde dat het al mogelijk was om kinderen bij de geboorte de naam van de moeder mee te geven. Dan had ze mij zeker haar naam die veel mooier en zeldzamer is meegegeven. Dan was dat nu mijn naam geweest en dat was ook prima.
Ik ben echter blij dat ze nooit mijn naam heeft gewijzigd na afloop. Immers het was toen allang niet meer alleen mijn vaders naam maar ook vooral mijn naam.
Wat ik bedoelde
was dat dus lang niet iedereen dat zo ervaart, dat de naam een eigen iets is wat bij de eigen identiteit hoort. Ik zie dus veel dat de achternaam met de vader en de ervaringen daarmee wordt geassocieerd.
Maar dat hoeft natuurlijk niet, ik schreef het wel te stellig op zie ik nu. En het probleem is natuurlijk dat je het niet van te voren voor je kind kunt invullen, terwijl dat kind tegelijkertijd wel achteraf kan vinden dat het liever anders had willen heten. En als volwassene van naam veranderen is soms toch weer een te grote stap.
Achternaam
Ik (gescheiden, zorgend voor twee kinderen) ben blij dat de kindertjes mijn achternaam hebben, geregeld bij hun geboorte.
Heb helaas een naar contact met mijn ex, hun vader. Vandaar dat ik emotioneel gezien het fijn vind dat de kinderen mijn naam dragen. (eigenbelang)
Verwarring geeft het toch. Mensen die weten dat ik gescheiden ben gaan ervan uit dat de naam van de kinderen de naam van vader is en vragen mij dus naar meisjesnaam...tsja.
Maar wat nou als de kinderen de naam hadden van ex. Ik zou dat afgrijselijk vinden...:ik!! Maar als dat voor de kinderen echt hun naam zou zijn.... dan zou ik daar niet aankomen.Tenzij op hun wens.
Ik merk zelf trouwens dat de kinderen nu pas (6 en bijna 8 jaar) echt met hun achternaam bezig zij en die gaan gebruiken...
En mochten de kinderen in de toekomst toch liever kiezen voor de naam van de vader dan zal ik , met pijn in mijn hart, toestemmen. Hun lijf, hun leven...
Groet, pleister.
Droogrek
Als een vrouw de naam van haar echtgenoot aanneemt dan raakt ze haar naam niet kwijt, op officiele stukken blijft de meisjesnaam (erbij) staan. Ze gebruikt dan alleen de naam van haar man.
Als kinderen hun naam veranderen raken ze wel hun geboorte naam helemaal kwijt, dat is dus wezelijk anders.
Vrouwen die de naam van hun man willen voeren kiezen daar bewust voor, kinderen kiezen niet bewust voor een andere naam. Ze hebben helemaal niet voor de scheiding gekozen en dan krijgen ze ook nog eens te dealen met een zo getraumatiseerde moeder dat die haar eigen belangen boven dat van hen stelt.
Dat een vrouw negatieve gevoelens voor de naam van haar ex heeft kan gebeuren, maar daar moet ze dan maar mee leren leven. Dar geeft haar geen recht om voor haar egoistische gevoelens de indetiteit van haar kinderen te veranderen. Bovendien zullen er wel meer dingen zijn in haar kinderen die haar aan haar ex doen denken. 50% van het genetische materiaal is ten slotte van hem en je weet nooit wat daar uit komt. Stel dat ze op hem lijken, moet ze daarom het uiterlijk van haar kinderen maar veranderen omdat het haar anders negatieve gevoelens bezorgd? Stel je hebt het kind vernoemd naar vaders kant en je vindt het zo vreselijk traumatisch om daardoor steeds aan de familie van je ex te worden herinnerd. Voornaam ook maar veranderen dan?
Het plooibare kind. Zolang het huwelijk duurt maakt het voor de naam niet uit wie er meer voor zorgt en er meer op stap mee gaat en moet alles in teken staan van één naam, de zijne, omdat dat zo'n eenheid geeft. Is het huwelijk over dan plooien we het kind gewoon weer de andere kant uit en is het ineens belangrijk wie meer voor het kind zorgt en wordt het als meer van de vrouw dan van de man gezien waardoor het haar naam moet dragen. En als er dan een nieuwe relatie komt dan krijg je weer gezeur dat stiefpapa het kind zou moeten adopteren (ook al zorgt die er niet meer voor dan de natuurlijke moeder) zodat ze weer een nieuwe eenheid met een andere zijn-naam kunnen vormen. Mwah, het lijkt me dat zo'n moeder ergens onderweg de belangen van haar kind uit het oog is verloren. De achternaam van het kind als een soort mode-atribuut dat ieder relatie-seizoen weer van kleur verandert.
Groeten Primavera
Droogrek
De vader van mijn oudste kinderen is uit hun leven verdwenen toen ze heel klein waren. Ik heb de zorg alleen gedaan en later met mijn nieuwe partner. Ik heb alleen de volledige financiële verantwoordelijkheid gedragen. Toch heb ik genoeg van die man gehouden om met hem naar bed te gaan en kinderen met hem te krijgen. Die kinderen zullen me de rest van mijn leven aan hem herinneren. Niet vanwege de naam maar vanwege hun uiterlijk, hun karakter, hun manier van doen. Mijn zoon lijkt zo op z'n vader. Hij heeft zijn karakter, uiterlijk heeft hij ook veel van hem weg. Elke keer als ik naar hem kijk zou ik me dus zijn vader kunnen herinneren. Als ik daar een probleem mee zou hebben dan heb ik toch echt pech gehad. Hij is nu eenmaal hun vader en ik kan nooit die rol uitwissen. 50% van hun genetisch materiaal is nu eenmaal van hem afkomstig. Ik kan net doen alsof mijn huidige partner hun vader is, ik had kunnen kijken of ze zijn naam hadden kunnen dragen, ik had nooit meer over mijn ex kunnen spreken en toch zou het allemaal niet hebben uitgemaakt en een ontkenning van de realiteit zijn geweest. Mijn ex is namelijk hun vader en daar moeten we het mee doen of dat nu wel of niet voldoet aan mijn ideaal beeld van hoe een vader zou moeten zijn.