wie zijn er vrienden na hun echtscheiding?

Wij rijden ook mee, ik nodig hem ook uit als de kinderen hier eens tegelijk zijn. Even een gezinsgevoel ervaren zonder de druk van het partnerschap. Hij doet dat niet; het zit niet in hem om veel aan naasten te denken. Meer aan vreemden.
Toen we beiden ziek waren kwam ik langs en belde bijna dagelijks hoe het ging, want een mens in nood help ik, ook als het niet altijd wederzijds is. Mede ook om één van de kinderen te ontlasten.

wij zijn wel vrienden geloof ik

De vader van mijn kinderen en ik zijn nu 11 jaar gescheiden en in het begin heb ik ongelooflijk veel verdriet gehad en ben ik ook veel te snel weer in een relatie gerold die 8 jaar heeft geduurd.
De vader van mijn pubers was mijn middelbare schoolvriendje en we kennen elkaar heel erg goed. Samen verjaardagen en feestdagen vieren met de kinderen kon ik niet opbrengen, dus dat hebben we altijd gescheiden gedaan, maar schoolkeuze bepalen en 10 minuten gesprekken hebben we altijd samen gedaan.
Eigenlijk kan ik hem nu wel een goede vriend van me noemen, we hebben goede gesprekken gehad en hij heeft me ook geholpen om uit mijn vorige relatie te komen. Hij is al lang getrouwd en heeft al weer twee kleine kinderen, maar zal me altijd willen helpen als het nodig is en andersom.
Mijn jongste zoon zei laatst 'ik vind het zo fijn dat papa en jij goede vrienden zijn!' Dat maakte me echt gelukkig, het heeft me moeite gekost omdat ik me heel erg belazerd heb gevoeld, maar daar hebben mijn kinderen uiteindelijk dus niets van gemerkt. En daar gaat het mij om!

Wij ook vrienden

En tot groot genoegen van onze 4 kinderen!
Dat was niet altijd zo. Toen mijn toen-nog-man 10 jaar geleden met een Truus op de proppen kwam, waar hij mee door wilde, heb ik aanvankelijk fors de hakken in het zand gezet. Maar ja, wat ik ook deed, uiteindelijk veranderde de situatie niet en moest ik me er maar bij neerleggen dat hij een andere weg koos. Ik heb toen met hem (eerst met een mediator en later met zn tweeen) lange gesprekken gevoerd en we hebben wederzijds uitgesproken dat we samen altijd de ouders van dezelfde 4 kinderen blijven en dat dat het makkelijkst gaat als we vrienden zijn. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan en ik heb ook behoorlijk intensieve sessies met een psycholoog gehad om mezelf weer een beetje op de rails te krijgen.
Nu eten we eens in de 2 maanden samen, spreken dan de kinderen door, onze families, werk, vrienden en zelfs onze relaties. We hebben deels dezelfde vrienden en komen elkaar tegen op borrels en partijen. We zien elkaars ouders ook regelmatig, net als broers en zussen. Altijd gezellig. En eigenlijk hebben we nu beter en diepgaander contact dan tijdens de laatste jaren van ons huwelijk. Ik zie nu ook beter zijn tekortkomingen, dat is dan ook wel weer grappig. Ik ben erg blij hoe het gaat en ik ben er ook wel een beetje trots op.

Nee, geen vrienden, en dat gaat ook nooit meer gebeuren. ik hoef hem nooit meer te zien als het aan mij ligt. Hij heeft me anderhalf jaar, na 30 jaar, van vandaag op morgen verlaten voor een ander. nooit ruzies,nooit onenigheid( de gewone ergernissen maar niks absurds) is gelijk vertrokken en bij haar ( 10.000 km verder) ingetrokken. mij achter laten in shock , ik ben ongeneeslijk ziek( maar niet dodelijk ) en heb zeker een half jaar letterlijk op de bank gezeten. De kinderen, beide volwassen, ook in shock achterlatend.
daarbij heeft hij mij, zo blijkt achteraf, ook financieel vreselijk belazerd met geld .

Dus nee geen vrienden, ik weet nu wat wraak/haatgevoelens zijn. Nooit geweten dat ik het in me had

Soms verwarrend

Sinds een aantal maanden gaat het beetje bij beetje beter tussen mij en mijn ex.
Eerder kreeg ik vaak te horen dat zij puur contact onderhield vanwege onze dochter.
Sinds een paar weken opeens een omslag, ze vroeg of ik bleef eten na een bezoek aan de kleine, ze begon te overleggen over het volgende bezoek en bood zelfs aan om samen iets te eten nadat ze wat spullen had gebracht.
Ze noemde mij zelfs weer schat, waar ze zichtbaar van schrok en haar zin afkapte.
Best verwarrend, want ik heb nu geen idee wat ik nu voor haar beteken.
Durf het ook niet te vragen, want de laatste keer dat ik iets vroeg over gevoelens, klapte ze dicht.

lukt wel

Niet echt vrienden, daarvoor is er teveel gebeurd, maar we kunnen samen nog door één deur.

Enkele keren per maand - bij de kindwissel - praten we bij, over de kinderen en over onszelf, en soms doen we nog een schoolactiviteit samen in verband met onze jongste, en dat is onze dochter. Bij een verjaardagsfeestje ben ik ook nog welkom.

Geen ruzie is zoveel fijner voor de kinderen; en ook voor onszelf !