Wel of geen gesprek met ex?

2sporenbeleid

mijn dochter is een stuk jonger, maar ik zou een 2sporen beleid voeren: mijn dochter trainen voor dat gesprek via een rollenspel en een balletje opgooien bij mijn ex met een ik boodschap dus zonder commentaar op zijn opvoeding maar dat jij merkt dat dochter het samen zijn met hem mist en het moeilijk vind om dat gesprek te beginnen. Dat jij dat hun zaak vind en je er niet mee wilt bemoeien maar slechts de berg voor jullie dochter kleiner wilt maken.
Dus niet over hoe jij je er onder voelt, het gaat namelijk niet om jou, maar om dochter en vader. Je vertelt dus ook niet wat dochter heeft verteld van dat al een jaar niet gesproken etc want daar zit haar kleur ook in, vader zal dat anders zien en daar moeten ze samen uitkomen.
Meestal licht ik mijn ex in dit soort gevallen per mail in, dan kan ik het rustig na lezen en nog wat bijschaven voor ik het bij hem neer leg.

Mahonie, 15 jaar is ook een leeftijd waarop kinderen zich los maken van ouders en dat doen ze meestal door kritisch te zijn over ouders. Of die kritiek wel of niet terecht is is eigenlijk in deze leeftijdsfase niet aan de orde, ik parkeer die vraag tot na hun 21ste, dan kunnen ze vaak met zinnigere en meer onderbouwde kritiek komen.
Je dochter maakt nu haar eigen keuzes: ze kiest ervoor om het niet zelf te bespreken met vader, wat ze wel zou moeten doen en ook zou kunnen doen. Ze kiest ervoor om dan maar bij oma en opa te logeren, of alleen in jouw huis huiswerk te maken. Allemaal goede oplossingen. Als ze zich dan ook maar realiseert dat dit oplossingen van haarzelf zijn, die ze blijkbaar beter vindt dan iets anders (bijvoorbeeld zelf met vader praten). Het is nu aan haar om een weg te vinden waar ze mee uit de voeten kan. Ideaal zal het allemaal nooit worden.
Je kunt allerlei vragen aan haar stellen, die haar helpen om haar eigen keuzes opnieuw te bezien. Bijvoorbeeld:
- kun jij dan niet wat meer meehelpen met de kleintjes (haar halfbroer/zus);
- bespreken wat het voor een ouder is om een zorgenkindje te hebben en haar laten afwegen hoe ze daarover denkt (nu lijkt het vooral een obstakel voor haar om meer aandacht);
- bespreken wat ze in het huishouden kan doen als vader en/of stiefmoeder ziek zijn;
- hoe om te gaan met kritiek van vader, ook dat is een herkenbaar patroon: kritiek van vader op puberkinderen; en als puber hoef je daar niet altijd verstandig mee om te gaan;
- welke mogelijkheden heeft ze om zelf zo'n gesprek met vader te organiseren? Soms helpt het al als je samen boodschappen doet, samen kookt of afwast (vooral dat laatste is deaal).

Met andere woorden: benader haar niet meer als een kind met wensen, waar ouders aan tegemoet moeten komen, maar als een meid van 15, die al zelf een eigen bijdrage kan leveren aan het geluk van andere mensen. En daarmee ook moet beginnen, in elk geval beginnen om het te leren.

Overigens is het ook normaal dat omgangsregelingen die afgesproken zijn als een kind 4 jaar is niet meer werken als het kind 16 jaar is. Je kind zal steeds meer haar eigen gang gaan en dat is zonder dat je iemand dit kunt verwijten. Ze zal steeds meer zelf vorm moeten gaan geven aan de relatie met haar vader en moeder. En daarbij zouden niet alleen haar eigen kinderlijke wensen leidend moeten zijn, maar ook haar verantwoordelijkheid ten opzichte van anderen, bijvoorbeeld een vader en stiefmoeder die ziek zijn, of een halfbroertje/zusje dat een zorgenkind is.

Tsjor

mijn dochter

Mijn dochter (ook 15) zit ook in zo'n situatie, alleen zijn de stiefkinderen van mijn ex wat ouder. Maar ook daar altijd hysterische taferelen, zodat de aandacht nooit naar mijn dochter gaat. Dochter slaapt daar al zeker vijf, zes jaar nooit meer. Nou kan dat ook gemakkelijk want we wonen in hetzelfde dorp.
Ik heb het jarenlang gewoon aangekeken, maar laatst merkte ik dat mijn dochter echt begon af te haken (ook niet meer reageren op haar vader) en toen heb ik een neutraal smsje gestuurd dat ik merkte dat dochter begon af te haken en dat ik dat jammer vond van hun contact. Hij was zwaar beledigd en reageerde nergens meer op. Toen heb ik er nog een email achteraan gestuurd dat hij wel beledigd kon zijn, maar dat ik alleen maar constateerde wat er aan het gebeuren was en dat hij zelf maar moest kijken wat hij ermee deed. En dat dit het laatste was dat ik erover zou zeggen, maar dat ik dochter verder ook haar eigen gang zou laten gaan. Normaal vroeg ik haar namelijk wel eens of zij niet weer eens naar haar vader wilde en dan kwam het contact weer eventjes op gang.
Uiteindelijk heeft dit wel geholpen. Voor zolang het duurt dan. Dochter zei later dat ze het wel fijn vond dat ik dat zetje had gegeven. Ze is heel zachtaardig en rustig en vindt het moeilijk dat soort dingen aan te kaarten bij haar vader, die verbaal over haar heen walst als ze iets zegt dat hem niet bevalt.
Wat ex van mij vindt kan me al zeker 12 jaar niks meer schelen. Natuurlijk is zijn eerste reactie om mijn tekortkomingen over tafel te slingeren als reactie, maar daar reageer ik gewoon niet op. Is namelijk niet relevant voor zijn contact met dochter.