Weer gedoe over de vakantie regeling

KOPP

Misschien is het een idee om eens te kijken naar informatie over KOPP kinderen. Daar zou je nuttige tips kunnen vinden.

Wat betreft de vakantie. Ik zou echt niet meer meewerken aan die onzin. Boeken, kinderen inladen en 3 weken weg gaan. Klaar. Als ze aan het touw hangt als jullie terugkomen dan is dat pech voor haar.
Oké, dat is wat cru maar ik zie al jaren iedereen op eieren lopen vanwege haar fratsen en mijn geduld zou al lang geleden op zijn geraakt.

Verder ga ik mee in wat onder andere Arda en Paddington zeggen: de oplossing van dit gedoe ligt bij de kinderen. Moeder kan jullie en haar kinderen in het gareel houden met haar chantagepraktijken omdat de kinderen daar ontvankelijk voor zijn. Als de kinderen zich niet meer door haar dreigementen laten manipuleren zal het stoppen.

Laat de vader of een hulpverlener dit systeem open leggen aan de kinderen zodat ze haar doorzien. En dan niet vanuit de gedachte dat ze kwaadaardig probeert het contact tussen vader en kinderen te blokkeren maar vanuit compassie met een wanhopige moeder die al haar man verloren heeft en nu doodsbang is haar kinderen kwijt te raken aan de vader en zijn, veel leukere, vriendin.

Geef de kinderen de zekerheid dat ze, wat er ook gebeurt, bij vader terecht kunnen en dat er voor alles een oplossing te vinden is. Maak de kinderen sterker en onafhankelijker zodat ze een normale relatie met hun moeder kunnen opbouwen. Nog niet eens alleen voor het gedoe nu maar ook omdat het vroeg of laat zal escaleren tussen moeder en (een van de) kinderen met een definitieve breuk als gevolg. Moeder is hoe dan ook 50% van hun afkomst en het is nooit goed om die verbinding kwijt te raken.

Praktische oplossing, zoals Alison zegt

Je accepteert de eerste twee weken. Gaat de eerste maandag weg van die twee weken.
En na twee weken meld je aan moeder dat je nog een week wegblijft.
Zo kan de schuld naar jullie en niet naar de kinderen.
Als moeder vindt dat het weekend ertussen in niet bij de vakantie hoort, knik je ja en doe je nee.

Daarnaast zeker met de kinderen (laten) praten over de situatie. Zodat zij de situatie beter gaan begrijpen. Zoals Sally en Alison hierboven uitleggen.
I

Dat zou ik ook overwegen

Wat ze opsnoept pak je terug. Jullie hebben de eerste twee weken min een weekend. En in die 3 weken bij haar, komen de kinderen dan ook terug voor het weekend, of geldt die regel dan opeens niet?

Communiceer met jouw kinderen dat ze de eerste 3 weken bij jullie zijn en pak je verloren weekend terug.

En ga nog gezellig een midweekje weg met zijn kinderen in de laatste week van de vakantie. Ook dan kun je naar het buitenland. Een dag of 5 naar Venetië, Rome, Barcelona, Parijs of Londen. Ze verdienen het.

En ik denk overigens ook dat de kinderen onderhand echt de leeftijd hebben om wat meer informatie te krijgen. Je vriend moet ze ook wel de gereedschappen bieden om een gezonde verstandhouding met hun moeder te krijgen. Dit probleem is namelijk niet alleen voor nu, maar voor de rest van hun leven. Die kinderen moeten handvaten krijgen.

Maar eigenlijk is dat allemaal aan je vriend. Als hij erin meegaat accepteert hij dat hij niet met zijn kinderen op vakantie kan zoals hij dat wil. Dat is aan hem. Dat wil nog niet zeggen dat jullie dan niet met jouw kinderen op vakantie kunnen.
En bijna niemand kan 6 weken in een stacaravan zitten. Maar je kunt hem wel 6 weken huren en dan als en soort duiventil af en aan er naar toe gaan. Kan ook in Belgie, Luxemburg en Duitsland. Uurtje rijden en je bent al een aardg eind. En daar kun je ook op en af een weekendje of een paar daagjes naartoe, al dan niet in wisselende samenstelling. Al was het maar als denkbeeldige dikke middelvinger naar moeder toe.

Staat er wat hard Doenja

Is niet zo bedoeld.

Maar er zijn volgens mij maar twee keuzes:
Of het zo laten en accepteren dat 3 weken met z’n allen er niet in zit. En je dan niet laten kennen en er samen het beste van maken. Daarmee haal je de angel eruit. En de kinderen uit de strijd.

Of er goed je tanden laten zien.

En dat is een keuze die je vriend moet maken. Maar sowieso eens met zijn kinderen om tafel gaan zitten en de kaarten op tafel leggen lijkt mij geen gek idee. Als ze naar het buitenland willen, zijn daar bepaalde keuzes voor nodig. Willen ze die maken? En zo niet wat dan te doen met de vakantie.

Fijn dat ze bezig zijn met moeder. Natuurlijk weten de kinderen hiervan niets, in ieder geval niet van jullie.

Bij mijn dochter is het stiefmoeder met psychische problematiek (met diagnose). Hier weet mijn dochter ook niets van. Het probleem met het niet willen weten dat een van beide ouders liegt speelt hier ook. Op dit moment heeft mijn dochter hulp in de vorm van Jeugdmaatschappelijk werk. Persoonlijk heb ik het gevoel dat ze het prettig vind om over de situatie te kunnen praten met iemand. Wellicht helpt dat in jullie situatie ook.

Wat betreft de leugens heeft mijn dochter op dit moment ervoor gekozen om er gewoon niets van te vinden. Helaas verzint haar vader wel iedere keer een reden om onze dochter toch te belasten met zaken over de scheiding. Gelukkig is ze nu zo ver dat ze het dan gaat navragen bij mij. Ze wil dan graag beide kanten van het verhaal horen. Dit komt omdat ze heel vaak te horen heeft gekregen van hulpverleners dat ze gewoon kan aangeven dat ze bepaalde dingen niet wil horen. Als ze dan toch verplicht wordt door haar vader om dingen aan te horen, dan wil ze het ook van mijn kant weten.

Wat het belangrijkste blijft is dat jullie blijven communiceren dat ze bij jullie altijd welkom zijn. Pak die 2 weken en geniet van die periode. Uiteindelijk zullen de kinderen echt voor zichzelf gaan kiezen, zeker als jullie helpen om hun zelfvertrouwen op te bouwen.

Even wat feiten

Op sommige vragen heb ik nog niet geantwoord omdat ik vooral op de inhoud van de kwestie in ging. Dus bij deze;

Ja wij staan ervoor open dat de kinderen fulltime bij ons komen wonen. De kinderen willen dat alleen niet. Eenmaal bij moeder weg, dan komen ze er nooit meer in zegt ze en zijn ze hun moeder kwijt. Zo wordt het gespeeld. Maar ze kunnen hier zo wonen.

Iemand vroeg zich af of de kinderen het geloven als moeder zegt dat ze dan naar een pleeggezin moeten. Ja dat geloofden ze. Nu niet meer want dat heeft vader ze gelukkig op t hart kunnen drukken. Ook toen heeft hij gezegd dat ze bij hem kunnen wonen. De kinderen zijn heel beschermt opgevoed en van karakter heel rustig. Stadse mentaliteit is hun vreemd. Door schaamte over de thuis situatie praten ze er ook met niemand (lees buitenstaanders) over dus reflectie is er gewoon niet. Er komt hulp voor ze maar de oudste wil niet. Maar heeft het eigenlijk het hardste nodig.

Gisteren weer n heel goed gesprek gehad met mijn vriend hierover. En dankzij jullie input denken we dat de sleutel zit in een balans vinden tussen de andere ouder niet afkraken en de kinderen erkennen in de moeilijke situatie veroorzaakt door een moeder met een innerlijke nood. Door diverse hulpverleners (ook artsen) is psychische stoornis en stalking genoemd. Ik denk dat we teveel de hand boven het hoofd van moeder hebben gehouden. Uit angst voor wraakacties.( die zijn er al) De kinderen zijn ook maar gedeeltelijk op de hoogte van de acties van moeder tegen mij. Daar hebben we in t begin ook niks tegen gedaan.(geen aangifte) Het idee dat moeder gearresteerd zou gaan worden, vond mijn vriend een te heftig scenario voor de kinderen. Maar hierdoor heeft moeder het idee gekregen dat ze overal mee wegkomt. En heb ik mezelf weggezet als een vrouw die alles zich maar laat welgevallen.

Nog n feit

Vergat ik er nog een; die twee weken zijn mijn kinderen er niet. Dus kunnen we nog niet samen. Moeder houdt exact bij hoe mijn vakantieplanning is. En doet er alles aan om te voorkomen dat we samen weg kunnen. Ze lijkt veel woede en verdriet te hebben over het feit dat mijn kinderen en die van mijn vriend het samen gezellig hebben. Het nieuwe gezinnetje. Niet dat ik zo zie want ik ben hun moeder niet, ook geen stiefmoeder maar gewoon de vriendin van hun vader. Zelf is moeder tot nu toe alleen gebleven.

VT moet de zaak weer oppakken maar de parttime dienstverbanden van de medewerkers aldaar zorgt ervoor dat het soms zes weken duurt voordat er een telefoontje is gepleegd. En dat schiet niet op. Ondertussen zijn we alweer 10 maanden verder en is er nog geen mogelijkheid geweest om een vakantieplanning af te stemmen.

het meest

Heb het meest gehad aan de tips van Alison, kei bedankt meid! Daar kan ik wat mee, en beschrijft exact wat de situatie is.

Sally; ik heb het voorgelezen aan mijne vriend en hij was er ontroerd door. Door te lang op eieren te lopen en juist niks te laten merken aan de kinderen, kan hij ze stiekum ook hebben laten zitten. Geen informatie zorgt ervoor dat de kinderen al jaren in het duister tasten en denken dat het aan hun ligt....... Dank je voor je inzicht en het delen van je verhaal.

Doenja

"Ze lijkt veel woede en verdriet te hebben over het feit dat mijn kinderen en die van mijn vriend het samen gezellig hebben. "

De jongste van jouw vriend is 14, las ik, hoe oud zijn jouw kinderen?

Want dit gezanik houd je dus in elk geval zolang er nog kinderen bij jullie wonen, als ik het zo lees. Of tot ze tot bedaren komt natuurlijk, maar tja...

Ik ga er trouwens ook vanuit dat, tenzij zij tot bedaren komt, het gezanik zich t.z.t. gaat verplaatsen naar de kerstdagen etc. Dus als je in de nabije toekomst (zeg tussen nu en tien jaar) met jullie beider kinderen aan de kalkoen wilt zitten zullen de kinderen van je vriend toch moeten leren aan hun moeder tegengas te geven.

Groeten,

Temet

Doorpakken

Dit gaat niet vanzelf ophouden. Het zal niet zo zijn dat je hier over een jaar of wat van af bent. Het verplaatst hooguit van de vakanties naar pasen, pinksteren, kerst, verjaardagen, vaderdag etc. Er wordt dan ook naar de kinderen gedreigd (gechanteerd) als die dagen niet volgens moeders wens worden ingevuld. Je gaat daar nog heel lang mee bezig zijn want moeder verandert niet.
Een gesprek hierover met de kinderen, mbv een professioneel betrokkene, lijkt het enige wat die de dynamiek kan veranderen.

Ben/was

Ik was zo'n moeder en ik weet hoe ik me voelde toen. Er is geen enkel excuus voor wat ik toen gezegd en gedaan heb, alleen de verklaring dat ik door alles wat er gebeurde de weg nogal kwijt was. Mijn oudere kinderen hebben het allemaal een beetje ontweken en genegeerd maar mijn jongste heeft er enorm onder geleden. Uiteindelijk heb ik hem een hele tijd niet gezien wat op zich wel goed was. Achteraf zie ik ook waarom dit nodig was of beter gezegd, welke gevolgen het heeft gehad en dat daar ook een positieve kant aan zat.
Jongste is nu zelfs bij een project voor jongeren met issues betrokken als vrijwilliger. Hij heeft enorme sprongen gemaakt. Oei, ik groei is er niks bij ;)
Mocht het ooit helpend zijn wil ik best vragen aan jongste of hij eens wil kennismaken met de kinderen/een kind van je vriend. Misschien dat ze er iets aan hebben om te praten met iemand die iets soortgelijks heeft meegemaakt.

Met zijn allen...

Ook al maak je er een strijd van dan nog zijn jou kinderen niet vrij begrijp ik?
Dus sowieso zit "met zijn allen" op vakantie er niet in.

Het enige wat de kinderen willen is rust. Als dat gaat inhouden dat de vakantie met zijn allen er niet in zit dan zou ik me daar bij neerleggen. Nog een paar jaar en dan kiezen ze hun eigen weg, tot die tijd zou ik de tijd met zijn allen zo gezellig mogelijk indelen en de strijd niet aangaan.

Als de kinderen allemaal wat ouder zijn maken ze hun eigen keuzes. Ze zien heus wel hoe hun moeder in elkaar steekt, maar voor nu moeten ze er mee dealen. Ik zou dat laten rusten. Het is en blijft hun moeder en ik zou niet van ze willen verlangen dat ze moeten kiezen en een strijd aangaan voor een vakantie.

Het is nu December, het zou het mij niet waard zijn om hier steeds weer een half jaar mee bezig te zijn. Alleen al de gesprekken hierover brengen onrust en negativiteit, ook bij de kinderen.

Och Alison

Wat een ontroerend berichtje en wat goed te horen dat in die donkere dagen een mooi lichtpuntje is ontstaan voor je zoon. Ik zal het in gedachte houden.
Maar ben vooral ook benieuwd wat je bedoelt met ' ik was zo'n moeder'. Misschien dat kennis hierover ons gaat helpen om weerstande te bieden tegen dit gedoe.
Omdat ik nooit contact heb met moeder en moeder ook met man en macht haar echte beweegredenen voor haar gedrag probeert te verbergen, weten we ook niet goed wat we moeten doen. Zo was haar laatste opmerking dat ze haar kinderen met goede normen en waarden probeerde op te voeden. Die had vader niet, want hij had sex. Hahahaha. Sorry, moet wel serieus blijven. Maar dat moeder dan niet inziet dat ze zelf juist strafbaar bezig is en de kinderen juist beschadigt, dat ziet ze niet. En de maatschappelijk werksters zitten daar dan een beetje suf bij. Niemand die zegt dat iemands sexleven absoluut niet ter zake doet in het wel of niet in staat zijn tot kinderen opvoeden. Per slot van rekening, hoe zijn ze er ooit gekomen? :-)
Ik vraag me gewoon echt af hoe iemand zo ver kan komen.....

Doenja

Waarom energie stoppen in proberen te begrijpen? Laat het toch los. Je hebt genoeg aan je hoofd, toch?
Zie het niet als jouw probleem. Het is iets tussen je vriend en zijn ex.

Die buitenlandse vakantie wacht dan nog maar een paar jaar. Nou en? Kijk gewoon maar wanneer die kinderen bij jullie zijn en maak er op zo'n moment wat leuks van. En verder: geen strijd, geen weerstand, geen 'proberen te begrijpen'. Accepteer het zoals het weer: als het regent, dan regent het. Zo is het nou eenmaal.

Buitenland vakantie

Kan ook in een midweek, 5 dagen Barcelona is geweldig!

Maar daar gaat het niet over, kweek een olifantenhuid, van je af laten glijden, jammer maar helaas, volgende keer beter. Lekker je plannen bedenken op deze manier van vakantie en het ideale gezamenlijke samengesteld gezin op vakantie plaatje loslaten. Niet omdat jullie het niet kunnen, maar omdat er omstandigehden zijn waar je geen invloed op hebt.

(cirkel van invloed is een theorie waar je op kan googelen, kan je misschien helpen)

ik snap Doenja wel

je wil gewoon ook eens een keer weg kunnen met alle kinderen ipv met maar een deel.
En nee dat wil je niet maar uitstellen tot later want de kans dat ze dan allemaal tegelijk meekunnen wordt alleen maar kleiner: er komen partners in beeld, werk dus niet allemaal meer tegelijk vrij kunnen krijgen.

En dan ook nog dat accepteren na al het andere dat al geslikt is voor de lieve vrede en andere redenen is gewoon helemaal niet leuk.

Ik snap de frustratie wel maar het lost idd niks op.

marsy

"Maar daar gaat het niet over, kweek een olifantenhuid, van je af laten glijden, jammer maar helaas, volgende keer beter."

Die laatste drie woorden zijn wel erg pijnlijk.....

Waarom?

Doenja kan zich verschrikkelijk boos maken, het gevecht aan gaan enzovoort maar dat gaat niet helpen. Soms is aanval juist niet de beste verdediging, de beste manier om om te gaan met een aanval, zowel fysiek als mentaal, is geen tegengas geven.

En als je niet vast kan houden aan volgende keer beter, dan is je kijk op het leven redelijk pessimistisch, of ik ben te optimistisch, kan natuurlijk ook.

MarSy

Omdat het al jarenlang zo gaat. En elke "volgende keer" wederom onmogelijk gemaakt wordt.

Pick your battles

Als je alles toegeeft wordt het ook alleen maar erger. Iemand weet altijd iets te vinden.
Dus over sommige zaken zou ik toch ook overwegen consequent te zijn.
De vakantie is al een issue, niet nodig om je daar alsnog bij neer te leggen.
Houd het gewoon als speerpunt. Zo voorkom je mogelijk dat er weer andere ergernissen bedacht worden.

Alles meegeven kan betekenen dat de kinderen op een gegeven moment niet meer mogen komen.

Hiermee laat je zien dat je bereid bent om er energie in te steken om zaken redelijk en ordelijk te laten verlopen als het belang groot genoeg is.

Alles toegeven?

Dit issue is jarenlang voor de rechter geweest!
Hoezo toegeven? Er zou al heel wat moeten gebeuren eer ik iets voor de rechter liet komen...
Voor de goede orde: dit verhaal heb ik zelf nooit als goed genoeg beschouwd voor zo'n straffe actie.
Dat heb ik in eerdere draadjes ook altijd aangegeven, maar daar stond ik vrij alleen in.

In ieder geval lijkt de harde hand (hoe wil je het harder spelen dan door naar rechter te gaan?? jaja, laffe acties zoals VT etc, maar daar zijn de lieve kinders al zeker niet bij gebaat) NIETS op te hebben geleverd.
Voor mij niet echt een verrassing, maar nu toch ook een vaststaand gegeven, mag ik hopen...

Eens met sommige anderen, houd er toch mee op.
En zeker voor de (bijna) volwassen kinderen zou ik achterover leunen en alleen aangeven dat ze welkom zijn bij een prachtige vakantie. De rest is aan hen. (met jouw hulp als ze dat vragen!)

Verder sowieso stoppen met het voor jezelf een drama maken hiervan. Ik dacht dat je je energie momenteel wel beter kon besteden.

ja maar

Prima als je er wel energie in wilt stoppen. Maar dat moet de vriend van Doenja dan doen. En als die een beetje oké is, dan zou hij dat verder zoveel mogelijk bij haar weg moeten houden. Want ze heeft al genoeg aan haar hoofd.

Dus mijn advies geldt vooral voor Doenja zelf: laat los, het is niet jouw probleem. Laat het helemaal over aan je vriend en vraag hem om jou daar verder buiten te laten. Dat je zo tegen de zomer wel hoort wat het gaat worden...

En hoe weet die ex van je vriend trouwens wanneer jouw kinderen hij jullie zijn?!

Onmogelijk?

Je hebt de kinderen toch? Niet op het tijdstip dat jij wenst en niet op de manier zoals jij wenst, maar de kinderen zijn er.

Deze moeder (niet Doenja) is(of gedraag zich) zo gek als een deur, dat is een ding wat zeker is. Daar kan je niets aan veranderen, daar heb je geen invloed op. De vakantie invullen zoals je zelf graag zou zien, heb je ook geen invloed op, tenzij je enorme gevechten aan gaat die je niks op leveren (zie verleden).

Dus zeg je ja tegen deze moeder en ga je bijvoorbeeld in de meivakantie een week met de hele club naar het buitenland op vakantie.

Ondertussen ga je door met het traject van vt in de hoop dat dat ooit iets gaat oplossen. Maar nu gaan vechten wat over een half jaar is, ik vraag mij echt af of het de energie waard is.

En ja het is niet makkelijk, ik heb vergelijkbare problematiek van dichtbij meegemaakt van een goede vriend en die ex ook wel eens een botsing met een trein toegewenst. Er is ook daar uiteindelijk een modus gevonden met hulp van vt, want dat kan je niet alleen voor elkaar krijgen en helaas ook niet via de rechter. En is het ideaal? Nee, maar er is omgang en dat was al heel wat.

O en AnneJ niet vechten betekent niet meegeven, niet vechten kan ook zijn negeren en vervolgens je eigen ding doen of gewoon wachten en pas veel later iets doen, meebewegen ipv toegeven. (optie c van het explosieve kind uit het boek van Ross Green)

Jarenlang...

Dat valt toch wel mee? De kinderen van vriend zijn nu 14-17 en 20 jaar.
Ik heb niet het idee dat deze relatie al minstens 10 jaar bestaat, of heb ik het fout? Hoe lang is er sprake van een samengesteld gezin? De vakantie issue speelt 3 of 4 jaar...?

Kwam de hulpverlening daar ook al over de vloer toen vriend nog getrouwd was met de moeder? Moeder komt nog al uit de verf dat ze redelijk mesjokke is. Dus de oudste heeft al 20 jaar een psychisch zieke moeder maar woont nog steeds bij haar?

Met kinderen op deze leeftijd valt prima te praten, zonder dat getouwtrek. De kinderen gaan misschien ook nog met moeder weg, de oudste gaat zelf ook nog weg met vrienden, hoeveel vakantie wil een mens?
Het verbaast me zelfs dat ze allemaal nog mee willen. Of durven ze tegen geen één ouder nee te zeggen?
Dat herken ik wel bij vrienden van mijn zoon waar de ouders van gescheiden zijn.
Hadden ze zomers 6 weken vrij, werd door ouders helemaal volgeboekt met "leuke dingen". Sommige namen een vakantiebaan, hadden ze een reden om aan te geven dat ze thuis moesten blijven. Konden ze ook eens met vrienden naar het plaatselijke zwembad.

Vakantie is leuk, maar niet met een hoop strijd wat mij betreft. De toekomst brengt nog diploma uitreikingen, trouwerijen, feestdagen en grootoudersschap. Hoe dat moet tzt...

Vakantie met vader

Kan jouw vriend niet alleen met zijn kinderen met vakantie naar het buitenland? En jij met jouw kinderen. Ik zou in kansen denken en die ex je leven niet zuur laten maken.