U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat te doen bij agressie tegen kind?
Een ruzie bij vader is zodanig uit de hand gelopen dat er geweld aan te pas is gekomen. Hij dreigde hem pijn te doen als hij iets niet deed. Toen puber nog steeds weigerde, gooide vader de puber tegen de grond en voerde zijn dreigement uit. Hij stopte pas toen puber zei dat hij het wel deed. Het resultaat is een paar flinke blauwe plekken. Daarna is er een hoop geschreeuw geweest. Volgens kind: "De helft van de tijd heeft hij jou zwart gemaakt. De andere helft zichzelf." Dit gedrag is voor mij bekend. Er zit psychische problematiek achter. Het komt niet heel frequent voor. De laatste keer dat het voor mij zichtbaar zo hoog is opgelopen is al een decennium geleden. Ik had gehoopt dat het aan mijn kinderen voorbij zou gaan. Helaas, niet dus. Het is moeilijk voorspelbaar hoe dit zich verder zal ontwikkelen. Het zou kunnen uitdoven en voorlopig bij dit incident kunnen blijven. Maar als hij flink uit evenwicht is, kan het ook nog máánden aanslepen en steeds opnieuw opvlammen.
Wat nu? Ik vind het belangrijk om hem een stevig signaal te geven dat hij hiermee een belangrijke grens heeft overschreden. Ik wil daarbij de wens van de (2) kinderen meenemen maar tegelijkertijd vind ik ze te jong (jongste is nog maar net een tiener) om degene te zijn die de knoop moet doorhakken. Maar dan, wat besluit je dan? Ik neig naar in ieder geval een time out in de omgangsregeling (nu weekend in de twee weken, helft van de vakanties). Maar op welke termijn en op welke gronden start je dan weer? Begin je met een gesprek? Tussen wie en wie? Hoe leg je dat vast? En wat spreek je af als het toch niet goed gaat?
Er is een suggestie gedaan om naar de huisarts te gaan. Ik aarzel daarover. Ik ben huiverig voor een melding bij VT. Ik heb niet per se het vertrouwen dat me dat meer grip op de situatie gaat opleveren. Tegelijkertijd zie ik ook dat het belangrijk is dat dit helder en stevig wordt aangepakt. De begrenzing via een instantie is voor ex duidelijker dan dat ik zelf de verantwoordelijkheid op me neem. Daar komt nog bij dat ik er rekening mee moet houden dat dit gedrag voorlopig niet onder controle te brengen is. Als het verder zou escaleren, moet ik kunnen laten zien dat ik mijn kinderen in bescherming heb genomen.
Wie heeft suggesties over hoe dit op te pakken? Overigens zijn om herkenbaarheid te voorkomen wat details veranderd.
Groet,
Crisanny
Hoe oud en waar?
Het gaat om je ex.
Hoeveel kinderen zijn er?
Hoe oud zijn die?
Hoe oud is het kind dat nu mishandeld is?
Wat wil kind dat er gebeurd?
Wil kind nog naar vader toe, bij vader zijn?
Het stevige signaal wat je wil is eigenlijk een laatste strohalm in de hoop dat vader die onredelijke woede zou kunnen beheersen. Ik vrees dat je daar niet op kunt rekenen.
Een keer gebeurt het weer.
Als kind dat risico niet meer wil nemen, of een afkoelperiode in wil lassen, moet het dat maar zijn.
Afstand
Om te beginnen zou ik beiden het advies geven elkaar onmiddellijk te verlaten als ze dit soort woede voelen opkomen. Dit kan niet. Wie er ook begint of wat er ook gebeurt: je stopt dit door van elkaar weg te lopen.
Als je beiden gekalmeerd bent kun je even rustig bij elkaar komen. En misschien dat het conflict zich dan nog niet laat oplossen maar dan heb je jezelf weer beter in de hand.
Want daar gaat het uiteindelijk om.
Je spreekt beiden aan op hun verantwoordelijkheid.
Als er iemand wegloopt dan laat je die ook weglopen. Je houd je in en gaat er niet alsnog achteraan. Je stopt jezelf.
lapmiddel - M Lavell
Ik weet wel dat geen enkele interventie vader zal veranderen. Wel weet ik dat er enig effect bereikt kan worden met het trekken van duidelijke grenzen. Daar reageert hij op. Niet van harte natuurlijk, maar hij is wel gevoelig voor negatieve consequenties voor hém.
Kinderen zijn 10 & 13, oudste is mishandeld. Oudste wil nu 'nooit meer' naar zijn vader, maar kind kennende is dat een emotionele reactie die wel weer genuanceerd wordt als het stof is opgetrokken. Jongste wil niet zonder oudste naar vader. Die is ook heel erg geschrokken. Zegt: "Ik weet niet wat papa 's nachts allemaal met mij gaat doen." Hij heeft ook fantasieën van vader die van acht hoog naar beneden springt (hij heeft gedreigd met suïcide).
Ik maak er een punt van om de verantwoordelijkheid hiervan op me te nemen. Ik vind dat de kinderen een dergelijke zware beslissing over het tijdelijk opschorten van de omgangsregeling niet zelf moeten hoeven nemen. Vader zal ze dat ook nadragen. Hij kan het beter mij verwijten. Een time out moet het maar worden.
Groet,
Crisanny
Geen invloed - AnneJ
Ik heb geen invloed op vader AnneJ. In de situatie die zich heeft afgespeeld is kind weggelopen van plek A en is vader achter hem aangekomen naar plek B. Vader heeft op plek A gedreigd en heeft op plek B zijn dreigement uitgevoerd. Hij stopt zichzelf dus niet. We zijn heel ver van een situatie waarin ik haalbaar acht.
Ik zeg tegen kind dat hij zichzelf uit zelfbehoud niet meer zo koppig moet gedragen bij zijn vader. Maar kind is op het moment een draak van een puber, ook hier. Hij weet heel goed dat hij zich heeft misdragen. Maar ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken dat hij in staat is zich een volgende keer te beheersen. De situatie escaleert doordat hij zelf steeds kwader wordt op zijn vader en niet meer kán toegeven: het wordt een machtsstrijd. Vader kan dat niet alleen niet ombuigen maar zoekt uiteindelijk zijn toevlucht tot geweld. Dat valt het kind dan weer niet aan te rekenen.
Groet,
Crisanny
Wat ik heb gedaan
Ik heb dit helaas ook meegemaakt, meermaals. Ik heb de kinderen tips gegeven. Weglopen voordat vader heel boos wordt, was de belangrijkste tip. Ze konden naar hun kamer gaan of zich bijvoorbeeld opsluiten in de wc of in de badkamer, maar dan wel even kijken of het slot niet eenvoudig van buitenaf open te draaien is, een stevige haak of grendel werkt beter. Ze mochten ook naar de buren gaan. Ik heb ze aangeraden de huistelefoon of een mobieltje mee te nemen en mij te bellen. Als ik niet bereikbaar was, mochten ze 112 bellen. Ik heb dat nagevraagd bij de politie, dat mag. Aan mijn ex heb ik kort en krachtig gemaild dat als ik nogmaals merkte dat er een kind mishandeld was of zo bang gemaakt was dat het niet meer kon functionereen (slapen, leren) dat ik zou ingrijpen. Hoe, dat heb ik niet gezegd. Maar sindsdien is het niet meer zo erg gebeurd, al gebeuren er nog steeds dingen die niet door de beugel kunnen. Het blijft lastig.
Bij een normaal finctionerende persoon kun je gewoon zeggen: jij wordt boos, ik word boos, we moeten even afkoelen en daarna praten we verder. Bij mijn ex is dat niet mogelijk, die wil op dat moment helemaal niet afkoelen, die wil zijn zin krijgen of anders erop slaan. Inderdaad, dat kun je een kind niet aanrekenen.