U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat te doen?
Hoi allemaal.
IK heb advies nodig (of een schop onder mijn kont) Ik ben nu bijna vier jaar getrouwd, we hebben twee kindjes van 3 en 2 jaar oud. Nu is het probleem dan mijn man en ik totaal geen respect hebben voor elkaar (volgens maatschappelijkwerker) Goed ik ben van mening dat je respect moet verdienen en als je mij respectloos behandeld dan kan ik niet zo goed de ander met respect behandelen.
Maar goed het probleem is dat wij echt heel vaak ruzie hebben. Vaak ook om niets alhoewel. Ik zal eerst mijn leven is een beetje uitleggen. Ik ben 31 werk 32 uur per week per de ns en heb daarnaast nog 2 uur reistijd om op mijn werk te komen. Ben soms dus wel 12 uur per dag van huis. Veel wisseldiensten, van ;s morgens vroeg tot ;s avonds laat. Mijn man werkt ook wisseldiensten 36 uur per week. Als ik thuis kom van mijn werk, dan is het gelijk de kinderen. Geen probleem, ze zijn mijn alles en ik doe alles voor ze, maar het zou fijn zijn als mijn man ook eens wat deed. Bv een werkdag van mij. Als ik bv om vijf uur moet beginnen, moet ik om half drie al opstaan. Een dienst duurt vaak bijna 9 uur dus dan pas om 14.00 klaar, nog naar huis dan is het drie uur. Als mijn man werken is, moet ik de kinderen ophalen enzo prima. Maar als mijn man dus vrij is...gaat het zo. Ik kom thuis, de kinderen komen gelijk naar mij. Dan moet ik eten koken, kinderen eten geven, kinderen wassen/bad, omkleden, tandenpoetsen, naar bed brengen en ondertussen is het dan een uur of 20.00. Dan heb ik nog steeds geen tijd voor mezelf gehad en ben bekaf. Lange dag geweest. Vervolgens ga ik dan vroeg naar bed toe, omdat ik de volgende dag weer vroeg op moet en dan is man lief beledigd dat ik ff geen tijd voor hem maak. Hij heeft verder dan vanaf dat ik thuis ben om de bank gezeten, met zijn laptop op schoot en komt daar dan ook niet meer vanaf, enkel om te plassen en te eten of drinken. Oh en dan wel klagen dat de afwas niet gedaan is, of dat er niet opgeruimd is. Uh klagen, nee slechte woord. Hij is dan boos en kwaad. Ik word hier dan ook boos om omdat ik vind dat ik onjuist behandeld wordt hierover. Ik ben van ;s morgens vroeg tot laat bezig en dan nog commentaar krijgen. Hij wordt dan boos omdat ik mijn stem verhef...Ik spreek wat luider en duidelijk maar schreeuw niet. Hij vind van wel. Maar dit is gewoon uit onmacht omdat ik het idee heb, dat ie gewoon niet luistert. Maar goed over en weer boos en ik krijg dan van hem soms echt hele nare dingen naar mijn hoofd geslingerd. Dan ik lelijk ben, een lui varken, etc. Ik denk wat doe je dan nog bij mij als ik zo erg ben. Goed zo krijg ik dus op vanalles commentaar van hem, Als er iets stuk is heb ik het gedaan, als er iets weg is heb ik het gedaan, als de kinderen niet luisteren is het mijn schuld. Als het huis een rommeltje is ben ik lui, zo kan ik nog wel ff doorgaan. Laatst was ik pas om half 3 ;s nachts thuis, hij had gezegd dat hij eruit zou gaan met de kids, zodat ik kon uitslapen (dit gebeurt dus nooit he dat ie dat doet) Wat gebeurt er, de kids worden wakker om 7 uur en hij doet alsof ie slaapt. ik roep hem een paar keer, schud een keer en geef hem een por. Geen reactie. Dus ik boos eruit gestapt en met de kids naar beneden. Vervolgens komt hij een uur later uit bed en in het voorbij gaan, duwt ie met zijn hand met hoofd heel hard opzij. Met de mededeling dat ik hem niet meer zo zou mogen wakker maken, omdat ik hem schopte/duwde ofzo. NOu ja ik weer boos en gezegd dat ie maar moet opzouten en dat ie me niet moet aanraken. Vervolgens trekt ie me nog een keer aan de muts van mijn vest, zodat mijn kraag tegen mijn keel aangetrokken wordt. Ik dus weer heel pissed en gezegd ik ga. (voor de 100ste keer al) Maar na een tijdje dan komt ie dus heel lief langs sorry dat had ik niet moeten doen blablabla. En iedere keer trap ik er weer in, ook voor de kinderen. Eigenlijk alleen voor de kinderen want ik weet dat als ik weg ga bij hem dat hij er alles aan gaat doen opdat ik de kinderen niet mee krijg dan.
Ik weet me eigenlijk geen raad meer in deze situatie. Ik kan mijn kinderen niet missen, relatietherapie helpt ook voor geen kant. Ik ben een grote stressbal, hoofdpijn, nek en rugklachten alleen maar door de stress. Loop de hele dag op mijn tenen. Eigenlijk wil ik gewoon weg bij hem, maar niet zonder mijn kinderen. Zij zijn mijn alles.
Wie heeft er advies voor mij??????
Vraagje...
...wil je zo oud worden?
Ik hoor het verhaal natuurlijk maar aan één kant, maar het klinkt niet bepaald respectvol van hem.
Maatsch.werk zegt dat jij ook geen respect hebt voor hem, en dat neem ik graag aan (waar twee kijven...), maar iemand uitschelden voor lui varken, geen poot uitsteken en zo... Sorry, dat is nooit goed te praten, vind ik. De manier waarop hij jou aanraakt vind ik al onder mishandeling vallen (maar dat is subjectief).
Verder zou ik als ik jou was overwegen om naar ander werk uit te zien. Niet makkelijk anno 2010, maar dit klinkt wel erg overbelast.
Je wil niet weg omdat je niet zonder je kinderen kan, maar heb je nog nooit van co-ouderschap gehoord? Ja, dan ben je soms zonder je kinderen, maar ik herhaal mijn eerste vraag nog maar eens: wil je zo oud worden, met een man die scheldt en op een foute manier aan je komt? Het wachten is op de eerste werkelijke klap (als je die niet al hebt gehad).
Sterkte!
Nog een paar vraagjes...
Vertel de redenen eens waarom je nog niet naar een scheidingsadvocaat bent gestapt?
Of waarom je geen ander werk of ander huis, dichter bij je werk, hebt gezocht?
Bedenk dat er maar 1 persoon is die een einde aan deze situatie kan maken, op welke manier dan ook: JIJ!
Onyx
Moeilijk
Ja wat zal ik zeggen. Al jaren zeg ik eigenlijk en ook tegen hem dat het maar eens afgelopen moet zijn, dan stel ik weer een ultimatum en tot die tijd gaat het dan ook weer ff goed. Maar vaak vervalt alles gewoon weer in herhaling.
Het feit dat ik dus niet weg ben heeft dus alles met de kinderen te maken. niet dat ik geen co ouderschap zou willen ofzo, maar hij heeft in het verleden een aantal dingen gezegd, waarvan ik nu heb, zou het echt zo kunnen zijn. Bovendien heeft ie al gezegd dat als ik weg ga, ik de kinderen niet mee krijg.
Ik heb zelfs al gedacht dan laat ik de kinderen daar en dan kom ik ze later ophalen, alleen ben ik dan bang dat dat dan later in mijn nadeel gaat spelen bij het eventueel aanvechten van een voogdij.
Ja en weet je wat het ook is, hij denkt echt dat ie niet zoveel fout doet en dan is het heel moeilijk om tot iemand door te dringen. Ik krijg dan ook echt heel vaak te horen, maar als jij niet zo doet, dan wordt ik niet zo boos...je zou hem toch!
Ik had al zitten denken om naar het juridisch loket te stappen, maar eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet vragen, wat ik moet doen daar.
Weet gewoon eigenlijk niet zo goed waar te beginnen.
Wat mijn werk betreft daar ben ik mee bezig, ik wil graag in alkmaar werken en daar zouden tegen het eind van het jaar een aantal plaatsen moeten vrij komen. Daar wil ik dan op reageren en als dat niet gaat lukken zal ik echt ff met mijn teammanager om de tafel moeten gaan zitten.
in ieder geval bedankt voor jullie reacties
Toch
maar 1 woord: wegwezen!
Dit klinkt echt niet goed, en dit is ook niet goed voor je kinderen. Die dreigementen zijn natuurlijk heel angstig mn over je kinderen. Maar tegelijkertijd leven jij en je kinderen samen met iemand die zulke dingen zegt. En zulke nare dingen doet, lichamelijk en geestelijk. Nu hou je het nog vol, maar hoe lang nog? En dan ben je straks helemaal op en dan is weggaan nog veel moeilijker.
Als je dat allemaal nog niet wil, zou ik zeker met iemand gaan praten, alleen. Kan jij je verhaal kwijt en als het ooit zover komt, heb jij je zorgen al eens geuit. Huisarts misschien?
sterkte!
Huisarts ja
Klinkt helemaal niet fijn. Het is moeilijk voor ons om te beoordelen of er nog wat aan te doen is (waarom lukte relatietherapie niet?) en of je dat nog moet willen. Maar het kan zo ook niet doorgaan. Dus begin maar bij het begin: de huisarts. Uit je laatste berichtje proef ik een sfeer van manipulatie en intimidatie. Voor mij herkenbaar in mijn gelukkig ex-huwelijk. Vanuit mijn eigen ervaring in ieder geval één opmerking. Mijn advocaat zei me destijds dat ik beslist niet zonder de kinderen moest weggaan omdat dat vrouwen veel zwaarder wordt aangerekend dan mannen.
En hoe het ook uitpakt, begin toch maar onmiddellijk met de praktische voorbereidingen voor een vertrek: schrijf je in bij een woningbouwvereniging of regel op een andere manier een plek waar je naar toe kan en zorg dat je wat geld achter de hand hebt. Denk na over je exit-strategie: hoe krijg je jezelf en je kinderen dat huis uit. Als je je minder gevangen voelt, ontstaat er misschien juist weer meer ruimte om mogelijkheden te zien in de situatie.
Sterkte!
Jo Hanna
Intimidatie
"Het feit dat ik dus niet weg ben heeft dus alles met de kinderen te maken. niet dat ik geen co ouderschap zou willen ofzo, maar hij heeft in het verleden een aantal dingen gezegd, waarvan ik nu heb, zou het echt zo kunnen zijn. Bovendien heeft ie al gezegd dat als ik weg ga, ik de kinderen niet mee krijg."
Hij kan wel zoveel zeggen... Meid, wat laat jij je intimideren, zeg! Tussen "wat hij zegt" en de werkelijkheid ligt een wereld van verschil!
Het kan ook zijn dat hij dat zegt omdat hij bang is dat hij de kinderen nooit meer zal zien. Dat speelde bij mijn ex toen we gingen scheiden, toen blies hij ook zo hoog van de toren. Godzijdank begreep ik ineens waarom en heb ik hem kunnen geruststellen.
Ik ben wel heel benieuwd welke "aantal dingen" hij in het verleden heeft gezegd. Onthou goed dat we allemaal een "aantal dingen" kunnen zeggen, maar dat "de waarheid" best heel anders kan liggen!
"Ik had al zitten denken om naar het juridisch loket te stappen, maar eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet vragen, wat ik moet doen daar." Nou, bijvoorbeeld de "aantal dingetjes" die hij heeft gevraagd. En of hij het recht heeft de kinderen van je weg te houden. Van die dingen 
"Ja en weet je wat het ook is, hij denkt echt dat ie niet zoveel fout doet en dan is het heel moeilijk om tot iemand door te dringen. Ik krijg dan ook echt heel vaak te horen, maar als jij niet zo doet, dan wordt ik niet zo boos...je zou hem toch!"
Ah, da's een klassieker! Het ligt aan iedereen behalve aan mij, en als jij gewoon wat liever tegen me doet en luistert naar wat ik zeg, dan doe ik ook gewoon tegen jou. Dat heet emotionele chantage. De persoon zelf heeft waarschijnlijk niet eens in de gaten dat die zo is. Het komt vaker voor dan je denkt. En "dat soort mensen" zijn in staat héél intelligente mensen te veranderen in slaafse hondjes die heel erg hun best doen om ervoor te zorgen dat "dat soort mensen" vooral níet boos worden, want dan voelen ze zich schuldig, het ligt altijd aan hen en niet aan "dat soort mensen".
't Is alsof ik mezelf lees, < 5 jaar geleden 
Hoe vernietigend dat is voor iemand, daar pluk ik na al die jaren nog steeds de bittere vruchten van... Word wakker, JoQui, sneller dan ik destijds wakker ben geworden...
Fladder (beetje o.t.)
Ik vind het zo knap dat jij destijds zelf die stap hebt genomen. Mijn ex was ook zo'n portret en hij was destijds degene die als eerste een scheiding voorstelde. Hij was verliefd geworden en stelde voor dat ik maar wat meer zoals die andere vrouw moest worden. Achteraf, nu ik het geheel 'van een afstand' kan bekijken, is dat bijna grappig. Ex was trouwens enorm verbaasd en geschokt dat ik bijna direct instemde met zijn scheidingsvoorstel. Ik zou het zonder hem natuurlijk helemaal niet redden. Op de een of andere manier zag hij niet dat ik al jaren alles alleen runde. En natuurlijk deed ik altijd wel weer iets verkeerd. Ik kan me niet heugen dat ik tijdens de relatie ooit een hele dag alles goed heb gedaan. En ik heb nooit over die situatie gepraat, zelfs niet anoniem op een forum, omdat ik me heel erg schaamde over hoe ik me liet behandelen. En dan toch niet die stap nemen om weg te gaan. Heel bizar is dat.
Ik heb zelf de knoop doorgehakt omdat het schreeuwen de spuigaten uitliep. Dat ik het op dit moment niet red komt niet omdat ik het niet zonder hem red. Sterker nog: zonder mijn relatie heb ik het juist langer volgehouden
Bellen......
....naar het blijf van mijn lijf-huis, je verhaal eerlijk doen (misschien dat je het hier nog 'rooskleuriger' vertelt dan het is') en vragen of jouw situatie reden is om te mogen komen. Men denkt nl vaak dat je alleen mag komen als je leven gevaar loopt ofzo maar dat is niet zo, ze kijken ook naar hoeveel emotionele schade iemand (en vooral de kindjes) kan oplopen. Als je mag komen moet je ook nog zover zijn, maar je weet dan wel of er nu eigenlijk een geweldsituatie is of niet. Ik denk van wel. Die wetenschap kan je helpen juist te handelen.
Over de kinderen zou ik me niet teveel zorgen maken, het blijf-huis weet je te vertellen hoe je ze bij je kunt houden en kunt zorgen dat de discussie alleen over de omgang (neem aan dat hij alleen slecht voor jou is?) gaat en niet over het verblijf. Overigens is een blijf-huis niet je enige optie, je kunt ook naar familie gaan en gezien je economische zelfstandigheid kun je ook iets huren, ergens. Maar als jij jou laat verlammen door je angst dan zal er nooit iets veranderen. En dan nog iets: je kunt bij elkaar blijven voor de kinderen en je kunt uit elkaar gaan voor de kinderen. Echt hoor.
Veel wijsheid gewenst.
Emine