U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wat doet een scheiding met je
Ik hoop dat de ervaringsdeskundigen mij misschien wat kunnen helpen.
Ik heb sinds een 1,5 jaar een lieve partner die al 5 jaar gescheiden is en 2 kinderen heeft.
Nu laten de kinderen de laatste maanden aan mijn partner merken wat de scheiding met hun heeft gedaan. Verhalen die boven komen. De kinderen kennen mij overigens niet en weten niet van mijn bestaan af. De planning was wel om het te gaan delen, maar nu komt dit boven en wordt het (logisch) uitgesteld.
Nu raakt mijn partner hier heel erg door geraakt, emotioneel. Het doet pijn en verdriet om te merken dat de kinderen zo enorm geraakt zijn hierdoor en dat is heel erg lastig.
Hij trekt zich terug en sluit zich af, naar mij toe. Hem kennende voelt hij zich alsof hij gefaald heeft. Zijn ex partner staat er nuchterder in.
Ik kan heel goed begrijpen dat dit hem raakt. En dat hij de focus nog meer op zijn kinderen wilt hebben. Mijn partner is geen goede prater over wat het met hem doet. Wel op hoofdlijnen, maar niet in detail. En ik zou zo graag willen begrijpen. ik voel mij erg buiten gesloten en weet even niet meer wat te doen. De relatie gaat er ook aan onderdoor.
Moet ik even 10 passen terug doen en hem tijd en ruimte geven dit alleen te verwerken? Zodat onze relatie nog een kans van slagen heeft?
Het liefst zou ik willen dat hij hulp zou zoeken zodat hij niet alleen die last hoeft te dragen. Maar dat doet hij niet. Het lijkt alsof de verwerking van de scheiding nu pas gaat beginnen ofzo. Niet van zijn ex, wel van zijn kinderen.
Ik snap dat het lastig is voor jou en je partner.
Ik ben 2, 5 jaar van me ex af en met 3 kids 10, 9 en 6 en die krijgen hun periode nog van verwerking als ze rust krijgen in hun leven en stabiliteit bij moeder thuis.
Ik heb ook een partner die het moeilijk vind om mij te zien knokken voor de kinderen te kunnen zien, ik zie ze maar 1x in de 4 weken 1 uurtje.
Ze geeft mij wel de ruimte om zelf dingen in actie te zetten. Ik heb zelf wel hulp via een psycholoog en merk dat dit voor mij heel erg helpt.
Mijn advies, geef hem de ruimte en tijd, de kinderen hebben hun vader ff heel hard nodig en die ruimte moet er ook zijn. Hij houd wel van je maar het blijft wel je kinderen. Hij neemt zijn verandwoording. Het komt wel goed.
Heb geduld!
Verwerken
soms lijkt het alsof mensen denken dat 'verwerken' iets eenmaligs is: je moet daar een keer goed doorheen gaan en dan is het verwerkt.
Mijn ervaring is dat het juist bij kinderen een dynamisch gebeuren is: elke levensfase van een kind biedt nieuwe perspectieven, nieuwe vragen, andere emoties en van daaruit een nieuwe behoefte om om te gaan met het verlies van een ouder (door scheiding of overlijden).
Er is nu een heftige periode gaande tussen je partner en zijn kinderen. Dat kan gaan om heel veel: boosheid, verdriet, schuld; zelfs dingen die onrealistisch zijn maar blijkbaar een ervaring gekleurd hebben. Aangezien je de periode van scheiding en de daaraan voorafgaande periode niet hebt meegemaakt is het voor jou als buitenstaander bijzonder lastig om daar ook maar iets zinnigs over in te brengen.
Hij is al geen prater en ik denk dat hij ook geen behoefte heeft of misschien wel bang is om iets daarvan tegenover jou onder woorden te brengen, aangezien zijn verhaal op een reactie van jou kan rekenen, op basis waarvan hij weer meer zal moeten vertellen en uitleggen. Dat is niet altijd zinnig of goed.
Jij voelt dat de relatie nu onder spanning komt te staan, dat is echt jammer. ik denk dat je hem, naast het deel dat hij zelf in zijn eentje zal moeten en willen uitzoeken, momenten kunt aanbieden waarop hij kan ervaren dat er ook nog een leven na of naast de scheiding is.
Laat het moeilijke verhaal bij hem liggen en biedt hem daarnaast andere momenten samen aan, waarop je het er niet over hoeft te hebben. Tenzij hij uit zichzelf daarover begint. Geen opgedrongen hulp, geen 'boosheid' omdat hij zich zou afsluiten. Misschien sluit hij wel het deel van zijn ervaringen met scheiding en met de kinderen voor jou af, maar ik hoop dat er genoeg openingen liggen om andere dingen wel samen te delen. en dat jullie daarvan allebei kunnen genieten.
Tsjor
Dankjewel
Dankjewel allebei voor de reactie. Een vanuit oogpunt van een vader zelf.
Het is moeilijk te begrijpen wat er door een ander heen gaat als je het zelf nooit ervaren hebt.
@tjor. Dankjewel voor het meedenken. Denk dat dat een goede insteek kan zijn. Ervaren dat er nog andere dingen zijn en daar proberen in onze tijd wat meer focus op te geven.
Soms is het alleen wel lastig om te zien dat 'onze' tijd momenteel gebruikt wordt voor 'gezelligheid' met anderen. Maar dat kan misschien komen door een benadering van mij naar hem wat niet fijn is.
Mijn partner en ik moeten duidelijk onze wensen en grenzen aangeven en kijken of we vanuit daar vooruit kunnen kijken.
Dankjewel, waardevolle input tjor!
Anderen
''gezelligheid' met anderen.' Bedoel je met 'anderen' de kinderen? Ik hoop niet dat je daarmee een concurrentiestrijd aangaat.
Tsjor
Gezellig
Nee, zeker niet.
Die kinderen zijn nooit concurrentie. Nooit gezien en zal dat ook nooit zien.
Kinderen zijn nooit discussies bij ons.
Met anderen bedoel volwassenen. Vrienden en familie.
Voorheen zagen we elkaar 4x per week (als de kinderen er niet waren).
Nu max 1x en heeft ie veel andere afspraken...
Dat is lastig
En daar mag jij dan niet bij zijn, omdat binnen de familie nog niet bekend is dat jij bestaat en de kinderen het niet op zo'n manier te weten mogen komen. Zoiets?
Tsjor
klopt helemaal
Je hebt het helemaal bij het rechte eind Tsjor (sorry dat ik net je naam verkeerd schreef).
En ik begrijp inmiddels zijn gedachtegang waarom dat zo is. Eerst de kinderen kennis laten maken voordat iedereen mij al kent...
hopelijk
Vraagt een van de kinderen snel aan hem of hij al een andere vrouw heeft. En anders toch maar tot hem door laten dringen dat het nu wel erg ingewikkeld wordt en dat het eenvoudiger zou zijn als hij bekend durfde maken dat jij bestaat.
Tsjor