Wat ben ik blij dat ik geen betrokken ex heb!

Andersom

Een van de dingen waarvan ik het bijzonder jammer vind hoe het verlopen is in mijn leven is dat de vader van mijn oudste kinderen volkomen uit hun leven is verdwenen. Ook dit was zijn eigen keuze.
Natuurlijk zou een actief contact met hun vader ook heel veel ruzie en gedoe waarschijnlijk hebben opgeleverd. Vooral tussen mijn man en mijn ex. Ondanks dat het leven er vast niet makkelijker op zou zijn geworden vind ik het toch erg jammer.
Ik denk oprecht dat mijn kinderen zeker wat gemist hebben. Ze hebben hun vader nooit echt goed leren kennen, hij is nooit deel van hun leven geweest maar hij is en blijft hun vader. In mijn zoon herken ik het karakter van zijn vader zo goed. Alleen mijn zoon weet dat helemaal niet want hij kent zijn vader immers niet. Ik zie de gelijkenissen tussen mijn kinderen en hun vader en zij zelf zien die helemaal niet. Ze missen een groot deel van wie ze zijn. Zijn familie kennen ze niet terwijl dat toch ook hun familie is.
Inmiddels zijn ze volwassen en hun vader heeft een poosje geleden aan mij aangegeven dat hij ze wel een keer wilde zien. Ik heb dat verzoek aan de kinderen doorgegeven maar vooral mijn zoon wil dat vooralsnog niet. Mijn dochter zou misschien wel willen maar alleen als haar broer ook wil. Ze hebben zijn adres nu dus ze kunnen contact met hem zoeken.
Voor mijn ex vind ik het ook spijtig. Het is nu misschien te laat. Zelfs al zouden ze ooit weer een band krijgen dan zullen ze alsnog met die gemiste jaren zitten.

Ik zou oprecht willen dat mijn ex meer moeite had gedaan om deel uit te blijven maken van het leven van zijn kinderen. Al had het voor iedereen moeite gekost ik ben er van overtuigd dat het uiteindelijk voor de kinderen beter was geweest.

Maylise

Dubbel

Ik heb er een beetje dubbele gevoelens bij. Mijn (nu nog) man zijn ouders zijn gescheiden en bij vlagen heeft hij contact gehadm et zijn moeder. Nu alweer zeker 12 jaar niet meer, dat is toch jammer, en ook onze kinderen hebben haar nog nooit gezien(vind ik niet erg hoor, en ze missen niets, maar het is wel raar).
Nu wij gaan scheiden ben ik blij dat papa als co-ouder gewoon in hun leven blijft. Tuurlijk zal het zwaar zijn, maar het is ook mooi, het is en blijft hun papa.
Muizemeis

Ben erg blij met mijn zeer betrokken ex

ik heb het gevoel dat wij onze dochter samen opvoeden en ik zou het niet anders willen.
Er zijn hier nauwelijks discussies omdat we grotendeels op 1 lijn staan, en als we het niet eens zijn de mening van de ander wel respecteren.
Zo bid mijn dochter wel bij haar vader en gaat daar naar de kerk, maar bij mij niet. So be it.

Tsja

Je kan heel bejubeld roepen hoe fijn het is, en dat je dochter hem niet mist, maar het is en blijft triest dat hij er niet eens kan (wil) zijn voor zijn dochter. Die eigenlijk zijn eerste prioriteit en verantwoording hoort te zijn.
Mijn vader is weggegaan toen ik 3 was en in 30 jaar misschien 10 keer gezien. Ik heb nu minimaal contact via email, en dat is prima voor mij. Maar ik heb echt wel anders gewild, ik kan nooit zeggen: "dat deed ik altijd met mijn vader of hij was er toen en toen voor mij" kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst papa heb gezegd (waarschijnlijk toen ik 3 was, nu noem ik hem bij zijn voornaam)
Als ik zie hoe mijn man met ons kind omgaat, dan ben ik soms gewoon jaloers, omdat die van mij een ander leven belangrijker vond. En mijn moeder vindt het alleen maar fijn zo, dat er geen band is, want ze vindt hem totaal ongeschikt om überhaupt te bestaan.
Dus ik heb juist medelijden met je dochter, ze verdient beter, en hopelijk trekt ze het der eigen niet aan zoals ik dat deed. Dacht altijd dat ik het niet waard was om van te houden. En heb erg in de knoop gezeten daardoor.

Mijn ex doet alsof hij betrokken is en dat geeft veel ellende tussen ons (of zoals de specialisten het zo mooi verwoorden: echtscheidingsproblematiek) en zeker ook voor de kinderen. Maar mijn kinderen vinden het nog steeds fijn om bij hun vader te zijn, dus zou het hen verdriet doen als hij van het toneel zou verdwijnen. Dus ik hoop nog steeds dat we een manier vinden om de echtscheidingsproblematiek te laten verdwijnen, zodat de kinderen daar geen last meer van hebben.

Egoistisch?

Jij bent blij dat je geen betrokken ex hebt,want het geeft jou rust,jij kan alles bepalen,jij hoeft geen discussies te voeren.is dat niet een beetje egoistisch?
want het gaat hier niet om jou,het gaat hier om jullie dochter die haar vader moet missen.
en hoewel het nu lijkt alsof ze hem niet mist,weet ik bijna zeker dat ze hem ooit gaat missen,als ze ouder wordt en zich afvraagt waarom haar vader haar in de steek heeft gelaten,zal dit zeker niet gemakkelijk voor haar zijn.
ik ben zelf getrouwd met een man die heel veel problemen en discussies ( zelfs rechtszaken) heeft gehad met zijn ex over de kinderen,en hoewel dat zeer onaangenaam was,zijn wij toch blij dat de kinderen regelmatig contact hebben met hun moeder ,het is en blijft namelijk wel hun moeder!

Ja, tuurlijk is het egoïstisch

En ook vind ik het natuurlijk heel schrijnend dat mijn dochter zonder vader opgroeit. Ik heb het contact ook nooit tegengehouden, integendeel. Maar nu hij zich heeft teruggetrokken merk ik dat ik het wel best vind en mijn dochter ook. Hoe treurig ze het gaat vinden als ze eenmaal volwassen is weet ik natuurlijk niet.

Vaders die zich terugtrekken, maar wat doen de moeders dan?

Ik vind namelijk dat het ook de verantwoordelijkheid is van de moeder om de vader bij de les te houden (indien mogelijk natuurlijk). Ik kan mij dus echt niets voorstellen bij een moeder die bij een zich terugtrekkende vader tevreden achterover leunt en blij is omdat het háár leven tenminste gemakkelijker maakt.
Ik denk dat je dan als moeder actief je ex moet blijven porren om toch vooral de vaderrol te blijven vervullen. Al is het maar telefonisch of zo. Dat hoort ook bij ouder/moederschap, de relatie tussen kind en papa stimuleren. En andersom natuurlijk ook.
En dat dat moeilijk kan zijn weet ik ook.

Mirreke

Ik weet niet of het de verantwoordelijkheid van de "hoofdouder" is om de andere ouder bij de les te houden. Maar in de praktijk werkt het vaak wel zo, het belang van het kind telt zwaarder dan de principekwestie dat de andere ouder zelf ook een verantwoordelijkheid heeft m.b.t. het onderhouden van contact.

In mijn geval is de vader van de aardbodem verdwenen, als het goed is zit hij 2000 km verderop. Waarschijnlijk heeft hij een nieuwe vriendin en vergeet voor het gemak dat hij een dochter heeft. Of hij is dood. Geen flauw idee. Ik ben het getrek aan hem moe, heb geen zin om er een telefoontje of mailtje tegenaan te gooien. Er is inmiddels een toekomstige stiefvader op het toneel die veel meer betrokken is bij mijn dochter dan dat haar biologische vader ooit is geweest (de kinderwens kwam nota bene van hem).

Waarom mirreke?

Waarom vind jij het de verantwoordelijkheid van de moeder om de vader bij de les te houden?

Maria

Ikke

Vind dat de moeder niet hoeft te zorgen dat de vader bij de les blijft. Wel je kinderen stimuleren de vader te zien.
Muizemeis

Ook uit eigen belang

Mijn ex hikte ook wat aan tegen de omgangsregeling toen wij net gescheiden waren. Dochter was een peuter en ex had eigenlijk nog niet zoveel zorgervaring. Na een paar maanden aanmodderen, met af en toe een nachtje bij vader, was ik compleet aan het eind van mijn latijn. Onder het mom van 'band opbouwen' heb ik hem er min of meer aan zijn haren bijgesleept om zorgtaken te vervullen. Achteraf ben ik daar heel blij om. Ex is inmiddels een heel betrokken vader (soms een beetje té, dan gaat hij zich met mij bemoeien en we kunnen redelijk goed communiceren over onze dochter. Dochter is een echt papa's kind, dus voor haar ben ik nog het blijst.