U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
was het fout om te scheiden?
Hallo allemaal,
Tot maart jongst leden was ik getrouwd we waren 10 jaar samen en hebben drie kinderen van 7,4 en 2. Ik voelde me destijds tot hem aangetrokken omdat hij zo ondernemend, wild en vol leven was. We waren de eerste drie jaar van onze relatie ontzettend verliefd. Wel had hij soms nare buien waarin hij uiting gaf aan het gevoel dat hij zichzelf behoorlijk waardeloos vond.
Toen kregen we kinderen kregen veranderde onze relatie. Hij gaf aan niet de vader te kunnen zijn die hij hij zou willen zijn. Hij hield zielsveel van de kinderen maar gaf aan geen geduld en plezier op te kunnen brengen in het spelen met hen. Hij schoot regelmatig uit zijn slof en ging verbaal dan echt tekeer. Ook qua carrière liep alles anders dan gehoopt. Hij had steeds uitzendcontracten en raakte vaak in conflict met collega's. Steeds vaker zat hij in de put en gaf hij aan niet meer te willen leven.
Ik voelde me daardoor meer en meer verantwoordelijk voor ons inkomen, de kinderen, het huishouden en de geestelijke gezondheid van mijn man. Ik voelde een behoorlijke druk en was vaak moe. Hij vroeg veel aandacht van mij en ik bood ook steeds een luisterend oor. Omdat hij reguliere hulp niet wilde accepteren (hij geloofde niet dat het baat zou hebben op basis van ervaringen uit zijn omgeving) probeerde ik hem zo goed mogelijk te ondersteunen. Dit ging ten koste van mijn rol als partner, ik offerde me helemaal op. Hij verweet me geen vriendin meer te zijn maar eerder een moedertje/ huissloof. Als het beter met hem ging en hij iets leuks wilde doen had ik daar vaak geen zin in en verweet ik hem dat hij niet genoeg deed om mij te ondersteunen.
Hij had regelmatig driftbuien waarbij hij schold en uitsprak niet meer te willen leven. Ik schermde mijzelf en de kinderen hier zo goed mogelijk voor af maar heb een behoorlijke blinde vlek gehad voor de impact hiervan. Toen de buren op een dag kwamen informeren of het hier wel goed ging besloten we allebei dat dit niet langer kon. Het was te onveilig voor de kinderen en die kwamen op de eerste plaats.
We gingen uit elkaar en ik zag hem langzaam opbloeien. Hij werd weer de man op wie ik verliefd werd. Hij was geduldiger en leuker met de kinderen en als het hem toch teveel werd ging hij weg. We groeiden naar elkaar toe. Hij sprak uit het nog een kans te willen geven, konden we niet tijdelijk een LAT-relatie onderhouden voor we definitief gingen scheiden. Ik was nog vol van alle ellende van de jaren ervoor en gaf aan hier geen brood in te zien. Te verwarrend voor mij en voor de kinderen. We bleven elkaar echter ook zonder de kinderen zien en waren intiem met elkaar. We spraken uit hiermee te stoppen als een van ons gevoelens kreeg voor een ander. We wisten van elkaar dat we niet alleen wilden blijven en gunden elkaar iemand anders.
Sinds een maand of twee heeft hij een nieuwe vriendin. Ik dacht echt dat ik dat prima zou vinden, ik gunde het hem toch? Het nieuws sloeg echter in als een bom, ik mis hem als maatje, als partner. Het contact is wat ongemakkelijk, hij wil mij niet kwetsen en ik wil hem niet vertellen dat ik bang ben dat ik een grote fout heb gemaakt. Hij is de vader van mijn kinderen, ik hou heel van hem. Ik gun hem dit geluk maar ergens zou ik het liefst de scheiding terug draaien. Hadden we toch niet beter een LAT-relatie kunnen hebben? Wellicht was hij dan ook in rustiger vaarwater gekomen en hadden we het nu ook als gezin ontzettend gezellig. Ik realiseer me heel goed dat hij zijn donkere episoden zal blijven houden. Was dat op afstand echter niet veel beter te hanteren geweest? Ik hou mijn gevoelens naar hem maar voor me, hij is nu gelukkig dat moet ik hem gunnen. Heeft iemand tips hoe ik me hier over heen kan zetten?
Doorheen
Je kunt alle vragen en gevoelens die nu bij je opkomen niet ontlopen. Daar zul je toch doorheen moeten, als een soort evaluatie van je ervaringen en beslissingen van de afgelopen jaren.
Je neemt een beslissing op dat moment. Achteraf kan alles anders zijn, maar je leeft niet achteruit maar vooruit. Doorploeter al je emoties en kijk dan weer vooruit. Dan kun je weer nieuwe beslissingen nemen. Niets is definitief, tot je aangekomen bent bij je laatste dag. En die ligt nog heel ver weg.
Tsjor
Ja maar....
....de situatie was toch onhoudbaar? Het was toch niet goed voor jezelf, je kinderen en je man? En dat het allemaal wel kan als hij op zichzelf woont en geen verplichtingen heeft, tja.....is dat echt wat jij voor jezelf voldoende vindt? Verdien je echt niet meer en beter?
Ik denk niet dat hij deze relatie gaat vasthouden. Ik denk eerder dat hij deze relatie heeft 'omdat het kan.' Natuurlijk kun je je gevoelens voor hem uitspreken. En wie weet, wil hij dan met jou verder. Op Lat-basis. Maar ik denk dat het hoe dan ook een relatie wordt waarin jij je volledig moet schikken naar zijn mogelijkheden en waarin jij veel tekort komt.
Het is wat mij betreft maar de vraag of je daarin moet investeren. Investeren in iets wat niet goed is of niet beter wordt, belemmert je namelijk om te investeren in iets wat het wel is.
Dat je hem mist is logisch hoor. Maar ik denk dat je je te zeer aan hem vastklampt.
als ik dit lees
Denk ik, nee; je hebt en goede beslissing genomen. En natuurlijk doet het zeer dat hij dan ineens met een nieuwe vriendin komt aangewandeld...
Maar jij bent een sterke vrouw, je hebt het al die jaren gekund en nu ga je gewoon door er je schouders in je eentje onder te zetten. Het heeft geen zin om nu energie te steken in je afvragen of je het wel goed gedaan hebt, het is gegaan zoals het ging en nu moet je verder.
Ik denk trouwens dat jouw ex het niet gaat redden met op de proppen komen met een nieuwe relatie, misschien een paar jaar, maar die depressieve episodes zullen wel terugkomen vrees ik. Dus denk ik dat het voor jou en de kinderen heel goed is als jij je op je eigen leven richt en vooruit probeert te kijken.
Daarnaast is het natuurlijk heel fijn als je de sfeer positief weet te houden zodat je kinderen de relatie met hun vader kunnen handhaven.
sterkte!