U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vader zoekt geen kontakt met zijn kind na opstarten nieuwe relatie
Ik voel me zo vreselijk machteloos en kwaad en verdrietig tegelijk. Een complete wervelstorm zou je kunnen zeggen.... Sinds mijn ex een nieuwe partner heeft en meteen ook samenwoont, is het contact tussen hem en onze dochter drastisch naar het nulpunt gedaald. De reden is dat mijn dochter (10 jaar) de verandering van het ineens hebben van een stiefmoeder, de daarop volgende verhuizing, de verandering in zijn gedrag naar haar, en haar bemoeienissen met de opvoeding maar moeilijk kan verkroppen. Ze mist haar vader, de vader die hij was vóórdat zij in zijn leven kwam. Hij laat zich volledig intimideren door haar. Toen zij mijn dochter voor het eerst zag beweerde ze dat er iets volslagen mis was met haar, dat hij zijn oogkleppen eens af moest doen want de manier van omgaan met haar deugde van geen kant. Hij luisterde braaf en gaat volledig mee met haar mening. De reden > hij is bang zijn relatie met haar te verliezen, en daarmee ook zijn mooie vrijstaande bungalow en status als hij niet doet wat zij vind. Hij is volledig verblind voor haar charmes en mening. Het gevolg is dat hij amper nog kontakt zoekt met zijn dochter.
Tot aan begin februari ging mijn dochter nog naar haar vader, maar het is daar volledig geëscaleerd. Ze is volledig emotioneel beschadigd terug naar huis gekomen. We hadden al hulp gezocht voor haar omdat ze moeite heeft de scheiding een plaatsje te geven. We wilden wat handvatten om thuis mee te werken. We zijn nu drie jaar gescheiden. Verstandelijk snapt ze alles en begrijpt onze keus tot scheiden ook, maar op emotioneel gebied kon ze het nog niet aan. Vandaar de inschakeling tot hulp. En nu dit weer. m'n dochter is heel erg verdrietig en boos op de nieuwe vriendin. Ze wil haar vader terug, maar niet deze vader.
Het maakt ook mij machteloos en boos. Hoe kun je zo worden ? Hij zet zijn relatie boven zijn kind. Schuift alle schuld op zijn dochter. een kind van 10. We zijn inmiddels bij verschillende instanties betrokken geraakt dankzij hem. Gisteren is er een beraad geweest. De therapeuten vertelden hem dat het kontakt van hem af moet komen, dat hij moet laten weten dat hij nog steeds van zijn dochter houd. Ondertussen kan ik de puin ruimen, en staat mijn leven op zijn kop. Ik wilde graag een studie gaan volgen zodat ik ook verder kan met mijn leven. Ik ben mijn baan, mijn vaste baan van 24 uur, kwijtgeraakt door faillisement, en kan niet terug vallen op mijn diploma's omdat ze in deze tijd niets meer waard zijn. Dus nu doe ik werk wat niet bevredigend is en voor veel te weinig uren (12). vandaar dat ik om wil scholen zodat ik ook verder kan. Door dit hele drama omtrent mijn dochter, die nu 24/7 bij mij is, ben ik ontzettend moe van het vele nadenken, piekeren, wakker liggen, haar opvangen.. en er zijn nóg twee kinderen die hier bij mij horen. Ook zij verdienen aandacht en begeleiding.
Ik word er onderhand zo moedeloos van dat hij maar overal mee wegkomt, een prachtig leven heeft met zijn vriendin in een mooi huis, met twee goede banen, liefde en plezier. En ik kan dweilen met de kraan open. Het is gewoon onrechtvaardig..... Ik voel me erg alleen, heb geen relatie, en wil vriendinnen ook niet steeeds lastig vallen met mijn verhalen. Ik zal het toch zelf moeten doen. Dus hup, schouders eronder, er zijn voor de kinderen, het thuis gezellig en aangenaam maken, en proberen de zorgen te hanteren. Het is alleen niet zo makkelijk als het lijkt.....
Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal xxx
ik ben er vooral heel bitter van geworden
Engel, ik denk dat het onmacht is. Tenzij je echt een ongelooflijke klootzak (pardon my French) bent en willens en wetens je kind laat vallen omdat die niet meer in je leventje past.
Maar onmacht of niet, ondertussen moet de andere ouder 100% de kar trekken en de brokken ruimen. Of eigenlijk 200% want je moet vader en moeder tegelijk zijn.
Helaas is daar weinig aan te doen, je kunt moeilijk een weigerende ouder (om welke reden ook) bij de oren erbij trekken. Niet zelden is dat minstens zo schadelijk, omdat die ouder niet bepaald een positieve invloed op het kind heeft. Het kind zal zich ongewenst voelen. En in andere gevallen is de ouder niet in staat er te zijn voor het kind met alle gevolgen van dien.
Je staat echt als een roepende in de woestijn. Of het nou gaat om een partner die de nieuwe partner belangrijker vindt, een partner die zich verschuilt achter werk of een partner die zijn/haar eigen leven niet meer in de hand heeft, als "andere partner" sta je volkomen machteloos en kun je weinig steun verwachten want "een kind moet beide ouders zien en daar moet jij gewoon wat harder je best voor doen" is makkelijk gezegd. Of dat jij je eigen emoties m.b.t. je ex uitspeelt over de rug van de kinderen. Dat je overdrijft, overbezorgd bent en dat soort dooddoeners. Met je kind als inzet.
Het is hier alweer een paar jaar geleden (het ging om onmacht van de vader, het ontkennen van problemen, weigeren van hulp, en de kinderen daarin meetrekken), maar die eenzame strijd om in godsnaam je kinderen zoveel mogelijk te beschermen tegen een ouder die zijn eigen plan trekt of (in ons geval) niet in staat is er te zijn voor de kinderen, en de kinderen daarmee op een akelige manier raakt, zal ik niet snel vergeten.
En de weiger ouder komt er altijd mee weg. Met een nieuwe partner (al dan niet met tweede leg), met een glanzende carrière zonder een kind als een blok aan het been, of in de goot, met vervolgens een leger hulpverleners die die "arme dakloze" weer op de rit duwen, terwijl de andere ouder er alleen voorstaat en zelf maar moet zien hoe die vader en moeder tegelijk speelt met een paar behoorlijk beschadigde kinderen.
Sorry dat ik hierover doordraaf, maar het zit me nog steeds heel erg hoog. Dat hij niet goed voor mij was, daar kan ik mee leven, daar was ik immers zelf bij. Maar wat zo'n persoon je kinderen aandoet/heeft gedaan, dat blijft steken. En het zelfverwijt: waarom ben ik zo stom geweest kinderen te krijgen van iemand die ze zo laat stikken? (ik weet het, het is zinloos en lost niks op)
de beste 'wraak'
De beste wraak is een mooi leven. Mijn ex is inmiddels gescheiden van zijn tweede vrouw en heeft bijna niemand meer, woont op een kamertje. Afgelopen zomer was mijn dochter daar even geweest en kwam daarna naar vrienden waar ik in de tuin zat met nog weer andere vrienden en al onze kinderen tussen de 12 en 19. De pubers zaten gezellig bij elkaar en de volwassenen (sommigen gescheiden, anderen als stel) zaten aan een lange tafel met een wijntje. Het leven was mooi en goed en we hadden de tropenjaren wel zo'n beetje gehad. Dochter zag het verschil tussen de gezellige bende in de tuin en het kamertje van haar vader en was er even stil van.
Ik lees hierboven steeds 'ik heb de energie/tijd niet om af te spreken' maar ik blijf zeggen: zorg dat je een goed sociaal leven heb. Nodig mensen uit bij je thuis, zodat de kinderen naar hun eigen bed kunnen. Spreek af om om de beurt te koken, zodat je kunt aanschuiven op dagen dat je druk bent en anderen bij jou als zij druk zijn en jij misschien wat minder. Ga met z'n allen het bos in en neem picknick spullen mee. Zet in de zomer een badje neer voor de kinderen en vraag of de moeders wat komen drinken. Help elkaar met kinderfeestjes. Houd een sneeuwballengevecht in de winter en een waterpistolengevecht in de zomer, dans om de tafel, verzin griezelverhalen bij een vuurkorf. Hang de slingers op, voor je het weet zijn de kinderen groot en blijf je verbitterd achter.
En laat die vent in zijn sop gaarkoken. Hij is het niet waard. Als je kinderen later op hun jeugd terugkijken, moeten ze zich veel leuke dingen herinneren. En leuke dingen hoeven echt niet veel geld te kosten.
De zomer komt eraan, maak er een feestje van!
Het sterkt me enorm
Om al jullie reakties te lezen, hoe dubbel dit ook mag zijn. We zitten bijna in hetzelfde schuitje, en we zijn vader en moeder tegelijk.
En idd wat Dymo zegt: de beste wraak is een goed leven. Laten zien naar je kind én je ex dat je het kan en er het beste van maken, eigenlijk nog meer dan dat, het áller beste er van maken want dat verdient mijn kind en ik ook.
In de meivakantie ga ik een week weg met alle drie mijn kinderen. Dat is opzich best bijzonder omdat de oudste toch al 20 is en nog graag mee gaat. We gaan naar Frankrijk, best een verre reis (950 km) maar we gaan ervoor. We hebben er zin in en gaan de rust opzoeken. Het sterkt ons als gezinnetje, en gaan mooie herinneringen maken. Laat die ex maar lekker in zijn sop gaar koken met zijn mooie huis blablabla. Ik heb het meest waardevolle in mijn bezit: mijn kinderen.
Natuurlijk blijft het verdriet achter, maar verbittering sta ik niet toe, daar word ik geen haar beter van en de gemoedstoestand in mijn gezin ook niet. Ik begrijp het wel, de verbittering, en als ik er helemaal doorheen zit dan ben ik dat ook. Maar ik vecht ertegen, laat het niet toe. Hortensia, probeer de verbittering geen bezit van je te laten nemen, want dan laat je toe wat HIJ heeft aangericht. Dat zelfverwijt heb ik ook gehad, "waarom heb ik niet naar dat stemmetje in mij geluisterd die zei dat hij eigenlijk niet goed genoeg bij me paste" maar ik heb dat naast me neergelegd. Kan het verleden niet veranderen, kan er wel een wijze les uit leren. Ik ben er sterker van geworden, leer mezelf nóg beter kennen en krijg meer inzichten in wat het leven nu eigenlijk in houd en wat belangrijk is en wat niet.
Dat het knokken blijft is een ding wat zeker is. Dat het moeilijk is ook. Maar waar een wil is, is een wet...
Precies!
You go girl!
Je hebt gelijk, Vlinder
Gebeurd is gebeurd en ik heb er van geleerd. En ik weet naar wie de kinderen appen en skypen als ze iets willen zeggen: naar mij.
Helaas kan ik niet helemaal zeggen dat de beste wraak een goed leven is. Door ziekte en andere malaise zit gezellige vakantie of een gezellig huis vol mensen er niet meer in. Het is al jaren "overleven".
Dan steekt het als je uit betrouwbare bron hoort dat de man die je kinderen heeft bestolen, in een eigen wereld wenste te leven en uiteindelijk op straat kwam te staan omdat hij zijn verantwoordelijkheden niet wenste te nemen, dankzij allerlei liefdadigheidsinstellingen een huis met inrichting heeft gekregen en zelfs weer een vriendin tussen de lakens heeft.
Maar goed, ik kan mezelf en de kinderen recht aankijken, en zoals ik al zei, als er iets is komen ze meteen naar mij.
En het zuigt aan alle kanten, maar kniezen lost weinig op. Laten zien dat je dóórgaat met overleven en wél je verantwoordelijkheden neemt is eigenlijk ook een soort van wraak ;-)
Hai oude topic maar toch een vraag
Hoe gaat het nu met jullie kinderen. Hier na 6 jaar wilt mijn dochter contact maar doet hij na zijn huwelijk geen moeite om te kunnen op zoeken of ontmoeten.
Wat nu te doen.
Mijn dochter gaat er toch kapot aan het beheerst haar leven.
Ook omdat hij zegt te willen ontmoeten maar het dus niet doet.
leer je dochter
Dat ze haar verwachtingen omlaag schroeft. Ze haar leven niet te laten beheersen daardoor, ze hoeft er niet aan kapot te gaan. Dat doet ze zelf. Misschien heeft ze hulp nodig hiermee. Jij bent degene die haar hierin kan begeleiden. Jij hebt toch al geleerd om niets meer van hem te verwachten?
Leer haar niets meer te verwachten van haar vader en hem te accepteren voor wat hij is. Het is niet anders!
ouder voor zijn....
Dat doet ze zelf?????? Een kind van nu 12 kan (nog) niet bijstellen, het loslaten en doorgaan. De bewustwording van het zich niet belangrijk genoeg of nog erger verlaten voelen/afwijzing is op deze leeftijd juist nog erger. Mijn zoon van bijna 18 begint het nu te leren. Daar is ook heel veel therapie aan vooraf gegaan. Heeft nu gelukkig weer contact met vader.