vader van mijn kinderen gaat in een andere plaats wonen

Katniss

Ik herken wat je zegt over het feit dat ze, als ze ouder worden, later naar bed gaan en dus ook je avonden vol kind zitten.
Daar staat tegenover dat je er dan wel makkelijker een avondje uit kunt voor bijvoorbeeld sport.

Ik ben helaas inmiddels "gezegend" met de volledige zorg omdat vader verdwenen is. En ja, dat is verrot. Ook al kan ik echt wel af en toe een avondje weg, het drukt heel zwaar. Alles is een one woman show zonder dat je het kunt delen met iemand. De leuke dingen, maar ook de zorgen en de problemen zijn dan solo. Maar ik heb geen keuze dus maak ik er maar van wat ik er van maken kan. Al vraagt dat helaas ook veel offers van mij, dat dan weer wel. Ik denk dat dat bij alle leeftijden zo is.

Ik ben blij dat ik er daarom af en toe even een uurtje uit kan zonder van alles te moeten regelen, want ze redden zich wel even alleen. Dat bedoelde ik met "als ze ouder zijn". Met een kleintje om je heen kun je werkelijk geen kant op. Ook 's avonds niet, als ze slapen.

Ik ga zelfs eerder slapen dan zij, omdat ik zo moe ben. En vertrouw er op dat ze op tijd naar bed gaan, de verwarming en de lichten uitdoen, de hond zijn avondrondje geven en geen ruzie gaan maken.

Alles heeft voor- en nadelen.

Ah daar is de aap

Uit de mouw. Hij gaat iets doen wat jij ook wel zou willen maar jij ontzegt het jezelf en hij niet. Ja dat steekt, dat snap ik.

klein aapje

Ik denk dat er toch wel een (klein) aapje te bespeuren is.

Jij hebt een bepaalde visie op hoe eea geregeld moet worden. Kinderen gaan voor, beslissingen moeten samen genomen worden.

Jouw partner denkt daar blijkbaar anders over. Die wil niet met zijn ex overleggen of hij al dan niet gaat verhuizen. Zal vast niet het enige punt zijn waar jullie een andere mening hebben. Anders was je niet uit elkaar gegaan.

Maar in jouw ogen is er nu een 'foute' beslissing genomen. Alleen is mij nogsteeds niet duidelijk hoe fout dit is. In de eerste post gaat het over dat de kinderen de weekenden en avonden minder zullen gaan, nu gaat het over even langs kunnen wippen. Waar zit nu het pijnpunt?

Is het werkelijk zo slecht als kinderen niet meer continu bij hun vader aan kunnen komen wippen en de rol van vader anders wordt? Kan een ouder er alleen voor zijn of haar kind zijn als er fysiek contact is? Of zou het ook mogelijk zijn om dat op een andere manier te doen. (incl een stukje flexibiliteit van 'als er wat is kom ik naar je toe/kom ik je halen).

Dat pijnpunt snap ik

Dat pijnpunt snap ik helemaal. Dat zou ik ook zeker aansnijden bij je ex. Bij belangrijke wijzigingen die (naar verwachting) effect hebben op beide levens is het op zijn minst beleefd om de ander daar van op de hoogte te stellen. Dat moet je niet via via horen.

Overleg

Ik snap wel dat je geirriteerd bent dat er niks overlegd is en dat je het op zo'n manier moet horen. Aan de andere kant ben je ook niet voor niks van hem gescheiden natuurlijk, hij kijkt vermoedelijk nou eenmaal anders tegen dingen aan dan jij.
Verder denk ik dat je je kinderen onderschat ivm het alleen blijven. Onze dochter van net 15 heeft een oppasbaantje bij 2 kinderen van 4, vaak liggen ze op bed maar soms eet ze ook met ze en brengt ze op bed, dat kan allemaal. Een paar maanden geleden zijn onze kinderen (toen nog 14 en 16) zelfs een nacht alleen thuis gebleven. De bedoeling is dat ze over 2 weken een heel weekend alleen thuis zijn (zijn nu ruim 16,5 en 15), wel met uiteraard de buren op de hoogte en eten bij oma. Maar kinderen van 16 hebben geen zin meer om ergens anders te logeren, dus ze blijven liever thuis, overigens met de hond wat ik weer een veilig idee vind ivm inbrekers.
Dan kom je gelijk op het punt mbt jouw kinderen, ik begrijp helemaal dat een kind van 16 geen zin meer heeft om om het weekend heel ergens anders te gaan logeren en zelfs niet af en toe. Die willen gewoon in de buurt van hun vrienden zijn, juist het loskomen en een eigen sociaal leven gaan opbouwen is nu zo belangrijk en dan heb ik het niet alleen over geplande feestjes, waar je wat voor kunt regelen maar ook spontane acties, als even bij elkaar gaan playstationnen of naar de bios met vrienden en dat gaat hij missen als hij zover weg zit. Jammer dat je man dat niet ziet, maar dat is dan zijn gemis, niet het jouwe.

Hoever is het

Is het al in kannen en kruiken?
Anders zou ik het gewoon je ex laten weten. Hij gaat verder weg wonen. Dat maakt dat zijn kinderen minder vanzelfsprekend bij hem zullen zijn. Juist in een tijd dat ze toch al niet vanzelfsprekend met hun ouders bezig zijn.
En minder makkelijk in het weekend bij een ander zijn omdat ze eigen dingen te doen hebben.
Het is een illusie om dan van kinderen te verwachten dat ze die langere reistijden en onhandiger afstanden om even iets te doen of te regelen voor jou gaan compenseren.

Uitrafelen

Nog een aapje . Natuurlijk had hij het jou moeten vertellen.

Ik denk dat je jezelf en de kinderen (en je ex) een plezier doet door alle punten bij jezelf te inventariseren, dan te bepalen wat je met je ex wilt bespreken en wat niet en daarnaar te handelen.

Bv;
Communicatie; aan ex: graag grote veranderingen eerst met mij delen en dan pas met de kinderen zodat ik hun vragen gericht kan beantwoorden waar mogelijk.
Practisch; aan ex: hoe wil je omgaan met huidige regeling? Hoe met vergeten spullen? Hoe met vrienden / feestjes/ sport in jouw weekenden? Wat verwacht je hierin van mij?
Practisch: niet met ex maar voor jezelf; wat als de kinderen nu veel vaker bij mij zijn? Ben ik bereid taxi te spelen? Wanneer wel wanneer niet?
Emotioneel; niet met ex; hoe voel ik me hierbij? Wat wil ik hiermee? Overweeg ik misschien nu toch ook maar andere keuzes te maken?

Misschien heb je het zo wel in je hoofd maar zo komt t niet op mij over.

via via

Ben het helemaal met Hanne eens dat je dit niet via de kinderen had moeten horen. Je ex had dit zelf met jou kunnen bespreken.

trek het niet naar je toe

Zelf zou ik ex wel vragen om beter te communiceren. Dat je het niet prettig vind dit via de kinderen te hebben moeten horen. Maar ik zou me niet bemoeien met hoe hij dit praktisch moet invullen.
Ook zou ik zeker niet zeggen dat de kinderen hierdoor minder vanzelfsprekend bij hem zullen zijn. Als dat voor je oudste het geval is. Dan is het ook aan hem/haar om dit tegen de vader te zeggen. Voor de jongste lijkt me dit niet aan de orde.
Natuurlijk veranderd het wel dat je niet meer zo makkelijk bij elkaar aanwipt. Hierdoor zullen de kinderen meer gestructureerd moeten zijn.

Ik kan me enorm goed voorstellen dat je er van baalt. Hoe je het ook beziet zowel jij als je kinderen gaan er op achter uit door de verhuizing. Jij omdat je de kinderen vaker thuis zult hebben en dus minder vrije tijd/meer kosten en geen andere ouder vlak in de buurt waar de kinderen even heen kunnen als je weg bent. De kinderen gaan er op achter uit omdat ze geen vader meer in de buurt hebben waar ze spontaan langs bij kunnen. En inderdaad je 16 jarige gaat vast niet elk weekend daar zitten. Die heeft daar niks, kan het met stiefmoeder niet goed vinden en is sowieso niet op een leeftijd dat de ouders prioriteit hebben. Dus die zal minder vaak gaan. Juist voor pubers is het fijn als ze spontaan bij beide ouders langs kunnen gaan.
Ik zou zelf wel duidelijk maken dat het verder zijn verantwoordelijkheid is dat hij gaat verhuizen en dat jij er dus geen centimeter meer voor gaat rijden. Hij zal het vervoer op moeten lossen (en de bijkomende kosten)
Maar het is inderdaad jammer.

Overleg???

Maar hoe had je dat dan willen zien? Exen hoeven niet voor alles toestemming aan elkaar te vragen. Hij heeft besloten "zonodig" dichter bij zijn werk te wonen. Hoe had dit dan moeten gaan? Had hij een balletje moeten opgooien dat hij erover dacht dichter bij zijn werk te gaan wonen en had jij dan een soort toestemming moeten geven? Dat het allemaal knap irritant is, snap ik wel. Maar ik heb het idee dat je het groter maakt dan het is. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat de hoofdreden is dat je lat-relatie in de knel komt en je dat probeert te verbloemen met dat het lullig is voor de kinderen. Uit eigen ervaring als kind van gescheiden ouders weet ik dat exen dit soort acties dramatischer neigen te zien dan de kinderen zelf. Vervelend voor ze dat ze niet meer even bij hun vader kunnen binnen wippen maar het is niet het eind van de wereld.

Ik begrijp 't wel

Mijn ex liet de kinderen, en mij, 3 dagen voor zijn geplande verhuizing weten dat hij van onze woonplaats naar 175 km verderop ging verhuizen.. Onze kinderen waren toen ook puberleeftijd. En ja, ik begrijp de maalstroom aan emoties die dit bij TS veroorzaakt. Een stukje boosheid, emotie, over het feit dat ex de kinderen op die manier 'in de steek' laat. En het aan jou over laat om totaal onthutste kinderen op te vangen.. Een stukje praktische zorg; hoe nu met onderhouden contact en heen en weer reizen?

Want inderdaad, een puber wil geen heel weekend meer een eind weg zitten.. die wil zijn eigen gang kunnen gaan. Voorheen konden ze ff bij pap langs wippen, die mogelijkheid werd nu afgesneden. Onze 'weekend-om-de-week' regeling verdween. Ze gingen nog maar om de paar weken. Vaak geen zin/tijd, ook niet gezien de lange reistijd. Ik heb overigens altijd mijn ex verantwoordelijk gesteld voor de reiskosten (ze gingen uiteindelijk regelmatig met de trein) c.q. halen en brengen. Het was immers zijn keuze. Dat gold ook voor het nog aanwezig zijn bij afspraken op school, arts e.d.

We zijn nu een paar jaar verder. In de praktijk ziet onze jongste (nu 15) zijn vader nog bijna alleen in de schoolvakantie. Ze bellen alleen wel af en toe. Ex is verder eigenlijk nergens meer bij betrokken. Hij komt echt niet over voor een ouder-info-avond op de middelbare school of zo. Gelukkig gaat het prima met zoon op school, dus 'echt' overleg is ook eigenlijk niet nodig. Ik was eigenlijk al volledig alleen verantwoordelijk voor ze toen ex nog in de buurt woonde, dus wat dat betreft is er niet eens zo veel veranderd. De oudste is de deur al uit, woont nu nog verder de andere kant van het land op. Ziet zijn vader nog maar heel sporadisch.

We zijn inmiddels aan de situatie gewend en zitten er niet meer mee. Jammer voor ex, dat hij nu zo ver uit het leven van de kinderen is verdwenen. His loss.

-stiekem toch nog gevoelens??-

quote- "natuurlijk hoef ik geen oppas meer voor de kinderen maar het zit em in de "kleinere"dingen zoals even langswippen, even een vergeten boek ophalen, even hoi zeggen, even op hun kamer nog wat kleding zoeken enz.enz.-"

dus als je ex partner regelmatig langswipt wanneer hij vlakbij woonde voor 'kleinere dingen' vind je dat helemaal prima? Dit is nu een typisch voorbeeld van een 'man-vrouw dingetje', man neemt rationele beslissing, vrouw voelt zicht gepasseerd. Jullie zijn gescheiden, en hebben ieders eigen leven. Hij ( en jij) mag verhuizen waarheen hij wil, dat hij hierbij een probleem krijgt wanneer hij verder weg gaat wonen is hij wel bewust van. Het is dan ook aan hem om dit voor zichzelf dat op te lossen.
Voor jou steekt het gewoon dat hij niet met jou overlegt en jou "toestemming" vraagt, die je graag had gegeven wanneer hij even 'een vergeten boek' kwam halen.

dewitv

de kinderen die even aan wippen, hoi zeggen en op hun kamer nog wat kleding zoeken, niet de expartner!

Niet de partners onderling. Deze kinderen zijn een stuk ouder als die van jou, en dus ook een stuk zelfstandiger. Vond ik met 4 ook moeilijk voor te stellen, maar met 9 kan er al heel veel meer.

sorry

@amk
oh de kinderen. Ik vond het al raar om je ex partner graag onverwacht langs zou wippen. Excuses. En wat ben jij beoordelend zeg, je weet prima wat anderen denken en voelen met je "vond ik met 4 OOK moeilijk voor te stellen", alsof ik mij niet kan voorstellen en inleven.