Uitgeput

herkenbaar

Hier precies hetzelfde meegemaakt. Dochter was 2, nu is ze 20. Mijn tips:
Allereerst: laat die man los. Hij wil niet en je kunt hem niet dwingen. Je frustreert jezelf er alleen maar mee en je kinderen ook.
Ten tweede: zorg dat je kinderen af en toe ergens heen kunnen, zodat jij je batterij weer kunt opladen. Ik had een lieve zus zonder kinderen die het leuk vond om mijn kind af en toe een middag te vermaken. Verder ruilde ik met andere moeders: ik een middag een kind van hen hier en mijn kind af en toe daar.
Ten derde: zorg dat je kinderen goed moe zijn na een dag. Lekker het bos in en dan vroeg naar bed. Heb jij een lekkere rustige avond.
Ten vierde: kook met beleid. Eén keer een grote pan pasta met groenten maken betekent weer een dag alleen maar hoeven opwarmen.
Ten vijfde: leg de lat wat lager op het gebied van huishouden. Maak schoon wat vies is, niet omdat het woensdag is en je het altijd op woensdag schoonmaakt.
Ten zesde: ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar schakel ze in. Mijn dochter kon toen ze drie was prima haar vuile kleding in de wasmand gooien en speelgoed in de daarvoor bestemde bak.
Ten zevende: zorg bij moeilijke eters voor gezonde dingetjes gedurende de dag. Mijn dochter was gek op komkommer, snoeptomaatjes, stukjes fruit en zelfs koude gekookte sperziebonen. Het avondeten was altijd een drama maar omdat ze door de dag heen al genoeg gezonds kreeg, hoefde ik haar niet te dwingen. Gewoon aan tafel zitten en kijk maar waar je zin in hebt.
Ten achtste: zorg dat er genoeg te lachen valt. Ga met je leukste vriendin met de kinderen het bos in, picknick bij een open plek en vertel verhalen over kabouters als je kleintjes hebt of juist over de geest met het houten been bij grotere kinderen. Vul elkaar aan, overdrijf lekker en maak er een wedstrijdje van wie de meest woeste verhalen kan verzinnen.
Ten negende: slaap zelf genoeg. Van slaapgebrek word je hartstikke somber. Leg een schriftje naast je bed om dingen in op te schrijven waar je later over mag piekeren maar niet in bed. En voor dingen die je niet mag vergeten.
Ten tiende: mijn situatie verbeterde toen ik meer ging verdienen. Kijk of daar nog iets te winnen valt. Een hulp in de huishouding of boodschappen laten bezorgen scheelt enorm veel tijd.
En tot slot: elke dag is er eentje. Haal die tanden juist van elkaar en wees trots op jezelf. De kinderen worden vanzelf groot, ze kunnen steeds meer, voor je het weet is het weer tijd voor wat jij wilt.

Goede tips

Wat een enorm nuttige tips geeft Molletje! Lees ze goed en kijk wat je kunt toepassen, leifst alles natuurlijk.
Ik heb in die periode ook vrij zwaar op mijn vriendinnen geleund. Ik nodigde ze soms uit om te komen eten (maar niet luxer dan een pan pasta hoor, voor meer had ik geen energie) en dan nodigden ze daarna mij weer uit. Dan had ik wat ontspannen aanspraak en hoefde ik een keer niet te koken. Dubbel koken deed ik ook vaak, en nog steeds eigenlijk.

Ik had een vriendin met wie ik een keer per week een halfuurtje tot een uurtje ging joggen en ondertussen praten. Die lichaamsbeweging + mijn verhaal kwijt kunnen heeft me ook veel goed gedaan. Je wilt niet wegzakken in een depressie en lichaamsbeweging is een probaat middel daartegen, al is het maar wandelen.

Het enige wat ik aan Molletje hebt toe te voegen is: accepteer dat het nu heel zwaar is. Dat is normaal als je in scheiding ligt. Regel de praktische zaken nu (de scheiding, inkomen, wonen), de emoties komen later met horten en stoten aan bod. Soms gaat het redelijk, soms gaat het ronduit slecht. Zo is het nu eenmaal. Na ongeveer twee jaar was ik door het ergste heen en kon ik weer een beetje gaan leven, in plaats van overleven.

Hulptroepen

Inderdaad hele goeie tips van Molletje en Niki. Ik heb maar 1 toevoeging, maak vooral gebruik van je netwerk. Schakel hulptroepen in. Familie, vrienden, buren. Het is misschien moeilijk voor je, maar vraag om hulp. Heel concreet. "Ik heb behoefte aan een dag zonder kinderen, kunnen ze vanmiddag en vanavond bij jou?" En voel je dan niet verplicht wat terug te doen. In ieder geval nu niet. Zelfde geldt voor koken/boodschappen. Het is niet gek om te vragen of de buuf even wat voor je mee wil nemen. Echt niet. Maar mensen bieden dat zelden spontaan aan. En áls ze dat doen, accepteer dat dan ook. Er is altijd iets waar je blij van wordt.

Probeer inderdaad te accepteren dat het nu aanmodderen en doorploegen is. Er komen betere tijden. Alleen, je weet nog niet wanneer. En dat maakt het zwaar. Je ziet niet dat er een eind aan komt, dat het beter wordt. Maar dat gaat echt gebeuren. Echt!

Ben je al bij je huisarts geweest? Weet die wat er speelt en hoe zwaar je het vindt? Heb je hulp voor jezelf, een therapeut? Van je af praten en handvaten krijgen hoe je met dingen om kunt gaan kan ook al energie opleveren. Ook als je niet goed slaapt kan je huisarts je helpen met slaappillen. Soms moet je even een spiraal doorbreken, en dan kan dat best ook met een pilletje. Als je er maar verstandig mee omgaat.

Bedankt

Mijn kinderen zijn 16, 13 en 9, veel tips probeer ik al uit te voeren. Ze kunnen natuurlijk prima helpen, veel beter als bijv. een 3 jarige maar als er 1 ook maar denkt dat de ander minder doet als de ander breekt de 3e wereldoorlog uit, ik pak het dan maar weer zelf op om oorlog te voorkomen. Ze zijn oud genoeg om eventjes alleen te zijn maar als de oudste thuis is gedraagt hij zich als een tiran over de anderen, ik kan ze gewoon niet alleen bij hem achterlaten en een oppas zelfs in de vorm van opa en oma accepteert hij ook niet. Er komt hv over de vloer en die adviseren zoveel mogelijk rekening met hem te houden en beginnen dan ook weer over vaders verantwoordelijkheid, over mijn uitputting zeggen ze eenvoudig dat het bij ouder zijn hoort. Ik ben al meer gaan werken, zit nu op 24 uur maar hou het amper vol laat staan dat het er nog meer moeten worden.

Hulp vragen idd

Ik bied mijn hulp zelden aan aan mensen, normaal gesproken weet je ook niet dat die sterk welkom is. Want het is niet zo dat ik me verveel;) ik kom om in het werk. Maar als iemand me zou vragen kinderen af en toe te nemen zou ik dat met alle liefde en plezier echt wel doen. Ook nu ik zelf geen kleine kinderen meer heb. Ik zou het echt leuk vinden en het graag doen. Maar dan moet ik wel gevraagd worden!

Andersom heb ik zelf ook wel de nodige behoefte aan hulp gehad maar dat ook nooit gevraagd.
Het zit te weinig ingebakken denk ik in onze cultuur, dat hulp vragen. Zo zonde.
Gewoon doen hoor! Je merkt vanzelf wel als mensen daar niet op zitten te wachten, dan vraag je die niet nog eens. Maar je zult merken dat er ook mensen zijn die het juist leuk vinden in te springen.

Zorg iig dat je je ex niet meer nodig hebt. Dat slaat vanzelf een keer over naar de kinderen, die zullen dan ook minder het gevoel krijgen hem nodig te hebben. Dan is er misschien ook meer ruimte voor meer ongedwongen contact. Je weet nu dat je niet op hem kunt rekenen wb verantwoordelijkheden. Waardeloos, maar zo is het. Niet nog langer door lijden.

Ik had je laatste

bericht nog niet gelezen, ligt dus wat ingewikkelder.
Hv mag zoveel praten over vaders verantwoordelijkheid als ze willen. Knik braaf ja maar laat het van binnen langs je af glijden. Verwacht niets van hem, ga leunen op jezelf.
Het lijkt alsof zowel vader als jij het af laten weten wb gezag, je zoon heeft dit overgenomen.
Dat is niet best.
Goede nieuws is dat je de regie weer terug kunt gaan nemen.
Jij gaat nu bepalen wat er gaat gebeuren.
Je kunt dan prima 'meepraten' met bijv hv of je zoon, maar voor jezelf heb je je eigen strategie en plan.

Je oudste zou ik ook als oudste en verantwoordelijk gaan benaderen, maar hij gaat over zichzelf, niet over de anderen.
Als hij ziet dat jij de regie weer gaat nemen zal hij meer kunnen ontspannen en achterover leunen. (zoals het hoort op zijn leeftijd)

Ik weet niet waar je woont

maar als het omgeving Den Haag is wil ik best af en toe bijspringen, waarmee dan ook.

Kan het zijn dat je oudste zich ook verantwoordelijk voelt, als man in huis zeg maar, nu je ex zich zo terugtrekt? Dan kan het helpen om met hem te bespreken dat die rol niet voor hem is, maar dat jij nu zowel vader als moeder bent. En wellicht heb je een goede vriend/familielid die af en toe iets met je oudste kan gaan doen, als mannen onder elkaar? Ik denk dat het gedrag van je oudste ingegeven wordt door onmacht. In combinatie met de puberteit een moeilijke situatie voor hem. Hij kan vast ook hulp gebruiken.

Is de hv wel de goede? Wij hebben een tijdje een systeemtherapeut gehad, dat was voor ons wel verhelderend. Ik zou anders denk ik inzetten op begeleiding voor oudste. Je kunt rekening met hem houden tot en met, maar daarmee doe je denk ik meer aan symptoombestrijding dan dat je het probleem oplost.

mindset

Carolien, ik ben ook nog niet zo lang gescheiden en zorg 24/7 voor onze 4 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijden als die van jou. Misschien gek, maar ik herken niet veel van de uitputting. De uitputting heb ik wel gevoeld in de afgelopen 2 jaar, zeker emotioneel, maar ik heb dat voor mezelf niet verbonden aan de zorg voor de kinderen. Dat had ook geen zin gehad, want die zorg ligt er, ik wil die zorg geven nu die er zo ligt en wegrennen kan nou eenmaal niet

Bij mij werden zaken makkelijker toen mijn mindset veranderde. Toen ik niet meer de in de steek gelaten zielige moeder van 4 was, maar een vrouw met eigen keuzes en wensen. En oh ja, 4 prachtige kinderen )) Volgens sommige vriendinnen ben ik inmiddels power woman herself, maar zo zie ik dat niet. Ik ben gewoon ik en het leven is goed, zo.

Mijn advies aan jou: ga met jezelf aan de slag om jezelf te versterken. Als jij beter in je vel zit, wordt alles beter. Als jij je beter gaat voelen, zullen je kinderen het ook makkelijker hebben - zij zullen enorm resoneren met jouw welbevinden.
En alle praktische tips hierboven zijn sowieso goud waard!
veel sterkte x

op mijn beurt...

Ik ben nu zelf ook weer achterwacht voor een uitgeputte buurvrouw met drie kinderen en een ex in het buitenland. Mijn eigen dochter is inmiddels het huis uit en zo kan ik de buuf weer blij maken met waar ik vroeger blij van werd. Ik zie het als paying forward. En ik heb er nog lol in ook, zo'n dwarse kleuter die dan door een beetje extra aandacht mijn super-hulp-koekjes-bakken wordt of een 9 jarige die honderduit kletst over zijn gouden voetbalgoal van de afgelopen wedstrijd (waar moeder even de puf niet voor heeft om naar te luisteren).
Misschien heb jij ook zo iemand in de buurt? Misschien iemand die met jouw oudste gaat muziek maken of sporten of zo, waardoor hij aan de praat raakt en eruit komt wat hem dwars zit?

Moederziel

Ik begrijp je mindset en weet niet of daar het probleem echt zit. Ik raak niet uitgeput van het zorgen voor de kinderen op zich maar wel van alles erom heen incl. het beheersen van de regelmatige ruzies.

Volgens mij heb ik wel eens wat draadjes van jpu gelezen en dat er ook bij jullie problemen waren rondom de omgang. Ik begrijp dat er bij jullie geen omgang is en hoe staat dat in het ouderschapsplan?

Viooltje en Molletje,

Heel lief het aanbod maar Den Haag is een eind uit de buurt. De jongsten hebben vriendjes en vriendinnetjes genoeg waar ze regelmatig eten en zelfs logeren maar als ze thuis zijn ervaren ze toch regelmatig een gemis zeker wanneer vader toch wat van zich heeft laten horen of de hv ernaar vraagt, ik heb bij de hv aangegeven te accepteren dat ik er alleen voorsta en dit boek te sluiten maar het gaat door diverse oorzaken toch steeds weer open. Het klinkt hard maar de oudste is een dwarse puber die veel heeft meegekregen van de ruzies tussen ons, hij roept regelmatig dat hij wel begrijpt waarom vader weg is als ik iets niet naar zijn zin doe. Momenteel moet iemand wel van goede huizen komen om bij hem door te dringen, hij zet zich tegen vrijwel alles en iedereen af ook de hv komt er niet doorheen.

Toch heb ik iets geleerd, ik ga nog beter mijn best doen mijn mindset te verbeteren.

De oudste...

Zou hij bij zijn vader kunnen wonen (voorlopig)?

Je schrijft dat je wanhopig bent en ik weet natuurlijk niet of deze optie al overwogen of besproken is?
Je hebt pittige pubers maar er zijn ook extreme exemplaren. Als je de controle verliest kan dat flink escaleren. Voel je je nog wel veilig of overheerst je zoon dusdanig dat jullie bang voor hem worden? Is er überhaupt nog een normaal gesprek met hem mogelijk?

Wil40

Het zou ideaal zijn als de oudste regelmatig bij vader kon zijn maar vader weigert ze alle drie en dus ook hem. Er zijn gesprekken met vader geweest maar hij is heel duidelijk in zijn nee geweest.

Wat is veilig? Ik laat de jongeren niet alleen thuis als hij er is, dat is niet veilig. Als ik er ben gaat het wel. Een normaal gesprek is slechts zeldzaam met hem te voeren.

Wat triest.

Voor jou onbegrijpelijk dat je ex zijn kinderen liever niet ziet. Ook intens verdrietig voor jullie kinderen, ze zullen zich enorm afgewezen voelen. Dat zal zeker het gedrag van je oudste beïnvloeden.
Het is erg dat hij dat op de andere gezinsleden afreageert, ook wel weer begrijpelijk, jij bent de enige stabiele factor die niet wegloopt, dat voelt veilig genoeg om je op af te reageren.
Eigenlijk is hij dol op je, maar zijn verdriet en frustratie overheersen nu.

Krijgt je zoon ook de gelegenheid om alleen met iemand te praten of is de hv alleen in gezinsverband? Misschien praat hij liever met bijvoorbeeld zijn mentor van school of een familielid?

En ja, zorg vooral ook goed voor jezelf, het is een pittige mallemolen waar je nu doorheen moet, opgeven is geen optie:-) Molletje zegt heel mooi:"wees trots op jezelf" en daar ben ik het helemaal mee eens. Al loopt alles niet altijd op rolletjes, is er nog een lange weg te gaan, je bent er voor je kinderen en doet je best.

Caroline

Als vader niet omkijkt naar zijn kinderen zou het een bizar idee zijn om juist daar een kind onder te brengen. Maar hij/zij is oud genoeg om zelf te beslissen. Wat wil kind zelf?

Het klopt dat hier de situatie soms ook bijzonder ingewikkeld was - en is. Escalaties in overvloed, het leven van een pubermoeder gaat niet bepaald over rozen. Maar hoe heftig soms ook, er is ook openheid, vertrouwen en een grote verdraagzaamheid. En saamhorigheid.
De kinderen hebben begeleiding, of gehad, dat hielp ook. Het heeft ons allemaal ontzettend hecht gemaakt.

Je vraagt naar het ouderschapsplan. Tsja. De papieren omgangsregeling is prachtig. Maar toen vader de huur opzegde en elders (50 km verderop) ging verblijven is de 4 om 3 dagen regeling zonder er een woord over te zeggen per direct beëindigd. De kinderen vinden het best zo. Hij blijkbaar ook, want dit duurt nu al 10 maanden. En plannen om een eigen woning te vinden - laat staan in de buurt, zijn er niet voor zover ik weet. Zo doodjammer.
Het zij zo.
Het enige wat ik echt vervelend vind is dat de alimentatie ook is berekend op die zorgverdeling.