U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Stiefkinderen fysieke boosheid
Ik ben al een flink aantal jaren stiefmoeder, waarmee ik een lastige relatie heb. De kinderen zijn inmiddels het huis uit. Enkele jaren voordat de jongste dochter van 18 uit huis ging, had ze een conflict, waar ik overigens geen deel van uitmaakte. In boosheid heeft ze het huis verlaten, waarbij ze mij een flinke duw gaf toen ze iets wilde pakken. Ik ben daarbij door mijn heup gegaan, een blessure waarvan ik net was hersteld. Mijn vriendin en ik waren het erover eens dat ze eerst haar excuses moest aanbieden, en anders naar haar kamer kon: je boosheid fysiek op een ander afreageren kan niet. Naar aanleiding van het conflict wilde de stiefdochter niet meer thuiskomen. Toen ze dat wel weer wilde, heeft mijn vriendin gezegd dat ze eerst haar excuses moest aanbieden. Dat deed ze, maar ze zei dat ze er niets van meende, en toen ik zei dat ik er inmiddels al 2 maanden last van had en dat het nog niet over was, was het antwoord dat ze het er niet over wilde hebben, en dat het haar niets kon schelen. Mijn vriendin heeft gezegd dat ze daarop naar haar kamer kon. Daarna heeft ze aangegeven dat haar dochter het huis ook niet meer in hoefde, iets wat ik overigens nooit zelf heb gevraagd. Dat heeft ertoe geleid dat niet alleen haar jongste dochter, maar ook haar oudste geen contact meer met haar wil. Inmiddels woont mijn stiefdochter op kamers, maar heeft nog steeds geen contact met haar. Mijn vriendin lijdt daar heel erg onder. Nu haar beide kinderen toch weer contact willen, heeft ze gezegd van plan te zijn haar dochter te zeggen dat ze gewoon weer thuis kan komen. Ik heb gezegd dat ik wel ga zeggen dat ze dan eerst haar excuses kan aanbieden, en anders gewoon naar haar kamer kan. Mijn vriendin geeft aan dat je dat niet meer kan zeggen tegen iemand van 18. Dat begrijp ik op zich wel, maar ik wil niet te maken met de agressie van haar dochters. Het is niet de eerste keer dat een van haar kinderen fysiek agressief wordt, bij de andere dochter is dit ook al een keer gebeurd. Omdat die al meerderjarig was en zelf een woning had, heeft mijn vriendin toen gezegd dat ze eerst haar excuses kon aanbieden en hebben we afspraken gemaakt over de begrenzing van haar kinderen. Die afspraken lijken nu allemaal op de helling te gaan. Ik vind dat mijn vriendin haar kinderen veel te weinig begrenst, maar weet niet wat ik nu moet doen. Mijn vriendin heeft gezegd dat ik dan maar op de werkkamer moet gaan zitten, wat ik te gek voor woorden vindt: in mijn eigen huis moet ik op een studeerkamer mijn toevlucht zoeken, terwijl zij een kamer heeft. Ik heb tot nog toe geen contact meer gehad met mijn stiefdochter, en krijg ook nog te horen dat ik niks van me heb laten horen en niet het initiatief tot een gesprek heb genomen. Dat klopt ook, mijn stiefdochter heeft immers aangegeven dit niet te willen. Heeft iemand een goed advies?
wat heb je nou aan excuses
dat is toch helemaal niets waard.
je moet je niet verlagen tot haar koppigheid, jij bent de volwassene.
Dit klinkt mij niet als een extreem ontplofbare, agressieve situatie waarbij je bij elke beweging die jullie bij elkaar in de buurt maken, moet oppassen voor een klap of een duw.
Zorg gewoon dat je er de eerste keer niet bent, laat moeder genieten van haar dochters aanwezigheid.
En ga dan langzamerhand bij jezelf te rade wat je wel en niet wilt in het contact.
En wees daar de volwassene in.
gr Angela
Idd, een afgedwongen excuus, excuses eisen is vreselijk nutteloos.
Beter verder gaan, het contact herstellen en eens laten vallen dat geweld in jullie huis onaanvaardbaar is.
eens met de anderen
Excuses zijn niets waard, blijf uit hun directe buurt en zorg dat je er de eerste paar keer niet bij bent en bouw het op. Bemoei je nergens mee, pak een boek en houd afstand.
'Omdat die al meerderjarig was en zelf een woning had, heeft mijn vriendin toen gezegd dat ze eerst haar excuses kon aanbieden en hebben we afspraken gemaakt over de begrenzing van haar kinderen. Die afspraken lijken nu allemaal op de helling te gaan. Ik vind dat mijn vriendin haar kinderen veel te weinig begrenst, maar weet niet wat ik nu moet doen.'
Meerderjarige kinderen en begrenzen? Waar heb je het over? De tijd om energie te steken in de opvoeding is echt voorbij hoor.
En verder eens met de rest, een afgedwongen excuus is niets waard. Dus waarom zou je dat willen?
En last but nog least: jij bent de stief, en hoort je niet te mengen in discussies tussen je vriendin en haar dochters, hoogstens zou je hun contact moeten stimuleren en alles doen wat in je macht ligt om dat blijkbaar kwetsbare contact in stand te houden. Ook al gaat het hier om iets wat blijkbaar tussen jou en de jongste dochter heeft gespeeld.
Wel eens naar het Familiediner gekeken? En je afgevraagd hoe mensen toch zo stom kunnen zijn om over iets futiels het contact te verbreken? Jullie vallen ruimschoots in die categorie.
En daarmee bedoel ik niet dat het niet vervelend is dat je zo lang last van je heup hebt (gehad), of dat het maar oké is van de jongste dochter om je een zet te geven, maar over de manier waarop jullie ermee om zijn gegaan. Ik kan me niet voorstellen dat het haar intentie was om je pijn te doen, bovendien was ze op dat moment al volwassen, dan praat je zoiets uit ipv haar als een klein kind naar haar kamer te sturen. Ik zou als jongvolwassene ook beledigd zijn over zo'n behandeling. Ook al zou ik donders goed weten dat ik fout was.
nou...
Ik kan me anders prima voorstellen dat TS zich er niet zo maar overheen kan zetten dat ze zo agressief benaderd (wel of niet met de intentie haar pijn te doen) is met flinke gevolgen. Maar wat je daar nu aan moet doen weet ik ook niet. Excuus afdwingen heeft geen zin, dat vind ik ook. naar haar kamer sturen is volkomen belachelijk.
Vanuit vriendin snap ik ook wel dat ze het contact wilt herstellen, dus ik zou zeggen dat het toch beter is dat je vriendin haar dochters ziet als jij er niet bent. Ik vind het ook zo wat dat jij ervoor weg moet.
Heeft vriendin ook begrip voor jouw situatie?
Ik zou mezelf afvragen
wat is nou belangrijker. Gaat het nou om (afgedwongen) excuses aanbieden, wat eerder op een soort machtsstrijd lijkt uit te draaien, of wil je daadwerkelijk dat je vriendin gelukkig is en weer contact heeft met haar kinderen? Je schrijft zelf dat ze er zeer onder lijdt. Jij houdt van je vriendin, neem ik aan. Dan wil je toch dat ze gelukkig is? Dus dat ze haar kinderen weer ziet, dat de relatie normaliseert en dergelijke.
Je schrijft dat haar kinderen allebei wel eens agressief zijn geweest. Allebei 1x? Een duw gegeven? Dat lijkt me eerder een uiting van frustratie. Dat jij daardoor per ongeluk weer last kreeg van een eerdere blessure is natuurlijk niet de bedoeling geweest.
En het probleem ligt daar natuurlijk vóór. Want waarom ontstaan die frustratie en die ruzies. Dat moeten jullie zien te voorkomen.
Maar goed, inderdaad zou ik ook inzetten op herstel van het contact en daarbij niet gaan focussen op afgedwongen excuses. Zorg er eerst voor dat het contact wordt hersteld, ga daar zelf inderdaad in het begin niet bij zitten, het gaat om het contact tussen moeder en dochters.
Je hebt het over begrenzing. Van jongvolwassenen. En die begrenzing zien jullie allebei als naar de kamer sturen, vermoed ik? En dat werkt niet, dat heb je nu wel gezien. Als kinderen volwassen worden, veranderen de verhoudingen. En daarbij moeten zowel de kinderen maar zeker ook de ouders/verzorgers hun houding en rol opnieuw bepalen. Ik vermoed dat dit hier ook zeker voor jullie geldt. Je kunt een kind van 12 of 14 nog wel naar de kamer sturen, maar een jongvolwassene toch niet meer...! Daarmee ga je een goed gesprek aan. En als dat op het moment niet lukt omdat de gemoederen te verhit zijn, dan wacht je totdat een gesprek wel mogelijk is. Zoals jullie het eerder deden/wilden, werkte niet. Want beide dochters wilden geen contact meer. De moeder heeft dat door, en wil dat niet meer. Jij wilt het ook niet, zeg je, je gunt je vriendin dat contact (logisch ook, het zijn haar kínderen!). Maar in je gedrag lijk je niets te veranderen. Bij jou lijkt het een machtsstrijd te zijn geworden. Je wilt gemeende excuses, en je wilt ook dat je vriendin haar kinderen begrenst zoals eerder afgesproken. Je wilt ook advies, schrijf je.
Mijn advies: wees de volwassene. Neem idd eens contact op met die dochter(s). Help de relatie weer normaliseren. Zolang jij blijft hameren op excuses, begrenzing, naar de kamer sturen, gebelgd bent omdat jij naar de studeerkamer moet, maak je het je vriendin niet makkelijker. Die voelt zich tussen twee vuren zitten, en dat voelen haar kinderen weer haarfijn aan. Enz. enz...
Trouwens, waarom moet jij perse thuis zijn, kun je niet een avondje zelf afspreken met vrienden, zodat je vriendin in alle vrijheid haar dochters thuis kan laten komen.
Heb jij zelf kinderen trouwens?