U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Stiefdochter uit het boekje wordt de dupe
Wij zijn een nieuw samengesteld gezin waarin man en ik 10 jaar in leeftijd en ervaringen verschillen. Zijn oudste dochter is 10jaar oud en woont fulltime bij ons. Onze gezamenlijke dochters zijn resp. 3 en 1 jaar oud en wij hebben nog een kinderwens. Man en ik zijn bijna 8 jaar bij elkaar, waarvan laatste 4jaar samenwonend.
Ons oudste meisje van 10, zoals we haar allebei noemen, heeft al veel meegemaakt voor haar leeftijd. Van ons rumoerige leven (studie, verhuizen, verbouwen, 2 zusjes kort op elkaar), maar helaas ook teveel van haar bio moeder (emigreren, wisselende partners, 2-jarig (bastaard) broertje enz enz). Ons oudste woont nu bijna een jaar fulltime bij ons, omdat haar bio-moeder met broertje succesvol geëmigreerd is naar ver weg.
Ze is altijd een papa-kind geweest en we weten niet beter als dat we elkaar al kennen van toen ze er nog niet was. We hebben (on)besproken strijd geleverd van jongs af aan waar we alledrie telkens als winnaars uitkwamen, want we groeiden echt gelukkig en fijn met elkaar. Maar voor mijn gevoel komt er een strijd aan die ik niet meer aankan met haar. Het is de liefste stiefdochter die ik me had kunnen wensen, ze luistert, doet wat ik zeg/ vraag, zet altijd haar beste beentje voor, is enthousiast, heeft me echt geaccepteerd en ook haar zusjes is ze erg dol op.
Ik merk steeds vaker aan mezelf hoe fijn ik het vind dat ze af en toe uit logeren is bij een vriendin, dat ik graag met alleen mijn 2 dochters naar de dansles ga of 'last' van haar kleine oortjes heb als ik met mijn leeftijdsgenoten aan de babbel ben.
Ik probeer er zo min mogelijk aan toe te geven, help haar uitvoerig met spreekbeurten, zorg voor een leuke dansles, bedenk en plan de leukste 'uitjes' voor ons en haar. Ze krijgt net zo, misschien wel leukere sint kado's en op haar leeftijd mag ze meer dan leeftijdsgenoten, want tja ze loopt gewoon wat voor. Ze is zo lief, ze heeft al zoveel meegemaakt, haar moeder heeft haar… achtergelaten…. Ik kan niet compenseren wat haar ouders verkeerd hebben gedaan, maar ik weet niet wat ik ermee moet… Ik merk dat ik wat korter af wordt, dat ik m'n best moet doen om haar net zo positief te benaderen als de kleinere meiden. Ipv haar kortaf te zeggen wat er wel en niet goed gaat en dat ze MOET doen wat ik allemaal eindeloos blijf herhalen… Ik blijf haar achter haar broek aanzitten over dat ze zo traag is, er onverzorgd bijloopt, niet teveel zus/ zo mag of zich meer en meer moet aanpassen aan de kleintjes. Ik vind het oneerlijk van mezelf, want ik ben de volwassene zou je toch denken??!?!!!
We krijgen waarschijnlijk begin december gezinsbegeleiding aan huis, maar heeft er hier iemand soortgelijke ervaringen/ tips over hoe ik me als volwassene kan blijven gedragen en zorgen dat ik met mijn gedrag en tekortkomingen niet nog meer schade aanricht bij dit meisje??
My 2 cents
Er zit voor mij een stukje herkenning in je verhaal maar ook niet. Ik ben tien jaar stief van een nu 12 jarige. Hier een 50/50 verdeling dus dat is (heel) anders dan bij jou. Maar ook hier een bio moeder die zeg maar een avontuurlijk leven lijdt. Veel veranderingen, gezinssamenstellingen etc.
Ik lees in jou bericht dat het heel lang goed ging voor jou en nu begint te knagen. Bij mij gaat het al tien jaar met ups en downs. Maar ik leer van elke down (en up) en heb wel het gevoel dat ik steeds beter ermee om leer gaan.
Een inzicht wat voor mij heel belangrijk is en waar ik aan moest denken toen ik je posting las was het volgende: is het het kind of het verhaal aan het kind? Erger je je niet blauw aan de status aparte die je oudste op deze manier heeft? Vooral tov je eigen kinderen? Ik bedoel nu diep in je hart? Want dat zou ik denk ik hebben. Ik denk dat je ook dichter naar jezelf moet gaan over het opvoeden van je oudste; speciale dingen baseren op het kind (net zoals je bij de jongsten kunt doen) maar niet op haar verhaal. Dus uitdagend speelgoed omdat ze dar aan toe is ja maar een extra uitje omdat ze zielig is vanwege haar weglopende moeder zou ik niet meer doen. Tenzij dat uitje is om mama te ontmoeten oid.
Snap je wat ik bedoel?
is het niet gewoon de leeftijd van haar?
Ik herinner me nog wel dat ik toen de basisschool op z'n eind liep bij oudste ik heel erg moest wennen aan een wat ouder kind in huis. Dat blijft op, zit langer beneden, praat opeens mee, wil inspraak in de t.v. enzo.
En dan heb je nog het leeftijdsverchil. Ik denk niet dat zij wil wat de jongsten willen en leuk vinden en ook qua dagritme zit er verschil in. Effe rust 's middags omdat de kleintjes in bed liggen en daar is zij weer. Tenminste zo stel ik het me voor.
Naar ballenbak en zij is daar alweer te groot voor en vermaakt zich maar even.
Ik denk dat bewust zijn van die verschillen al helpt. Dat je het dan wat 'helderder' ziet. Ik heb een buurvrouw die 2 eigen kinderen heeft van dezelfde vader en ook hetzelfde leeftijdsverschil. En die heeft soms dezelfde overdenkingen. Hoewel die 2 zijn nu ook wat ouder. Wat toen veel gebeurde....wij wisselden kinderen uit.
Onze jongste (even oud als haar oudste) ging naar hun en zij gingen er wat mee doen. Of hun oudste ging met ons mee. Dan was er bij hun tijd voor die jongste, die toch hele andere prioriteiten had.
Nu ze puberen is het helemaal feest. Buurmeisje is behoorlijk pittig en het is écht een opluchting voor broertje als ze even weg is en hier. Want hier met jongste samen gaat het wel goed. Kan broertje even spelen met een vriendje zonder dat zij dat verstoord.
Misschien helpt dat je zoeken naar een oplossing? Die voor alle partijen positief uitpakt?
Je irriteren aan een kind is helemaal niet erg. Dat hebben eigen ouders ook wel hoor. Maar zo'n geschiedenis zal je schuldgevoel aanwakkeren. Maar laat dat nu eens los....dat schuldgevoel. En bekijk het nu s vanuit de ouderlijke gevoelens die je hebt.
Schaam je er niet voor, niets menselijks is ook eigen ouders vreemd.
groeten albana
Zoals albana
Inderdaad zoals albana zegt. Volgens mij komt het ook door de leeftijd. Ze wordt gewoon ouder, ze wil meer en dat valt niet goed samen met de twee kleintjes. Voor jou gevoel zit je nog veel meer bij de kleine kinderen en zij is al 10 en gaat de wereld dus steeds meer ontdekken. En (onbewust) verzet je er tegen. Je zegt zelf dat het een lief kind is. Ze wordt niet ouder om jou te pesten, zo gaat het gewoon. Waarschijnlijk ga je het begrijpen (en herkennen) als je eigen kinderen ook zo oud worden. Succes er mee, ik snap dat het niet makkelijk is.
Mooi inzicht
van Snotje. Ik dacht ook: het lijkt wel alsof je het kind ervaart als een getraumatiseerd zwerfhondje, waar je zeer liefdevol voor zorgt, maar ook bepaalde dingen voor terugverlangt, dankbaarheid, doen wat jij zegt. Dat is ze niet. Ze is het kind van je man en jij hebt gekozen voor de man, mét het kind. Daarmee is ze ook jouw kind geworden. Ook als je je ergert aan haar (wacht maar tot je jongsten ouder worden).
Ik vind het een mooie tip van Snotje.
Tsjor