U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Steun bij ouderverstoting
Hallo Forummers,
Bij deze ben ik op zoek naar steun en ervaringsverhalen bij ouderverstoting.
In het kort:
Mijn zoon van 12 is gaan wonen bij mijn ex-man en wil geen contact meer met ons. Mijn ex-man geeft hem alles en legt geen regels op. Mijn moederhart bloedt en soms ben ik wanhopig.
Maar ik vind het ook zo onrechtvaardig.
De afgelopen 10 jaar (vanaf de scheiding) heb ik emotioneel, praktisch en financieel alles voor mijn kinderen gedaan.
Maar dat telt nu niet meer.
Mijn zoon wil alleen maar zijn Ipad, Iphone en geen regels of klusjes.
Dat zijn vader de afgelopen jaren wel 17 rechtszaken (pro deo) tegen ons heeft aangespannen, veroordeeld is voor mishandeling van mij, geen cent alimentatie heeft betaald en mij alleen maar zwart maakt doet er nu niet toe.
Zelfs de uitspraken van de rechter lapt hij aan zijn laars, al jaren, want de rechter heeft eerst de bezoekregeling op 2 dagen in de 2 weken naar vaders toe, daarna week om week en nu even tijdelijk elke dinsdag en het weekend naar moeders, maar mijn zoon wil niet en komt niet.
De hulpverlening kijkt niet naar de afgelopen 10 jaar en verplicht ons gezamenlijke gesprekken (met mijn horor-ex) te voeren en als onze zoon niet wil, dan dwingen ze hem niet.
Maar dat dat schadelijk is voor de andere kinderen en dat het wel eens zou komen omdat hij beïnvloedt wordt door vader en hij het wel lekker vindt om als een prinsje behandeld te worden maakt niet uit.
Ik haat alle hulpverleners, advocaten, rechters, politieagenten en alle mensen die denken te weten hoe het zit en mijn zoon deze ruimte geven om ons zo te behandelen.
Het maakt ons kapot en ik ben er van overtuigd dat het niet goed is voor onze zoon. Hij moet niet de dienst uit kunnen maken op zijn 12de!
Wie heeft meer wijsheid dan ik en kan mij steunende woorden laten lezen?
Groet, Moederhart
Haten
Ik heb geen oplossing voor je, maar ik vind het wel raar dat je dat hele rijtje mensen haat, terwijl jij zelf mede-verantwoordelijk bent voor deze situatie door kinderen met deze man te krijgen. Uit je bericht begrijp ik dat het meer kinderen zijn, dus je bent zeker een paar jaar met hem samen geweest. Dus je zult er ook samen met hem uit moeten komen.
Waarom denk je dat jij een betere opvoeder bent?
ik heb geen ervaring met ouderverstoting. Maar als ik zie hoe jij over je zoon praat, dan snap ik wel dat hij geen zin heeft om bij jou langs te komen. Jeetje, je lijkt je zoon nog meer te haten dan je ex-man!
Geef je zoon de ruimte. En dan niet uit frustratie, maar gewoon omdat je mensen nou eenmaal niet aan de tafelpoot kunt vastbinden. Een jongen van 12 hoeft normaal gesproken dit soort beslissingen niet te nemen, maar jullie situatie is duidelijk niet doorsnee. Je raakt je zoon alleen maar verder kwijt als je hem blijft dwingen. Dus geef je zoon aan dat hij altijd welkom blijft bij jou, en ga vervolgens verder met jouw leven en dat van de andere kinderen. Voordat die ook besluiten om weg te gaan bij hun (ietwat dwangmatig overkomende) moeder.
Laat maar los
Ik hoop voor je dat je dit los kunt laten. Je zoon is een echte puber en die willen hun platforms, geen klusjes en geen regels. Als twee oudergezin kun je dat nog wel wat afdwingen, maar als de realiteit is dat ze hun benen elders onder de tafel kunnen zetten dan is dat zo. Je kunt pubers moeilijk vastbinden. Die regels worden in de pubertijd masserende gesprekjes waarbij je een beroep doet op redelijke argumenten, het eens aankijkt en ze de kans geeft, eens wat door de vingers ziet, maar in contact blijven. Het alternatief is oorlog en weglopen. Als dat zo is, dan is het jou ouderlijke taak om daar in mee te bewegen. Voor zover je kunt.
En het verder los te laten.
Laat de deur altijd open staan en probeer de relatie met je andere kinderen niet op eenzelfde manier kwijt te raken. Hoeveel gelijk je ook hebt, ook als ouder moet je dat gelijk wel zien te krijgen. Het wordt je niet in de schoot geworpen.
En wel fijn dat een rechter een 12 jarige niet meer dwingt. Dat valt namelijk niet te handhaven, tenzij met de politie en dat zal de relatie met je kind er ook niet beter op maken.
Dus ik zou het maar loslaten en even aanzien hoe zich dit ontwikkelt. En zelf uitnodigend blijven naar je zoon toe.
Begrip
Ik snap je wel....Het is altijd heel moeilijk om alles wat gebeurt is goed en duidelijk op te schrijven zodat andere forum lezers het begrijpen. Ik vind vader in dit verhaal erg onverantwoordelijk. Dit moet hij ook niet willen voor zijn zoon. Je zoon heeft ook recht op een moeder in zijn leven (en andersom ook)
Op dit moment speelt hetzelfde zich af bij een vriendin van mij. Contact dochter (16) al jaren slecht met vader. Ze heeft vorig jaar zelfs het contact verbroken. Thuis (bij moeder) waren regels en bij vader dus niet. Daar woont ze dus sinds 4 weken. Deze vader doet en stimuleert dus ook niets om een opening in het contact met moeder te behouden. Woorden van vriendin; Waar heb ik dit aan te danken / voelt als stank voor dank. Woorden vader tegen moeder; Stel je niet aan en wordt volwassen.
Een kind van 12 hoort ook niet de dienst uit te maken maar mag wel een mening hebben en 2 ouders die het stimuleren.
Ik zit ook al 2,5 jaar in een horror scheiding maar stimuleer het contact tussen mijn ex en zoon nog steeds. Het is en blijft een ouder (hoe boos je ook bent)
Sterkte!
moeilijk
Mijn moeder heeft mijn vader na de scheiding zwart gemaakt, daar zijn we als kinderen helemaal in mee gegaan. We hadden geen behoefte om hem te zien. Mijn vader is tamelijk jong overleden en mijn moeder is altijd rancuneus gebleven.
Het contact met onze moeder is later ook minimaal geworden.
Ik kan rustig stellen dat mijn ouders moeilijke mensen waren en het was niet voor niets dat zij een relatie met elkaar hadden. Zelf hebben ze nooit gezien in wat voor wijze ze met elkaar omgingen en wat ze in elkaar triggerden. Misschien kwam het door de opvoeding, ze hadden allebei een moeilijke jeugd achter de rug. Het waren mensen die allebei nooit emotioneel volwassen zijn geworden. Hoe komt het dat jij met deze man getrouwd bent geweest?
Ik denk dat de uitweg zit in ontwikkeling van jezelf, hoe om te gaan met deze situatie, sterker te worden. Dat zijn lastige dingen misschien is het mogelijk om hulp van een psycholoog te krijgen? Je zoon zal straks verveeld raken met de ipad en andere speeltjes. Hij zal iemand nodig hebben waarop hij kan steunen en een echte band mee kan krijgen. Ontwikkel jezelf, zorg dat je emotioneel sterk wordt, met haat zal de kloof alleen maar groter worden.
Sterkte.
Ik zie mijn kinderen en kleinkind niet meer
Sinds 2 en en half jaar hebben de kinderen gebroken met mij.
Naar hun zeggen ben ik altijd een goede moeder geweest.
Nat de scheiding 25 jaar geleden zijn beide kinderen ontspoort.
De een heeft een foute man gekozen met veel huisgeweld en heeft door traumatische ervaringen Bordeline gekregen is nu 46 jaar en heet een dochter van 18 jaar.
Hun vader heeft mij na 23 jaar verlaten voor een veel jongere vrouw. en zit nu in Belgie met har en kijkt niet naar zijn kinderen om.
Ik heb altijd mijn benen uit mijn lijf gelopen om mijn kinderen fysiek en financieel altijd bij te staan. Ik heb alles voor mijn kinderen over gehad.
Mijn jongste dochter 43 is alleen en heeft ME wat nooit bewezen is en manupuleerd mij al 25 jaar. Nu ook haar zus en dochter.
Ik heb 1 keer een hele lieve brief geschreven en ik kreeg als reactie .van mijn oudste dochter. Ik heb het helemaal gehad met jou. Ik had niets met mijn jongste dochter en kleindochter. Dar is zoveel uit voorgekomen dat ik er helemaal aan onderdoor ben gegaan en besloten heb van Amstelveen naar Almere te verhuizen. daar woon ik nu 4 maanden. Terwijl ik een pracht woning had dicht bij het winkelcentrum en 10 minuten bij de kinderen vandaan. Ik dorst de straat niet meer op. Bang ze tegen te komen of uitgescholden te worden. Dat doet een Bordeliner heel gauw.
Nu zijn we ruim 2 en een half jaar verder en ik kreeg een mail dat zij mij DOOD verklaren. Ik ga kapot. Met wie kan ik hier over praten?Ik ben zelf 66 jaar ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik zoek ouders met wie ik kan praten. Die hun kinderen ook niet meer zien. A.U.B. wilt u mij helpen?
liefs van Chardonee