Schuldgevoel

praten?

Schuldgevoel is eigenlijk een nogal zinloze emotie. Een verlammende ook vaak. Dus probeer dat los te laten. Het is gegaan zoals het is gegaan, zaak is om er nu gegeven de omstandigheden het beste van te maken.
Weet je man al dat je zo niet meer verder kunt en wilt? Is relatietherapie een optie? Dat kan zowel zinnig zijn als er nog een mogelijkheid is jullie relatie te verbeteren en toch samen verder te gaan als om op een goede manier uit elkaar te gaan. Je blijft tenslotte hoe dan ook samen de ouders van jullie kinderen.
Mocht je man relatietherapie niet zien zitten, dan is het misschien een goed idee om wel zelf met iemand te gaan praten. Zodat je voor jezelf duidelijker krijgt welke kant je op wilt.

Dankje

Bedankt voor je reactie. Ik denk dat je gelijk hebt. Maar van weten wat je moet doen naar het echt doen is nogal een stap.. voor mij in elk geval.
Hij weet wel dat ik niet meer wil maar kan het niet accepteren. Ik denk dat relatietherapie niet iets voor ons is. Maar misschien kan ik zelf wel met iemand gaan praten.

Ken zo iemand

Ik ken iemand die dit 26 jaar heeft vol gehouden. Puur door gebrek aan eigenwaarde, onzekerheid over zichzelf, bang dat niemand haar de moeite waard vond etc. Ik denk dat de kiem al gelegd is in haar jeugd door haar ouders. Ze was zo blij dat ze op haar 18e iemand tegen kwam die haar de moeite waard vond, dat ze alles voor hem deed. Ze heeft zich volledig aangepast aan hem, ze deden alleen maar wat hij leuk vond en zij deed alsof ze dat ook leuk vond, puur om hem niet te verliezen. Voordat ze trouwden heeft ze zich zelfs laten dopen in zijn kerk. Hun hele huwelijk dat 20 jaar duurde draaide om hem, hij bepaalde waar ze op vakantie gingen en welke activiteiten ze daar deden. Hij bepaalde waar het geld aan werd uit gegeven etc etc. Ze was na de geboorte van hun eerste kind ook nog eens gestopt met werken (was begin jaren 90, misschien toch nog iets gebruikelijker ook dan nu), waardoor hij helemaal alles ging bepalen. Naar buiten toe leken ze een leuk stel, maar je kunt niet alles verborgen houden natuurlijk. Dus als jij met de buurvrouw buiten staat te kletsen en hij tikt op het raam omdat ze eten dient te koken dan ga je over de tong. Dus steeds meer familie en vrienden begonnen dingen te zien, die raar waren, zoals dat er geen vaatwasser mocht komen omdat hij vond dat zij de afwas behoorde te doen etc. Dus ze werd er steeds meer op aan gesproken dat ze van zich af moest bijten etc. Ze werd zich bewuster van de situatie en wilde wel relatie-therapie, maar hij wilde dat niet, want met hem was immers niks mis, het lag aan haar dat ze niet blij kon zijn met deze Gods Gift to Women, ze had immers een luizenleventje, hoefde niet te werken en hij betaalde (en bepaalde) alles. Uiteindelijk ontaarde het in een scheiding, maar er was (en is) niks van haar over eigenlijk. Totaal geen eigenwaarde meer, is iedereens deurmat: van haar kinderen, van haar baas (ze heeft wonderwel wel een baantje gevonden) en van de foute mannen die ze weer tegen komt. Want door de angst om alleen te zijn is ze niet erg kieskeurig, alles beter dan alleen lijkt ze te denken. En dat trekt bepaalde types aan. Ze heeft iemand gehad bij wie ze dan in het weekend was. Hij had gewoon alles achter zich neer gegooid de hele week en dan was zij het hele weekend aan het poetsen en opruimen.
Maar wat ik wilde zeggen, jij bent dus iets van 33 ofzo nu, laat dit niet nog 10 jaar voortduren, dat is zo zonde van je tijd. Echt ook zonder man kan het leven prima zijn.

Vriendin

Bedankt voor je reactie. De situatie die je beschrijft is me zo herkenbaar.. Het stomme is dat als er zo lang iemand is die je eigenwaarde de grond in trapt, je er zelf uiteindelijk nogmin gaat geloven ook..
Ik weet wel wat me te doen staat. Maar het is moeilijk. Vooral vanwege de kinderen. Het maakt me eigenlijk niet zo veel uit wat er met mij gebeurt, als mijn kinderen maar gelukkig zijn.
Dat is mijn eerste prioriteit.
En het is stom, ik weet het, maar ik ben gewoon bang.. Bang voor hem, bang voor wat hij gaat doen, bang voor wat dat met de kinderen zal doen..

Tijdig Linda

Nu ben jij mogelijk nog de enige die last heeft van de dwang van je man. Als je kinderen ouder worden krijgen zij daar ook last van.
Toch zou ik ook eens kijken of er sprake is van een autismespectrumstoornis. Er kan een grote behoefte zijn aan voorspelbaarheid en omdat jij overal voor zorgt kijkt je man naar jou. En die voorspelbaarheid kan ver gaan.
Dat wil niet zeggen dat je dat dan maar moet accepteren maar dat kan wel helpen om zaken in perspectief te krijgen en beter te gaan benaderen.
Zo voorspelbaar als je huwelijk moet zijn moet dan ook je scheiding zijn. Om angst en wanhoop bij je partner te voorkomen. Dat toch rare bokkesprongen kan leiden.