Schoolreisjes/werkweek: wie betaalt?

wat is er zo super?

Dat ts betaalt voor zijn kinderen? Dat vind ik een bespottelijk uitgangspunt.
Ik vind het ook de (morele) verantwoording van ts om te blijven checken of het financieel allemaal nog wel loopt. Loopt vast niet echt vanzelf, als ex geprobeerd heeft ft te werken.
Zo'n duur schoolreisje weet je vt voren. Maar dat geldt ook voor ts.

Viola

Ja, dat denk ik ook, dat ze daarom meer is gaan werken. Ik ben destijds ook ft gaan werken omdat het met 80% salaris allemaal netaan ging. Nu dit jaar voor ruim 700 aan schoolreisjes, nieuwe bril (dure afwijking), en nog wel wat inslagen. Mijn ex weet tenminste wat hij elke maand kwijt is, ik ben degene die moet puzzelen.

accepteren

er zit ook een tendens in dat alles maar moet kunnen en dat er nooit 'Nee' gezegd mag worden bij de wensen van kinderen en scholen.

Tja, als het geld er niet is, bij beide kanten is "Je kunt niet mee, want we kunnen het niet betalen" het antwoord dat het kind moet krijgen. Of als het kind oud genoeg is: "wat ga jij bijdragen als je zo graag mee wil?"

Voor mij is het

alleen maar een droom dat mijn ex voor onze dochter zou betalen met zijn zeer riante salaris. In mijn optiek is het dus super dat TS ondanks dat hij al KA betaald en zijn ex een zeer riant inkomen geniet er toch nog over nadenkt om mee te betalen aan dit schoolreisje.

En zo....

....telt dat voor mij ook.

Gosss, ik zou willen dat ik kon mieren om een bijdrage voor een schoolreis...

Paddington

Jouw ex is een flapdrol omdat hij niet betaalt. Het is logisch, zou vanzelfsprekend moeten zijn, en wettelijk verplicht dat beide ouders bijdragen in de kosten. Ik hoef geen schouderklopje daarvoor. Waarom mijn ex dan wel?

Aanval

Ik kreeg het idee dat TS wordt aangevallen ondanks dat hij gewoon KA betaald. Dat vind ik niet nodig. Wat ik wel goed vind is dat hij zelfs ondanks de hele situatie er nog over nadenkt om in dit geval nog meer bij te dragen.

Waarom zou je iemand niet een schouderklopje geven voor iets dat sommige mensen maar normaal gevonden wordt?

omdat Katniss

Er afspraken zijn, naar draagkracht. Als bijv. is afgesproken dat moeder de kosten voor kleding en school betaalt en regelt, dan is dat meegenomen in de KA die vader moet betalen én uiteraard de verhouding in draagkracht die beiden hebben. Als die afspraken er zijn (en dan hebben beiden daarmee ingestemd) ligt dus de verantwoording bij moeder om met het geld wat bijv. beschikbaar is voor kleding (deel uit de KA van vader, deel uit het resterende deel dat bij haar ligt) daarmee uit te komen. Dan kan het niet zo zijn als moeder (c.q. op verzoek van kind) vindt dat kind dure Uggs en Moscow's moet/wil dragen, dat vader dan ineens bij moet gaan leggen. Zo werkt dat niet natuurlijk. Als zij overeenkomen dat moeder dat deel op zich neemt, dan moet ze zelf zorgen dat ze met het beschikbare geld uitkomt. Idem voor schoolzaken. Daar horen schoolreisjes en werkweken bij. Het is het 1 of het ander. Je kunt die afspraken ook niet maken. Dus kosten voor school moeten (naar draagkracht) door beide ouders opgehoest worden, los van KA. Dat kan, maar dan moet dat wel duidelijk zijn én ouders een redelijke relatie met elkaar hebben, zodat je kunt overleggen. Anders gaat dat echt niet werken.

Bieb

Ik ben het met je eens hoor. Maar feit blijft dat de ontvanger het er maar mee heeft te rooien. Het is (dus) geen schande, of hebzuchtig, als ze incidenteel vraagt of een grote uitgave gedeeld kan worden.

vragen staat vrij

idd, maar de weigering ook.

Je kunt er als alimentatie ontvanger zonder extra afspraken niet zomaar vanuit gaan dat de ander dan wel bovenop de alimentatie bijdraagt.

En als de betaler wel bijdraagt is dat mooi meegenomen en een sympathiek gebaar.

DAt zijn dingen die je als ouders best eens naar elkaar mag uitspreken, dat je dingen gewoon goed doet ook al ben je gescheiden. Net zoals je mag uitspreken dat de ander een flapdrol is als de verantwoordelijkheden die er zijn niet worden gedaan.

Noet

"er zit ook een tendens in dat alles maar moet kunnen en dat er nooit 'Nee' gezegd mag worden bij de wensen van kinderen en scholen.

Tja, als het geld er niet is, bij beide kanten is "Je kunt niet mee, want we kunnen het niet betalen" het antwoord dat het kind moet krijgen. Of als het kind oud genoeg is: "wat ga jij bijdragen als je zo graag mee wil?""

Noet, helemaal mee eens!

Ik zie het ook bij mensen die toen ze getrouwd hadden het wel behoorlijk breed hadden, maar nu in gescheiden toestand een stuk minder. Die hebben echt moeite om dan dingen (voor hun kinderen of zelf) te laten, want dat waren ze zo gewend.

Nee zeggen en onvoorziene uitgaven

En inderdaad: "Nee" tegen je kinderen zeggen is niet altijd leuk, maar soms gezien de financiële situatie wel noodzaak. En ik denk dat kinderen daar niets van krijgen als ze het eerder beter gewend waren. Dan leren ze dat je de tering naar de nering moet zetten. En dat is alleen maar goed.

NB In mijn ogen is zo'n schoolreis wel te voorzien dus valt het niet onder de uitzonderingen waarvoor TS zou moeten bijdragen.

Maar het mag natuurlijk wel (evt. deels) - als hij het kan/wil missen.

En als ik eerlijk ben, denk ik dat het voor de ex van TS nog best wel eens tegen kan vallen al die extra kosten die er bij kinderen ivm school, clubjes en weet ik wat, bij komen, dus mildheid naar de ex van TS lijkt me op zijn plaats. Maar TS verplichten dat te doen en boos zijn als hij het niet doet, lijkt me weer niet op zijn plaats. Zeker omdat hij er van tevoren niet in gekend is. En dat lijkt me voor bijzondere uitgaven waarvoor je een extra uitgave van de KA-betaler vraagt, wel logisch.

eens Noet

'er zit ook een tendens in dat alles maar moet kunnen en dat er nooit 'Nee' gezegd mag worden bij de wensen van kinderen en scholen.'

Precies. En bij een eventueel 'ja' beslissen beide ouders daarover, zeker als beide ouders geacht worden mee te betalen. Stel je voor dat je ex besluit om een paard voor je kind te kopen, en de rekening van de stalling bij jou neerlegt.

Of of zo'n haal je rijbewijs in 14 dagen. Of dat luxe zeilkamp op de Caribiën.

Wij hebben de 3 O's op het werk: onvoorzien, onoverkomelijk en onvermijdelijk. Daar valt een schoolreis naar Rome niet onder. Voldoet aan geen van de drie O's.