Scheiden na 21 jaar

Stel de partner van iemand heeft een lacune in de zijn persoonlijkheid waardoor hij of zij niet consistent is in zijn gedrag: de ene keer poeslief de andere keer, een totaal ander iemand. Dan kán het zijn dat iemand tot de catgorie van cluster-b persoonlijkheden behoort (narcist, borderline, psychopathie etc). Dit proces wordt in de wereld van de wat meer op dit gebied deskundige klinische psychologie/ psychiatrie 'splitting' genoemd. Ik zeg niet dat je partner een cluster-b persoonlijkheid is/heeft maar een aantal zaken wijzen daar op. Zoals de vragenlijst voor partners die ik postte.

De partner van deze persoon zal in haar/zijn reactie op deze persoon ook navenant gedrag gaan vertonen: 'oh maar hij is zo lief' versus 'oh nee ik wil weg, hij is zo'n .kl%^$%tzak'. Dat heet een double bind en het is ongelooflijk moeilijk die te verbreken want er is een hechting ontstaan die toxisch is en die juist door traumatische zaken als mishandeling, dieper is geworden: als je na zo'n trauma bij zo iemand blijft, ontstaat er een fysiologische component van het Stockholm syndroom: er zijn nieuwe neuronen-paden ontstaan waardoor de hechting dieper wordt en het loskomen veeeel moeilijker dan bij enigszins normale hechtingen.

Ik geef je dit ter overweging als tegenwicht voor het aan jezelf gaan twijfelen. Misschien ligt het allemaal net wat anders.

Let in ieder geval op dat je niet geïsoleerd raakt van je familie! Informeer jezelf en kijk of het van toepassing is op je situatie.

hier alvast een begin:

sterkte. Marinet

je merkt het vanzelf

Als je twijfelt ben je er nog niet aan toe. Geloof me er komt een dag, waarschijnlijk al snel dat je niet meer twijfelt, dat je in 1 x ziet wat er voor ziek psychisch spel er wordt gespeeld en dan wil je nog maar 1 ding en dat is je vrijheid terug.

Dan is er daarna zo grote opluchting en bedwelmende vrijheid. En dan daarna, let op, komt toch weer dat verdriet, het medelijden , terwijl je m nooit meer terug zou willen.

Het is heel bizar wat zo'n persoon met je kan doen. Ze pakken altijd de sterke loyale mensen, dus zwak ben je zeker niet. Alleen bedenk als je verdrietig bent dat dit andersom nooit zo zal zijn. Empathisch vermogen is hun onbekend, ze maken je lachend kapot en spelen naar de buitenwereld het slachtoffer. Jij zult van alles de schuld krijgen.

Ongeacht dat je keihard werkt, voor je kinderen zorgt en je plichten nakomt, men zal altijd meer medelijden met hem hebben omdat hij zo geweldig manipulerend kan zijn, dat is echt zijn grote talent. Trek je er niks van aan, vecht voor jezelf en de kinderen.

twijfelen

tja ik weet niet Jada: soms blijven mensen altijd twijfelen en moet je je zelf op wilskracht en ratio uit de situatie halen. No contact gaan dus. En pas daarna, na je losmaken aan de verslaving aan de mooie momenten, komt de vrijheid en het zelfrespect.

Wannabe

"En hij blijft maar de kinderen knuffelen en verwennen"

Dat is toch walgelijk als hij zijn kinderen alleen maar knuffelt om jou te manipuleren? (tenminste zo begrijp ik het van jou) Daar zou ik pas echt giftig van worden.

Lekker gaan

Is sowieso goed af en toe alleen weg en/of alleen met de kinderen. Niet als wraak maar omdat je dan een hele andere dynamiek krijgt. Ik zou hem ook alleen met de kinderen laten gaan in deze vakantie. Is meteen een goede test, of hij dat ook kan en doet.

Ik kan je verder geen raad geven. Vanuit mijn ervaring weet ik dat mensen echt kunnen veranderen. Maar ik weet niet of wat jouw man voelt (zegt te voelen) echt is. En al helemaal niet if hij ook echt kan en wil veranderen. Duurzaam. Misschien kun je het nog even aankijken. Je hoeft nu geen beslissing te nemen. Maar helderheid kan ook rust geven. En de verandering afdwingen. Ik weet het gewoon niet. Jij ook niet. Mijn stelling was, scheiden kan altijd nog. Maar hier wilde man weg, ik niet. Sterkte. Maar ga dus wel zelf met de kinderen. Ik vond het een fantastische ervaring en de kinderen ook!

Ja gaan

Ja lekker gaan, alleen met je kindjes. Niet uit wraak maar gewoon om te kijken hoe het voelt. En ja je vraagt je nu al af of dat lievige gedoe van hem blijft. Waarom vraag je je dat af?

echt

Ja het zou echt kúnnen zijn. Maar als ik advies mag geven: blijf vooral bij je gutfeeling. Het lastige is mijns inziens, dat hij inzet op jouw overgave, als het ware: ik vermoed dat als jij je laat raken door zijn liefdes offensief, en als je weer gaat denken "ah het is toch eigenlijk wel een schat, ik ga er voor", dan heeft hij je weer als voeding binnen en ik vermoed dat het dan 'bezit van de zaak, einde van het vermaak' is en de cyclus van voor af aan begint. Dat is de dynamiek van de push and pull relatie.
Dus eigenlijk zou je qua gevoel boven dat getouwtrek uit moeten stijgen: kijken hoe lang hij het lievige volhoudt als je niet meteen toegeeft maar veel meer je eigen ding gaat doen, zoals lekker weg met je kindjes. En ik zou hem vragen wat hij zelf denkt wat zijn probleem is en dan hoe hij dat denkt op te lossen. Ook de suggestie geven daarna van therapie, maar niet dwingend, heel veel bij hem laten liggen en kijken wat hij oppakt. Het is rot want je wilt waarschijnlijk gewoon je hart open gooien maar je moet het toch een soort van cool 'spelen' wil je kijken of dit gedrag op langere termijn stand houdt

okay...

pff dat wordt dus een soort machtsspel. Laat je daar niet in vangen. Het is nu duidelijk dat zijn veranderingen in gedrag pogingen zijn om weer door jou gevoed te worden (hij noemt dat affectie). Affectie is niet iets wat je kunt eisen. En daarnaast: vindt hij nou dat hij een probleem heeft en daar iets aan moet doen? Of wil hij dat jij weer lief bent, jij weer je hart opent en hij over drie maanden weer uit zijn dak gaat?
Het is hard maar hij laat nu wel zien wat hij waard is. Ik denk dat jouw gutfeeling heel goed is: hij is tot nu toe niet veranderd. Wel heel goed dat je bij je standpunt blijft hoor. sterkte!

Wannabe

Maar hoe voelt dat voor jou, die eis van hem om eerst affectiviteit te krijgen?

dat had ik ook

Wannebe, nu ik terug kijk op mijn huwelijk, de strubbelingen en uiteindelijk het moment waarop we uit elkaar gingen, zie ik gelijke patronen bij jou. Alleen zie ik bij jou dat je al veel beter van een afstand kunt zien wat er gebeurt in je relatie. Je hebt hem door. Bent niet meer beinvloed door hem als hij stelt dat jij maar gewoon moet zeggen dat het goed komt, want dan gaat hij ook weer zijn best doen. Ik las al meer reacties dat het een manier van manipuleren is. Ook dat een psycholoog geen zin heeft als hij niet zeker weet dat het goed komt. Nu, achteraf bezien, herken ik het feilloos. Mijn ex zei dat ook. En ik trok het me destijds aan dat ik er blijkbaar niet genoeg voor vocht (ons huwelijk) en eisen stelde aan hem. Zo goed van je dat je dat al inziet. Het sluipt er zo subtiel vaak in, dan je aan t einde achterom kijkt en bedenkt ' hoe heb ik zo lang met me kunnen laten sollen'.
Of jouw inzicht ook komt tot een huwelijk wat het wel gaat redden, daar durf ik me niet aan te branden. Jouw huidige houding zorgt in iedergeval voor een evenwichtig mens, die het altijd red. Dat is altijd belangrijk. Elke echtgenoot zou dat als basis van jou willen zien.

Wannebe

Probeer zinnetjes te bedenken die je in de huidige situatie kunt herhalen. Dat helpt om je niet mee te laten slepen als het erger wordt dan barstjes.

Bijvoorbeeld, ik kan geen affectie tonen op het moment, het lukt niet.

Ik vind het jammer dat je geen hulp wilt.

Ik kan hier nu niet over praten.

Ik heb rust nodig.

We zien dit blijkbaar heel anders.

Als je wat zinnen paraat hebt en je daar desnoods toe beperkt, hoef je minder bezorgd te zijn over angst die toe kan slaan.

Wannabe

Waar ben je bang voor?

Wannabe

"Bang voor hem eigenlijk.
Niet echt lichamelijk ook wel een beejte. Maar meer voor die buien die dan komen. En die erg gemeen zijn."

Ja dit is niet goed. Je hoort niet bang te zijn in een relatie. Balen van onenigheid, okay, dat hebben we allemaal, maar bang zijn is echt niet okay.
Bedenk dat je niet zeurt als je bang bent voor die gemenigheid. Emotionele ondermijning kan vaak veel meer schade aanrichten dan lichamelijke. Terwijl voor lichamelijke mishandeling meer begrijp is, maar dat is ook begrijpelijk omdat mensen vaak niet weten hoe emotioneel treiteren in elkaar kan zitten en daar veel makkelijker een oordeel van ' waar er twee vechten, hebben er twee schuld' over heen komt.

Ja je leven staat op zijn kop. En dan is het juist heel moeilijk sterk te blijven in je gevoel van 'ik heb het gehad'. Vooral omdat er ook goede momenten en spijt lijken te zijn. Maar... blijf bij je intuitie en het observeren van zijn gedrag. Je hoeft nu niets. Alleen maar kijken hoe lang zijn spijt en goede voornemens meegaan en je niet laten vangen in zijn argumentatieve spelletjes. Als hij het echt meent, gaat hij ook het proces in zichzelf aan en niet alleen maar lief zijn om jou weer in je rol terug te krijgen.

Het feit dat hij stelt "ik moet affectie hebben van jou dan ga ik pas naar een psycholoog" vind ik geen goed teken.
Het moet hem om zijn eigen proces gaan. Als hij dat echt aangaat, is er misschien een klein kansje dat jij je hart weer open kan gaan doen. Als jij je veilig voelt. Maar dat voel je nu dus niet anders ben je niet bang.

Blijf posten, hier vind je steun. Sterkte!

Weten

Wat ik lees is dat je het wel weet.

Je weet dat hij niet oke is zoals hij doet.
Je weet dat je hem niet meer vertrouwt.
Je weet dat je er ook geen vertrouwen meer in hebt dat het nog echt goed komt.

Je weet het allemaal wel.

Dus de enige vraag is: durf je het aan om het door te zetten. Durf je je eigen angst te overwinnen.

En dan: hoe en wanneer?
Heb je er al concreet over nagedacht?

Hoe het praktisch moet?
Wat je moet regelen?

Ik ben het even kwijt, maar heb je een baan en kan je financieel voor jezelf zorgen?
Heb je (een deel) van het spaargeld op rekeningen van jou?

Ik wens je heel veel sterkte.
Ik snap je aarzeling, maar je weet het al volgens mij.
Nu nog de stap durven te zetten.
Een goede voorbereiding is het halve werk.