U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Scheiden na 21 jaar
Hallo allemaal.
Ik hoop hier wat adviezen te krijgen over mijn situatie.
Ik ben 39 en we hebben 2 kinderen van 10 en 11 jaar.
Ik ben al in 21 jaar samen met mijn jeugdliefde.
Onze relatie is altijd heel erg intens geweest. Veel passie en liefde en zorgzaam, maar ook heel erg donderend en ruzie s doodzwijgen altijd in conflict.
Naar mijn mening heeft mijn man een probleem. Hij kan mij en vooral mijn zoon helemaal afzakken en dan ik niks goed.
We hebben dan ruzies over alles wat je maar kan bedenken.
Om vervolgens na 2 of 3 of 4 maanden weer poeslief te worden en muziek te draaien en het erg gezellig te hebben. En iedereen op te hemelen dan ben ik weer de geweldigste vrouw die er is
Dan hebben we ook gesprekken als het goed gaat. En spreek ik ook uit dat ik dit zo niet langer volhoud.
Hij beloofd beterschap en ik ook want ik trigger hem in zijn acties.
Ik ben ook niet altijd de alles leukste.
Dan gaan we er weer positief tegenaan en worden er vakanties gepland en gaan we uit eten en dan is het zo fijn. Dan hou ik van ons gezinnetje.
Na weer een paar maanden zie ik hem weer veranderen en dan weet ik daar gaan we weer.
Mijn man is niet agressief maar wel heel erg heftig.
Nu zijn er wel vaker wat incidenten geweest maar niet zoals de laatste keer.
Wij kregen ruzie en hij had gedronken.
Hij heeft mijn 2 meter door de lucht geduwd.
Ik heb de volgende dag meteen uitgesproken dat dit de druppel was en dat we gaan scheiden.
Hij is weer zo lief en smeekt op zijn knieën om hem niet te verlaten
Hij houd van mij en het zal nooit en dan ook nooit meer gebeuren.
Hij wil voor ons vechten en in therapie.
Hij erkent dat hij een probleem heeft en wil er alles aan gaan doen.
Nu spreekt die lieve schat weer waar ik zoveel van hou.
Maar hij heeft iets kapot gemaakt.
Ik vertrouw hem niet meer.
Uit ervaring weet ik dat over een half jaar we weer in deze situatie zitten.
Mijn moeder en zus willen er niks meer over horen. Ze vinden dat het wel klaar is. En de knoop moet worden doorgehakt.
En ik begrijp het. Ik zit gemiddeld 1 x per jaar bij 1 van hun om te huilen dat ik niet meer gelukkig ben.
Maar moet ik niet gewoon veranderen Naar hem toe en samen hem helpen want dat wil hij. Dat ik hem help
Moet ik nu de handdoek in de ring gooien
Ik weet dat ik hem slecht neerzet dat is niet de bedoeling waar 2 vechten 2 schuld.
En ik neem echt mijn eigen aandeel.
Maar voor mijn gevoel kan ik niks meer geven.
Is hij wel een narcist
En nu denk ik.
Is hij wel een narcist. Ben ik weer niet te impulsief.
Grrrrr wordt gek van mezelf.
Moet ik hem toch geen kans geven.
Heb ik toch een burnout want hij raakt me niet. Ik voel niks
Les paroles
Misschien moet je dat liedje even horen: niets dan woorden. Wat je beschrijft lijken wel stemmingswisselingen: van heel aardig naar heel lelijk. Dat haalt je vertrouwen onderuit. Je beschermt jezelf alvast tegen de volgende teleurstelling, dus ben je niet blij, ga je er niet voor en durf je niet te hopen op een betere toekomst.
Wat er ook van komt, ik zou in elk geval er zelf aan gaan werken dat je niet zo afhankelijk meer bent van hem. In alle opzichten.
Tsjor
Of ik
Nu denk ik. Heb ik niet de stemmigswisselingen
Ben ik manische.
Hij is een vader die niks liever wil dan een gezin.
Zo denk ik weer
put it to the test
Kijk je hoeft ook helemaal niet te beslissen nu. Ga rustig op jezelf zijn (ook binnen jullie situatie) en wacht af: gaat hij zelf in therapie en houdt hij dit vol... niet even maar minstens een jaar of twee jaar. Blijft hij zo lief als hij denkt dat hij je weer heeft? Of is het dan al weer snel 'bezit van de zaak einde van het vermaak'?
Ik ken hem niet maar ik heb het gevoel dat hij doodsbang is dat hij zijn grootste bron van 'voeding' kwijt raakt, jij dus. Hij is in paniek want die voeding moet veilig gesteld worden. Daar trekt hij alles voor uit de kast en hij zal het menen, op dit moment. Alleen... het zegt niets over de toekomst. Zeker als hij dit al eerder heeft gedaan.
Observeer alleen maar, laat je niet van slag brengen door zijn mooie woorden. die zijn goedkoop. Het gaat om zijn daden. Jij bent door dit jarenlange push and pull gedrag vatbaar geraakt voor als het even mooi is. Maar dat hoeft nog geen liefde te zijn. Dat kan simpelweg je bespelen zijn. Dus wordt koel en beschouw alles koel en zeg desnoods: "okay, ga het maar bewijzen en stel dan je eisen (bijvoorbeeld: hem laten zeggen wat zijn probleem is en wat hij daar aan denkt te gaan doen en dan ook kijken of hij het echt doet en volhoudt. woorden zijn goedkoop. zelfs tranen zijn goedkoop. En zoals ik al zei: beloftes zonder verandering zijn gewoon manipulaties.
Maar zorg intussen heeeel goed voor jezelf: geld apart zetten, inschrijven voor een woning en leuke dingen gaan doen. En dan mag hij bewijzen dat hij zijn woorden meent. Sterkte!
Wat wil jij?
Hoe gaat het nu met je wannebe? Weet je al wat beter wat je zelf wil? Als ik naar mijzelf kijk, en lees dat ook wel een beetje bij jou, keek ik vooral naar wat hij wilde. Liet alles van hem afhangen en was blij met iedere kruimel die ik kreeg. Heel veel mensen zeiden 'Maar wat wil jij?' Ik wist het echt niet. Was mijzelf helemaal kwijt. Ja ik wilde mijn gezin bij elkaar houden, maar in de relatie zat het goed fout. Het heeft heel lang geduurd voordat ik wist wat ik zelf nodig had. Ik cijferde mijzelf volledig weg voor hem ten gunste van mijn gezin. Maar waar was Ik? Nog steeds vind ik het moeilijk om steeds weer naar dat punt terug te komen hoor, maar dat is niet gek als je jezelf helemaal kwijt was.
Lief dier
Hoi wat fijn dat je wat stuurt.
Ik ben erg bezig met wat ik voel en wat ik nu echt wil.
Soms weet ik het 100 procent zeker en soms twijfel ik weer omdat hij steeds zo lief doet en hulp zoekt.
Hij wil niks liever dan het gezin.
Maar ondanks het verdriet weet ik eigenlijk wel zeker dat dit moet.
Wij moeten uit elkaar. Wel erg bang dat zijn gedrag gaat omslaan naar erg boos. En boos is normaal. Maar niet hoe hij boos gaat worden. Weer angst misschien gaat het meevallen.
Verder erg afgestomp en gevoelloos eigenlijk. Maar ergens ook energie voor mijn nieuwe leven.
Ook dan zeg ik tegen mezelf nee jij bent gewoon onrustig jij bent verveeld. Je zoekt weer nieuwe uitdagingen.
Vreemd hoe je gedachten je tegenspreken.
Maak me ook zorgen om de kinderen. Hoe gaan zij hier dalijk mee om.
Opgezocht dat een vechthuwelijk net zo schadelijk is als een vechtscheiding. Dat sterkt me want een vechthuwelijk hebben we.
Hij had me zo hard geduwd. En had mijn moeder aan de lijn en die zegt. Ja hij heeft je niet geslagen toch. En probeer jij ook wat liever te zijn, lok hem niet uit de tent.
Dat geeft direct twijfel.
Ben jij inmiddels wel gescheiden?
En na hoeveel jaar?
Kate
Kate ik heb het boek gelezen.
Herken zoveel dingen.
Ook heb ik gesproken met een narcist expert coach.
Verhaal verteld en ook wat hij nu doet.
Ze zegt ik kan hem telefonisch geen label opplakken maar een narcist zal alles in werking stellen om het goed te krijgen.
Dus inderdaad de hemel in prijzen kadoos geven smeken en alles de schuld geven van zijn gedrag.
Zijn familie hoe hij is opgevoed. De kinderen erg druk.de verhuizing stessvol.
Dat hielp wel. Nu focus op mij alleen mij. Wandel veel in de natuur heerlijk.
Laat ook mijn tranen komen die accepteer ik.
Ik wil weer vrolijk en positief worden. Genieten van het leven.
Heb ik zin in!
Focus
Neemt het verdiet en twijfel niet weg. Maar wil er echt voor gaan.
Dat deel is sterker dan de twijfel(meestal)
Vanmiddag erg down nu weer sterk.
Maar dat hoort erbij denk ik toch?
Bijna 20 jaar
Wij waren bijna 20 jaar samen. Scheiding loopt maar is pas aan het begin. Bij mij waren er naast het nare gedrag ook nog affaires die niet werden opgebiecht maar waar ik achter kwam. En nog werd het ontkend. Hij heeft altijd gesmeekt om terug te kunnen behalve nu. En het is goed zo. Hij heeft te veel kansen gehad.
Het gaat op en neer. Dat hoort er idd bij. Vanmorgen nog een flinke huilbui maar had al een paar dagen niet gehuild. Daarna voelde ik mij beter. Merk bij mijzelf heel goed die rouwverwerkingscurve. Google maar eens. Al ga je daar ook wel in heen en weer. Ik laat het komen zoals het komt en functioneer weer aardig (werk, huishouden, redelijk goed slapen, weer normale eetlust, soms weer fluiten of zingen maar soms ook even in de put). De ergste ellende van het begin (niet slapen, hartkloppingen en pijn in de hartstreek en maag, kilo's afvallen , intens verdrietig en veel huilen) is er niet meer en dat in een paar weken.
Hoe ongewenst deze scheiding ook is, ik heb wel veel vertrouwen in de toekomst. Ik weet zeker dat er een dag komt dat ik niet alleen weet dat ik beter af ben zonder hem, maar het ook.echt voel. Ik voel mij een groot deel van de tijd sterk. Ik heb een heerlijk kind, leuk werk en lieve mensen om mij heen. Ja, ik moet mijn draai nog vinden in deze nieuwe gezinssamenstelling en ja, soms voel ik mij zielig als ik op zaterdagavond alleen op de bank zit. Maar ook dat gevoel gaat weer over. Er zijn ook genoeg leuke momenten en soms vind ik het alleen zijn ook wel lekker.
zeker weten scheiden
oei of ik mijn verhaal lees. Ik was 26 jaar getrouwd in ook zo heftige relatie. Was 3 maanden de princes op aarde en dan weer 3 maanden het slechtste mens ter wereld. Dit ging maar zo door, aantrekken en afstoten. Daarbij met name psychische mishandeling (maar dat zie ik nu pas)
Wilde niet scheiden omdat ik dacht dat het ooit beter zou worden, maar dat werd het niet, alleen maar slechter.
Niet scheiden voor de kinderen? ook altijd gedacht maar achteraf hebben ze zoveel meegkregen van zijn gekte dat dit veel meer schade heeft toegebracht dan ik door heb gehad.
Bereid je wel voor op een heftige scheiding, dit soort types gaan dat niet accepteren en zullen alles op alles zetten om je dan kapot te maken en schuwen helemaal niets.
Bij mijn nu 5 jaar geleden, helse scheiding gehad die nog steeds loopt maar geen dag spijt gehad, ben nu pas voor t eerst gelukkig,
Jada
Hoi jada
Goed van je dat je zo sterk bent geweest om te gaan. Wat was jou druppel of eyeopener?
Hoe oud waren je kinderen toen je ging scheiden.
Maak me daar erge zorgen om. Maar ben ook bang dat ze meer hebben mee gekregen dan ik denk.
Ik ga dit soorzetten. Het moet.
Hij is ook weer in huis duidelijk gevraagd om ruimte en hij blijft maar hier.
Poesje lief te zijn. Ben benieuwd hoelang hij dat gaat volhouden.
Zit al op het puntje van mijn stoel voor de duivel die gaat komen.
Was jouw man ook poeslief echt niet normaal dit.
De kinderen
Moet ook zeggen dat juist nu de kinderen voor mij de stok achter de deur is.
Mijn gevoelens doen niet meer toe. De kinderen moeten uit deze spanning en ellendige sfeer.
Krijgen dagelijks een preek van hoe alles moet en hoe ze het anders moeten doen.
En een maand erna muziek en feest.
Nee dit ga ik doen voor hun.
eye opener
Mijn eye opener was het moment dat ik ineens alle spelletjes doorzag. Hij merkte dat hij de grip op mij kwijt raakte en ging toen zo bizar gek doen dat de kinderen mij smeekte om te gaan scheiden,anders zouden ze zelf weggaan. Hij wisselde in 1 uur van huilend, naar aggressief, naar zelfmoord dreiging, naar lief en dat achter elkaar.
HIj zei: dan maar alles kapot, ik weet nog het moment precies. En ik dacht toen: nou dat denk ik niet, ik heb niet 26 jaar keihard gewerkt om het door een gestoorde kapot te laten maken. En ineens gingen mijn ogen open en zag ik het hele spel.
Wat hij toen gedaan heeft is echt bizar. Hij heeft zichzelf opgehangen bij ons in de schuur, maar op zo manier dat hij t overleefd heeft, in scene gezet. Hij is toen onderzocht in psychiatrisch ziekenhuis en bleek dat hij narcistisch is en geen empathie heeft , extreme jalouzie en nog wat nare dingetjes.
Er werd mij aangeraden onder te duiken. Nou dacht het niet, heb een zaak en kinderen waar ik voor moet zorgen, dus dat heb ik niet gedaan. Heb gezorgd, op advies van de politie dat ik mezelf kon verdedigen en heb stand gehouden.
Het antwoord daarop is een jarenlange rechtzaak, nu al 5 jaar waar hij allimentatie eist van 5000 per maand, honderder duizenden euros die er niet zijn. Nu is hoger beroep klaar en blijkt dat ik nog 90.000 euro van hem krijg.
Maar wat doet meneer, de vader van mijn kinderen, hij legt beslag op mijn huis omdat hij eerst wil vangen wat ik hem moet betalen, de schulden die hij mij moet betalen kan ik niet verrekenen, dat is het recht in nederland.
Ik sta er alleen voor, en ik vecht al zo lang, ben er moe van maar ben ook zo ontzettend gelukkig dat ik de knoop heb doorgehakt, hoe zwaar het ook is. Het is zo verdrietig dat iemand waar je zo lang mee bent samen geweest, waar je drie kinderen mee hebt je zo kapot wil maken.
En dankzij het recht in nederland, de etische fatsoenlijke rechters wordt hij gesteund en krijgt alle hulp. Ik wordt gezien als hard en zonder emotie. Maar ik heb geen keus, ik moet voor mij kinderen zorgen en heb geen tijd om zielig te doen. Daarvoor wordt ik gestraft en de vader van mijn kinderen vind men zielig.
Ach het is zo lang verhaal, zoveel verdriet, zoveel strijd, maar zou het morgen weer overdoen voor mijn vrijheid. Dat is me alles waard.
Jada
En de van te voren. Al die jaren ervoor hoe ging dat?
Mijn man is wel een goeie vader en gaat niet vreemd.
Hij is gewoon 2 maanden of 1 maand kei lief en gezellig en dan weer 1 maand of 2 maanden net hoelang echt een zware gemene zak.
Valt geen touw aan vast te knopen.
Wat knap dat je uiteindelijk bent weggegaan. Ging het toen ook al langer slecht tussen jullie.
Bij mij zijn mijn ogen de afgelopen 2 jaar rustig open gegaan.
Ik geloof het allemaal niet meer. Ik weet dat wij het gewoon niet leuk kunnen hebben samen.
Voor eventjes wel. Een weekje en dan gaat het weer verder in ruzie.
Hebben jullie ook therapie geprobeerd?
de jaren ervoor
De jaren ervoor waren ongeveer zoals jij omschrijft. Ongeveer 3 maanden was het heel gezellig, was ik de liefst en leukste vrouw ter wereld. En net als ik daaraan weer voorzichtig begon te wennen en dacht misschien blijft het nu zo werd hij koud, kil, afstandelijk en gemeen.
Daarom heb ik t zo lang volgehouden omdat ik echt van hem hield en altijd dacht dat het ooit beter zou worden.
Voor de kinderen was hij een leuke vader, we hebben ook heel veel leuke herinneringen waar we ook nog wel eens om kunnen lachen de kinderen en ik. Hij heeft alleen nadat we uit elkaar gingen nooit meer naar hun omgekeken. Voor de kinderen is het vreselijk. Zij hebben nog wel een vader maar het is ook weer net of hij dood is en de verhanging niet heeft overleefd.
Een psychiater vertelde mij dat een narcistische stoornis erger wordt na mate iemand ouder wordt. Dat heeft mij een beetje doen begrijpen waarom hij op t laatst zo gestoord ging doen en er niet meer mee te leven viel.
Er is nu ook niets meer mee te beginnen, hij moet en zal mij kapot maken, dat hij daarmee ook de kinderen raakt intresseert hem niet. Het is heel verdrietig om zo te moeten vechten tegen iemand die 26 jaar in je leven is geweest maar ik heb geen keuze want anders richt hij mij ten gronde. Ik ben bang dat het nooit zal stoppen.
Maar al met al ben ik gelukkiger dan ooit. Ik heb weer een relatie en dit is dag en nacht verschil, deze man heeft respect voor mij, laat me in mijn waarde en is trots op wat ik kan. Ik voel me bij hem mooi en geliefd.
Afscheid
Maar dat maakt het zo moeilijk die lieve momenten die zijn er ook en daar hou je heel erg aan vast.
Omdat je hoopt steeds opnieuw dat het nu wel zo gaat blijven.
En die man wil je wel. Daar hou je onvoorwaardelijk van.
Totdat inderdaad de buien weer omslaan en je voelt dat dat weer gaat gebeuren.
Dat is zo verdrietig.
Daarom, nu is hij weer die lieve man van wie ik zoveel hou.
Dat geeft alweer onbegrijpelijk maar waar weer twijfel.
En maakt je zo inzeker.
Herkenbaar?
Herkenbaar
Zeker herkenbaar maar het is jouw eigen proces. Alleen jij weet wanneer het genoeg is , en je zeker weet dat het niet verandert, het patroon.Iedereen kan er van alles van vinden, maar alleen jij bepaalt of je verder gaat of niet.
En als het dan klapt zoals bij mij, dan nog is het dubbel. Er valt een enorme last van je af en door de afstand zie je steeds beter hoe ziek het gedrag was. Tegelijkertijd is het gevoel dat je gezin voor altijd gebroken is heel erg naar. Toch ben ik er van overtuigd dat ik me steeds beter ga voelen. Hij was niet goed voor mij, en zijn gedrag had ook heel veel invloed op ons kind. Het was helemaal niet beter om bij elkaar te blijven.
Wat misschien helpt
Je mag gewoon blijven houden van de man zoals hij ook kan zijn. Mar je man heeft een stoornis. En het kan zijn dat je moet breken. Het kan ook zijn dat je dat wilt. Mensen zullen gaan zeggen als ze van de akelige kanten van je man horen, wees maar bij, of je zult wel blij zijn, dat je van hem af bent, van zo iemand kun je toch niet houden.. Vaak zullen ze niet begrijpen dat je misschien zegt: ik hou eigenlijk nog wel van hem. Dan vergelijk ik het met een partner die dement wordt of depressief en ook akelig gedrag naar de partner kan hebben. Dan wordt het wel beter begrepen als die partner nog wel spreekt over nog steeds houden van. De stoornis waar jullie mee te maken hebben is op zich natuurlijk wel veel schadelijker. Maar het is wel een stoornis. Mijn ervaring is dat ik mezelf makkelijker begrijp als ik toch nog van hem kan houden, als ik het zo zie.
Zoals hij ook kan zijn
daarmee bedoel ik dat je kan houden van de man die ook lief kan zijn
Hoe gaat het
Hoe gaat het met je wannebe?
Liefdier
Het gaat. Hij is thuis al weer even.
En wat gebeurt er dan. Je valt terug in een ik praat niet tegen je. Hij die huilt en zijn best doet. Nog steeds alles probeert om het goed te maken situatie.
Je woede zakt weg. Je 100 procent zeker weten zakt weg.
Je gaat weer twijfelen. Wie weet is hij nu wel wakker.
Tja daar zijn we nou.
We slapen niet samen. Alles is apart. Maar hij is zo lief.
Hij is naar de dokter geweest.
Maar dat was het dan. Er is niks veranderd.geen psygoloog niks.
Maar voel dat ik wat makker aan het worden ben.
En weet dat dat niet moet. Maar voel dat dat wel zo is.
Iedereen weet van ons. Drama is weer aangericht. Kan niet terug.
Dat stemmetje dat zegt dit wordt niet anders is nog steeds erg aanwezig.
Liefdier
Hoe gaat het met jou?
Herkenning
Ik herken dat. Zo heb ik ook vaak gezeten. Het is jouw proces, ik of wie dan ook kan jou zo veel adviseren, maar je moet zelf voelen en handelen naar wat je nodig hebt.
Ik heb een paar beroerde dagen gehad maar voel mij iets beter weer. Ik wilde voor de harmonie een zo normaal mogelijk contact maar dat bleek veel te snel voor mij. Viel weer terug in veel verdriet. Hoop zelfs een beetje. Heel krom, maar het is een vastgeroest patroon waar ik blijkbaar moeilijk uit kom. Ik doorzie het gelukkig, maar vaak weer net te laat waardoor het kwaad alweer is geschied en ik weer een paar dagen van slag ben.
Eerst moet er geheeld worden voordat dat harmonieuze kan, en dat kan ik alleen met zo weinig mogelijk contact. Alleen waar nodig en noodzakelijk. Tenminste, voor mij werkt dat zo.
Lastig
Dat maakt het zo lastig en dat maakt ook dat je denkt ben ik nou gek.
Ben ik manische hoe kan ik zo stellig zijn en dan nu weer zo twijfelen..
Hoe kan ik verlangen naar alleen zijn en daar plannen voor maken.
En nu weer verlangen naar samen een gezin zijn.
Ik weet gewoon dat dat niet zo gaat zijn.
Inmiddes ruzie met mijn moeder. Die kan me niet meer aanhoren.
Niemand wil er wat van horen. En dat begrijp ik.
Maar ook niemand ziet en snapt dat er 2 mannen zijn.
2 gezichten.
Begrip is er niet. Hoeft ook niet hoor. Maar ook dat geeft twijfel.
Omdat je dan weer aan jezelf gaat twijfelen.
Die zien ook die man in tranen die mij niet kwijt wil
Een man
Welnee, er is maar 1 man. Een man met twee maskers die hij je naar gelang de situatie eist (cq. toestaat) voorhoudt.
En jouw kwetsbaarheid is dat je liever maskers en extremiteiten ziet dan realiteit. Je bent inderdaad een beetje manisch en dat sluit prachtig aan op je man.
Ik ben natuurlijk maar saai maar termen als 'ik hou zielsveel van je' die heb ik nog nooit gebruikt, ik weet ook niet of dat zo gezond is.
Zet je voeten op de grond en neem afstand van je eigen stemmingsschommelingen.