Scheiden na 21 jaar

Er is niet zo iets als een relatie politie

Dat denken we soms he, dat je een soort van goedkeuring moet hebben van de buitenwereld om te scheiden. Maar dat is er niet. Het gaat niet om wat je man doet, het gaat niet om wat de rest van de wereld van hem denkt of welke indruk hij daar maakt.

Het gaat om wat het met jou en de kinderen doet. Bij jou veroorzaakt het een burnout - heb je daar al hulp bij? Ben je daar open over wat voor soort relatie je hebt, waarbij je therapeut je kan helpen om te zien dat dit niet gezond voor je is. En ook die midlife crisis: het klinkt een beetje alsof je jezelf voor de gek houdt, door ook voor jezelf te verstoppen wat er thuis aan de hand is.

Dus nee, je bent niet gek, hooguit neem je jezelf niet serieus. En blijkbaar is dat nu klaar. Je wil niet meer, je wilt een veilig huis voor jezelf en je kinderen. Dat is niet leuk, en dat doet pijn, maar weet dat het als het afgerond is, een stuk beter met je gaat. Maar voor je daar komt: neem stappen. Stop met gooien met termen als narcist, midlifecrisis en jezelf naar beneden halen, en ga in de actie modus. Dat hoeft niet meteen een scheiding te zijn, maar hulp voor jezélf zoeken, of in de hulp die je al krijgt eerlijk zijn, is een eerste stap.
De relatietherapie is een ander traject. of dat leidt tot een wonderbaarlijk nieuwe echtgenoot, of dat ze je helpen te scheiden, dat maakt niet uit. Feit is dat hij zijn best doet. Prima. Een beetje therapeut prikt er echt wel doorheen, maar het begint met dat jíj jezélf serieus neemt, vanaf vandaag. Stop met vergoeilijken, zoek hulp voor jezelf en ben eerlijk naar iedereen die je kan helpen. Hoe eng en spannend dat ook is.

Beschadigd basisvertrouwen

"Ook in de relatie met je kinderen en een eventuele volgende relatie neem je tenslotte altijd jezelf mee."

Ik heb dat zelf ook altijd tegen mezelf gezegd en ben daardoor veel te lang blijven aanmodderen in een slechte relatie. Natuurlijk neem je jezelf mee, maar de interactie kan met een ander heel anders zijn. Ik herken het dat je denkt dat jij ook een aandeel hebt... Je wordt in ieder geval zeker getriggerd en deze man weet na 21 jaar precies waar je pijnpunten liggen dus wéét je ook te triggeren. Hij hoeft maar te reppen over midlife crisis, burn-out, zie je het komt door jou – en bij jou slaat de twijfel toe of je wel voldoende zelfreflectie hebt.
Je staat ervan te kijken hoeveel mensen er in een zieke relatie zitten, waar onderhuids wordt pijn gedaan, puur uit angst om de ander te verliezen of simpelweg onder de duim te houden, omdat dat veiliger voelt.
Ik ben inmiddels alweer jaren met een andere man en ik ben geen van de problemen waar ik in die andere relatie tegenaan liep tegengekomen. Puur omdat er een andere interactie is, omdat ik geen argwaan heb of deze man wel het beste met me voor heeft. Het gaat gewoon makkelijk, ik hoef hier niet hard te werken, dat basisvertrouwen is er gewoon.
Met deze man sta je op een achterstand, wat vertrouwen betreft. Er zijn schadelijke dingen gebeurd. Als je man iets doet wat net zo goed positief uitgelegd kan worden, ben jij standaard eerst achterdochtig. Het is moeilijk om uit die spiraal te komen, maar met hulp niet onmogelijk.

Voor jou nu de moeilijke keuze wat je gaat doen. Die 21 jaar en 2 kinderen zet je ook niet zomaar opzij, maar ga er niet vanuit dat je in een volgende relatie soortgelijke problemen tegen zult komen omdat je jezelf meeneemt.

De reden dat ik systeemtherapie noemde, is om de redenen die hierboven gegeven worden: als je met iemand die een goede manipulator is (of zelfs een narcist) relatietherapie instapt, weet diegene de therapeut vaak ook te manipuleren en blijf je in dezelfde dynamiek gevangen. De meeste therapeuten weten er gewoon nog te weinig van en trappen er gewoon in. Als je eerst allebei zelf met een therapeut gaat praten is die kans wellicht wat kleiner.
De dynamiek die je beschrijft, lijkt wel wat op de narcistische cyclus: ophemelen, denigrerend bekijken/behandelen > laten vallen (love bombing, devaluate, discard). Maar ik heb mijn twijfels: daarvoor zijn de periodes dat het goed gaat te lang. Overigens is 'Destructieve relaties op de schop' een heel interessant boek maar het gaat over psychopathie. Niet alle narcisten zijn psychopaten. Psychopaten hebben wel veel narcistische trekken maar er is meer. Enfin, online is er veel te vinden maar je zal zelf een beeld moeten vormen. Misschien heeft je man echt niet een narcistische persoonlijkheidsstoornis maar erg veel narcistische trekken. Dat is echt wel een verschil. Je kan hier eens kijken wat je herkent aan narcistische trekken; https://www.psychologytoday.com/intl/blog/the-legacy-distorted-love/201412/is-your-partner-narcissist-here-are-50-ways-tell
Het is geen diagnose maar je kan wel een idee krijgen.

Ik heb vele jaren in een opvanghuis voor mishandelde vrouwen gewerkt. Zonder uitzondering gaven deze vrouwen te kennen dat de mishandelaar het altijd zo draaide dat zij hem getriggerd had (en dat ze toch beter had moeten weten want dat hij daar losse handjes van kreeg). Het grote spijt en schuldgevoel achteraf en het dan later toch weer doen hoorde er ook bij.

sterkte

Klinkt niet als liefde

Snap wel dat je weg wilt en vind het knap dat je zelf nu het patroon ziet. Zo ga je kapot. Je weet het zelf al. Dit is een gewelddadige relatie met manipulatie die je zelfvertrouwen ondermijnt. Ik zeg: zorgen dat je er een beetje fatsoenlijk uit weg komt, je familie zegt dit ook niet voor niets.
Sterkte!

ik herhaal mezelf: wat maakt het uit

Wat maakt het uit wat het is, welke stempel er aan hangt? Het gaat erom wat voor jou van toepassing is.

En jij bent het beu. Dat blijkt uit alles wat je zegt, je burn-out, je midlifecrisis, dat je denkt dat je gek geworden bent. Of dat nou door hem, of om hem, of zonder hem ook al was geweest - dat maakt niet uit. Het gaat erom dat je nu een keuze uit jezelf maakt. Ok, met in achtneming het belang van je zoon.

En als je daar nou alleen naar kijkt, en ook alleen voor jezelf ook hulp zoekt, wat is dan de conclusie? Op basis van wat je schrijft is dat: ik wil weg. Luister daarnaar. En elke keer als je wat ziet wat je doet twijfelen, dan mag dat. Maar (ik heb het al eerder gezegd) ook al verandert hij. Zorg vooral goed voor jezelf en je kind.

En stel he, in het onwerkelijke geval is hij over vijf jaar een ideale echtgenoot. Wil je dan al die tijd er zo bij zitten als nu? Of wil je dat dan aanzien en denken: goh, aardige man. Blijkbaar had ik toch gelijk toen ik een kind met hem kreeg. Fijn dat hij nu ook gelukkig is, ik ben het ook al weer een tijdje.

Ik denk het laatste. Aan jou de taak om de eerste stap te zetten.

Burnout?

Twee dingen: je schrijft over burnout en midlifecrisis. Heb je echt een gediagnosticeerde burnout of zegt je man dat jij dat hebt als verklaring voor jullie, of zijn problemen?
Verder schrijf je dat man zozozo lief is omdat hij een ijsje gaat eten met de kinderen. "Dat heeft hij nog nooit gedaan". Zo lief? Gewoon aardig, een leuk gebaar van een vader. Sneu voor je kinderen dat het de eerste keer is.

tja...

"Je gelooft niet hoe hij nu is. Zo lief zo zo zo zo lief. Komt ie gister de kinderen halen om een ijsje te eten. Heeft hij nog NOOOIIIT alleen met ze gedaan."

21 jaar getrouwd en voor het eerst een ijsje eten met de kinderen...

Ik vind het heel wat zeggen dat je zo verrast bent dat hij een IJSJE gaat eten met de KINDEREN. Ja, dat is werkelijk héél bijzonder, dat ouders dat met hun kinderen doen.

same here

Ik kom uit net zo'n relatie, heel recent. Mijn ex ging ook nog vreemd. Een hele ontevreden man met idd betere momenten maar dat sloeg dan teveel door met vooral veel drank. Ongeremd alle kanten op. In plezier, in boosheid, in negativiteit, in somberheid. 0 empatisch vermogen, ongeduldig... Ik kan 48 van de 50 punten uit dat artikel met ja beantwoorden. Het overgrote deel was stressvol want wij waren hem vooral tot last. Alles draaide om hem en hij nam steeds meer ruimte in. Het was niet mijn keuze om uit elkaar te gaan, al zag ik ook steeds meer in dat het niet meer goed ging komen. Er was zoveel stuk. Ik hoopte op een wonder denk ik, om mijn gezin maar niet uiteen te laten vallen. Nu is dat toch gebeurd en het is ontzettend naar, maar ik weet ook dat dit moest. Ik heb voor zo veel mijn ogen gesloten en dat neem ik mijzelf ergens wel kwalijk. Hoe kon ik denken dat het beter was om bij elkaar te blijven voor ons kind? Dat was helemaal niet beter! Ik had een beeld van hoe het was en hoe het misschien weer kon worden, maar als ik nu terug kijk zijn er vanaf het begin dingen gebeurd die echt niet oké zijn. Ik heb mijn ogen ervoor gesloten en dat is iets waar ik nu mee aan de slag ben met een psycholoog maar ook door er zelf veel over te lezen. Dan nog het rouwen en het regelen (en hij dwarsboomt letterlijk alles en als je er niet voor waakt dan zuigt dat je helemaal leeg) naast werk en zorg voor kind en huishouden. Het is erg zwaar maar de rust in huis en niet meer de last van de slechte relatie dragen wegen er steeds meer tegenop. Gelukkig word ik echt wel weer, daar ben ik van overtuigd. Het manipulatieve en het smeken en lief doen op het moment dat hij bang is de controle te verliezen, herken ik ook heel erg. Je zal zien als je uit de situatie bent, het nog duidelijker wordt. Je moet kijken naar het gedrag, woorden zeggen helemaal niets. Zulke mensen liegen alles bij elkaar om hun zin door te drijven. Zulke mensen veranderen niet. Zorg goed voor jezelf en je kind. Bij elkaar blijven maakt meer kapot dan je nu denkt.

Biebel

Nou het doet er wel een beetje toe imho of de partner gedrag vertoont wat bij clusterb persoonlijkheden hoort. (narcisme, borderline etc) Als je met zo iemand in een jarenlange relatie zit, hoort het er namelijk bij dat je aan je zelf gaat twijfelen, denkt dat het aan jou ligt, je schuldig voelt en daardoor niet weg mag gaan.
Vaak zijn de partners van deze mensen al jaren bezig op hun tenen te lopen en het gedrag van de ander te vergoeilijken.

En de pubers

Kinderen worden ook groter en pubers accepteren dit soort gedrag niet, die gaan zelf denken en zelf beslissen. Of ze gaan iemand ontlopen of ze gaan de confrontatie aan.

Het is echt wel een lastige zaak. Want inderdaad, realiseer je dat bij een scheiding er ook een omgangsregeling komt.

Natuurlijk maakt het uit

waar gedrag van hem vandaan komt.
Ik snap je helemaal Wannabe.
Maar weet je, laat je niet zo gek maken. (door jezelf)
Je HOEFT nu helemaal geen keuze te maken.
Kijk gewoon naar wat voor jou zelf nu belangrijk is. Als dat vooral is dat je wilt weten of hij dit nu echt meent, nou, dan neem je toch de tijd om te ontdekken of dat echt zo is??
En in de tussentijd ga je al fijn met jezelf aan de slag, probeer je goed voor jezelf te zorgen, jezelf te geven wat je nu nodig hebt. Als hij daar niet aan meewerkt dan heb je helaas wel meteen antwoord op je vraag.

Tijd voor jezelf?

Heb je wel tijd voor jezelf?

Een burn out kan ook een teken zijn dat je totaal niet jezelf kunt zijn en geen tijd voor jezelf hebt.

Uit jouw postings leid ik af dat hij vooral erg met zichzelf bezig is (behalve als hij anderen kan afzeiken en de schuld kan geven) en dat hij wil dat jij hem helpt om te veranderen. Gaat het ook weer om hem!

Tja, de vraag is of je dat moet willen.

Mijn antwoord zou zijn: nee. Hij gaat maar lekker met zichzelf aan de slag. Anders kost het jou eindeloos tijd, en als het niet lukt is het toch weer jouw schuld. Die ken je wel, he?

Met een narcist (of iemand met narcistische trekken) in de buurt moet je flink egoïstisch doen om nog een beetje aan je trekken te komen.

Zeg eens, ben je eigenlijk wel eens bang voor hem?

En ben je bang voor hoe hij gaat doen als jij de scheiding door gaat zetten?

Speelt je angst nog mee in je besluit wel of niet bij hem weg te gaan?

Waarom ik stel dat zijn diagnose niet uit maakt

Is niet omdat dat niet belangrijk is. Maar omdat wannebe erbij gebaat is om op zichzelf te leren vertrouwen. In elk geval, ze maakt de indruk haar mening en gevoel nog heel erg afhankelijk te maken van het gedrag van haar aanstaande ex. En dat helpt haar niet, want elke gram energie die je stopt in het verklaren, analyseren en observeren en voorspellen van zijn gedrag, is energie die Je niet aan jezelf kunt besteden.

En dat is zonde. Ik hoop dat Wannabe hulp krijgt om te leren op haar eigen gevoel te vertrouwen, zonder na te denken over wat en waarom de man in kwestie voor gedrag vertoont. En dat ze hulp zoekt en krijgt bij het op een slimme manier weggaan, zonder schuldgevoel maar met de beleving hoe bevrijd ze kan leven.

Niet gek

“Dat dat niet normaal is hoe ik me nu voel.
Hoe kan het dat ik niks meer voor hem voel?
..........
Ik heb geen enkele emotie voor hem. Na 21 jaar de man van mijn leven te zijn geweest dat kan toch niet? Ik ben gek.”

Je bent niet gek.
Natuurlijk is het niet gek, als iemand jou jarenlang kapot heeft gemaakt. Dan maakt hij de liefde die je voor hem had wel kapot.

“Verdriet hij wil aan zichzelf werken. Heel hard.
Doet me weinig eigenkijk.
Hij vindt ook dat ik niet hoef te veranderen hij moet veranderen dat ziet hij nu.”

Mooie praatjes vullen geen gaatjes:-).

Dat heb jij inmiddels ook door, he?

Hoe ga je nu verder?
Hij probeert nog te lijmen. Charme-offensief.
En nu?

Biebel

Ja ik ben het met je eens hoor: ts moet gaan leren hoe zíj zich voelt, gaan honoreren wat zíj voelt. Mijn bijdrage over diagnoses gaat over het feit dat in sommige relaties de clusterb persoon zo onder de huid van de ander is gaan zitten dat je eerst op jezelf moet zijn om te voelen wie jij nu bent, wat jij nu wilt en voelt. Als je bijvoorbeeld weet dat je met een narcistische partner van doen hebt, kan je er rekening mee houden dat bijvoorbeeld jouw schuldgevoel is ingegeven door jarenlange indoctrinatie van zijn kant Het zelfde geldt voor het op je nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen mishandeling: narcisten zijn er meesters in jou te laten denken dat jij gek bent, niet zij. Maar goed het is nog niet gezegd dat deze man tot de clusterb persoonlijkheden behoort hoewel het wel iets zegt dat hij op zoveel punten scoort op het testje dat ik hierboven plaatste

Wannabe

"Maar hij had ook zo zijn goeie momenten dat hij zo lief en aardig en zorgzaam was, vrolijk en gezellig.
Die persoon die was geweldig.
Maar dat kan zo omslaan.
Hij heeft echt 2 gezichten.
De duuvel en de engel."

Ja die dynamiek heet 'splitting'. Komt veel bij narcisten voor maar idd doet het er niet eens toe of hij dat is of niet. Wat er wel toe doet is dat de ander door dit gedrag in een emotionele roller coaster terecht komt. Je weet nooit waar je aan toe bent, gaat op je tenen lopen, het voelt emotioneel onveilig, je hebt eigenlijk geen rust, je wordt niet gevoed door de ander zeg maar. Dit soort relaties blijft in stand omdat degene die niet split maar blijft hopen op die goede momenten. Een soort verslaving dus. Je raakt zo gehecht aan die paar mooie dingen dat je de rest maar voor lief neemt. Het beste wat je kan doen op zo'n moment, is een balans opmaken: hoeveel procent is mooi, hoeveel procent is mwoah en hoeveel procent is slecht en zit je alleen maar te wachten en te hopen op weer die paar mooie kruimeltjes? Dit relaties is emotioneel uitputtend en leeg zuigend

"Voor mijn gevoel label ik hem graag zo omdat ik erachter wil komen of wat hij nu doet die smeekbedes de narcist is die praat of echt een gebroken man" Ook al doet het er niet toe: een narcist is een gebroken man (en/of een hele verwende) maar ook dat doet er niet toe. Als hij gebroken is, moet hij daar verantwoording voor nemen. Als jij veel geduld opbrengt en denkt 'ah maar hij is gebroken' en hij blijft het gedrag vertonen, pak jij het stuk waar hij zelf aan moet werken. en sterker nog: je houdt daarmee het gedrag in stand want hij kan lekker leunen en hoeft zelf niet naar zijn gebrokenheid te kijken. En ook: bedenk dat jij hem niet kan helpen. echt niet. dat moet hij zelf doen. Natuurlijk kan je wel kijken of hij dat doet en dan, als dat echt doorzet (dus echt na twee jaar therapie of zo) hem een kans geven. Al zijn krokodillentranen nu zijn een vorm van manipulatie denk ik zo. Hij heeft ze eerder gehad en veranderde er iets? Beloftes zonder verandering zijn manipulaties.

Afstand

Ik denk dat afstand je gaat helpen weer bij je eigen gevoel te komen. Zolang je bij hem in de buurt ben, ben je met hem bezig, moet je op je hoede zijn. En kan je dus niet jezelf zijn.

“Hij bedoelt het allemaal zo goed, en hij wil zo anders zijn.”

Hij bedoelt het zo goed ..... voor zichzelf.

En hij zegt dat hij anders wil zijn.... om jou en de macht over jou (zodat jij leeft in dienst van hem) niet kwijt raakt.

Is dat wat je wilt?