U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Scheiden met kleine kinderen
Wie heeft ervaring met scheiden met jonge kinderen? Mijn dochter wordt over 2 weken vier . Het is voor haar al een drukke tijd met naar de basisschool gaan en ik kan elk moment bevallen van de tweede. Door een vervelende en voor mij cruciale reden gaan mijn partner en ik uit elkaar. Hoe vertel je dit een 4 jarig meisje zonder te vertellen wat de echte reden is natuurlijk. Hoe leg ik haar dit uit?? Help !! Want ik weet het echt niet meer !!
Gewoon
Pappa en mamma willen niet meer bij elkaar wonen. Leg uit dat het niets met de kinderen te maken heeft en dat jullie beiden nog net zoveel van de kinderen houden en dat kan niet overgaan omdat ze een kindje zijn van beiden.
Ik vind dit wel een beetje veel tegelijk allemaal voor haar binnen twee weken.
triva
Helemaal mee eens en ik had het het liefst ook anders gezien, heel anders. Ik verwacht mijn kindje elk moment. Het zou een leuke periode moeten zijn maar deze vreugde heeft een onverwachte bizarre wending gekregen waardoor wij niet meer verder kunnen. Het uit elkaar gaan zal nog wel even duren ivm het regelen van Veel zaken (nieuwe woning voor partner e.d.) , zal zeker weken/maanden duren maar hoe bereid ik haar hierop voor? Ik heb het er zelf ook verschrikkelijk moeilijk mee,ga kapot van binnen, maar wat me het meest aan mijn hart gaat zijn mijn kinderen.
Nu vertellen?
Maar moeten jullie het NU vertellen?
Als je/jullie besluit echt definitief is en jullie kunnen/willen er echt niets meer aan doen (bijv. relatietherapie) om te kijken of jullie toch niet met elkaar verder kunnen, dan is dat zo.
De vraag is alleen of jullie dat op dit moment aan jullie dochter moeten vertellen.
Is het niet mogelijk dat jullie nu vast voorbereidingen treffen (zodat ook eerst meer bekend wordt over hoe het met wonen gaat), dochter 4 wordt en naar school gaat, baby wordt geboren etc, en daarna vertel je het?
Als je dochter merkt dat j verdrietig bent kan je zeggen dat je wel blij bent met bijv. de baby (of dat zij jarig is / naar school gaat), maar dat er ook dingen zijn wel je wel verdrietig om bent. Volgens mij hoef je niet nu te zeggen waarom.
Verder, willen jullie het samen vertellen? Dat schijnt het beste te zijn.
En erbij vertellen dat jullie niet meer bij elkaar willen blijven/niet meer van elkaar houden, maar dat het niet aan haar ligt. Dat jullie van haar houden, en dat altijd blijven doen omdat jullie altijd haar ouders zullen blijven.
Ik denk ook dat het beter is om het pas te vertellen als er wat meer bekend is over hoe en wat. Het samen vertellen gaat ook wel lukken . Ik bedwing mijn boosheid zodat ik het beste in staat ben het voor de kinderen goed te doen en ook erna, uitstapjes maken met hem erbij, ik ben daar zoals ik het nu voor me zie wel toe in staat. Ik zal hem nooit onthouden van contact met zijn kinderen
Een paar dagen geleden moest ik erachter komen dat hij is vreemd gegaan
Vorig jaar en het jaar daarvoor met dezelfde vrouw. Hij zei heel veel spijt te hebben en alleen van mij houdt en het niks voorstelde (cliché) en hij er alles aan ging doen het beter te maken. Na de bevalling zouden we praten over of en hoe we verder gaan. Vandaag ben ik er achter gekomen dat hij ook is vreemd gegaan tijdens mijn zwangerschap (met een andere vrouw) en hij vandaag nog contact heeft gehad met haar , ondanks hij dus zo veel spijt had van waar ik eerder achter kwam. Ik moest overal zelf achter komen en nu heeft hij spijt , spijt dat in mijn ogen niet eens oprecht is. Ik voel me zo belazerd dat ik niet denk dat dit met relatietherapie nog goed komt.
vermoeden
Ik had al zo'n vermoeden.
De vraag is of hij echt samen wil blijven?
En dan is de vraag of relatietherapie kan helpen of dat hij zelf in therapie moet om erachter te komen waarom hij vreemd gaat.
Ik weet ook niet of herhaald vreemd gaan "op te lossen" is. Er zit vast een diepere oorzaak achter (bijv. zich niet gewaardeerd voelen en dan waardering van iemand zoeken door vreemd te gaan). Als die diepere oorzaak achterhaald kan worden, kan het zijn dat hij anders over zichzelf gaat denken en vreemdgaan niet meer nodig heeft.
Maar dan moet hij erkennen dat hij een probleem heeft en dat serieus willen aanpakken.
Als hij dat wil, zou het nog wel de moeite waard zijn, nu jullie (bijna) 2 kinderen hebben, om dat uit te zoeken.
Scheiden kan altijd nog.
En misschien is relatietherapie ook nodig, maar ik denk ook, misschien eerst, individuele therapie. Dat misschien met een therapeut bespreken.
Veel sterkte in deze waardeloze situatie.
Sterkte
Ach meid, wat zit je in een vreselijke situatie. Hoogzwanger, de oudste bijna naar school. Dit zou juist een leuke periode moeten zijn, en in plaats daarvan moet je nu sterk zijn. Goed dat je het 'verborgen' houdt voor je dochter en dat jullie het pas later gaan vertellen. Als relatietherapie nog mogelijk is, ook al is het maar 1 gesprek, zou ik het zeker doen. Maar ik snap dat je je enorm belazerd voelt.
Eerst maar eens goed voor jezelf zorgen, de focus op jou en je kinderen. Bevallen, kraamweek, weer opknappen en dan eens kijken of je nog wat met die lamzak wilt (;-)) Je bent sterker dan je denkt!!
Luchtig
Hou het vooral luchtig, hoe moeilijk het ook is. Je kunt bijvoorbeeld zeggen dat papa en mama nu even niet goed met elkaar overweg kunnen en dat daarom papa even weggaat omdat ruzie in huis ook niet zo gezellig is.
Je hoeft nog geen beslissing te nemen over hoe en of jullie verder willen en dus ook nog niet jullie kind hier in te betrekken. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en hoop dat je mensen om je heen hebt die je kunnen steunen rondom de bevalling en kraamtijd.
Larisse
"ik weet ook niet of herhaald vreemd gaan "op te lossen" is. Er zit vast een diepere oorzaak achter (bijv. zich niet gewaardeerd voelen en dan waardering van iemand zoeken door vreemd te gaan). Als die diepere oorzaak achterhaald kan worden, kan het zijn dat hij anders over zichzelf gaat denken en vreemdgaan niet meer nodig heeft.
Maar dan moet hij erkennen dat hij een probleem heeft en dat serieus willen aanpakken."
Als er een diepere oorzaak is, dan zou het heel goed kunnen dat TS en haar man samen een probleem hebben. Dan moeten ze ook samen willen om dat serieus aan te pakken. Zo niet, dan moeten ze samen besluiten om uit elkaar te gaan. TS lijkt er zonder meer vanuit te gaan dat kinderen bij haar blijven en dat aanstaande ex wel contact mag hebben. Maar misschien is dat niet de goede basis. Ik begrijp heel goed dat TS zich belazerd voelt. Maar na een scheiding moet je vooral goede afspraken over de kinderen maken, kinderen die zowel een vader als een moeder hebben.
Sommigen zijn nou eenmaal niet monogaam, zelfs niet als ze het heel graag zouden willen.
Neem pauze!!!
Snap dat je je heel ellendig voelt!! Zeker wel!!
Dit is geen tijd voor zulke verstrekkende beslissingen!! Alleen al door de hormonen die maken dat mensen niet doen zoals ze eigenlijk zouden willen.
Jullie hielden van elkaar, er waren betere tijden, en die kindertjes van jullie kwamen niet uit de lucht vallen toch??
Er zit van alles achter zoals anderen al zeggen. Jullie hebben samen straks twee kinderen, er is al een tijdlang gedoe - tja en dat stiekeme, ik denk dat weinig mannen eerlijk opbiechten dat er zwakke tijden zijn waarop ze om een of andere reden hun l*l achterna lopen, ook al hebben ze naderhand spijt en weten ze heus wel het verschil tussen lust en liefde. Vreemdgaan tijdens zwangerschap schijnt meer voor te komen en hoeveel mannen zouden dat braaf melden, hoe verwerpelijk het ook is.
Zoals je al schrijft is een en ander niet zomaar even praktisch te regelen. Dus neem pauze, zoek een wijs en bedachtzaam iemand die jullie helpt deze tijd met enige kalmte door te komen. Scheiden kan altijd nog.
En vertel het pas samen aan jullie oudste als er concreet iets gaat gebeuren. Voor een kind van bijna vier is het nu allemaal nig veel te abstract en te voorbarig.
Sterkte
Ik had een boekje bij de bieb gehaald. Mijn ex zat er bij, maar daar had ik niet veel aan.
In het boekje stond dat papa zou verhuizen en de koffers stonden in de gang.....dus hij had een tas in de gang gezet. Ik heb verteld dat papa net als in het boekje zou verhuizen.
Met papa meegelopen, tas mee en uitgezwaaid.
Meer kun je eigenlijk niet als ze 4 zijn. Mijn jongste was net2. Zij liep gewoon door de kamer...de ander luisterde naar verhaal enzo maar op die leeftijd snappen ze niks van scheiding. Vragen komen later pas. Althans hier wel. Ik heb boekje bewaard....en paar dagen later toen de vragen kwamen weer stukje voorgelezen en daarbij uitgelegd dat papa en mama elkaar niet zo goed begrepen en dat daarom papa ergens anders is gaan wonen.
Verder gaat het bij hun gewoon niet.
Als ze ouder worden komen er steeds meer vragen.
Let wel op gedragsverandering. Verlatingsangst, boze buien ed. Tekenen dat er iets speelt en dat je alert moet zij. En kijken of je met praten duidelijkheid krijgt over wat er speelt.
Succes en sterkte