Scheiden maar toch samenwonen

Ideaalbeeld versus realiteit

Ik weet het niet hoor Lisbeth, maar het klinkt alsof je wens om samen te blijven wonen idd vooral een financiële is en dat er voor de rest veel woede bij jou zit zit.
Dat laatste lijkt mij een slechte basis voor duurzaam in 1 huis blijven.

Bovendien is de kans dat ‘chronisch andere vrouwen voor erbij’ niet zo maar over is en dat je geconfronteerd blijft met dat gedrag en de gevolgen groot. Ook een slechte basis voor duurzaam onder 1 dak blijven.

Dus de vraag is hoe realistisch/hoe haalbaar jouw ideaalbeeld is. Tijd overbruggen tot het huis verkoopbaar is, kan me wenselijk lijken. Het blijvend-samenwoon-idee klinkt mij niet realistisch in de oren.

Toch ook nog een andere vraag omdat ik er niets over lees: hebben jullie nog serieus overwogen/geprobeerd om jullie huwelijk te redden?

Chronisch vreemdgaan en boze echtgenotes

Wil je echt met hem blijven samenwonen omwille van de lieve vrede en de kinderen? Of omwille van het geld? Of beide?
Ik kreeg in het begin de indruk dat jullie in harmonie uit elkaar gingen. Dan is geld iets om over te overleggen. Ik zou nu toch harder gaan voor een financiële oplossing.

kijk alleen naar je eigen financiele plaatje?

Zou je het niet redden alleen? In Nederland zijn de zaken voor alleenstaande ouders echt niet slecht geregeld met kindergebonden budget e.d.

Ja je gaat er vast op achteruit wat woonruimte betreft, maar daar krijg je heel veel rust voor terug.

Reactie

Woede, ja maar ik ga ervan uit dat iedereen in mijn situatie boos en verdrietig zou zijn. Ik ga er ook vanuit dat gedurende de komende maanden die woede en pijn zakt. Merk ik dat dat niet vanzelf gaat gebeuren dan ga ik hulp zoeken.

We hebben afgelopen jaar relatietherapie gehad. Hij heeft nooit gesproken over vreemdgaan. Maar is er wel mee doorgegaan. Ik zie nu niet meer het nut in van therapie.

Ja ik redt het wel financieel alleen woon ik in een plaats waar een huurwoning krijgen lastig is. Ik sta nog niet zolang ingeschreven dus veel opties heb ik niet.
Ik wil ook meer uren gaan werken zodat ik straks een hogere hypotheek kan krijgen.
Dat heeft wel allemaal tijd nodig.

Ik zie het niet als blijven. Ik zie het meer als scheiden van tafel en bed. Of als fiscale partners samenwonen. Ik wil ook op papier scheiden. Maar dus fysiek samenwonen.
Ik werk lange dagen dus hij kan mij opvangen en als hij zich niet goed valt kan ik hem opvangen. 1 kind is depressief geweest dus die wil ik zoveel mogelijk stabiliteit geven en dan is het nog dat ik liever een jaar langer samenwoon en straks meer uit de verkoop van ons huis haal dan nu alles verkopen en we hebben beide straks niks.

Emma

Ik ben boos, ik ben verdrietig, ik voel me ellendig en ik vind het verschrikkelijk wat mijn man gedaan heeft maar ik heb geen hekel aan hem. Ik wil hem alleen niet meer als partner.
Ik weet niet of ik het zo goed zeg. Daarom dat ik ook echt hoop dat als deze eerste serieuze gevoelens wat weggeëbd zijn ik op een redelijk harmonieuze manier kan samenleven voor een tijd

Lisbeth

'Chronisch vreemdgaan waardoor ik en de kinderen geconfronteerd worden met echtgenoten die verhaal komen halen.'

Als hij tijdens jullie huwelijk al geen rekening met je hield, hoe kun je dan verwachten dat hij dat wel doet als jullie gescheiden in 1 huis wonen? Dan trekt hij zich toch nog minder aan van jouw grenzen?

'Man heeft door ziekte maar beperkte energie. Mega veel uitgaan zie ik hem niet doen'

Dat heeft hem tot nu toe ook niet tegengehouden, toch?

Knurf

Wanneer hij het deed geen idee want veel ging die niet uit.

En wbt het eerste. Dan hoeft dat in feite ook niet meer want dan ben ik niet meer met hem getrouwd. Dat ik in hetzelfde huis woon doet er niet aan toe.

Ach, misschien bekijk ik het te naief

Lisbeth

"als deze eerste serieuze gevoelens wat weggeëbd zijn ik op een redelijk harmonieuze manier kan samenleven voor een tijd"

Dat hoop ik oprecht voor je. Je schrijft ook ergens dat je daar professionele hulp bij zoekt, dat lijkt me verstandig.

Ik zeg ook niet dat woede in jouw situatie

niet voorstelbaar of dat het raar zou zijn. Ik constateer op basis van wat je zelf schrijft dat het er is. En als jij denkt dat het maar tijdelijk is en dat je die boosheid gauw kunt overstijgen, heeft de situatie die je voor ogen hebt mss idd een kans van slagen.

Maar ik denk ook wat 1 van de anderen hier al zei: als hij binnen jullie huwelijk jullie gezamenlijke afspraken en de grenzen van jou en jullie kinderen niet respecteert, wat maakt dan dat dat jij denkt dat hij het wel zal doen als jullie eenmaal gescheiden zijn?

Wat doet dit alles nu al met je kinderen trouwens? Je schreef over jullie dochter met verleden, ik moest meteen aan haar denken. Kan zij dit een beetje hanteren? En jullie andere kind? Wat naar allemaal. Alleen maar verliezers in jullie situatie.

Gewoon eieren voor je geld kiezen

Jullie relatie zal er niet beter op worden. Er zullen nog genoeg frustraties komen. Wil je dan nog steeds met jouw ex achter een deur wonen?
Ik heb het ook geprobeerd. Kon niet anders vanwege gebrek aan financiën. Ik had het gevoel dat mijn ex altijd mee luisterde als ik met de kinderen was en vanuit haar vertrek de boel becommentarieerde wanneer ze het er niet mee eens was. Scheiden doet lijden, maar ik was o zo blij toen ik een eigen flatje had, ook al is dat veel te klein.
Kort om ik zou zo snel mogelijk op zoek gaan naar eigen woonruimte. Dat kost geld, maar wat kost het als je een burn-out oploopt door te lang onder hoogspanning te leven?

vers...

Tuurlijk zou het een aparte situatie zijn, wanneer je besluit uit elkaar te gaan en toch te blijven samenwonen. Voor mij zou het niet werken, maar dat is voor een ieder anders.

Wat de ouders betreft die niet langs willen komen, wanneer de ex daar is. Dat zal moeten slijten. Hun keuze om niet te komen. Het is gewoon nog te vers.
Ik heb vorige week verjaardag van mijn dochter gehad voor de familie bij mijn ex thuis. Mijn broer en zijn vrouw en mijn moeder waren er ook.
Hadden ze vijf jaar geleden ook niet gedaan. Het moet voor iedereen een plek krijgen.