Scheiden?

5 Jaar getrouwd, 12 jaar samen, 3 kinderen (3, en een tweeling van 2), allebei leuke baan, geen financiele zorgen, etc etc. Prototype "huisje boompje beestje" zou je zeggen, totdat je erachter komt dat je vrouw vreemdgaat. The story so far:

In 2002 leerde ik mijn vrouw kennen middels een dating-site. Ik ben niet het type dat in de kroeg oid op een vrouw afstapt, en vond dit een goede manier om het ijs te breken. Op een gegeven moment legde 1 van ons contact (ik weet eigenlijk niet eens meer wie van de 2), en ging het balletje rollen. We stuurden lange mails naar elkaar, en hadden sport al gemeenschappelijke deler. Zij speelde (ook) op redelijk hoog niveau. Buiten de sport konden we het ook prima met elkaar vinden, studeerden allebei, knapte een huis op, gingen samenwonen, gingen op leuke vakanties, allebei een prima baan, een prima sexleven (al hadden we ups & downs). Kortom, een relatie ‘uit het boekje’.

Out of the blue, zonder waarschuwing, is in 2008 haar vader overleden op 48 jarige leeftijd. Dat was wel heftig, ik kan me dat nog wel herinneren. Het was druk, hectisch, en was vooral heel ‘raar’. Verdriet was er natuurlijk ook, maar vooral bij mijn vrouw en haar moeder. Ik kende haar vader nog niet zo lang. Overigens hadden haar vader en moeder voor zover ik weet niet zo’n innige band, leefden allebei een beetje hun eigen leven, maar voor beide was het toch hun vader, danwel partner.

Ondertussen gingen we een huis bouwen, op een steenworp afstand van het huis van mijn schoon moeder. Tijdens de bouw woonden we bij haar in, iets waar ongeveer iedereen die ik dat vertel mij uitmaakt voor gek (“wonen in het huis bij je schoonmoeder!?”), maar ik vond het die tijd een prima oplossing. Financieel- en praktisch gezien. Een jaartje geen privacy, nou ja, so be it. Binnen afzienbare tijd zou ons huis klaar zijn

We verhuisden naar ons nieuwe stekje, alles mooi ingericht en op orde. In de lijn der verwachting lag natuurlijk een trouwerij en vervolgens kinderen, en zo geschiedde. Ontzettend blij en trots waren we met onze 1e dochter, al zette dat ons leven zoals wij het kende, wel op zijn kop. En daarnaast was zij tot haar 2e jaar een slechte slaper die ons regelmatig wakker hield ‘s nachts, iets wat de sfeer ook niet altijd ten goede kwam. Desalniettemin besloten we, wanneer we kinderen redelijk vlot achter elkaar zouden krijgen, de kids later meer ‘aan elkaar’ zouden hebben, te gaan voor een 2e kind. Dat werd toen plotsklaps een tweeling, wat natuurlijk een gigantisch drukke tijd tot gevolg had. Speciaal, maar ik zou het voor geen goud over willen doen. Omdat een pasgeboren tweeling, plus een peuter nu eenmaal veel tijd vraagt, is mijn schoonmoeder bij ons kind aan huis geworden. Mijn vrouw heeft wel eens gesteld dat wij een ‘gezin van 6’ zijn ipv 5. Zeker in de laatste helft van vorig jaar klopte dat m.i. ook zeker, maar het had ook zijn weerslag op de relatie tussen mijn vrouw en haar moeder, veelal in het negatieve
Daarnaast werd mijn schoonmoeder ziek in de 2e helft van vorig jaar, waardoor ze 2x een poos in het ziekenhuis heeft gelegen, waarbij allerlei moeilijkheden/complicaties optraden. Dit is natuurlijk, mede omdat de band met haar moeder (ze is ook nog enigs kind), zo hecht is, wel ingrijpend. Ondertussen ging het leven thuis gewoon door, en ik heb mij de rol toegeëigend om thuis zoveel mogelijk op te pakken zodat zij regelmatig naar haar moeder kon en zich niet druk hoefde te maken om dingen thuis die ik ook kan doen. En we zijn er ook nog een keer met onze oudste kind heen geweest op bezoek.

Uiteindelijk is haar moeder momenteel weer topfit gelukkig, maar het was een tijdje penibel. Niet direct levensgevaar, maar het ging wel een poosje écht slecht.

Naar nu (later) blijkt wordt mij verweten dat ik er ‘niet voor haar was’, ‘niet aan haar zag dat ze zich echt druk maakte of haar moeder het wel zou overleven’ en meer van die dingen. Concreet gezien uitte zich dat van haar kant in belachelijk chagrijnig gedrag, waarbij ik niet doorhad dat het kwam om het gedoe met haar moeder en niet ‘gewoon’ een slechte dag. Tsja, hier had ik misschien doorheen moeten prikken, misschien. Ik kan geen gedachten lezen. En haar houding was nou ook niet bepaald uitnodigend om het hier eens over te hebben. Niet dat er helemaal niet over gesproken werd of zo, iedere dag kwam er wel familie over de vloer met een ‘statusupdate’ en zo, en we wisten allebei precies hoe het met haar moeder ging, maar blijkbaar teveel in ‘praktische zin’, niet emotioneel.

Op de boot naar een weekendje weg op Terschelling van mijn werk (begin december), meldde mijn vrouw dat ze niet gelukkig was en onze relatie niet meer zag zitten. Daar kwam het in het kort wel op neer. BAM. Natuurlijk wist ik ook wel dat in die tijd onze relatie in het slop zat, maar, onze tijd komt wel weer (dacht ik). Weekendjes zoals deze, quality time, zou juist helpen weer een beetje met elkaar bezig te zijn. Zo redeneerde ik. Nu eerst alle zeilen bijzetten om de kinderen wat gro(o)t(er) te krijgen, zodat ze wat minder hulpbehoevend en zelfredzaam worden, en dan komt onze tijd wel weer. Natuurlijk blijft het druk, maar toch ánders druk. Ze brengen naar zwemles of school is heel wat anders dan ze 24/7 moeten verzorgen in alles wat ze doen.

Bovendien was het natuurlijk een uiterst ongelukkig moment, waardoor ik het hele weekend ook heel vreemd heb beleefd. Kon me niet echt een houding geven en er spookte van alles door mijn hoofd. Heel raar. En, mocht ik een keer een avance maken, werd even heel duidelijk gemaakt dat ze dat niet wilde. Ze kreeg er ‘rillingen’ van, net alsof ik een monster was of zo.

Blijkt later, dat ze toen al in contact was met ‘die andere man’. Laten we hem voor het gemak even JW noemen. Voor de duidelijkheid: JW is een man die ze kent van de kerk. De kerk is iets waar ik niets mee heb, en mijn vrouw vroeger ook niet zo. Sinds ze in de buurt van haar moeder woont, gaat ze redelijk trouw op zondag naar de kerk.

Deze man is 48 (!!!!) en kent ze van de kerk. Veel meer weet ik niet van hem. Ik heb hem geloof ik 2x gezien bij ons thuis toen ze samen met hem wat moesten voorbereiden.

Overigens heeft haar moeder, die niets weet van wat er is gebeurd met hem, mij nog wel gewaarschuwd voor hem onder het mom van ‘Kijk uit voor deze man, Mijn vrouw kan goed met hem praten’. Ik vertrouw(de) mijn vrouw echter voor de volle 100%, geen haar op mijn hoofd die eraan twijfelde of ik de man voor haar ben, en zeker gezien zijn leeftijd, zag ik daar totaal geen ‘bedreiging’ in. En hier heeft mijn vrouw met haar moeder ook nog wel de nodige aanvaringen over gehad, waar ze volhield niets met hem van doen te hebben.

En toen werd het Kerst. We waren bij mijn ouders geweest en dat was best geslaagd. Mijn vrouw was veel in de weer met haar telefoon, zelfs nog achterin de auto op de weg terug, en bij thuiskomst toen de kinderen op bed lagen kwam JW nog even langs om wat af te geven of zo. Ik was in de keuken en mijn vrouw en JW zaten in de woonkamer, en toen ik even wilde kijken hoe laat het was op de telefoon van Mijn vrouw, zag ik allerlei Whatsapp berichtjes die mij bleek deden wegtrekken. Ze hadden het met zijn 2en heel gezellig op Whatsapp, maar fysiek (nog) niets gedaan.
We hebben hem op een normale manier het huis uit gewerkt (achteraf misschien wel spijt van), en op mijn 1e vraag: “Waarom?” kreeg ik een ‘Weet ik niet’ terug. Dat weet ik nog goed. Voor de rest was het vooral woede en boosheid dat ze zó stiekem en schijnheilig (nota bene iemand van de kerk) met hem aan het aanpappen was. Nu ik dit schrijf heb ik het zweet weer in mijn handen.

Desalniettemin hebben we wel elkaar omarmd aan het einde van de avond (misschien symbolisch) en zijn we samen gaan slapen, voor zover mogelijk. Ik vind dat ik me heel schappelijk heb gedragen (had ook heel wat anders kunnen doen, was alle reden toe), maar heb me rustig gehouden en onderkend dat er een serieus probleem is tussen ons 2 waar we iets mee moeten gaan doen. We zouden in relatietherapie gaan.

Ondertussen, wachtend op de start van de therapie, was het ‘business as usual’ en is er verder weinig over gepraat. Er zijn wel een paar pogingen geweest, maar de conclusie was een beetje dat we er zonder professionele hulp toch niet uit zouden komen.

Mijn vrouw was (weer) veel bezig met haar telefoon en hield hem werkelijk ALTIJD bij haar. Ze sliep ermee onder haar kussen. Ik kreeg argwaan, zeker nadat ik een keertje een berichtje van JW binnen zag komen, en in een onbewaakt moment heb ik haar telefoon ‘uitgelezen’. De conversatie met JW had ze verwijderd, hoe schijnheilig, maar de backup van een dag geleden heb ik uitgelezen. Daarvan zakte mijn broek af, en wat dáár allemaal is gezegd lusten de honden nog geen brood van.

“Geluk samen verder door het leven te gaan samen met de kinderen...”

“Ik hoop dat ik ooit de kracht heb voor jou te kiezen”.

*KOTS*

Ik heb direct na het achterhalen van deze info (ik was op mijn werk) contact gehad met haar en er is (weer) over gesproken thuis. Het eerste wat ze zei was of ik het niet aan haar moeder wilde vertellen omdat zij toen op het punt stond om op vakantie te gaan. Misschien is dat ook wel veelzeggend.

Op de vraag of het bleef bij berichtjes zei ze dat dat idd het geval was, net als vorige keer (kerst). Ook (zei ze), wederom net als vorige keer, spijt te hebben. Tsja, dat zal, maar daar kan ik niet zoveel mee. Echt berouw tonen doe je niet door het 1x te zeggen en het er verder niet meer over te hebben. Lekker makkelijk. Mensen die in de gevangenis zitten omdat ze ‘1x een fout hebben gemaakt’ laten we ook niet gaan als ze sorry zeggen.

En, op de vraag of het ging tussen mij en JW, antwoordde ze dat JW helemaal geen serieuze ‘kandidaat’ zou zijn om ooit haar partner te worden. Dat begreep ik toch echt helemaal verkeerd. Nou ja, oordeel zelf…….

Na het lezen van de liefdesbetuigingen van haar en JW had/heb ik het idee alsof ik wat haar betreft net zo lief tussen 6 planken kan liggen. Ik chargeer het nu een beetje, maar zo voelt het wel.

Bleek een dag later dat ze me persé nog iets wilde vertellen, namelijk dat ze ook sex had gehad met JW. Hoeveel kan een mens verdragen kun je je afvragen? Toen is de bom een beetje ontploft en is er écht een grens overschreden. Monogamie is toch dé pijler van een huwelijk lijkt me.

Emoties die momenteel door mijn hoofd gieren zijn dingen als:

respectloos, voor het stiekeme gedoe, het moedwillig mij buitenspel zetten en sex hebben in een bed waar ik een uur later in lig.

onbegrip, zoiets doe je gewoon niet.

niet gewaardeerd, het is niet alsof ik er thuis de kantjes af loop. Ik wil van alles wel doen. Misschien een beetje raar om over jezelf te zeggen, maar ik ben geen slecht persoon of zo, maar ik word zo wel behandeld. Net als een stuk afval of zo. “Breng jij de centen maar binnen, help met de kinderen, en ondertussen ga ik de leuke dingen wel met een ander doen”. Zoiets, al meer dan een jaar is het puur de lasten, en 0,0 de lusten/leuke dingen binnen een relatie. Dat begint ook zijn tol te eisen, en merk ook wel aan mezelf dat ik niet de leuke man ben waarvan ik weet dat ik die kan zijn.

boosheid, spreekt voor zich.

frustratie, combinatie van alles.

etc [vul maar in]

Zeker als ik weer stukjes uit die WhatsApp conversatie teruglees, breekt het zweet me alweer uit. En tsja, dan ga ik lopen malen wat er allemaal is gebeurd en hoe ze was terwijl dit allemaal nog stiekem gaande was.

Over JW overigens heb ik (uiteraard) geen goed woord over. Triest figuur. Lekker makkelijk om iemand die in een moeilijke fase zit van haar huwelijk, 18 jaar jonger is (!!!) een paar lieve woordjes toe te spelen, uiteraard wetende dat er 3 kinderen in het spel zijn, en zodoende in bed te krijgen.

Neemt niet weg dat er 2 partijen nodig zijn, dus dat mijn vrouw hier in meeging en mij met haar volle verstand bedroog, is minstens zo erg. Maar wat ik misschien nog wel erger vind is dat ze (blijkbaar) bij een ander wel gelukkig is en zich dito gedraagt (gezien de lieve berichten, blijkbaar gezellige tijden samen en sex).

Tsja, en nu? Ik kan 1000 redenen bedenken om ermee te kappen (scheiden), en vooralsnog maar 4 om te blijven. 3 ervan zijn de kinderen, 1 is dat een scheiding niets dan ellende meebrengt (voor de kinderen, financieel, praktisch gezien etc etc).

We zijn in therapie, maar tsja, is het vooralsnog daar écht anders van geworden? Nou nee. Misschien komt het nog, we zijn nog maar net begonnen, maar er is een hoop shit om ‘op te ruimen’.

Zo, dat is eruit. Misschien is een forum niet echt een goede plek om het neer te kwakken, maar misschien zijn hier lotgenoten die ‘been there, done that’-ervaringen hebben die ze willen delen oid. Ik weet het even niet meer.