Problemen in het gezin van mijn ex

Niet zo heel veel

Wat bedoel je met 'de relatie met jonger stiefkind is niet goed? Je kunt verder niet zo heel veel. De ruzies gaan tussen vader en stiefmoeder. En blijkbaar als kind in bed ligt. Je kunt met het kind bespreken wat hij dan doet als hij in bed ligt, maar verder kun je je niet zo heel veel bemoeien met de relatie van je ex. TEgen je kind bevestigen dat ruzie niet leuk is.

Tsjor

Hmmm

Natuurlijk heel vervelend als je kind overstuur thuiskomt.
Maar ik zou wel even wat zaken filteren, als ik jou was. Natuurlijk ook je kind troosten of steunen maar ook even wat spiegelen.
Bv: heb je zelf een relatie na scheiding van je ex? Maakt je kind daarin mee dat ook volwassenen soms onenigheid hebben en dat dat er (vaak) bijhoort? Of ben jij alleen en krijgt je kind dit soort dingen daardoor bij jou niet automatisch mee?

Je hebt het over het andere stiefkind, is dat het kind van de vriendin van je ex? Stiefbroer of zus dus? Heeft jouw kind bij jou broers of zussen? Of moet hij het concept broer/zus alleen daar leren?
Ik zeg dit allemaal, niet om jou schuldig te maken ofzo, maar omdat ik dat we heb meegemaakt.
Moeder alleen met 1 kind dat helft van de tijd bij haar was, en dan was t ook feest en alle energie en aandacht voor kind. Bij vader moest kind vader delen met nieuwe vriendin en stief of half broertjes/ zusjes en was het onderdeel van een groter geheel. Dat kan best een groot verschil zijn.
In mijn voorbeeld had moeder ook onbewust de neiging haar situatie was positiever neer te zetten met teksten als: het is ook niet leuk dat je papa moet delen, het klinkt ook wel als heel druk daar en papa heeft nou eenmaal minder tijd voor jou dan mama.

Goed bedoeld maar het werkte averechts want kind ging daar onbewust op inspelen en blies de negatieve zaken op. Dat kwam aan het licht toen familielid toevallig gezin van vader meemaakte en vertelde dat kind aldaar vrolijk en ontspannen was en er helemaal niet zoveel ruzie was.
Het was een wijze les zullen we maar zeggen.
Ik zeg niet dat dit bij jou ook zo speelt maar wilde je het wel even meegeven.

Kun je trouwens je kind niet voorstellen dat hij aan papa meldt dat hij de ruzies kan horen en het moeilijk vindt?

Ik kan me trouwens voorstellen dat het daar ff pittig is: samengesteld gezin, allebei al kind en nu baby erbij (slaapgebrek etc). Poe hee...

Maar

Als jij en je ex bij elkaar waren gebleven. En er was een tweede of misschien ook een derde bijgekomen. En jij en je (nu) ex hadden het moeilijk gehad, gewoon om dat er periodes in het leven zijn die pittiger zijn, had je er dan op dezelfde manier naar gekeken? Dat oudste kinderen het dupe zijn van broertjes en zusjes erbij? Dat kinderen meekrijgen dat relaties en gezinnen soms hard werken is?
Natuurlijk is het niet leuk voor je kind dat het pittig gaat daar maar de situatie van je ex verander je niet. Het enige wat jij kunt doen is je kind helpen om te leren hoe jet is om geen enig kind in 1 ouder gezin te zijn en de andere uitdagingen aan te gaan.

Enne

Hoezo mag jouw kind niet de dupe zijn van het feit dat je ex het pittig heeft? Zoom nou eens verder uit, de situatie is ontstaan omdat jij en je ex niet bij elkaar zijn, dus jij bent in de basis ook verantwoordelijk voor de ontstane situatie. Such is life.
Natuurlijk is het rot om te merken dat je kind het moeilijk heeft maar dat rotgevoel is niet je leidraad hoe hier mee om te gaan

hoe oud

Is je kind? Ik denk ook dat het enige dat je kunt doen is je kind aanmoedigen te praten met de vader als er dingen zijn die het kind niet prettig vindt. Als je echt het idee hebt dat er problemen zijn tussen je kind en een ander kind in het gezin, waar de vader niet vanaf weet, dan kun je dit voorzichtig aankaarten bij de vader. Niet verwijtend, maar meer informerend.
Hier ervaring met een stiefdochter die van haar moeder continu bevestigd kreeg dat het heel zielig voor haar was om bij ons stiefbrusjes te hebben, te weinig aandacht te krijgen, te moeten delen.. enz. enz. Alles wat niet naar haar zin was werd enorm uitvergroot. Als ze een weekend bij ons was geweest ging haar moeder 'wat leuks' met haar doen om 'het goed te maken'. Ook belde ze ons dan op om bijvoorbeeld te zeggen hoe wij het in ons hoofd haalde om een boswandeling te maken, want dat was toch niet leuk voor haar dochter (die was toen 8). Ach, ik kan er een boek over schrijven. Gevolg is inmiddels na jaren en jaren van steeds moeizamer omgang, dat stiefdochter (nu 15 jaar) al ruim een jaar niet meer bij ons komt en nu zelfs nog nauwelijks contact met haar vader heeft.
Met terugwerkende kracht is dochter er van overtuigd geraakt dat alles bij ons altijd verschrikkelijk is geweest, hoe onwaar dit ook is. Feit is dat als ze te vrolijk thuis kwam na een weekend bij ons, dat dat steevast afgestraft werd. De keer daarop kregen we dan een volledig in zichzelf gekeerd kind waar geen woord uit kwam.
Is dat wat je wil? Vast niet, ik zeg ook niet dat het bij jou gaat zoals hier. Maar ik proef wel wat tussen de regels dat het bij jou goed (want rustig) is en bij de vader niet goed. Als je dat zo voelt moet je daar zelf wat aan doen, want dit breng je wel over op je kind. En die wordt daar uiteindelijk de dupe van. Wil je je kind helpen, benadruk dan vooral de positieve zaken bij vader. Als je het tenminste op kunt brengen om dat oprecht te doen. En bedenk dat het in een 'gewoon' gezin ook echt niet altijd koek en ei is tussen brusjes, integendeel! maar daarmee is dat nog niet slecht.

niet mee bemoeien

Ik denk dat jouw zoon wel wat jonger is dan mijn dochter (15), maar wij hebben dit soort toestanden al jaren en wel met de opvolgende vriendinnen van mijn ex. Eerst hadden we er eentje zonder kinderen, die hield ook niet van kinderen, dus dochter moest vooral onzichtbaar zijn. Toen eentje die haar kinderen in het land van herkomst had achtergelaten en haar frustratie daarover op mijn dochter botvierde. En nu eentje die haar eigen kinderen overduidelijk voortrekt, zo erg dat die andere kinderen cadeautjes krijgen waar mijn dochter bij zit, terwijl dochter niets krijgt.
In het begin bemoeide ik me er nog wel eens mee, maar dat loste natuurlijk niks op. Ex trok partij voor zijn vriendin, tot het weer uit ging, dan was ze ineens een heks en was alles wat ik zei waar. En dan kwam de volgende.
Langzamerhand ging dochter steeds minder naar haar vader en nu ziet ze hem heel af en toe. Ze is inmiddels groot genoeg om niks meer te verwachten (of iets stoms, zoals een paar sokken met sinterklaas terwijl haar stiefzus een zilveren ketting krijgt).
Zelf gaat ze het later helemaal anders doen, zegt ze, mocht ze ooit stiefkinderen of pleegkinderen krijgen of andere kinderen die niet haar biologische kinderen zijn. Die boffen dan alvast :-)
Inmiddels gaat het met de relatie tussen ex en zijn partner helemaal niet lekker. Dus binnenkort zullen we wel weer gelijk krijgen... tot de volgende vriendin zich aankondigt.
Het enige wat je kunt doen is tegen je kind zeggen dat hij het moet zeggen tegen zijn vader als iets hem niet bevalt. Alleen dan kan zijn vader er iets aan doen. Mijn dochter durfde dat nooit, maar is er in de loop der jaren heel bedreven in geworden. Ik trek wel de grens bij lichamelijk geweld, daar had die buitenlandse dame nogal een handje van. Heb haar even apart genomen en verteld wat er zou gebeuren als ze mijn dochter nog één keer zou aanraken. Was genoeg.

Lastig inderdaad/net andersom

Wij hebben hier een soortgelijke situatie maar dan net andersom. Mijn man heeft een zoon uit een eerdere relatie die altijd veel bij ons is geweest. Zijn moeder had altijd een nogal onstabiel leven en ze had weinig tijd en energie voor haar kind. Sinds een paar jaar woont moeder samen met een nieuwe vriend die ook kinderen heeft uit een eerdere relatie. In eerste instantie dachten we dat dit goed zou zijn voor de band tussen de zoon van mijn man en zijn moeder. Helaas bleek het tegenovergestelde waar te zijn. De dynamiek in het nieuwe gezin werkt niet positief voor de relatie. Mijn stiefzoon klaagt dat zijn moeder te weinig aandacht voor hem heeft en dat hij daar helemaal geen aandacht meer van haar alleen krijgt maar dat ze haar aandacht altijd aan het hele gezin tegelijk besteed (dus geen 1 op 1 aandacht). Mijn stiefzoon zag zijn moeder nooit echt vaak maar als ze elkaar zagen dat was alle aandacht van zijn moeder voor hem alleen. Dit is heel erg lastig voor hem om mee om te gaan.
Daarnaast zijn vooral de andere kinderen daar een probleem. Die kinderen gaan gewoon niet op een prettige manier met elkaar om. Ze maken veel ruzie en zijn vrij ruw onderling (volgens mijn stiefzoon dan want ik ken die kinderen verder niet). Ze zijn niet meer onaardig tegen de zoon van mijn man maar hun manier van met elkaar omgaan past niet goed bij de zoon van mijn man. Ze zijn nogal expresief om het zo maar even te zeggen en confronterend. Alles moet gezegd worden en open zijn. Die vriend is ook zo. Voor zoon is dit heel lastig. Daarnaast zijn ze ook niet gelovig en gaan ze niet naar de kerk en stiefzoon vindt het ook lastig om zijn geloof tot uiting te brengen als hij daar is.
Gevolg is dus dat hij steeds minder naar zijn moeder gaat... erg jammer inderdaad. Zijn moeder is zo druk met het nieuwe gezin dat ze nauwelijks doorheeft dat ze haar zoon steeds meer verliest. Van ons wil ze niks aannemen op dit moment (vroeger voordat ze deze vriend kreeg konden we het beter met elkaar vinden maar die vriend wil bewust meer afstand)
Hij is overigens 15 jaar dus hij heeft nu ook de leeftijd dat hij een keuze kan maken.
Jij kan waarschijnlijk weinig aan de situatie veranderen. Dat kunnen we ook niet. Je kan er alleen zijn voor je kind en de situatie thuis zo prettig mogelijk maken. Als je ex met je een gesprek wil aangaan kan je dat proberen. Je kan natuurlijk ook je zoon aanmoedigen om zelf het gesprek aan te gaan maar ik snap dat dit lastig is. Mijn stiefzoon zou dat ook absoluut niet doen. Hij kan niet tegen confrontatie en ruzie.

Sorry

Maar je komt nu wel over alsof je totaal niet in de spiegel wilt kijken en de (deel)verantwoordelijkheid wilt nemen voor de situatie.
Je hebt blijkbaar een relatie gehad met deze man, je hebt iets gedaan waardoor je een kind van hem hebt gekregen en je was erbij toen jullie uit elkaar gingen. Er zijn ongetwijfeld scenario's te bedenken dat je een mind hebt van een man zonder dat je daar zelf ook maar een greintje verantwoordelijkheid hebt gehad maar dat lees ik niet terug. Je hebt aan de basis gestaan van deze situatie en ja, dan ga je scheiden en raak je de vat kwijt op de helft van het leven van je kind. Dat is bijzonder zwaar en pittig maar om nou te zeggen dat het je allemaal overkomen is....

In het andere gezin krijgen zij ook mee wat jij anders doet dan zij en ondervinden daar wellicht ook hinder van. De vraag waarom, tsja.... Waarom gaan mensen uit elkaar, waarom kunnen (stief)broers/zussen het soms niet met elkaar vinden, waarom zit het leven soms/vaak tegen, waarom worden mensen ziek, gaan ze dood? Beats me. Volgens mij is "waarom" een luxe vraag als het gaat om volwassen problemen. Ik zie ook niet wat het je brengt.
Het lijkt me beter (maar ja, ik ben ook maar 1 persoontje) als je focus verlegt van "waarom" naar "wat zou ik graag willen en wat ligt er daarvan in mijn macht?"

Ik neem aan dat jij er niets aan kunt doen dat vader ruzies heeft met zijn huidige partner, maar misschien kun je weleens vragen aan je ex of het lukt om het allemaal bol te werken met de baby erbij en of de huidige situatie zo werkt. Zonder oordeel maar gewoon, alsof het om een samenwerking gaat.
Daarnaast zou ik toch echt investeren in je zoon te coachen om met zijn vader in gesprek te gaan, zonder hem te laten merken dat je zelf huilt naar de maan. Bewaar dat voor hier of bij vriendinnen, hij knapt er niet van op. Sterker nog, de eerste beste keer dat hij het dan weer leuk heeft bij zijn vader zal hij zich schuldig voelen naar zijn mama, die nu alleen zit te huilen naar de maan.

Sorry als ik hard overkom maar als me iets duidelijk is geworden is dat de verontwaardiging die een gescheiden ouder kan voelen of het (vermeende) reilen en zeilen in het andere gezin over het algemeen een slechte raadgever is voor de te ondernemen actie. Jouw verontwaardiging is jouw gevoel maar een slechte raadgever over het hoe om te gaan met je zoon.

Maar

Het lijkt me logisch dat je wel de gevoelens van je kind erkend. Als mijn stiefzoon hier praat over de situatie bij zijn moeder dan leef ik ook met hem mee en probeer mee te denken over de zaken daar. Ik kan er niks aan veranderen maar ik kan er wel voor hem zijn en met hem meeleven. Als hij aangeeft bepaalde zaken vervelend te vinden ga ik niet ontkennen dat het vervelend is want dan zo ik hem ook niet serieus nemen.

Serwe

Dat is begrijpelijk. Maar er zijn ouders die diep in hun hart eigenlijk niet willen dat hun kind het naar de zin heeft in het andere gezin. Om wat voor persoonlijke reden dan ook. Een kind voelt dat vaak haarfijn aan en zal dan de positieve dingen niet vertellen maar wel de negatieve. Het wil de ouder namelijk 'pleasen' en weet dat het niet graag hoort hoe fijn of leuk het geweest is.
Wanneer die ouder vervolgens mee gaat in de negatieve verhalen en daar (te) veel aandacht aan besteed krijg je een zichzelf versterkend effect. Op den duur durft het kind het niet eens meer naar de zin te hebben in het andere gezin, of gaat het zelf geloven dat het daar ook niet leuk is.
Uiteindelijk is het kind hier de dupe van.
Dus, het begint er allemaal bij dat je als ouder eens goed in de spiegel kijkt en je afvraagt: gun ik het mijn kind om het fijn en leuk en goed te hebben bij het andere gezin? Mag het kind het daar zelfs leuker hebben dan bij mij? En gun ik het het andere gezin om als er iets minder goed gaat, om dat dan zelf op te lossen met mijn kind, zonder dat ik mij ermee bemoei? Als het antwoord nee is, zul je als ouder met jezelf aan de slag moeten. Want dan gaat het niet over het belang van je kind, maar gaat het over jou zelf.
Als je daar wel in alle eerlijkheid ja op kunt zeggen, en toch ziet dat je kind bepaalde problemen ervaart, dan is het moment om je er wèl mee te bemoeien. Bij voorkeur door de omgang met de andere ouder te verbeteren en samen te zoeken naar een oplossing. En als dàt onmogelijk is omdat de andere ouder echt weigert daaraan mee te werken, pas dan zou je er met je kind over moeten gaan praten.