Probleem kinderen

wat wil je met dit bericht?

Dat zou

een strak plan zijn , maar de scheidende ouders hebben al genoeg te regelen en zijn al druk bezig om alles in goede banen te leiden , tenminste dat proberen velen van het scheidendende mensen wel

ik heb het ook geprobeerd , exit hield zich niet aan gemaakte afspraken qua omgang , kinderen kwamen als zombies weer thuis van papa bezoek ( in begin kwam hij wel , 3 keer in totaal daarna had hij het te druk)

ik heb toen contact gezocht met jeugdzorg .....zo van kunnen jullie helpen want vader houd zich niet aan afspraken en het is wel belangrijk dat de kids contact houden met
en weet je wat jeugdzorg zei ???????????

die zeiden we kunnen alleen iets doen als vader het wil huh?????????????????????????? ik zei toen , maar mijn kinderen lijden er onder , tja das jammer dan , het enigste wat we kunnen doen is U sterkte wensen !!!!!!!!!!
duhhhhhhhhhhhhhhhh

het zelfde verhaal kreeg ik te horen van de kinderbescherming en dan sta je echt dom te kijken , dus zou een coach er nu zoveel aan kunnen veranderen en bovendien kun je een ander niet dwingen zijn verantwoording te nemen , als het er niet in zit houd alles op

school zegt , doe dan amk melding over vader , maar dan krijg ik ook de hele boel over me heen , heb al gehandicapt kind en zorgverlening , en dan nog meer??????????

los het zelf wel op , sneu voor de kinderen zo'n vader
maar ja , ik ben dan ook niet voor niets gescheiden :-)

Werkt niet altijd

hier ook een (stief)kind bij jeugdzorg geweest om hulp ivm de scheiding,moeder weigerde echter gezinsgesprekken te voeren,vond het allemaal maar onzin.
De reactie van jeugdzorg: we kunnen moeder niet dwingen,dus hier houdt het op.
Uiteindelijk is het zover gekomen dat (stief)kind nu bij ons (vader )woont en nog maar nauwelijks contact heeft met haar moeder.
triest.
ik denk dus dat zo,n coach alleen werkt als beide ouders willen meewerken,en dat is helaas niet altijd zo.

Big business

Dat zijn nog eens lucratieve voorstellen, kost kapitalen. Wellicht ben je ermee bekend dat uit onderzoeken is aangetoond dat opgelegde psycho-interventies bij 'rampen' vaak een zeer negatief effect hebben op trauma's, trauma's versterken en uiteindelijk alleen maar erger maken. Maar dat is natuurlijk ook weer het mooie van het plan, want dat zijn er weer dezelfde counselors om dat aan te pakken en hebben zij ipse facto hun bestaansrecht bewezen.

Een grondige reden waarom je hiertegen moet zijn is, dat kinderen bij voorbaat al problemen worden aangepraat (anders zou er geen counselor zijn) en dat het voor de kinderen onmogelijk is om de problemen te ontkennen (ah, ze zit nog in de ontkenningsfase, komt wel goed met de volgende sessie) of op een eigen manier te ervaren en dat niet willen delen met een onbekende meneer of mevrouw.

Nog een grondige reden om hier tegen te zijn: het negatieve beeld van ouders dat eronder zit. Ouders zijn te heftig, ouders zijn de weg kwijt, ouders reageren vanuit rancune etc. Het zijn gewone mensen met emoties en geen kille laborantes die kinderen 'evidence based' kinderen opvoeden.

Tsjor

Ik sluit me bij de rest aan

mijn kleuter huppelt ook vrolijk door het leven. Bij het consternatiebureau en andere zorginstellingen wordt je als alleenstaande ouder toch al extra in de gaten gehouden.

Anne

Vanwaar je beginposting? Er spreekt, zoals anderen voor mij al zeiden, een negatieve opvatting uit over scheidende ouders en hun kinderen. Hoe ben je tot jouw opvatting gekomen?

Kwetsbare kinderen

Izar, zo zijn er ook verhalen van kinderen die juist veel last hadden van de begrijpende mentor of counselor die alsmaar met het kind wilde praten over de scheiding.

Mijn tweede zoon had het ook moeilijk na de scheiding en iedereen, inclusief ikzelf, zette dat op de scheiding. Totdat ruim een jaar later bleek dat zoon op school erg gepest werd en daar traumatische ervaringen aan over heeft gehouden. Jaren later kwam dat bij een psychologe ook nog naar voren: over de scheiding praten vond hij geen punt, maar als het over de basisschool ging klapte hij finaal dicht. Toch blijft het een kind van gescheiden ouders en blijven de problemen daaraan gerelateerd, je komt er niet onderuit. Ook al geeft het kind op alle mogelijke manieren aan dat er iets anders aan de hand is. Inmiddels is hij (net) volwassen. Hij komt zijn grootste pestkop nog wel eens tegen, maar dat zit nog zo diep, dat hij het noemenswaardig vind als hij in staat is in hetzelfde café te blijven als de pestkop.

Kinderen zijn kwetsbaar, natuurlijk, overal en altijd. en een echtscheiding is een moeilijke periode, maar het is iets waar kinderen ook van kunnen leren, ook door opgelucht kunnen zijn (mijn kinderen wel) en juist niet over geproblematiseerd willen worden. Opgelegde hulp is dan eerder schadelijk.

Jouw zoon had al kontakten met een jeugdpsychologe en ik kan me voorstellen dat het voor jouw kind prettig is dat die kontakten er al waren. Maar dat kun je niet veralgemeniseren. Tenzij je alle kinderen aan de jeugdpsychologe wil helpen.

Een echtscheiding is geen afgeronde periode, waarna het leven gewoon weer verder gaat alsof er nooit iets gebeurd is. Een kind zal gedurende zijn/haar leven steeds weer op een andere manier daarmee bezig zijn: als klein kind als het net gebeurd is, drie jaar later, bij de eerste verliefdheid, de eerste relatie, in een vaste relatie, als er kinderen zijn etc. etc. Het zijn levenservaringen en psychologen zijn eigenlijk bar slecht onderlegd om daarmee om te gaan, omdat het hun terrein helemaal niet is (zelfde als met rouw). Een kind/mens mag zelf bepalen of je zodanige problemen ergens mee hebt dat je hulp daarbij zoekt. Of dat je er gewoon mee leeft, boeken over schrijft, schilderijen mee maakt of jezelf voorneemt het echt anders te gaan doen. Dat is mens worden.

Tsjor

Annebrons

wat een vreselijk verhaal maar snap je bedoeling van je vraag ook wel , soms zou het goed zijn een derde erbij en soms ook niet

zoals je al eerder hebt kunnen lezen heb ik geprobeerd om hulp te vinden vooral voor mijn jongste maar nergens gehoor

dus voor mij is dat nu out off order

ze krijgt nu creatieve ondersteuning om te kijken of de scheiding invloed heeft op.................maar ze wil er eigenlijk niet over praten , als ze tekeningen moet maken over de personene die ze het liefst vind of vertrouwd dan komt vader er niet in voor

maar ik snap je machteloosheid heel goed , je wilt het goed doen voor je kinderen , ook ik ben bij me exit weg gegaan en heb me er ook nog schuldig over gevoeld omdat ik vond dat ik ze uit hun vertrouwde omgeving heb gehaald , ik was/ben de boosdoener

ik weet niet hoe oud je kinderen zijn maar over het algemeen zullen ze later wel inzien wat hun vader heeft gedaan (tenminste dat hoop ik wel )

in mijn geval belt vader alleen op hun verjaardag en stuurt een kaartje , de oudste nu 12 geworden kreeg een kartje met daarop een button waarop stond proost met een glas bier , ach ja waar het hart vol van is loopt de mond over , het geeft alleen maar aan hoe dom hij eigenlijk is

het is idioot dat 1 persoon dit kan doen met je kinderen , jij kunt ze vertrouwen schenken , lijkt me , en vertel ze duidelijk dat het niet hun schuld is , dat ze de beste , de liefste en jouw kanjers zijn en dat vader het gewoon niet kan , jammer maar sommige mensen kunnen gewoon niet zorgen of verantwoordelijkheden nemen

hymn

Anne

Dat is enorm naar, waar jouw kinderen doorheen gaan. Ik begrijp nu beter wat je bedoelt met je beginposting.
Maar als ik nu die posting opnieuw lees, zie ik ook waarom de eerste reacties, ook die van mij, geen onverdeeld enthousiasme voor je oproep tentoonspreiden.
Je schreef in je eerste posting: "Ik vind dat er tijdens een scheiding een coach aangesteld moet worden die ervoor zorgt dat kinderen zo weinig mogelijk pijn en onrust ondervinden van de scheiding van ouders en dat er op school dan een counseler word toegewezen bij het kind zijn twijfels en problemen kwijt kan.".
Ik heb dit opgevat als: "iedereen die wil scheiden en kinderen heeft, moet een coach hebben voor de begeleiding van die kinderen". Ik blijf het daarmee oneens. Hoewel het zeker niet altijd eenvoudig is, vind ik dat tijdens het scheidingsproces beide ouders oog moeten blijven hebben voor de emoties van de kinderen en voor de belangen van die kinderen. Als een ouder "de weg kwijt is" of er "veel rancune richting de ex is", dan moet ervoor gezorgd worden dat de kinderen hier niet onder lijden maar dat houdt niet automatisch in dat daarom per se een coach nodig zou zijn, zie vooral ook Tsjors posting en die van Didi68 hierover.
Daarnaast had ik jouw eerste posting gelezen als: "tijdens het scheidingsproces" terwijl ik nu uit je latere postings opmaak dat het vooral om de gevolgen van die scheiding op de kinderen ervan gaat. Ik zie dat toch als 2 verschillende processen, hoewel ze zeer zeker nauw verwant zijn aan elkaar. De manier waarop het scheidingsproces op zich (van het moment van het uitspreken 'ik wil scheiden' totdat de papieren getekend zijn en er daadwerkelijk gescheiden is) verloopt, heeft invloed op hoe de omgang daarna is en omgekeerd. Maar ouders kunnen en moeten vooral zélf bewust zijn en blijven van de effecten op de kinderen van hun beslissingen en de wijze waarop die tot stand komen. Heel veel ouderparen zijn zich daarvan ook bewust. En leggen tijdens het scheidingsproces de basis voor een goed nahuwelijk. Zonder dat hiervoor een coach nodig is voor de kinderen.

ik snap helemaal wat je bedoelt , want hier is het zo dat , de oudste niks loslaat en het er niet over wil hebben
en de jongste af en toe in tranen is omdat ze pappa wil zien

pappa belde voor het laatst begin maart , kreeg voicemail ( was in gesprek) en stelde de eis dat de kinderen hem de zaterdag erop maar moesten bellen en na 20 u a.u.b. en daar hadden de kids geen zin in toen
met gevolg dat we tot op heden niks van hm hebben gehoord , ja met de verjaardag van de oudste , gesprek van anderhalve minuut

ik heb hulp gezocht hierbij en ze zeggn allemaal hetzelfde , als vader het wil dan kunnen we iets doen , als je dan aangeeft dat de kids er last van hebben , is het jammer !!!!!!!!!! duh

ik zou niet meer weten wat ik er aan zou kunnen doen , gisteren was het weer huilen , de jongste wilde pappa zien en spreken en vanmiddag gaat ze met hem bellen , ben benieuwd wat er gaat komen

2 week geleden heeft ze een tekening voor hem gemaakt en opgestuurd , hartjes en liefs enzo en papppa/............tja die laat niks horen of zien

jammer maar weet nu dat ik blij ben dat ik van hem af ben , kinderen hebben aandacht nodig en dat was een van de redenen dat ik het niet meer zag zitten , maar vol me ook schuldig omdat ik degene ben geweest die weg is gegaan met de reden dat er meer is in het leven en dat ik wou huppelen en niet verzuren :)
het enigste waar ik nu zuur van word is de manier waarop hun vader ermee omgaat ,

cest la vie zullen maar zeggen!!!!!!!!!!!

Een kanjer

heb ik leren kennen , gelukkig wel

hij is er voor de kinderen , luistert naar ze en doet dingen voor ze , de meest simpele en die maken de kids gelukkig ( papa deed eigenlijk nooit iets voor ze , zelfs als ze mee wouden helpen met de boodschappen van de band te halen gaf hij ze al een grauw) en nu kunnen ze dat gewoon doen , de simpele dingen dus maar ook de moeilijke , dus troosten , oplossingen zoeken en meedenken en weet je , het is in 1 woord heerlijk !!!!!!!!!!!!!!!

ik huppel weer en kan mezelf zijn , boos , blij , verdrietig maakt niet uit, het kan....en mag

vandaag mijn advocaat gesproken en dossier word gesloten , niet alles is geregeld maar het zij zo , alli is geregeld en de scheiding is officieel en verder .............tja bezoekregeling????????? niet dus maar hij moet daar iets voor doen en heb tegen me advo gezegd , daar moet hij zich later voor verantwoorden tegenover zijn eigen kids net als voor de spullen die hij niet wil geven , alles afgenomen , maar zijn verantwoording ........hoop dat ie er in blijft

1 ding , nieuwe vader word mijn vriend niet , ze hebben een pappa maar stiekum wou ik dat hij hun pappa was , wat was het dan leuk geweest en goed !!!!!!!!!!!
maar hij doet het super als man en als paps