Plichten vader betreft oppas kinderen

afdwingen

Ik denk dat je in veel situaties zaken gewoon niet, zeker niet bij voorbaat, kunt afdwingen. Het kan helpen om het gewoon te vragen en daarmee een beroep te doen op de verantwoordelijkheid van de ander.
Maar het moet ook wel realistisch zijn.
Ex had afgesproken om het onderwijs voor de kinderen te betalen. Maar dat is geen optie sinds hij zijn werk is kwijtgeraakt. Hij doet wat hij kan. Koopt kleding en schoeisel, gaat een keer met ze naar de kapper.
Uit de cijfers blijkt overigens wel dat degene die het meest voor de kinderen zorgt er financieel ook op achteruit gaat, dus eerlijk is het gewoon niet. Maar ik zie ook niet zo snel hoe je dat wel financieel eerlijker kunt gaan doen. Dat wordt al gauw een toestand als je niet hetzelfde verdiend of werkt.

Situaties

Carla, er zijn heel veel situaties, die je niet kunt voorzien. Maar je maakt geen afspraken over situaties, je maakt grote afspraken over de structuur waarbinnen de exen en de kinderen gaan functioneren, over verantwoordelijkheden etc.
Ik kan zo nog heel veel mogelijke situaties bedenken. Stel je voor, kind valt op de dag dat schoonmoeder oppast. Schoonmoeder kan niet met de auto naar de EHBO. Wie moet dan een oplossing zoeken? Vader (het is zijn moeder) of moeder? Wil je daar eerst conflicten over gaan maken? Vóórdat zoiets gebeurt moet je al helderheid hebben over wie zijn verantwoordelijkheid dat is om het op te pakken. Dat gesprek moet je niet binnen zo'n situatie gaan voeren, dat moet vooraf. Dat doe je bij het regelen van je echtscheiding.
Nu kun je gaan huilen: ja, sorry, ik wilde wel dat de kinderen altijd bij mij waren en dat hij ze één weekend per twee weken 'mag' zien, maar nu komt er een probleem en dan wil ik dat hij dat oplost; maar dan ben je toch niet goed bij de les geweest: als je wel dat de kinderen bij jou zijn, door de week en in het weekend (op die twee weekenden na), dan neem je ook de verantwoordelijkheid voor die zorg op je. En die geldt voor elke situatie die er is en die er komt. Dat is niet situationeel gebonden, dat is een structureel gegeven. Als je dat niet aankunt moet je het niet doen. Helemaal niet.
De enige die hier tegenwerkt is TS zelf: zij gaat tussentijds en op eigen houtje de gemaakte afspraken wijzigen, in haar voordeel, zonder dat de tegenpartij daar nog iets over heeft kunnen zeggen. Bovendien worden er zware emotionele middelen ingezet: het gedoe over 'verantwoordelijkheid nemen' of anders 'betalen'. Lekker gesprek krijg je dan. Het riekt naar chantage. Als je al geen vechtscheiding had krijg je het zo alsnog.
Daarbij wordt er geen rekening gehouden met het gegeven dat ex al faciliteert dat TS waarschijnlijk maar drie dagen per week hoeft te werken en twee dagen per week thuis kan zijn. Hoe luxe is dat: vrij zijn op kosten van je ex. De flappenautomaat draait al door en die kan alleen maar draaien als ex 5 dagen per week vanaf 6.00 uur 's morgens gaat werken (en alle venijn die hem dat vervolgens dan weer oplevert op de koop toeneemt).
Natuurlijk is het prettig als beiden met elkaar overleggen. Maar voor zo'n overleg moet je wel een volstrekt andere houding aanleren. Zie AnneJ (waarbij inkomensverlies overigens de oorzaak is, niet veranderingen in situatie). Mijn ex ging 75 km. verderop wonen in verband met zijn werk. De afspraak, dat hij op vrijdag voor de kinderen zou zorgen kwam daarmee te vervallen. Ik heb nooit overwogen om dat om te laten zetten in geld. Maar toen ik het niet trok met alle zorg heb ik hem gevraagd om de kinderen elk weekend te nemen (was één keer peer twee weken). Dat heeft hij gedaan, zonder daar een verlaging van alimentatie tegenover te eisen.
Als je met elkaar praat over 'zorg' en niet over 'geld' en als je rekening houdt met elkaars mogelijkheden en onmogelijkheden, als je ondertussen ook je zegeningen telt (twee vrije dagen per week), dan kun je met elkaar gaan overleggen. Maar praat dan niet over geld. Praat dan over: wat denk je dat het beste is voor het kind.

Ik denk trouwens dat het grootste probleem was, dat TS acuut iets moest bedenken. Als het goed is heb je daar bij je werkgever een dag de tijd voor (calamiteitenverlof). die ene dag kun je gebruiken om het directe probleem op te lossen en een structurele oplossing te regelen. En ondertussen even na te denken of de opa/oma-opvang wel zo ideaal is, ook al is die gelukkig gratis.

Tsjor

De flappentap

Carla: 'En ja, als de man (of vrouw in een omgekeerd geval) dan tegenwerkt, mag hij (zij) van mij de flappenautomaat openzetten en meebetalen. Want dat is ook verantwoording nemen en zorgen voor.' Eigenlijk ben ik het hier met je eens: TS werkt de gemaakte afspraken tegen. Meestal is ze wel verantwoordelijk, maar dan wil ze weer niet verantwoordelijk zijn. Dus mag zij de flappenautomaat open zetten en meebetalen. Aan de kinderopvang dus, of de oppasmoeder,of een andere oplossing. Wellicht realiseert ze zich dan, dat de bos bloemen voor ex-schoonmoeder nog wel een beetje groter mag zijn, als ze ziet hoeveel 'geld' ze in feite gekregen heeft van haar ex-schoonmoeder (en haar eigen ouders).

Tsjor

Tsjor

Ik vind dat vader evenredig moet bijdragen en dat is op zn minst meedenken hoe we die dag gaan oplossen en daar ook zijn aandeel in willen nemen en dat niet per se altijd aan moeder overlaten.
Je bent geen partners wel, maar nog steeds ouders.
Zo hebben mijn ex en ik dat wel altijd gezien.

Een ex-kennis van mij heeft zich voor het gemak uit de ouderlijke macht laten ontzetten. Was hij van alle gezeur af en kon vader spelen wanneer hij daar zin in had of niet. Soms regelen moeders teveel en raken vaders daar aan gewend.

Carla

'Ik vind dat vader evenredig moet bijdragen en dat is op zn minst meedenken hoe we die dag gaan oplossen en daar ook zijn aandeel in willen nemen en dat niet per se altijd aan moeder overlaten.'
Stel dat TS haar zin krijgt en vader gaat de kinderopvang betalen. Vind je dan dat TS ook mee moet praten en denken over hoe vader die extra 100 euro kan gaan verdienen? Of geldt dat praten en meedenken alleen op het moment dat er geld overgemaakt moet worden?
De vraag: wat is de beste zorg, ja, als dat kan worden besproken zonder dat er over geld gesproken wordt, tussen twee partijen waarbij beiden van elkaar accepteren dat de ander ook ouder is (en niet een weekendvader-op-zicht) dat zou uiteraard het beste zijn. Maar dan moeten wel alle wapens van tafel. Geen gezeur over 'nou moet jij ook maar eens je verantwoordelijkheid nemen', geen gedreig met 'en anders betaal je maar'. Voordat TS zo'n gesprek kan voeren zal zij eerst nog een gigantische mentale omwenteling moeten maken en dat op een zodanige manier communiceren dat haar ex dat ook vertrouwt, want de kans is groot dat ex denkt dat ze dat alleen maar zal doen voor het geld. En in principe heeft hij daar gelijk in. Ze doet het niet om hem echt de kans te geven om meer 'vader' te zijn. Meer ruimte dan betalen voor de extra kinderopvang biedt ze hem ook niet, op geen enkele wijze. Dus er zal eerst bij TS echt iets moeten veranderen in haar hoofd en houding. Wellicht lukt dat nu niet, maar dan zou ik daar wel mee beginnen voor de toekomst. Want er komen nog heel veel 'situaties' waarin het prettig zou zijn als beiden elkaar respecteerden en waardeerden als ouders van.... En in dit geval is het toch echt even: zij eerst.

Tsjor

Twee dagen vrij

'Ik vind dat vader evenredig moet bijdragen en dat is op zn minst meedenken hoe we die dag gaan oplossen en daar ook zijn aandeel in willen nemen en dat niet per se altijd aan moeder overlaten.'
'Evenredig' zou zijn als vader ook twee dagen vrij kan nemen en daarvoor financieel gecompenseerd wordt door haar. Of beiden strepen de wederzijdse compensatie weg en dan vervalt de alimentatie. Dan kan hij twee dagen op de kinderen passen en zij twee dagen, opa en oma één dag en dan is het ook opgelost.

Tsjor

de vraag is feitelijk

Of de oppasoma deel uitmaakt van de zorgregeling, financieel (een stukje kinderalimentatie in natura) of praktisch (de donderdag maakt deel uit van de zorg dagen van paps). Als dat zo is, dan moet paps het wegvallen compenseren of oplossen. Financieel (de kosten van de nieuwe oppas) of praktisch (misschien kan de nieuwe vriendin van paps oppassen, als die er is?). Zo niet, dan is het echt aan mams om een alternatief te vinden voor de oppasdag.

tsja

Meedenken over een oplossing kost vader helemaal niets. Als je merkt dat de ander er niet uitkomt ga je samen om de tafel. Het gaat om je kinderen, niet om je voorbije huwelijk.
Helemaal niet erg als je daar soms/om beurten eens wat harder voor loopt.
Ik laat het hier verder bij, mijn na-huwelijk is beter dan mijn huwelijk was, ik weet hoe het werkt en soms is een overtuiging ietwat verstikkend.