Opmerking jongste zoon van mijn partner

Manmanman

Het lijkt mij echt dat je blijft dingen zoeken om je man in zijn opvoedingsmethode te blijven kleineren, ik snap niet goed dat je man dat zo maar blijft pikken
Mijn zoon is hier bvb heel bio-natuur-minded, hij kan soms ook erg rauwe uitspraken doen ivm vervuilingen ed, dingen welke hij niet klein krijgt waarom er niet meer opgetreden wordt in het milieu, hij ziet die verantwoordelijken daarvoor dan ook als 'gehakt in de pan, voer voor de wilde dieren', ik verschiet dan ook van zulke uitspraken, maar ik denk dat het al helemaal fout is als ik daar weken nadien nog in mijn hoofd over zou lopen zeuren, want volgens mij wil je enkel je partner treffen door hem verwijten toe te slingeren dat jij veel beter kan opvoeden dan hij (heb ik echt wel mijn bedenkingen over)
... ik meen het, als ik jouw partner was koos ik voor mijn kinderen en liep ik hééééél snel weg...

Jeetje

Je voelt weerzin naar dit kind? Dat vind ik wel heel zielig voor hem. Hij ziet zijn vader al zo weinig en is dan ook nog eens niet welkom bij de nieuwe vriendin van zijn vader. Echt triest. Ik hoop wel dat je dit niet aan hem laat merken.

Ik denk dat jongens (met meisjes heb ik geen ervaring) wel vaker van dit soort uitspraken doen, dat meent hij echt niet hoor. Het is eerder een teken dat hij veel te weinig aandacht krijgt als hij zo heftig reageert op (nog) een mogelijk nieuw broertje of zusje.

Misschien een goed idee om professionele hulp te zoeken bij de problemen in jullie samengestelde gezin? Wat ik er nu van lees is het voor de kinderen geen prettige situatie in elk geval.

Op aan spreken

Ik vind het wel een heftige uitspraak en zeker als die 2 keer wordt geplaatst. ik zou zo'n opmerking zeker bespreken. Ik vind het geen normaal taalgebruik en ik heb zelf een zoon van bijna 10. Er kan wel heel veel onzekerheid en angst achter zitten bij die jongen. Maar ik vind dat de vader uit moet zoeken wat hier achter zit.Maar ik zou er wel wat van zeggen. Zulke dingen zeg je gewoon niet. Van een volwassenen zou je dit ook niet accepteren, maar waarom wel van een kind? Waar ligt de grens? Voor mij dus heel duidelijk: ik wil van niemand zulke dingen horen, hoe oud je ook bent . Wel is dit een duidelijk signaal dat uitgezocht moet worden, lijkt me.(Hoeft dus niet boos, maar wel bezorgd).
Succes!

Groetjes Leandra

Veel weerzin naar jongetje

Ze zit er weken mee in haar maag, ze voelt heel veel weerzin naar dat jongetje, naar zijn moeder voelt ze duidelijk echt afgrijzing en minachting, en haar partner vindt ze dat ze nog helemaal moet gaan opvoeden, is te snullig ... ze zou naar deze kinderen volgens mij liever een schrikbewind uitvoeren....dan vind ik er echt niets vreemd aan dat die jongen al een echte nachtmerrie voor zijn ogen krijgt als er gesproken wordt over een nieuw babytje, dat kind voelt zich duidelijk niet goed bij die stiefmoeder (met rede!!) En ik vrees dat haar hulp niet uit bezorgdheid kan komen maar vrees dus wel uit weerzin, zoals ze zelf aangeeft
ze was beter zijn minnares gebleven ipv hem bij zijn gezin weg te halen ;-)

Uitspraak

ik vind de uitspraak, vooral 2x achter elkaar wel ontzettend heftig!
ik heb zoon van 9, maar als hij zulke uitspraken zou doen dan zou ik echt heel stevig met hem in gesprek gaan. ik vind het geen normale uitspraken voor een jongen van 10 jaar. natuurlijk zitten er redenen achter waarom die jongen die uitspraken doet. en daar zul je zeker achter moeten komen,dat is belangrijk.

maar nogmaals mijn zoon zou een giga straf tegemoet zien als hij zoiets zou zeggen. ik vind het niet normaal.

ik denk gezien je postingen dat jullie echt goed moeten spreken onderling en misschien zelfs hulp moeten zoeken, want dat er iets niet goed zit. dat lijkt overduidelijk. natuurlijk kan dit een snelle conclusie zijn, omdat wij natuurlijk alleen via posting de situatie kennen. maar voordat het erger escaleert, zou ik nu ingrijpen. kinderen zijn op zoek naar grenzen. onderzoek heeft uitgewezen dat een kind met samengesteld gezin 3-5 jaar over doet om zijn/haar plekje te vinden. en daarbij is het moeilijk als situaties bij vader en moeder zo uiteen liggen.

zoon lijkt te willen provoceren om reacties te krijgen en aandacht dus!
nogmaals ik denk echt dat hier wat moet gebeuren. het zal zo niet minder worden maar erger ben ik bang.

Ik ben het niet eens met de opmerkingen van de 1e twee reacties.

Ik denk dat het een opstapeling is van gebeurtenissen die niet worden opgelost en daardoor zich opstapelt. daar moet je proberen uit te komen. ik denk eveneens dat het niet een kwestie van dingen zoeken naar partner toe is. meer dat je niet meer weet wat je met alles moet.

ik denk dat het goed is om samen als partners de voorvallen te bespreken. richtlijnen opstellen.

in open gesprek gaan met de kinderen. hebben jullie aan de kinderen wel eens gevraagd wat zij van de situatie vinden? laat de kinderen meedenken. zij kiezen niet voor een scheiding en nieuwe partners en stiefbroers/zusjes. laat hun stem ook horen! zeer belangrijk. inbreng hebben!
succes in ieder geval.

Ik denk

dat lady gaga moet leren omgaan met de situatie. een exvrouw is vaak een boevrouw.
weerzin tegen jongetje is een harde reactie. dat ben ik met ikk eens, maar misschien heb ik ergens iets gemist, maar hoezo minnares?

lady gaga, onderschat niet een scheiding, samengesteld gezin, gevoel van kinderen. wat je zelf al aangeeft, jij bent de volwassene. jullie moeten een duidelijke en veilige omgeving bieden aan de kinderen.
zoek uit waar zijn reactie vandaan komt.

Uitleggen

Ik zou als ik jou was toch nog eens met de vader van het jongetje gaan praten en vragen of hij een gesprek met hem wil voeren. Iets in de trant van dat jullie ten eerste helemaal niet van plan zijn nog een babietje te krijgen en als hij dat vervelend vindt, een nieuw babietje erbij, hij dat op een andere manier moet zeggen, en dan ook voordoen, nou pap, (naam stiefmam) ik wil er helemaal geen broertje of zusje bij, maar dat hij niet mag zeggen dat hij het doodschiet en in stukken snijdt, dat dat helemaal niet grappig is om te zeggen en dat je dat niet leuk vindt.
Meer zou ik er niet van maken nu, het jongetje vind het overduidelijk niet leuk maar weet niet goed hoe hij dat verwoorden moet en doet dat dus in zijn eigen taaltje, wat ze waarschijnlijk ook op school bezigen.

Wat ik niet begrijp...lady gaga

is hoe het kan gebeuren dat er een dag voorbij gaat en het jongetje de volgende dag aan tafel (terwijl het onderwerp baby alweer ter sprake komt; hoe toevallig is dat eigenlijk?)erover begint terwijl het van de vorige dag nog niet besproken is.

Ik bedoel: als jij het zo erg vindt wat hij heeft gezegd, maar vindt dat vader dat met hem moet bespreken, dan hang je toch aan zijn lippen, met de vraag hoe het gegaan is? En als hij het vergeten zou zijn, dan zou hij dat toch alsnog zijn gaan doen? Waarna jullie het door konden spreken?

Ik weet het niet; het klinkt alsof je aan het zoeken bent om het opvoedingsgedrag van je vent af te kraken. Misschien viond je het voorval diep in je hart niet eens zo erg omdat je heel goed weet dat er allerlei angst en boosheid aan ten grondslag ligt.

Anderzijds vind ik wel dat jullie Lady Gaga wel enorm aanvallen. Ik vind de uitspraak van het jongetje ook nogal heftig en het zou voor mij startpunt zijn voor een goed gesprek tussen vader en zoon over zijn angsten en boosheid en over de kwetsbaarheid van baby's en over een criminele toekomst. Hij moet weten dat boos-zijn mag, maar dat dit zsoort daden absoluut onaanvaardbaar zijn. En dat dreigen ermee dat ook is.
Maar eerst de aandacht naar de boosheid en de angst van het jongetje.

Lady gaga

Zie je ook leuke dingen aan de kinderen van je vriend?
Ik snap het wel hoor. Als je eigen kind iets heel ergs doet, wordt je daar heel boos over maar de liefde voor je kind verdwijnt niet. Als een vreemd kind iets naars doet of zegt, blijft je afkeurende gevoel veel langer hangen en ga je zo'n kind misschien wel als 'rotkind' bestempelen. In jouw geval is het heel lastig dat dat rotkind voor de man waarvan je houdt op de eerste plaats staat. Een oplossing weet ik niet (anders had ik die in mijn eigen situatie ook toegepast).

Relatieprobleem

lady gaga:
"Ik was geschokt en zo waren ook de andere personen aan tafel. Mijn partner nam het nogal licht op zeggende dat het een grapje van zijn zoon was maar hij zou hem er later wel op aanspreken."
Het is dus in de eerste plaats een relatieprobleem. Jij vindt (begrijpelijk) dat er iets moet gebeuren, je partner heeft dit laten gaan.

Ik denk overigens opok, dat je partner hier op terug had moeten komen, en dan ook op beide aspecten. Dus zowel duidelijk maken dat dit ('ik maak baby dood') geen aardige manier van spreken is, maar vooral uitzoeken waar deze enorme boosheid vandaan komt. Want echt gezond klinkt het niet.

Het is maar net hoe je ermee om gaat

Wij hebben het dan nooit over babies, maar ik herken het gedrag wel. Mijn stiefkind zei regelmatig dingen als: dan maak ik x stuk, ik schiet hem neer, dan sla ik hem in elkaar, dan trap ik zijn spullen kapot e.d. Erg agressief in zijn woorden en vooral als er iets gezegd werd wat niet in stiefkind's straatje past. Wij praatten altijd met hem, zo rustig mogelijk, vroegen hem of hij wel wist wat hij zei en wat de consequenties van die akties zouden zijn, hoe zou hij vinden als zoiets tegen hem zou worden gezegd? Uiteindelijk moest hij zijn excuses aanbieden. Gelukkig is die fase alweer even voorbij.
Ik vindt het als vrouw in een samengesteld gezin dat het geen gezonde gedachte is dat je weerzin hebt tegenover je stiefkind. Hij is het produkt van de opvoeding van zijn vader en moeder, daar kan hij niets aan doen, dus als je weerzin voelt, zou dat naar zijn vader moeten zijn, tenslotte staat die het dichtst bij jou. Ook al is het een draak van een kind, ik vind dat je als stiefmoeder altijd je stinkende best moet doen voor je stiefkind, hij heeft tenslotte niet voor jou gekozen. Jij wel voor hem door voor zijn vader te kiezen. Denk daar maar eerst over na, voordat je termen als "weerzin" door je gedachte laat gaan.

Lady gaga

Ik ben het niet met je eens dat je niet voor zijn kinderen hebt gekozen. als je kiest voor een partner met kinderen dan kan je dat alleen doen als je ook voor de kinderen kiest en net zoveel tijd besteed aan het opbouwen van een band met hun als met het opbouwen van een band met je partner.

Nu was onze situatie heel anders omdat mijn kinderen een heel stuk kleiner waren dan die van jou toen ik mijn partner leerde kennen.

Dat is meer theoretisch dan praktisch want in de praktijk komt accepteren en kiezen waarschijnlijk op hetzelfde neer.

Wat ik uit de beschrijving van het zoontje van je partner opmaak is vooral een heel verdrietig en angstig kind wat je zelf dus ook schrijft.

Ik denk zeker dat je partner iets moet met het soort opmerkingen dat zijn zoon plaatst. Niet zozeer boos worden want het is meer symptoom voor iets dan wat anders.

Het is toch ook een enorme verandering voor zo'n kind, eerst woon je samen met je vader, moeder, broer en zus in een huis. Dan vervolgens wonen vader en moeder allebei apart en is er een vriendin van vader die je af en toe ziet. Dan moet je er dus aan wennen dat papa en mama allebei ergens anders wonen. Vervolgens gaan papa en die nieuwe vriendin samen wonen en zij heeft ook kinderen. Allemaal enorm veel nieuwe factoren en veranderingen en in zekere zin ook bedreigingen. Het zijn allemaal factoren die hij een plaatsje moet zien te geven in zijn leven. Logisch dat hij het ook allemaal niet meer weet.

Ook hier rest weer een schone taak voor de vader van de kinderen om er wat mee te doen en wat meer zich met zijn zoon bezig te houden. En dan nog zal het tijd moeten hebben. Een scheiding is enorm traumatisch voor kinderen. Daar kom je niet zomaar over heen.

Je kiest wel voor de kinderen

*Ik ben het niet eens met de stelling dat door te hebben gekozen voor mijn partner ik ook automatisch kies voor zijn kinderen.*.

Dat zie je verkeerd,als je voor een partner kiest die kinderen heeft,kies je heel duidelijk ook voor die kinderen.
elke ouder zal zijn kinderen op de eerste plaats zetten( een uitzondering daargelaten),en als jij kiest voor een partner en je kiest heel duidelijk niet voor de kinderen die bij hem horen,dan zal een relatie nooit werken.

wat je zegt over zijn ouders klopt wel,je kiest voor een partner,niet voor zijn ouders.
maar dat is ook een totaal ander verhaal,de ouders zijn volwassen en hebben een zelfstandig leven.Die zijn niet afhankelijk van je partner,dat zijn de kinderen wel.

Tsja

Ik vind het bijna vervelend om nog eens te reageren, en ik zal het dus heel kort houden.

Die zoon van je partner is een kind van 10. Hij heeft nergens om gevraagd.

Jij bent volwassene. Dat beaam je wel, maar een paar regels later zeg je alweer dingen die daar niet mee in overeenstemming zijn. "En ik wil graag dat dit veranderd maar dat kan niet alleen van mijn kant komen. "
Sorry, maar als jij de volwassene bent dan kan je dingen niet afschuiven naar anderen. Dan moet jij zelf verantwoord handelen.

Daar laat ik het bij.

Wat een reacties.....

...ten nadele van de startster. Dit zijn toch schokkende opmerkingen? Om dan te zeggen dat hij zich terecht niet op zijn gemak voelt bij stiefmoeder......

Overigens vind ik het een ongepaste grap om in bijzijn van kinderen te zeggen dat jullie nog een babytje maken. Dit is een delicaat onderwerp en kan als ingrijpend worden opgevat door een kind. Vind het niet iets om mee te grappenk, zeker niet met scheidingskinderen. Maar de reactie van het kind vind ik onacceptabel. En dat duidt op iets. Maar waar het ook op duidt: het kan niet. En dus geef je grenzen aan. En goed ook. Net als dat je doet bij iemand met bv een agressiestoornis. Je kan niet zeggen: het komt daar of daardoor, dus laat maar gaan. Dus begrenzen en de ouders aanspreken op deze zorgwekkende uitlatingen. Doen de ouders er niets mee, dan zou ik het als het alleen om deze opmerking gaat verder niets mee doen. Gebeurt het vaker dan zou ik verder aandringen, samen met het duidelijk aangeven aan het kind dat dit niet kan.

Herkenning

Lady Gaga, bij mij komt het regelmatig voor dat zijn kind bij ons is, terwijl mijn eigen kinderen bij hun vader zijn. Moeilijk af en toe... want ik barst van de plannetjes voor een kinderloos romantisch weekend voor twee. Zijn kind is helemaal niet moeilijk, maar wel altijd aanwezig en dus zijn alle gesprekken op kinderniveau, houden we er rekening mee dat we overdag iets 'kindvriendelijks' doen, staat op zaterdagavond dat afschuwelijke programma 'Kinderen geen bezwaar' op... en ik moet bekennen dat ik regelmatig de uurtjes aftel dat z'n kind eindelijk naar bed gaat: eindelijk samen... Dat frustreert me regelmatig en tegelijkertijd voel ik me er vreselijk schuldig over dat ik dat soort gedachten heb, want ik besef dat de situatie is zoals-ie is en als ik voor mijn vriend kies, zal ik degene zijn die moet accepteren dat daar ook zijn kind bij hoort!
Ik denk dat ik dat gevoel stukken minder heb als ik een band zou hebben met zijn kind... maar zo voelt het (ook) voor mij nog steeds niet. Terwijl ik me wel realiseer dat het van mij moet komen als volwassene. Absoluut moet alle inzet van mij (als volwassene) komen, ja, ook als het kind geen sjoege geeft... of erger, zulke heftige opmerkingen maakt als het kind van jouw partner heeft gemaakt. Ik denk dat door te stellen dat 'een band met jou voelt als verraad naar zijn moeder', wel erg makkelijk is... dan hóef je dus ook niks meer! En is dat werkelijk zo, of vul je dat zelf in? Ik denk dat je partners' zoon wel aanvoelt hoe je over hem denkt en daar ook naar handelt. Misschien inderdaad vanuit angst en afwijzing. Misschien voel je je zelf ook wel afgewezen, niet-geaccepteerd, er niet bij horen... dat gevoel herken ik zelf namelijk ook wel. Zo kom je al snel in een neerwaartse spiraal terecht, die jij (met hulp van vader) alleen kunt doorbreken.