Opknaphuis; kinderen in het stof

Nathalie

Sorrie meis ik kan je niet helpen, alleen je een hart onder de riem steken nu je in zo'n moielijke situatie zit.
Muizemeis

Niets, helemaal niets

Zelfs geen zorgen maken. Je bent gescheiden, je ex-man heeft zijn eigen leven, het zijn zijn kinderen (en jouw kinderen) en dat is het.
Als je aardig wil zijn zou je kunnen aanbieden om hem te helpen met opknappen, Gewoon vragen: heb je hulp nodig, kan ik iets voor je doen? Dat mag zelfs bij gescheiden mensen.
Maar je bent niet de waakhond van je ex-man, je bent geen toezichthouder, hij staat niet onder curatele, jij bent niet de enige die 'de belangen van de kinderen 'echt kent, kortom; de kinderen hebben een vader en die staat niet onder jouw toezicht. Dus hoef je helemaal niets te doen.
De jongste die huilt, dat kan nog wel zo blijven,. ik vond het ook vreselijk om het zeer diep bedroefde kind elke keer met betraande oogjes in de trein te zien zitten, neus tegen het raam gedrukt. Of huilend aan mijn broek te hebben hangen als ik weg ging. Nu tien jaar later reist ze zelf even vrolijk overal naartoe, heeft goed kontakt met vader en met mij, en dreigt nog wel eens om naar haar vader te gaan als ik in haar ogen niet redelijk ben (weiger om mascara te kopen en zonder mascara gaat ze echt niet naar buiten). Ze heeft er geen trauma aan over gehouden, zelfs geen echte herinnering. Als har grote broers de verhalen opdissen kijkt ze alsof het over een andere planeet gaat. Dus hoe pijnlijk het voor jou ook is, gewoon niet teveel laten merken, zoveel mogelijk doen alsof het normaal is (wat het ook is) en vooral niet negatief gaan projecteren op de vader.

Tsjor

Loslaten

het feit of je kinderen wel of geen gezellige kamer hebben ,heeft niets te maken met het feit of ze graag bij papa zijn.
zolang je kinderen geen gevaar lopen ,zou ik het los laten.
het is zijn huis, zijn leven,zijn zorg voor de kinderen.
en voor de jongste zou ik proberen om er niet te veel op in te gaan,waarschijnlijk heeft hij moeite met afscheid nemen,dat is ook moeilijk als je nog heel klein bent,maar uiteindelijk zal hij ( en jij ook)er aan wennen dat hij bij papa én bij mama woont.

Je maakt het te groot

Beste meid,

Je maakt het echt te groot hoor. Verbouwingen komen nou eenmaal voor in het leven. Ik kan me niet voorstellen dat DAT de reden zou zijn dat je kinderen het moeilijk hebben. Ik ken zat mensen die hun huis vanaf de grond toe hebben opgebouwd (kale woning gekocht) en die er uit kostenbesparing van meet af aan inwoonden. De kinderen leven daar gewoon mee. 'Deze week logeren papa en mama bij mij op mijn kamer, want ze hadden op hun eigen kamer nog geen stroom en papa is nu in de muur aan het slijpen en daarom staat hun bed nu even bij mij....' En zelf heb ik wel eens een paar weken op campinggas gekookt omdat er een nieuwe keuken kwam....En de kindjes van mijn vriendin zullen meoten ondergaan dat er van de week een dakkapel op hun kamer geplaatst wordt, die slapen nu een weekje op luchtbedjes op de slaapkamer van hun ouders.

Wat moet er gebeuren volgens jou dan in zo'n geval? Sorry, maar als dat reden is om als kind ergens niet te mogen zijn dan mag je Nederland gaan evacueren. Ik denk dat je je veel te druk maakt, ik denk dat de kinderen hier geen last van hebben.

Het verdriet van je kind, daar denk ik dat ik me niet over uit moet laten daar ik zelf tegen een omgangsregeling strijdt (vanwege kindermishandeling), dus ik heb geen kaas gegeten van verdriet van kinderen die wel gaan. Maar meid, die verbouwing, maak je niet zo druk. Mijn kinderen hebben het in ieder geval heel erg gaaf gevonden, zowel het slopen, 'helpen'(de put in uiteraard) en het 'kamperen'. Maar ook het resultaat.