U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Omgangsregeling (sorry lang)
Mijn man heeft een dochter uit zijn vorige relatie en wij hebben samen nog een aantal kinderen. Sinds 4 jaar wonen we samen (daarvoor hadden wij een Lat relatie, man is al 12 jaar weg bij ex) en is er een omgangsregeling met dochter.
Dochter zit in de brugklas en is net 12 jaar. Omdat zij altijd veel activiteiten in het weekend heeft (sport, feestjes enz) en wij niet dicht bij elkaar wonen (ruim uur reistijd) hebben we anderhalf jaar terug besloten om over te gaan op de regeling: een weekend per 3 weken bij ons, van ca. half 12 zaterdag bij ons tot half 9 zondagavond weer thuis. In het verleden zijn er ontzettend veel weekenden geschrapt om dochter "tegemoet" te komen (zodat ze geen feestjes of wedstrijden of iets zou missen). Ook nu proberen we veel rekening met haar te houden. Er wordt regelmatig geruild en soms wordt een weekend ingekort of geschrapt. Het is in al die jaren niet 1 keer voorgekomen dat ze ongepland een keertje extra kwam, of een keer wat langer. Vakantie's vallen ook steeds weer af omdat haar moeder andere plannen maakt. Meestal komt het neer op hooguit een paar dagen per jaar. Feestdagen is ze nog nooit bij ons geweest.
Haar moeder steunt de omgang totaal niet. Als dochter een enkele keer toch een activiteit gaat missen omdat ze bij ons is, dan belt haar moeder ons op (waar dochter bij is) om te zeggen hoe onmenselijk het is om haar iets leuks te ontzeggen, hoe belangrijk dit voor dochter is en dat wij ook eens rekening met haar wensen moeten houden enz.
We weten het onderhand niet meer. Om nog enigszins een band te houden tussen dochter en vader en dochter en andere kinderen vinden wij eens in de 3 weken echt het minimum. Zeker omdat vakantie's dus ook altijd afvallen. Daarom hebben we nu gezegd: er wordt niet meer geschrapt, maar uitsluitend nog geruild. Maar meteen is er weer gedoe: dochter wil ruilen, krijgt van ons keuze uit 3 weekenden maar heeft in alle 3 weekenden wat anders. Onze boodschap: kies jij maar en zo niet, dan kiezen wij maar je komt 1 van die 3 weekenden hier. Dochter vind dit volkomen onredelijk en maakt er een vreselijk drama van.
Het leek juist wat beter te gaan. Dachten we. Na jarenlang loodzware moeizame weekenden, waarin ze mokkend en zwijgend in een hoek zat en nergens aan meedeed. Als we volhouden weten we al hoe het weekend zal zijn. Als we toegeven zien we dochter waarschijnlijk binnenkort helemaal niet meer. Wat te doen??
Wat wil dochter zelf?
Dat is ook wel van belang, dochter is al 12.
Is het voor jullie mogelijk om dichterbij dochter te gaan wonen? Dat is natuurlijk veelgevraagd, maar als dat de relatie tussen dochter en vader kan verbeteren wel het overwegen waard.
En wat ik me ook nog afvraag: is er nooit iets vastgelegd of afgesproken over vakanties en feestdagen?
Dochter zelf
Dochter zelf wil liefst niet komen, niet met ons op vakantie enz. Maar dit wordt ook zeer gestuurd door haar moeder...
Verhuizen is geen optie.
Er is een standaardregeling in convenant (om het weekend, helft van vakantie's), maar omdat moeder en dochter steeds tegenwerken gaan wij hier al zeer flexibel mee om.... punt is alleen dat daar niets voor terugkomt, maar er alleen maar steeds verder aan geknaagd wordt.
Geduld is een schone zaak
Ze is nu twaalf, over niet al te veel jaren is ze een zelfstandig denkende jonge vrouw die zich niet meer zo erg door haar moeder laat beïnvloeden. Misschien neemt ze wel eerder contact op dan je denkt want pubers kunnen nogal dwars zijn. Op een dag gaat ze haar vader heus wel missen en komt ze uit zichzelf naar haar toe en die kans is groter als er niet een lange periode van gedwongen bezoekjes achter zit. Bekijk het eens vanuit haar perspectief: zij zit liever bij haar vriendinnen dan bij haar vader en een mevrouw om wie ze niet heeft gevraagd, ik begrijp dat er geen sprake is van stiefbrussen met wie het klikt. Het klinkt een beetje alsof ze het saai vindt bij jullie. Je schrijft iets over mokkend op de bank zitten, kun je niet iets leuks met haar doen dan? Desnoods met een vriendinnetje erbij? Kinderen kunnen heel egoïstisch zijn, ze denkt echt niet aan hoe moeilijk haar vader het ermee heeft, daar is ze nog te jong voor (tenzij ze altijd een uitstekende en liefdevolle band had met haar vader).
Mijn advies: flexibel blijven en wat heel belangrijk is, is dat jullie nooit verjaardagen, sinterklaas, diploma-uitreikingen enz. vergeten.
P.S. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders.
Vader
Opgroeiende kinderen gaan anders met ouders om, zelfs bij een scheiding.
Wellicht kan vader andere momenten organiseren om kontakt te houden, bijvoorbeeld standaard één avond in de week. Of elke keer een andere afspraak om samen iets te gaan doen (shoppen, bioscoop, naar zee,etc.). En dan opletten dat ze het ind e agenda schrijft, dus dat het echt een afspraak van haar is.
Zo langzamerhand zouden vader en dochter met elkaar hierover moeten gaan communiceren, moeder op de achtergrond, stiefmoeder al helemaal op de achtergrond.
Tsjor
Toen ik zelf twaalf was
(of iets ouder zelfs) hunkerde ik een wat tijd met vader zonder zijn vriendin en haar familie. Hoe kan je nu een band opbouwen met je vader als je hem weinig ziet en als er dan nog iedereen bij is. Misschien heeft ze ook wel het gevoel dat ze van alles moet maar de status 'ze is op visite' heeft. Want moeder stuurt misschien dan wel maar als dochter het leuk bij jullie had, zou zij niet mokkend op de bank zitten. Is er niet iemand die zij vertrouwt die onafhankelijker is waar dochter open mee kan praten? Anders een paar sessies therapie vader-dochter een optie.
Even toch nog wat ter verduidelijking. Dochter heeft nooit een gezinssituatie met haar vader en moeder gekend. Mij kent ze vanaf kort voor haar eerste verjaardag en toen ze 2 is werd haar eerste halfbrusje geboren.
Afspraken maakt mijn man al anderhalf jaar rechtstreeks met dochter. Dat gaat steeds boven verwachting goed zolang haar moeder zich erbuiten houdt. Hij onderneemt regelmatig dingen met haar alleen, probeert emailcontact te onderhouden met haar (dwz. hij mailt haar vaak, zij antwoord af en toe).
Daarnaast proberen we haar ook te betrekken bij allerei zaken om haar te laten voelen dat ze een volwaardig deel is van het gezin. Wat het mokken op de bank betreft: Dit om een beeld aan te geven, natuurlijk ondernemen we vanalles. Maar dan loopt ze vaak mokkend een paar meter van de rest vandaan. En nee, dat is ook niet altijd zo, ze kan het namelijk ook wel goed naar haar zin hebben, leuk spelen met haar halfbrusjes enz. Maar elke keer als het wat beter gaat, dan gaat haar moeder zich ermee bemoeien en dan is het weer helemaal mis.
We weten inmiddels dat het vaak zo is, dat als ze een weekend bij ons is geweest, haar moeder iets "leuks" met haar gaat doen om het te compenseren. Bijvoorbeeld winkelen en iets voor haar kopen of uit eten ofzo. De omgang wordt gezien als een soort noodzakelijk kwaad, haar aangedaan door haar vader. En nogmaals, we proberen altijd met zoveel mogelijk rekening te houden, zodat ze geen feesten enzo mist.
Ik proef uit de reactie's dat het beter zou zijn het toch aan dochter over te laten, of ze al dan niet bij ons komt. Maar is ze niet erg jong om haar die keuze te laten? Als ze niet meer naar school wil, zeg je toch ook niet: nou dat moet je zelf maar zien? Bovendien kan zij -gezien de houding van haar moeder- echt nog niet de keuze maken: nu wil ik wel naar papa. Moet je een kind dan toch opzadelen met zo'n keuze?
12 jaar
Goed om te horen dat de vader al anderhalf jaar rechtstreeks afspraken met je dochter maakt en dat dat goed loopt. Dat zou een op-lossing moeten zijn voor iets wat je in je eerste bericht schreef, namelijk dat moeder gaat opbellen hoe onmenselijk het is dat dochter bij jullie moet zijn.
Als ik het goed lees is de situatie nu zo, dat vader en dochter een manier gevonden hebben om kontakt te houden met elkaar, en dat dat redelijk loopt.
Daarnaast ligt er een wens (van jou en vader?) om dochter te laten voelen dat ze volwaardig lid is van jullie gezin. Dat levert problemen op: dochter mokkend mee, afspraken waar moeder tussendoor komt, spanningen.
Misschien moet je die ambitie laten varen. Om veel redenen. Het is nogal wat voor één mensje om tegelijkertijd volwaardig lid te zijn van twee gezinnen. Als, als, als....dan kan het best goed gaan (als kind makkelijk is, gezinnen vergelijkbaar zijn, goede communicatie etc.) maar die als-en, daaraan wordt bij jullie niet voldaan. Het heeft weinig zin om moeder daarvan de schuld te geven, jullie wens/claim is in deze situatie waarschijnlijk simpelweg te zwaar voor de situatie en dus te zwaar voor het kind.
Je vraagt of het meisje niet te jong is om een keuze te maken. Kinderen van 12 jaar hebben volgens de wet al recht op een eigen mening op veel belangrijke terreinen, o.a. verblijfplaats, medische ingrepen etc. Wil niet zeggen dat hun mening altijd doorslaggevend is, maar vanaf 12 jaar is het wel een relevante factor, waarmee rekening gehouden moet worden.
Als je mijn bovenstaande analyse volgt zou je jouw vraag kunnen splitsen:
- vader kan wel duidelijk maken dat hij kontakt met zijn dochter wil. Samen afspraken daarover maken loopt blijkbaar goed. En zijn mening/wens is relevant.
- wat betreft de wens van jullie om haar volwaardig lid te laten zijn van jullie gezin, die wens is eigenlijk niet van belang, kind geeft aan dat ze dat eigenlijk niet wil (keuze onder moeilijke omstandigheden wellicht) en na een scheiding staat er niets over in de wet, dat kinderen lid moeten worden van nieuw gestichte gezinnen. Dus die wens kun je laten wegvallen. Dat betekent niet dat ze niet welkom is, maar wel dat je alle afspraken en 'claims' die hiermee te maken hebben met een grote mate van vrijheid voorlegt aan de dochter: als ze wil kan ze komen, als ze niet wil is het ook goed. Zonder dat je daarbij moeder betrekt (ook al bemoeit moeder zich op de achtergrond hiermee). Het wordt dan echt háár keuze of ze lid wil worden van jullie gezin, en de verwachting is dat die keuze negatief zal uitpakken. Dat zou je dan moeten respecteren.
Tsjor