omgang na 3 jaar weer opstarten???

identiteit

""Wat heeft het kind erbij te winnen trouwens, bij die omgang? Een erg leuke vader klinkt het niet. Een erg liefdevolle ook niet."

Het idee is dus dat een kind contact moet hebben met de beide ouders omdat dat van groot belang is voor de identiteitsontwikkeling. Want een kind is een product van twee ouders en moet dus met die beide kanten iets. Kind moet zich ook zelf een beeld kunnen vormen van de beide ouders."

Ik heb het gevoel dat dat idee nogal aan voortschrijdend inzicht onderhevig is. En dat dat oprecht schadelijk kan zijn voor opgroeiende mensen. Kinderen die hun angst moeten overwinnen voor een gewelddadige vader, kinderen (in andere gevallen) die hun misbruikende vader moeten vergeven, (gebeurde aantal jaren terug), kinderen die tegen hun zin tot een omgangsregeling worden gedwongen want 'het zo goed voor je ontwikkeling'. Is dat goed voor hun identiteit?
Kinderen waar niet naar geluisterd wordt ook al geven ze duidelijk en herhaaldelijk hun bezwaren en hun angst aan. Draagt dat bij aan de identiteitsvorming?

Kinderen die na geweld mee te hebben gemaakt en in de steek te zijn gelaten, in een rustig vaarwater zijn gekomen en duidelijkheid hebben gekregen dat risico weer laten lopen? Omdat dat goed zou zijn voor hun identiteit?

Ik weet het niet hoor. Het zou zo maar eens kunnen zijn dat dat juist schadelijker voor iemands identiteitsontwikkeling is: "ik was bang, ik gaf het aan, maar moest toch. Ik was machteloos, niemand die luisterde naar wat ik wilde"

Kijk,als vader uit zichzelf er blijk van geeft te beseffen in welke positie hij het kind heeft gebracht is het een ander verhaal. Nu moet ts alles in het werk stellen om randvoorwaarden te creëren om hem te faciliteren en ook nog eens tegen de wil van haar kind in gaan.

Laat vader dan maar eens wat laten zien, Een mooie brief naar kind bijvoorbeeld waarin hij spijt betuigt en aangeeft er te zijn als kind dat wil, onder de voorwaarden die kind wil.

overigens

Lijkt me juist nu de houding van de vader de lakmoestest: als je alsnog als moeder allerlei veiligheidsmaatregelen in moet bouwen, en vader wil daar ook nog eens niet in mee gaan: dat is dan toch al een teken dat er niets veranderd is in zijn attitude.

Omzichtig om meneers ego heenwerken omwille van een politiek correct idee dat ook een gewelddadige of aflatende vader nodig is voor het kind lijkt me dan een vorm van moederlijke bemoeizucht die weliswaar vanuit nobele intenties gestart is maar uiteindelijk het tegenovergestelde bewerkstelligt.

Ik denk dat moeders eens onder ogen moeten gaan zien dat het niet aan hen is een redelijk functionerende vader voor het kind te organiseren. Dat is aan vader zelf.

Ik snap ook dat het niet altijd zwart wit ligt. Van de week kreeg ik nog het compliment van een volwassen kind van mij dat, hoewel hij in is gaan zien hoe zijn vader in elkaar steekt, ik nimmer kwaad over hem heb gesproken en nooit omgang in de weg heb gestaan, terwijl ik daar redenen voor had. Maar die redenen betroffen niet het kind zelf. als vader gewelddadig of in de steek latend was geweest had ik mijn kind beschermd.

Vermoeiend hoor.
Niemand zegt dat het kind moet.
Niemand heeft aangegeven dat het kind seksueel misbruikt is.
Niemand heeft gezegd dat er niet geluisterd moet worden naar het kind (wat iets anders is als slaafs volgen, alsof je al ouder je hersenen ingeleverd hebt) .
Niemand heeft het over 'om meneers ego heen werken'. (integendeel zelfs)
En voor ouderschap hoef je geen lakmoesproef af te leggen. Die 'lakmoesproef' leg je af in de tijd dat je een relatie krijgt en bekijkt of hij/zij een geschikte partner is om kinderen mee te krijgen.

Mocht je je afvragen of bekend zijn met vader (of moeder) en identiteitsontwikkeling, zap dan een keer naar programma's als spoorloos, of het programma waarin je DNA wordt getest.

Tsjor

tsjor

ja zeer vermoeiend. Maar zoals altijd is je boodschap duidelijk: moeders dienen zich in te spannen voor de vader-kind relatie, ook al is vader gewelddadig geweest, het kind in de steek gelaten en wil kind zelf niet en geeft vader er nog steeds geen blijk van hier inzicht noch spijt van te hebben.

Spoorloos oid zegt toch helemaal niets. Hier kent kind vader en wil niet meer.

Voor mij maakt het niet uit

Of het moeders of vaders zijn hoor. Maar het zijn wel vaak moeders met kind en vaders die gewelddadig etc. zijn. Als het andersom is zal ik mijn riedel ook precies zo herhalen.
Reden is mijn eigen ervaring, in alle breedte en diepte. Ondertussen zijn mijn kinderen ruim volwassen en kan ik met hen daarover reflecteren en terugkijken: had ik anders moeten doen? Nee dus.

Even terug: kind kende vader tot zijn zesde jaar. Dan heb je nog geen eigen afweging gemaakt en geen eigen positie binnen die relatie gevormd. Je had het over identiteit. Dat gaat over identiteit.

Tsjor

Maar Mo

Wat bedoel je zelf dat het goed van je is dat je omgang met vader nooit in weg hebt gestaan, terwijl je daar wel reden voor had, terwijl veiligheid van je kind(eren) niet op het spel stond?
Ik kan me geen enkele goede reden bedenken (behalve veiligheid kinderen) omgang in de weg te staan?

"Ik denk dat moeders eens onder ogen moeten gaan zien dat het niet aan hen is een redelijk functionerende vader voor het kind te organiseren. Dat is aan vader zelf."

Dat klopt helemaal! Dat zie ik ook zeker als een valkuil voor moeders die samen met 'moeilijke mannen' kinderen hebben gekregen (waar ik mezelf ook toe reken). De kunst is de vader de vader te laten zijn die hij is zonder daarover al te veel te willen oordelen. Terwijl je wel de grens in de gaten houdt van wat 'echt' schadelijk is (verbaal, fysiek, psychisch, seksueel geweld) en daarop in te grijpen met de middelen die je ter beschikking staan (grenzen stellen, bijsturen, begeleiding inschakelen, juridisch ingrijpen). Dit is niet zo gemakkelijk. Maar volgens mij doen vrouwen dit niet voor hun exen maar voor hun kinderen.

In onze situatie heb ik heel goed beseft dat vader zeker ook kwaliteiten heeft, behoorlijk veel zelfs. Hij heeft alleen ook wat heel rottige tekortkomingen die er behoorlijk inhakken als het misgaat. Oplossen kun je dat natuurlijk niet. Wel soms er zo goed en zo kwaad als dat gaat doorheen laveren tot het weer wat rustiger wordt.

Een kind heeft maar 1 vader, daar zal hij/zij het mee moeten doen. Je kunt een vader niet inruilen voor een andere. Ik ben daarom wel bereid geweest energie te stoppen in de ontwikkeling van de relatie tussen kinderen en vader. Maar ik snap ook heel goed wat je zegt, dat je het als moeder uiteindelijk niet kunt en hoeft te fixen.

ja daarheb je helemaal gelijk in

JoHanna

Je begrijpt wat ik bedoel, en ik begrijp ook wat jij bedoelt: je wilt het beste voor je kind.

Maar als een vader zich gedraagt zoals hij nu eenmaal is, bijvoorbeeld door de band met het kind niet op te bouwen of te onderhouden, wie ben jij dan als moeder om dat maar naarstig te proberen te faciliteren? Want ooit krijgt kind dan toch de kous op zijn kop.
Het kan zomaar zijn dat je vader juist zelfs helpt te volharden in zijn gedrag van geen verbinding met kind uit zichzelf maken.

Het is een dynamiek die ik veel zie in allerlei vormen: schoondochters die de verjaardag van schoonmoeder onthouden en cadeautjes kopen 'want Jan vergeet dat toch en dan is het zo rot dat ze niets van haar zoon hoort'. Echt heel lief natuurlijk maar waarom mag gewoon niet blijken hoe Jan is?

Nou ja, dit voert weer verder van de discussie weg.
On topic:
Ik blijf vinden dat als kind zelf aangeeft niet te willen je eerst goed moet kijken of kind dat niet om jou zegt en je eigen rol eerlijk bezien. Maar als zoals hier blijkt dat kind om redenen uit zichzelf als angst aangeeft niet te willen, dat gehonoreerd moet worden. Zou vader kind een boodschap geven als 'goh, ik ben er niet geweest voor je en dat spijt me, ik wil dat goed maken maar ik begrijp het ook als je tijd nodig hebt maar ik ben er voor je als je dat wilt' dan zou ik rustig met kind de voordelen bespreken en hem/haar mogelijkheden bieden als ook vertellen dat ieder mens fouten maakt en een tweede kans verdient.

Het lijkt er hier echter op dat vader zijn eigen rol niet onderkent en zijn vaderschapsrechten op komt eisen zonder het kind 'te zien'. Dan zou ik inderdaad, zijn verleden en de weigering van mijn kind indachtig, eens goed achter mijn oren krabben of ik dat als moeder wel zou willen faciliteren.

In dat faciliterende vind ik de rol van de moeder zelfs grensoverschrijdend dus: hoewel vader zich abject gedragen heeft en kind hem niet wil zien vind ik dat het moet en ga dat regelen op mijn manier.

Nee... laat mensen, ook vaders en kinderen. En het is hier meer dan duidelijk hoe kind er over denkt.

nooit pushen

Ik vond het vreselijk toen mijn moeder na de scheiding zo haar best deed om een 'gewone' omgang tussen mij en mijn vader te bewerkstelligen. Mijn moeder zette zichzelf daarmee op een soort van voetstuk, de 'goede' 'verstandige' moeder (hier hoort een kots emoj) Maar dat ging wel ten koste van mij want mijn vader had helemaal geen zin in omgang en daarmee was ik in een klap een sneu kind en moest ik ook nog dankbaar zijn voor mijn 'geweldige' moeder die er wel was voor haar 'project' want dat ben je dan.

Laat gaan als een vader niet wil, komt veel voor in de natuur en verder geen woorden aan vuil maken.

Maar

hier wil hij toch wel? Dat was juist het probleem. Tsjor

Zo'n grote variatie

Er zit nog zo'n grote variatie tussen pushen, moeten, dwingen en een kind de kans geven om zelf een eigen relatie op te bouwen met een ouder. Het vraagt wat creativiteit en denkvermogen, dat is waar.

Tsjor

Vraag

Maar wat als een kind echt niet zelf wil. En moeder zich erg inzet om de band te herstellen tussen vader en kind maar kind wil zelf echt niet. Moet het kind dan getraumatiseerd worden door hem of haar ruw bij de arm te pakken en naar de vader te duwen? Dat zou toch kindermishandeling zijn?

Kromme tenen

Ik krijg kromme tenen van de reacties van Tsjor. Ik lees heel veel op dit forum, maar reageer bijna nooit. Toch kan ik het nu niet laten.
Dit kind voelt zich niet veilig. Er is een geschiedenis van huiselijk geweld, maar hé, vader zou weleens veranderd kunnen zijn. En dus moet het kind, dat net in rustig vaarwater is beland ‘omgaan met zijn angst’. Of erger: ‘zelfs als vader agressief wordt, kan het kind kleur geven aan die angst’.

Jaja. En wat schiet het kind daar in hemelsnaam mee op, behalve dat het doodsbang zal zijn? Het is taalkundige mooipraterij , ‘kleur geven aan angst’, een mooi eufemisme voor kind een trauma op laten lopen.

Maar ja, die vervelende moeders hè? Die hebben zelf hun ‘angsten niet verwerkt’. Noemen we dat zo, als je afstand houdt van iemand die je mishandeld heeft?

Hermelien

Het is meer dan ' taalkundige mooipraterij'. Het is vooral ook 20 jaar levenservaring.

Maar je kunt ook de bijdragen van Temet nog eens goed lezen en dan vooral het juridische proces. Ze beschrijft daarin heel helder wat er gebeurt als het voor de rechter komt.

Tsjor

Vraag

Kan iemand mijn vraag beantwoorden?

Ik voel mee met je twijfel en zorgen.

Maar je moet Temets verhaal wel serieus nemen.

Even een vraag, je schreef “ hij heeft zojuist de kinderen meegenomen, in strijd met de afspraken en wil niet zeggen waar ze zijn en of ze terugkomen. ”

Ik neem aan dat je bedoelde dat hij de kinderen toen meegenomen had, niet nu (zojuist)?

Mom1977

Ik wilde net vragen hoe het nu was, of onze tegengestelde meningen je wat helpen of juist de stemmen vertegenwoordigen die je zelf in je hoofd hoort hierover.
Heel rot dat je zo weinig gehoord en gezien wordt door instanties hierin. Ik heb jaren in de vrouwenhulpverlening gewerkt en helaas is dat waar veel mishandelde vrouwen mee te maken hebben. Gewelddadige vaders worden beschermd vanuit instanties juist door niet te kiezen voor de mishandelde partij en de handen ervan af te trekken.

Het juridisch traject en een publieke opinie dit van mening is dat een mishandelende vader beter is voor een kind dan geen vader is hier een weerslag van. Dat zie je ook in dit draadje.
Het moet erg alleen voelen.
Sterkte

eens met Carla: het juridisch verhaal van Temet serieus nemen. Zo goed mogelijk proberen te laveren tussen de gevoelens van je kind en de juridische (on)mogelijkheden die je hebt.

komt dichtbij

Dit hele verhaal komt heel dichtbij. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten. Mijn kinderen zijn toegewezen aan de mishandelende vader....volgens een hulpverlener ook beter want nu was de kans dat de kinderen het zouden overleven groter.
"Jij hebt kinderen gekregen met zo'n man" daar krijg ik de kriebels van. "Zo'n man" is een man die gestudeerd heeft en die een Verklaring Goed gedrag nodig heeft voor zijn werk en ja dus ook nog steeds heeft. Werkt met kinderen....en dat met zijn geweldadige gedrag.
"Je gaat toch weg met de kinderen bij de eerste klap" voor de eerste klap kwam was er al jaren sprake van psychische oorlogsvoering, manipulatie en dreigementen. Bij de eerste klap weggegaan. En wat staat er in het VT rapport? Geen huiselijk geweld, vrouw verzint het.
Er is in NL heel veel hulp voor de dader en de slachtoffers (de moeder en de kinderen) worden aan hun lot over gelaten.
"Later gaan de kinderen zelf keuzes maken" Wist je dat de meeste kinderen vaak pas halverwege hun leven zijn eer ze zelf keuzes gaan maken? Vaak is er dan al een heel spoor aan problematiek voorbij gekomen vanwege onveilig gevoel, depressie, eetstoornissen, drank en drugmisbruik. Maar hoe kunnnen ze 'veilig' keuzes maken als dit verstoting, geweld of de dood tot gevolg kan hebben?
Het systeem klopt niet. Er is te weinig kennis over deze problematiek. Dit levert steeds meer schade op. Mishandelde kinderen gaan later ook mishandelen. Ze hebben nooit iets anders gezien. Hoe goed is dat?

Temet /Mom1977

Een vriendin van mij had een soortgelijke ex als ts. Hij wilde ook na een tijd niks van zich te laten horen zijn kind zien. Mijn vriendin had toen een brief opgesteld: "okay, dan zou ik graag van je willen horen wanneer, met welke regelmaat en ik wil het het eerste jaar onder toezicht van een professional. "
Die ex heeft vervolgens niets meer van zich laten horen.
Hoe ligt het in dit geval als zij zo'n brief opstelt en hij weigert dat toezicht? Kan zij dan de omgang weigeren juridisch gezien?

Mom: hoe groot schat je de kans in dat hij het op een rechtszaak aan laat komen? In het geval van vriendin was al een beetje duidelijk hoe haar ex zou reageren. Je weet van sommige mensen dat ze impulsen kunnen hebben maar als puntje bij paaltje komt te veel andere dingen aan hun hoofd hebben om door te zetten

"Die ex heeft vervolgens niets meer van zich laten horen.
Hoe ligt het in dit geval als zij zo'n brief opstelt en hij weigert dat toezicht? Kan zij dan de omgang weigeren juridisch gezien?"

Er is een algemene wetsbepaling die stelt dat het kind en de ouder recht hebben op omgang met elkaar. Maar er is geen bepaling die zegt dat moeder omgang moet laten plaatsvinden, noch is het strafbaar om omgang te weigeren.

Als iemand een omgangsregeling wil kan hij de rechter daarom verzoeken. Als de rechter een regeling vastlegt is het de bedoeling dat partijen zich daaraan houden. Ligt een van partijen dwars, dan kan een veroordeling tot nakoming op straffe van een dwangsom worden gevraagd.

Je vriendin heeft het handig aangepakt door niet categorisch te weigeren, maar een opening te bieden, maar daarbij wel voorwaarden te stellen. Dan ligt de bal weer bij vader. Die heeft die bal laten liggen.

Als vader in die omstandigheden naar de rechter loopt om omgang te eisen dan heeft hij wel wat uit te leggen, want waarom is hij niet ingegaan op de uitgestoken hand van moeder? Zo zet vader zichzelf op achterstand.

Je ziet dat in de praktijk soms nog wel eens trouwens: moeder wil maar beperkt omgang, vader wil meer, en in plaats van dan dat mindere voorlopig te accepteren en ondertussen het meerdere bij de rechter te verzoeken, neemt vader ook dat mindere niet. Dat is buitengewoon dom, want ten eerste wekt het de indruk dat het je meer te doen is om je gelijk dan om je kind, en ten tweede wordt er t.z.t ook door die rechter langzaam opgebouwd, en dat opbouwen begint op die manier later dan wanneer vader alvast het aanbod van moeder maar had aangenomen in afwachting van de uitspraak van de rechter.

Groeten,

Temet

Temet /Mom1977

dank je wel, tTemet

Mom ik hoop dat je iets hebt aan het gedegen antwoord van Temet