Nieuw leven opbouwen na uit elkaar gaan

Meestal niet

Mediators en advocaten zijn niet zo geneigd om zaken tegen elkaar weg te strepen. Begrijpelijk, want het schept verwarring en de grond van bepaalde rechten en plichten is niet meer duidelijk wat toekomstige aanspraken ook onduidelijk maakt.
Het lijkt me voor zich spreken dat de kinderen van Mara graag in hun vertrouwde huis willen blijven wonen. Maar het uitkopen is het probleem ook niet, lees ik uit wat Mara schrijft.
KA moet gewoon worden betaald. Dat de ex van Mara niet wil overgaan tot betaling van een voorschot op (een deel van) de KA, lijkt op treiterij en dient geen enkel doel. Reden te meer om wat meer gas te gaan geven. Hij zal toch zijn financiële verplichtingen moeten nakomen. Blijkbaar moet hij daar wat steviger aan worden herinnerd.

Verrekenen

Verrekenen is heel onverstandig. Mocht Mara ooit in de bijstand komen, dan komt de sociale dienst gewoon verhalen bij ex ondanks die verrekening. Waarschijnlijk voelt hij zich ook in een hoek gedreven. Geen mogelijkheid om zelf een huis te kopen omdat zijn ex de boel traineert door het onderste uit de kan te halen. Hij moet bij de buurvrouw wonen, omdat zijn ex haar wintersport en luxe levensstijl niet wil opgeven. Ze heeft de kinderen al, en nu wil ze hem ook nog financieel uitkleden.
(Zou hij kunnen denken).

mutsje

Volgens mij klopt het niet, wat je schrijft.

Een samenlevingscontract staat eigenlijk gelijk aan huwelijkse voorwaarden. En voor beiden geldt dat keer goed over moet nadenken wat je wilt vastleggen. Je suggereert alsof gemeenschap van goederen de beste afspraak is, maar dat is natuurlijk niet automatisch zo. Er zijn massa's mensen die in hun huwelijkse voorwaarden (of samenlevingscontract) juist andere afspraken vastleggen. En dat kan buitengewoon verstandig zijn.

Wij hebben ook een samenlevingscontract. En er is ons door meerdere notarissen verzekerd dat we hiermee alles hebben geregeld wat we met een huwelijk ook hadden kunnen regelen. Het is allerminst 'naïef' om voor een contract te kiezen ipv een huwelijk of geregistreerd partnerschap.

Je kunt natuurlijk wel op enig moment in je leven constateren dat je beter andere afspraken had kunnen maken. Maar dat kan in het geval van een contract maar ook als je getrouwd bent.

Aardbei

Van alles is mogelijk, natuurlijk kun je een kontrakt maken dat hetzelfde is als een huwelijk. Maar voor Mara speelt een rol, dat ze nu geen PA krijgt. Daar kun je van alles over vinden, voor of tegenstander van zijn. Maar het maakt het voor haar lastiger om haar financiële situatie rond te krijgen en dat wringt dan nu met name rond de woning. Maar het wringt ook als haar ex dadelijk wel op vakantie kan en zij niet, of met buurvrouw naar een restaurant gaat en zij kan dat niet etc.

Tsjor

Pffffff

'Maar het wringt ook als haar ex dadelijk wel op vakantie kan en zij niet, of met buurvrouw naar een restaurant gaat en zij kan dat niet etc.'
Het kan aan mij liggen, maar ik vind dat je een zure ondertoon in je berichten legt. Best vals ook eigenlijk om je 'advies' hierop toe te spitsen na alles wat Mara heeft geschreven.

Voor Mara is de schok op alle fronten levensgroot. Eerst blijkt haar man vreemd te gaan met de buurvrouw en trekt bij haar in na de nodige leugens en ruzies. Niks ligt aan hem, alles aan Mara. Ook de zoons worden opzij geschoven, want pa is aan zijn 2e leven begonnen. Mara weet niet wat haar overkomt, probeert alles op de rit te krijgen en te houden en intussen ook voor haar zoons en zichzelf te zorgen. Dan moet het financiële nog worden afgehandeld en blijkt ze straks opnieuw aan het kortste eind te trekken.
Ik kan me haar deceptie heel goed voorstellen. Ze kent haar voormalig partner niet meer terug, ze is botweg belogen en bedrogen, ze heeft enorm veel verdriet en haar zoons ook, en moet nu een gevecht leveren om de zaken geregeld te krijgen. Ik begrijp heel goed dat ze er voor past om in de toekomst ook nog eens een flinke blijvende aderlating te doen vwb levenstijl. Zij heeft hier niet om gevraagd en haar kinderen ook niet.
Helaas wordt niemand beter van een scheiding. Maar steken onder water dat Mara niet mag klagen over verlies van de levensstandaard die ze jarenlang samen met haar ex-partner heeft opgebouwd, vind ik belachelijk. Haar ex-partner gedraagt zich als een onbetrouwbare zak hooi en ik geef Mara groot gelijk dat ze zoveel mogelijk eruit wil slepen. De helft is namelijk gewoon van haar. Het hele verhaal sucks tot en met.
En ja, ik weet dat maar weinig verlaten en bedrogen vrouwen en kinderen er eerlijk vanaf komen. Sucks nog steeds.

Moederziel

' maar ik vind dat je een zure ondertoon in je berichten legt. ' Ik constateer alleen maar. De situatie is zuur. Soms is het het beste om dat dan maar onder ogen te zien.
Het is dus geen steek onder water, maar een simpele constatering van hoe de kaarten nu liggen. Dat er problemen zijn over de financiele afspraken komt voor een deel ook, omdat er door Mara geen aanspraak gemaakt kan worden op PA en dat heeft weer te maken met het samenlevingskontrakt dat indertijd gesloten is. Daarom is Mara nu afhankelijk van goedwillendheid van ex en die goedwillendheid betoont hij niet, volgens Mara.
Ik snap dat je het niet wil horen en dat Mara het ook niet wil horen. En ik zie wat er dan gebeurt in de communicatie. Maar ik blijf toch maar even herhalen: als je de narigheid van Mara bevestigt en versterkt teruggeeft, help je haar dan? Is ze daardoor nu een stap verder gekomen, behalve dan dat ze blij is met alle begrip en bevestiging die ze krijgt?

Tsjor

Vechtscheiding

"ik geef Mara groot gelijk dat ze zoveel mogelijk eruit wil slepen. De helft is namelijk gewoon van haar. Het hele verhaal sucks tot en met."

Laten we Mara lekker opstoken tot het opzetten van een nog grotere vechtscheiding zeg. Als dit de manier is hoe Moederziel zelf gehandeld heeft begrijp ik wel dat haar ex de stekker overal uitgetrokken heeft maar nee dat mocht niet want ach die arme kinderen, hij had die emoties waarschijnlijk moeten kunnen loskoppelen. Dat sommige vrouwen de emoties van verlaten/bedrogen zijn niet hoeven los te koppelen van hoe de verdeling wettelijk geregeld is is natuurlijk niet nodig. Heerlijk die emancipatie!

Wanneer Mara onrecht aangedaan wordt en ex wil niet meewerken moet ze naar haar advocaat, die kost natuurlijk geld maar dat wilde Mara niet betalen. Als het door deze goedkoop duurkoop wordt moet ze niet zeuren.

Nee hoor

Geen paniek, hier geen vechtscheiding, maar een afgewikkeld geheel met een keurige gelijke verdeling. Behalve dan de zorg voor de kinderen, die ligt helaas eenzijdig bij mi omdat vaders het te druk heeft met zijn nieuwe leven.

Dat je boos en verlaten kunt zijn en toch tot een faire oplossing komt, willen sommige lezers hier dan weer niet horen. Het moet namelijk zwart-wit zijn: óf je schikt je en je moet niet 'zeuren' of je koerst zelf af op een vechtscheiding en dan is het eigen schuld, dikke bult dat je ex de stekker eruit trok. Bijzonder hoe een wanhopige vrouw hier wordt geframed als inhalig en zeurend.

Kijk jij zelf ook zo naar je ex-partner, "Vader"?

Moederziel

Naar mijn mening kan Mara op 2 manieren reageren.
Als slachtoffer van de hele situatie, boos dat het haar is overkomen en niet eerlijk vinden nu blijkt dat boel mogelijk niet eerlijk verdeeld kan worden want het samenlevingscontract is niet toereikend. De taal die jij spreekt is dan nogal op wraak belust; de boel moet "eerlijk" verdeeld worden, want er is haar al zoveel onrecht aangedaan, dus ze heeft het recht om er zoveel mogelijk uit te slepen. Dit is vragen om een vechtscheiding. De ex van Mara gaat namelijk uit van de wettelijke regelingen en samenlevingscontract en niet van emotionele argumenten.
Mara kan ook anders reageren; zichzelf eerst even voor de kop slaan dat ze kennelijk niet helemaal de boel op orde had (zoals ze dacht), maar vervolgens zich herpakken en vanuit haar eigen kracht gaan kijken wat er voor haar binnen de wettelijke kaders mogelijk is. Ze hoeft hierin niet op alles toe te geven, maar ze moet het zakelijk houden. Wat staat er in het samenlevingscontract, waar heeft ze wettelijk recht op en dan heel snel scheiden met opgeheven hoofd. En daarmee laten zien aan haar ex dat ze niet afhankelijk is van hem en het prima kan rooien zonder hem.
Het gaat er ook om wat ze haar kinderen wil laten zien in zo'n situatie; een sterke vrouw die ondanks tegenslagen doorzet en er iets van maakt met haar eigen kinderen of een boze vrouw die vindt dat haar onrecht is aangedaan en zich niet kan neerleggen bij de situatie.

Wraak?

Ik beschrijf hoe de beleving van Mara zal zijn: ze heeft al zoveel moeten inschikken en toegeven en dan nu ook nog financieel. Dat is een brug te ver. Ik schrijf nergens dat ze wraak moet nemen op haar ex-partner, dat ze er 'dus' alles uit moet slepen, ik schrijf alleen dat ik me levendig kan voorstellen hoe dit op haar inwerkt.
Ik weet niet wat de inhoud van het samenlevingscontract is. Uit wat Mara beschrijft ontstaat bij mij het beeld dat ze altijd alles hebben gedeeld. Dat zij daaruit concludeert dat bij uit elkaar gaan alles ook door de helft gaat, vind ik dus niet zo gek. De helt is toch van haar?

Ze laat aan haar kinderen zien dat als je verantwoordelijkheden aangaat, je deze ook nakomt. Ik begrijp werkelijk niet waarom Mara hier zo keihard wordt afgeserveerd als een bittere vrouw die de werkelijkheid niet onder ogen wil zien. Ik zie wel degelijk een 'een sterke vrouw die ondanks tegenslagen doorzet en er iets van maakt met haar eigen kinderen', maar dat betekent niet dat ze zich moet 'neerleggen bij de situatie'. De situatie is namelijk nog niet naar tevredenheid van beide ex-partners opgelost. En die verantwoordelijkheid hebben ze naar elkaar nog wel na te komen.

Oh...

En als ze echt wraak zou willen, zijn er legio ideeën te bedenken met de torteltjes achter de deur naast je. Maar dat is meer iets voor een ander draadje.

Moederziel

Jij schrijft zoveel mogelijk en dat komt anders over dan waar je recht op hebt, soms kan het zelfs verstandig zijn met iets minder tevreden.

Ik kan mij een kinderverhaaltje herinneren: Langs de sloot stond een grote boom en een rietstengel, de boom vroeg aan het riet waarom het altijd zo nederig boog voor de wind. Het riet wist geen antwoord. Bij een volgende storm boog het riet heel diep terwijl de boom trots bleef staan, toen het nog harder ging stormen knakte de boom. Toen de storm over was en het riet weer rechtop stond vroeg het verbaasd aan de boom waarom deze bleef liggen.

Ik kijk/keek inderdaad zo naar mijn ex maar door het lezen hier ga ik haar wel steeds meer respecteren. Ik ergerde mij kapot wanneer zij de door mij overgemaakte zorgkorting vanwege niet nagekomen omgangsregeling steevast terug stortte met de vermelding dat kinderen niet afkoopbaar zijn.

Zoveel mogelijk

Zoveel mogelijk is zoveel mogelijk. Jij begon over emancipatie, Vader van 3, nou hier is er nog een. De meeste vrouwen komen er na echtscheiding beroerder af dan hun ex-man. Volgens het CBS verliezen vrouwen gemiddeld 25% van hun koopkracht tegen gemiddeld 0,2% bij mannen.
Dus ja, ik wens Mara en alle andere vrouwen in scheiding toe dat ze zoveel mogelijk eruit slepen. De meeste vrouwen komen niet zo ver.

Moederziel, dat ligt aan de vrouwen zelf

Moederziel: "De meeste vrouwen komen er na echtscheiding beroerder af dan hun ex-man. Volgens het CBS verliezen vrouwen gemiddeld 25% van hun koopkracht tegen gemiddeld 0,2% bij mannen."

De belangrijkste reden is volgens mij dat vrouwen genoegen nemen met kleine baantjes, minder salaris en geen promotie/ontwikkeling. En zij vinden zichzelf belangrijker voor de kinderen dan de vader van hun kinderen.
Dat bedoel ik in het algemeen en zegt niets over Mara.

Het advies aan alle vrouwen om er zoveel mogelijk eruit te slepen vind ik tenenkrommend.
Ik ben gescheiden maar kan je verzekeren dat ik niet bij jouw 'alle vrouwen' hoor.

'zoveel mogelijk'

Volgens mij bedoelt Moederziel dat Mara niet voor minder dan fiftyfifty moet gaan. Dat zie ik zelf ook als zoveel mogelijk. Tenminste, zelf ben ik ook tijdens mijn scheiding gaan strijden voor een eerlijke verdeling, dus fiftyfifty en niet voor minder.
Hier probeerde mijn ex ook ineens een spaarrekening voor zichzelf te houden, we waren getrouwd op huwelijkse voorwaarden, de spaarrekening stond op ons beider namen, echter ooit was daar een bedrag van een erfenis op gezet. Wij waren dus gaan leven van al het andere geld wat er bij ons beiden binnenkwam (bij mij ook voldoende) en hadden die spaarrekening niet al te vaak aangesproken, want dat was voor noodgevallen. En toen ineens kreeg mijn ex het idee om die rekening voor zichzelf te houden omdat de erfenis in de huwelijkse voorwaarden alleen hem toekwam. Dat dat bedrag er inmiddels 15 jaar op stond en we al die tijd alles hadden gedeeld (ook van andere geldstromen) vond hij ineens niet meer van belang. Ik heb toen wel moeten praten als brugman. Die rekening was van ons samen, en ik zei hem ook, als ik dit van te voren had geweten dan had ik natuurlijk niet alleen lopen meesparen op 'zijn' rekening en was ik ook voor mezelf een spaarrekening begonnen.
Enfin, uiteindelijk ging hij akkoord met delen van het geld omdat dat werkelijk het eerlijkste was. Wat ik toen wel heb gedaan, in zijn bijzijn, is het geld direct naar mijn prive rekening overboeken, voordat hij zich zou bedenken een dag later.
Ik hoef niet meer dan mijn ex, maar wel mijn eerlijke deel.

Ik hoop dat Mara er in ieder geval een eerlijke fiftyfifty uit kan halen en dat ze het geld wat er bij scheidingsmelding was op een of andere manier heeft gedocumenteerd zodat het nog steeds eerlijk gedeeld kan worden.

Mijn ex ging van onze gezamelijke bankrekening ook ineens veel geld afschrijven, later kwam ik er achter dat er ook spullen voor zijn nieuwe vriendin van waren gekocht, niet subtiel, maar gewoon pinnen bij de juwelier, erg leuk om te lezen op de bankafschriften (NOT)

Emancipatie

Ik weet van de verschillen maar om daarmee alle vrouwen jouw advies te geven slaat nergens op. Een beter advies zou zijn de vrouwen te adviseren hun eigen broek op te houden, ook al voor een scheiding. Ik zit regelmatig in het buitenland (vooral Europa) en zie daar vrouwen werk doen waar de gemiddelde Nederlandse man zijn neus voor ophaalt laat staan de Nederlandse moeder, ik zie normaal begaafde vrouwen daar werk doen waar een Nederlandse vrouw de deur naartoe niet eens open doet.

De emancipatie hier is eenzijdig en alleen als het in het straatje uitkomt, dit ligt niet alleen aan de vrouwen maar ook aan onze cultuur, voorzieningen enz.

Mijn advocaat legde bij de alimentatie berekening uit dat het onderste bij mij niet uit de kan gehaald wordt om te voorkomen dat ik het niet meer volhoud of geen enkele motivatie meer heb. Mijn ex, kinderen en de staatskas zijn er veel meer bij gebaat als ik gemotiveerd ben en het volhoud.

Precies

‘Volgens mij bedoelt Moederziel dat Mara niet voor minder dan fiftyfifty moet gaan.‘

Precies dit bedoel ik, dankje Paula.
Maar voor sommigen hier is het uitgaan van gelijkheid en als vrouw geen genoegen willen nemen met minder dan je ex-man blijkbaar iets te veel van het goede.
Bespaar me alle preken over deeltijdmoeders en broek ophouden. Als je binnen je huwelijk/relatie gezamenlijk een verdeling afspreekt, vaart je partner daar net zo wel bij als jijzelf. Daarom reken je na beëindiging eerlijk en gelijk met elkaar af. Uitzonderingen leg je vast en bespreek je.
Idioot om tijdens de periode van het samenzijn uit te gaan van fiftyfifty - tot het mis gaat en dan opeens de centjes voor jezelf te willen houden. Zeker als je kinderen daar ook nog de dupe van zijn.
Daarom dames: haal er zoveel mogelijk uit. En gun de ander ook om er zoveel mogelijk uit te halen. Dat hoort bij de zorgplicht die je bent aangegaan toen je huwelijk/gezin startte.

En Vader

Je goedkope analyse van ‘de Nederlandse vrouw’ is gebaseerd op aannames. Ik ken ze gelukkig niet, zulke jaren ‘50 types.
Ik weet niet in welk achterland jij woont, maar in mijn omgeving zijn de Nederlandse vrouwen gewoon economisch zelfstandig of ze verdienen evenveel of (jazeker! het kan!) meer dan hun partner. Voor hen geldt precies hetzelfde advies.
Er zijn nog veel te veel vrouwen die zich na scheiding laten afschepen met meer zorg voor de kinderen en meer kosten dan hun ex-partner. En zo geldt de inkomensval net zo goed voor vrouwen die hun eigen broek al sinds jaar en dag ophouden.

Beste advies

‘Ik hoef niet meer dan mijn ex, maar wel mijn eerlijke deel.’

Bijzondere denkwijze idd

van die mannen die vinden dat ze gedurende het huwelijk meer geld hebben binnengebracht en daarom na scheiding ook recht hebben op meer. Zolang het in het huwelijk allemaal pais en vree is, is delen geen probleem en vinden ze het prima dat de vrouw meer doet met/voor kinderen en huishouden. Maar in geval van scheiding hebben vinden ze ineens dat er 'naar rato' verdeeld moet worden. Wonderlijk vind ik dat.

Toen ik in die situatie zat vond man ook dat wat hij had opgebouwd in zijn bedrijf 'dus' zijn geld was. Gelukkig zag de mediator dat anders, net zoals ik. Uiteindelijk werd alles dus netjes verdeeld. En uiteindelijk ging die scheiding niet door, dus was het niet eens nodig. De kleine erfenis die man onlangs ontving gaat op aan de vakantie, kunnen we daar in ieder geval nooit meer ruzie over krijgen .

Ben ineens benieuwd hoe columnist Paul (de huisman) de zaken geregeld heeft voor het geval zijn kostwinnende vrouw besluit dat ze liever ergens anders kamp opzet...

"Vader" van drie

"Ik zit regelmatig in het buitenland (vooral Europa) en zie daar vrouwen werk doen waar de gemiddelde Nederlandse man zijn neus voor ophaalt laat staan de Nederlandse moeder, ik zie normaal begaafde vrouwen daar werk doen waar een Nederlandse vrouw de deur naartoe niet eens open doet."

Je generaliseert. Toevallig heb ik met mijn diverse opleidingen (en hoog opgeleid) gewoon aan de lopende band gewerkt in ploegendiensten en schoonmaakwerk gedaan. Ik vind het zo'n niet kloppende uitspraak die al veel te lang meegaat, dat 'ie verboden zou moeten worden.

De liefde wordt duur betaald

Ik was getrouwd in gemeenschap van goederen en dus werd alles door tweeën gedeeld. Zo simpel was het. En was er recht op PA en KA, volgens de normen berekend. Nu hebben we ook altijd ongeveer 50/50 werken en zorg verdeeld, dus het ging niet om grote bedragen waar hij of ik afhankelijk van zou zijn.
Ik heb niks met 'eruit halen waar je recht op hebt'. Daar waar je recht op hebt is niet iets wat je zelf plotseling beslist na een scheiding, maar ligt vast in wetten. Die wetten zijn gemaakt voor als het fout gaat. Als het goed gaat gaat het goed en hoef je verder niks te regelen.
Soms gaan mensen niet trouwen en maken ze een samenlevingskontrakt, uitgaande van het beste van het beste: en ze leefden nog lang en gelukkig. Dan wordt er geen rekening gehouden met slechte scenario's. En dan worden er wel afspraken vastgelegd, die later, bij een scheiding, plotseling heel slecht blijken uit te vallen. Dat kun je dan niet met terugwerkende kracht veranderen.
Hetzelfde geldt voor de arbeidsverdeling: samen afspraken maken, waarbij de een inkomen verdient en de ander veel minder, maar wel de zorg voor de kinderen heeft, zonder dat je met elkaar afspraken maakt over hoe je dat wil verrekenen, als het goed gaat gaat het goed. Maar als het niet goed gaat heb je alleen maar de afspraken die je toen samen hebt gemaakt.

Tsjor

Moederziel

Ik werk in de randstad maar heb contacten en kom door het hele land. Ik heb niet veel lokale vrouwelijke collega's, slechts 20% werkt fulltime, van de parttimers heeft zelfs geen enkele minderjarige kinderen. Van de mannelijke collega's werkt hooguit 10% minder dan fulltime. Bij de vele externe contacten door het gehele land zijn er ook maar weinig vrouwen die de hele week bereikbaar zijn terwijl dit bij mannen een zeldzaamheid is. Bij internationale contacten en collega's is dit echt anders.

De vrouwen die hun broek zelf op houden maar toch verder terugvallen dan hun ex. maken volgens mij dan geen gebruik van de wettelijke mogelijkheden. Mijn ex (incl. kinderen) is flink achteruit gegaan maar beslist niet meer dan mij en dan werkte zij 0 uur, dit is gewoon volgens de regels berekend. Die 25% kan volgens mij alleen maar gaan over modale of lagere inkomens waarbij de verdeling verre van gelijk is.

‘Ik hoef niet meer dan mijn ex, maar wel mijn eerlijke deel.’ is inderdaad het beste advies en klinkt heel anders dan er zoveel mogelijk uitslepen.
Als ik het goed gevolgd heb zijn er bij Mara alleen beperkingen door een samenlevingscontract en dan kun je hoog, laag springen of op zijn kop gaan staan maar dit zal juridisch niet helpen.

Mijn advies naar Mara is dus gelijk, haal er een advocaat bij en waar je recht op heb maar staar je niet blind op dingen die je niet kan krijgen.

Boink

Ik weet dat er uitzonderingen zijn en daar heb ik respect voor.

Op de 25% zijn ook uitzonderingen en die wordt ook te vaak generaliserend gebruikt

Arbeid van vrouwen

Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik wel iets herken in het beeld van 'vader van drie'. Op een dag zei een Vietnamese vrouw tegen mij dat ze vroeger wel gewerkt had, maar dat ze dat werk hier in Nederland niet kon doen als vrouw. Nou ja, wij, in zo'n geëmancipeerd land. Wat voor werk zou dat dan wel niet zijn? Ze was lasser geweest. En ik moet bekennen, alhoewel de theoretische mogelijkheid bestaat dat vrouwen hier ook lasser zijn en er nu best wel mensen zullen komen die iemand kennen, die iemand kent, en daar dan weer een vriendin van, en de zus van die vriendin, nou ja, die was dus lasser. Maar als de vrouw hier in Nederland concludeert dat dat hier geen vrouwenwerk is, dan begrijp ik wel wat ze bedoelt.
Er is genoeg werk voor lassers.

Tsjor